27-4 Ferentillo

De wekker vroeg genoeg gezet, en daarna onze kleine tenen met smeerwortel behandeld, het eelt is scherp en moet zachter, daarna leukopor erop geplakt en dan de wandelwol in de sok. Het is wat het is. Vroeger nooit last van. We hadden zo'n uitgebreid ontbijt dat we nog niet echt vroeg waren. Half negen liepen we naar de roltrappen. Met pijn 😥 in ons hart. Tweehonderd meter naar beneden met de roltrap. Dat moeten we allemaal weer omhoog. Maar eerlijk is eerlijk, het is prachtig. Op het kaartje stonden al allemaal uitzichtpunten aangegeven, over de stad uitkijkend, over de brug, maar gelijk al wel pittig omhoog. Gelukkig enigszins regelmatig en niet met die grote stenen, dus je kan een ritme ontwikkelen. Voor deze arme copd-er, die zijn huppelende vriendin voor hem uit ziet rennen, erg fijn. De kleine versnelling op. Maar tevreden over deze eerste 400 metern omhoog. De laatste officiële koffiestop is na 4 km. Er is hier een hotelletje. Nog wel een idee voor mensen die de stad Spoleto willen bekijken en dan in de namiddag hierheen kunnen lopen. En er is een Franciscaans gebouw. Waar in 1700 slaapplaatsen waren. Een kist, een kan, een raam. Ik neem aan dat de broeders op de grond sliepen. 

Het pad, dat vermoedde jullie al, bleef niet zo lekker soepel. De stenen kwamen, de steentjes kwamen, de geulen, de stijgingen. Mijn kleine teen voelde ik wel. 

Na nog eens 8 kilometer komen we bij Mario. Mario woont in een klein kerkje (eerst in een tent) en zet koffie voor zijn gasten. Ooit in de IT maar na 23 jaar, en een camino in Spanje, daar mee opgehouden. En hier terechtgekomen met zijn tentje en niet meer weggegaan. We hebben hem de groeten overgebracht van Danielle, onze camino reisgenoot van vorig jaar, en Ben, die daar pas nog geweest was. Heerlijk om zijn verhalen te horen en koffie te drinken. Hij deed Hetty denken aan Henk, een kunstenaar in Dordt. Mario is iemand die wel onder de noemer Crazy Wisdom is te benoemen (als jullie daar ooit van gehoord hebben). Het was gezellig, desondanks probeerde ik Hetty weer aan de wandel te krijgen. Onze toastje met kaas hadden we al op. Maar we moesten nog even het uitzicht punt bezichtigen, en daar zitten, zie de foto, en daarna het waterpunt en de moestuin. Kortom, toen we ons heerlijke bezoek afronden hadden we er pas 12 km opzitten en moesten er nog 12 komen met heel veel hoogte en beroerd terrein. Voor de laatste 6 had ik wel de eigenaar van onze slaapplaats gestrikt om ons op te halen maar daar was ik niet helemaal gerust op. Het was echt een gave en prachtige tocht, zwaar maar met zon en woeste uitzichten. We gingen diep maar kwamen boven. Toen we in het dorpje van 130 mensen kwamen (we zagen maar 1 huis) gingen we zitten en proberen te bellen voor de shuttle service. Een hele grote witte zwaar blaffende hond negeerde we gewoon. Even niet, geen zin in. En dus ging hij uiteindelijk gewoon zonder geblaf naast ons liggen. Tot er een auto langskwam die hij aan moest vallen kennelijk. Maar de rust keerde terug en zelf de kat kwam een kijkje nemen. Het bellen lukt uiteindelijk en ze wist wie ik was en zou en in 5 minuten zijn. Geweldig. Na een klein kwartier kwam de eigenaar en laadde ons in. Die 5 km was best nog ver! Maar toen waren we er. Geen tijd meer voor de tuin. Gewoon douchen, de route voor morgen bekijken en gaan eten. De eigenaresse bracht ons (te gevaarlijke weg) en kwam ons ophalen. En daar, in het restaurant, kwamen we Bert en Marlies tegen, die voor ons liepen. Alles gelopen, ook het laatste stuk, al had Bert nu erg veel last van zijn doorgeprikte blaar. Ze kwamen uit Bologna lopen omdat ze de route Wenen Istanboel erg saai vonden. 

En nu inmiddels uitrusten en naar bed. De voeten zijn verzorgd, de magen gevuld, de lever aan het werk gezet, tijd om te gaan slapen.