Op zoek naar de vermiste kat. Hier op ons pleintje zitten er een paar. Ons eeuwenoude pleintje (er zijn oud Romeinse opgravingen). Ze krijgen te eten en te drinken. Maar die zullen het niet zijn. Vanmorgen lekker uitgeslapen en de gedroogde kleren van de CV afgehaald. Koffie gezet in de percolator die hier in alle appartementen en keukens en zelfs in hotelkamers (elektrische) staan naast de immer gevulde koffiebus. En relaxed opstaan. Genieten van de heerlijk grote kamer en slaapkamer op hoogte in die kamer. Om de belangrijkste bezienswaardigheden te zien hoeven we niet ver te lopen. We zitten er tussen geklemd. Rondje fort en de Duomo gedaan. Bij het fort kom je bij de grote brug die gerepareerd wordt na een aardbeving en nog steeds niet bruikbaar is, zo als al aangegeven in het boekje van de Franciscaanse voetreis. De stijgers staan hoog tegen de brug en de rand is al opnieuw opgebouwd met een nu nog lichtere kleur steen. Vandaag werd er niet aan gewerkt. Vrijdag na bevrijdingsdag nemen velen een lang weekend. Bij de Duomo komt een bruidspaar aan in een Fiatje 500, met de bruid in een witte jurk met sleep.
Hetty gaat ervandoor want die wil dat wel even vastleggen op de gevoelige plaat. Ik ben nog een tijdje zoekende geweest naar haar maar heb haar weer teruggevonden. Daarna, na de cappuccino en de latte macchiato, door de stad dwalen en de roltrappen opzoeken en een winkel zoeken. We hadden een Lidl ontdekt en dat is prettig voor een aantal producten. We maken vandaag zelf eten klaar. Iets met linzen (en uien, champignons en ketchup) hoe kan het ook anders.... Tijdens een camino moet dat toch een keer. Voor de …. eiwitten, juist! We moeten dus wat foerageren. Wat zijn die roltrappen lang! Wat een ideaal systeem. En we vinden de Lidl. Pain de chocolate, volkorenbroodjes, kazen, pinda's, Griekse yoghurtjes, rode sinaasappelsap, vijgen, bananen en tonijn en salade voor Hetty. Ik gebruik wel de olie want die heb je nodig voor het bakken. En een Leffe Blond, gewoon omdat dat lekker is.
Het weer is goed, beetje fris vanochtend en af en toe een spatje regen, maar niets om je zorgen te maken.
En de route voorbereid. We gaan morgen eerst met de roltrap naar beneden, daar pakken we de route bij het beginpunt op. Dan na een kilometer of 4 nog een keer wakker worden met een laatste koffie op de route. En dan gewoon langzaam omhoog met een inmiddels wat zwaarder geworden rugzak. En hoe is het dan opgelost om dan niet gelijk onze lichamelijke of geestelijke grenzen op te zoeken?
Bij het zoeken of er een restaurant was bij onze slaapplaats, Agriturismo Il Borgo, in Ferentillo, mailde ik ze of er zoiets was. Ze hebben wel een gemeenschappelijke keuken maar na zo'n tocht zag ik dat niet zitten, los van het extra gewicht. Er was er een, en eventueel konden ze ons wel even brengen of de weg wijzen. Brengen? Mmmm. Met de auto? Even googlen en wat ziet mijn oog, een shuttle service. Op de route gekeken en dan zie ik als we uit het bos komen kruisen we een weg, bij een dorpje (van 130 heuse inwoners). En omdat dat dorpje een naam heeft heb ik een punt op de kaart die ik kan communiceren naar de agriturismo… met shuttle service. Weer een appje of wij in dat dorpje opgepikt kunnen worden?. En ja hoor, dat wilde ze wel doen. Weliswaar spreken ze nauwelijks Engels maar dat moet gaan lukken. Dus dat scheelt nog wat kilometers. Plus de 3 die we niet hoeven te lopen (heen en weer naar het hotel waar we niet terecht konden) is dat genoeg, denken we, om gezond aan te komen (aankomen doe je altijd wel). Alleen de weg van ons naar het beginpunt moeten we er dan weer wel bij optellen. De hoogtemeters blijven wel gewoon grotendeels intact. Het gaat helemaal goed komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Vergeet niet je naam onder je bericht te zetten!