2-5-24 Greccio

Op buienradar zag het er al veelbelovend uit. Blauw en zelfs een klein beetje rood. Wat een mooie kleuren op zo'n weerkaartje. Dus helemaal ingepakt, met poncho/regenbroek (ik) en poncho/beenwarmers (Hetty) liepen we naar buiten. Het drupte wat maar verder ok. We maakten al grappen over ons goede gesternte totdat, na een harde knal onweer, de regen losbarsten. Echt hard. Nadat we over een spekglad fietspad verkeerd waren gelopen en dus ook weer voorzichtig terug, begon het hard te waaien. Inmiddels had ik het koud. Ik had alleen een T-shirt onder mijn poncho. We vonden een huis met een hoek en eerst alles af, poncho en rugzak, en snel de trui aan. Hetty had haar handschoenen gevonden, bij mij waren die iets verder weg dus liet ik dat maar zitten. En toen strompelden we weer verder. Nou ja, laat ik niet overdrijven, we liepen verder. 

Hetty had haar open schoenen (sandalen met een dicht voorkant bij de tenen en een half dichte hiel) afgedekt met een thuis ontwikkelde uitvinding. In combinatie met een lange broek met beenwarmers eronder hield ze het redelijk comfortabel en droog. Wel krijg je, niet te vermijden, condens aan de binnenkant van de poncho's en de zelf ontwikkelde schoen rubbers. Dus vochtig wordt het wel maar niet koud. 

Onderwijl dacht ik aan vanochtend. We hadden we een goede start. Lekker ontbijt met cappuccino, eigen crackers, yoghurt uit de koelkast en wat zoetigs. Ik heb een Oekraïense studente uit Londen nog geleerd wat een melkopschuimer was en hoe die werkte en dat vond ze geweldig. Natuurlijk ging het onvermijdelijk ook over de Oekraïne en dat raakte haar wel, tussendoor ging ze even koffie maken. Ze was de Camino gaan lopen omdat ze zich moeilijk kon concentreren op haar studie en ze kreeg respijt van haar universiteit om dit te doen. Het verhaal hier herhalen is niet zo zinnig want jullie kunnen je er wel wat bij voorstellen. Wat me wel raakte was haar verdriet en diepe teleurstelling in haar Russische medestudenten. Die alles kunnen weten en die het geen bal interesseert. En de familie die in Rusland woont en zelfs na het opsturen van de foto's van kapot geschoten huizen nog ontkennen dat er iets mankeert aan Rusland. Haar conclusie was dat het in Rusland alleen maar om macht gaat en nooit om waarden. De Russische ziel is er één van agressie en barbarisme. En toen ging ze op pad voor haar 30 km. 

Uiteindelijk ging het wat minder hard regenen en konden we in een café iets drinken. Naast de koffie hadden ze ook "taart van de nonnen’. Heel lekker. 2 cappuccino en 2 latte macchiato erbij, en nog wat eigen chocolade en wasacrackers met kaas, en we knapten weer helemaal op. Marlies en Bert kwamen ook redelijk verzopen aan, ze waren later omdat ze eerst de tent en nog wat spullen hadden teruggestuurd naar Nederland. Hele aardige lui en het werd weer gezellig. De problemen van de regen, wat lekt en wat lekt niet, werden besproken. 4 koffie en 2 stukjes taart kostte 10 euro inclusief een fooi. Dat is toch best wel leuk. Plattelands prijzen. 

Vandaag 2 keer verkeerd gelopen en pas gecorrigeerd na 400 meter. Dus 1.6 km te veel. Dat komt door de nattigheid. Je controleert de route minder vaak op je telefoon. Vandaag was de route soms wel gemarkeerd in het tweede deel maar ook daar verliepen we ons. De controle is goed maar kan beter. 

Tijdens de wandeling stonden er 2 honden te blaffen, niet achter een hek, maar ze leken onschuldig, en dat waren ze ook. Een langharige teckel en een vuilnisbakje.

Leuke honden. Ze vonden het leuk mee te lopen. Ze kenden overduidelijk te omgeving. Overal roken ze of het nog goed rook. Ze hadden wel een halsband om. We liepen het stadje in met onze begeleiders en ze hielden elkaar en ons goed in het oog. Toen zagen we een bar met een open deur. Het begon weer te regenen en we liepen naar binnen. Moet je je voorstellen. Je zegt hallo en komt dan met z'n tweeën en 2 honden binnenlopen. Ik bestel onze gebruikelijk recept, deze keer met dikke plakken cake en we gaan zitten. De hondjes gaan vervolgens echt de hele zaak verkennen, ook naar de toiletten want daar ging Hetty heen en vervolgens gaan ze wachten wanneer we verder gaan. Na een 20 minuten is de teckel het zat en blaft. Ik zeg ‘’stil’. Hij is stil. Daarna herhaalt dit tafereel zich nog een keer. De teckel wacht nog 1 minuut op ons en vertrekt dan, gevolgd door zijn maatje. Ik denk op de weg terug omd dit morgen weer te gaan doen. 

We gaan weer lopen. We worden weer ingehaald door Bert en Marlies en we bereiken, droog, Greccio. Leuk plein, ook een café, iets drinken en dan weer door. Op weg naar het klooster. Daar moeten we de sleutel voor 7 uur ophalen want daarna sluiten ze. Een Fransman die we tegenkwamen wilde dat ook, maar het was vol, Bert en Marlies hadden ook gebeld, vol. Toen we van de monnik de sleutel kregen en ons onderkomen binnentreden bleek wat we al verwacht hadden, uit eerder klooster ervaring. 4 bedden en verder niemand. Snel de natte spullen uit, sokken op het elektrische kacheltje, de kleren even wisselen en naar de bar. Alle auto's zijn daar weg zien we, behalve van de vertrekkende bardame. Geen bar, geen eten. Even balen, maar een emotie duur maar anderhalve minuut als je hem niet voedt. Dat deed ik een keer en na 3 minuten waren we weer blij. Natuurlijk heb ik altijd veel eten in mijn rugzak, dus crackers, kaas met mayonaise, pinda's, rozijnen, is genoeg om de honger te stillen. Ik mis vooral mijn wijntje bij het eten. 

Nu de dag van morgen voorbereiden. We hebben morgen een appartement met keuken en daar tegenover de winkel las ik. Moet goedkomen. En hier is de boiler en het kacheltje aangezet, de slaapzakken liggen al op bed, extra dekens voor als het koud wordt vannacht. We hebben ons donsje wel aan als extra verwarming. Dus … slaap lekker en tot morgen.