13-5-24 Rome

Je hebt het oude bekende Rome, maar dat hebben we al een paar keer gezien. Nu gaan we voor de parken en pleinen en begraafplaatsen. En ja, ook nog even het Vaticaan en zo. Zoals wij de stad bekijken heeft misschien ook wel iets te maken met ons werk van vroeger trouwens. Die manier van kijken maakt alle steden interessant. Vandaag vertrokken we uit onze donativo die we goed bedeeld hebben. 

Gisteren volgens mij nog wel een pijnlijk momentje toen we tegenover een loopkoppel zaten uit de Oekraïne, een man, en Tsjechië, een vrouw. Hetty vroeg iets of dat aan elkaar grensde, nee dus, en had het nog over Tsjecho-Slowakije. Nee, dat is nu Tsjechië en Slowakije. Ik ging nog even door over Slowakije, over de pro-Russische nieuwe populistische president. Maar daar hield ze zich niet mee bezig. Geen probleem, wij verder met eten. Verder met de Australische dames, 2 zussen en 2 dochters, die de Francigena net gelopen hadden. Onze overburen kletsen met elkaar. Dus ik vroeg of ze Russisch praten, tenslotte, dat zou logisch zijn als gemeenschappelijke taal. Maar … nee, het was een mix tussen Oekraïens en Tsjechisch. Dat kan natuurlijk. De vraag of hij niet in dienst hoorde te zijn stelde ik natuurlijk niet, daar ben ik te beleefd voor. Maar de sfeer bleef toch wat ongemakkelijk. Dat hoort er ook bij. 

Onder het ontbijt hoorde we muziek. Hetty dacht aan kerkmuziek. Nee, zegt de Italiaanse jonge fietser, dat is mijn vriend. Hetty verbaasd. Echt, zegt hij, als hij een instrument ziet dan kan hij het niet laten. Even later lopen we een zaaltje voorbij waar hij speelt, op de piano. Hij vindt het leuk dat we langskomen en vraagt wat hij moet spelen. Kunnen wij zingen, vraagt hij 😂? Maar ach. De sound of silence dan maar. En we zingen de stukjes mee die we kennen. Zonder alcohol en om half negen in de ochtend. Daarna vraag ik hem het een stuk te spelen van Bella Ciao, te horen in de serie Casa de Papel. Heerlijk. Hij laat ons nog zijn YouTube filmpje zien van zijn laatste nummer (zie foto als je die wil horen). Maar om 9 uur moeten we allemaal weg zijn. Een foto, een laatste hug voor onze gastheer, zwaaien naar de andere gasten, en we staan buiten. Op weg naar 2 parken en een slaapplaats. En we lopen direct de verkeerde kant op. Dat wordt wel het thema van deze dag. 

De parken vinden we, de parken zijn mooi, de zon schijnt, maar voordat we vonden wat we moesten vinden… Google wees dingen aan waar niets was. Wij zochten iets dat we al gezien hadden maar niet herkend hadden. Bijna filosofisch. Je ziet het pas als je het ziet, zei Cruijff.  Kortom, gewoon een wandeldag extra, want we wilden die Versailles achtige tuinen zien. En we konden het gewoon niet hebben  dat we het niet konden vinden. 

De foto's zeggen genoeg. Het filmpje is leuk en de collages van gisteren ook. Dit stuk komt pas morgenochtend online. Dus tot vandaag of tot morgen.