Stia - klooster Eremo, 10 september 2023, 956 omhoog, 587 naar beneden, 15,5 gps km

We staan rustig op en ik zet koffie in de percolator en zet de melk op het gas. Brood, kaas, yoghurt. De buurtkat was door Hetty al binnengelaten en gaat na wat aandacht vragen of om eten vragen lekker op de bank liggen.

Goede routine. De melk kookt over, is een minder goede routine. Maar verder alles goed. We lopen naar het dorp, waar net een heuse marathonwedstrijd gehouden wordt. We lopen verder en zien een bakkertje en café in één en besluiten eerst een gebakje te nemen, met een cappuccino en een Latte. Daarna moeten we echter gaan.

Het is prachtig, echt een heel mooi gebied. Het waait iets minder, iets minder schaduw, dus het is wel warm. We zien bloemen

en ruiken allerlei kruiden. Heerlijk toch dat lopen. Bij een soort kerk sociëteit zijn ze bezig met allerlei voorbereidingen. Jammer. Blijkt niet open . Maar ja, een pelgrim laat je niet in de kou staan, of de warmte, en we krijgen een kopje koffie.

We lopen ver en de hagedissen lopen overal. 

We stoppen voor de lunch. Met heerlijke kaas en sap van bloedsinaasapp, maar wel aangelengd met water, maar wel weer lekker uit de koelkast, en dus vanuit de thermoskannetjes lekker koel. Een van de brooddozen is kapot. Misschien toch geen goed idee om er op te zitten. 

Als we verder lopen komen we bij een splitsing. Asfalt rechts, omhoog over de rotsen links. Allebei aangegeven als route. Links Nederlands en Duits, rechts Italiaans. Nou, we kiezen rechts. Wel makkelijker lopen. Beetje asfalt op zijn tijd is niet te versmaden. Na een tijd stoppen we voor een smeerronde van de zonnebrand. Met mijn pre melanoompje in het achterhoofd luister ik nu naar Hetty. Kijk ik op de kaart op de smartphone, en zie dat de routes wel erg ver uit elkaar lopen. En … dat deze route niet naar ons klooster gaat waar we slapen. Alle systemen en apps er op losgelaten. Maps me, gpx, Google Maps, maar het was waar. We moesten terug behalve als we Maps.Me in de arm namen. Nou ken ik de gevaren van Maps.me maar ja, te ver terug is niet leuk. Wij op pad met Maps om op de Hollandse route te komen. Nou, dat was dus recht tegen bergen met steentjes op, af en toe Hetty optrekkend omdat ze te klein was de stappen te maken, door een weiland zonder zichtbaar pad. 

Maar het werkt, we komen op onze route terug. En dan, omhoog. Naar boven de 1100 meter. Over een moeilijk rotsig pad, echt stijl en dan de vliegen. Nee …. Zoveel vliegen die mee vlogen. We waren helemaal kapot. Hartslag van mij was 150 permanent en van Hetty 122. 

Goed, we zijn er met veel pauzes en gesteun gekomen. Om over zessen. Klooster dicht. Veel toeristen buiten om te vertrekken. Wij aanbellen.

Niemand te zien. We lopen wat rond en dan gaat er een deur open. Wij lopen erheen. 2 personen denk ik? Ja zeg ik. Ja, klopt, er komen er maar 4 vannacht. Binnen! In het klooster waar Sint Franciscus sliep, jawel.

Zie de foto's. We worden naar de slaap, douche en eetruimte geleid en zien Edmund daar en een andere knul, Matthias. Gezellige gast met tips maar helemaal kapot gegaan tijdens het lopen en die deed nu een stuk met de bus. We leggen het eten bij elkaar en het wordt gezellig. Kazen, vruchten en zelfs wijn. 

Ouderwetse stapelbedden. Lijkt Spanje wel.  Ik ga nog even in de schemer het complex in en loop alleen rond. Normaal zijn hier veel toeristen. Ik kom in een leeg kerk, onder licht, beetje nog wat te zien. En dan fladdert er wat. Er is een vogeltje aan het proberen een opening te vinden in het glas. Ik loop er naar toe zodat de vogel wel van mij weg moet vliegen en richting deur gaat. En jawel. Het lukt. Helemaal in de geest van onze dierenvriend Sint Franciscus. Dierendag is tenslotte op zijn geboorte gebaseerd (of zijn dood?). 

En toen douchen en naar bed. Zware dag, goed begin, leuk eind, tussenstuk minder. 

Edmund gaat vroeg opstaan. Er schijnt hier een hele mooie Laudn te zijn. Ik hoor hem zachtjes doen. Matthias volgt hem daarna en dan besluit ik ook op te staan. Omdat ik vroeg ben na het poetsen van de tanden en het indoen van de lenzen, besluit ik ook te gaan kijken bij de Laudn. Hetty wil graag wat uitslapen. We lopen morgen een korte afstand als prelude op onze rustdag. Er zitten tegen de zijwand al een aantal in het wit geklede monikken. Het zijn geen Franciscanen, het zijn de monikken die Franciscus ooit een slaapplaats ter beschikking stelden. Net als nu aan ons. Er komen meer monikken binnen. Edmund zie ik zitten en er komen een aan vrouwen binnen. En er is ook een non bij. De monikken gaan staat. Wij ook. Een monnik zegt welk lied er gezongen wordt en zet in. De rest volgt. Het orgel begint. Soms zingt iedereen, soms de ene kant van de kerk, die zingen lager, soms de andere kant, die zingen hoger, de monikken staan langszij. Het is alsof je een CD opzet. Zuiver en prachtig. Zo gaat dat even door. Dan een moment van stil gebed of meditatie. Dan worden er een 20 woorden gesproken. Daarna weer zang. En dan een kort gebed als slot. Een half uur. Genoten.

Bij het weggaan geeft Edmund de monnik die ons uitgeleide doet een hand, ik geef ook een hand. De monnik vraagt of ik hier geslapen heb. Ik zeg ja en hij kijkt tevreden. 

Groet en Liefde,

Victor en Hetty

PS voor de details op de foto's 1 of 2 keer klikken

Nu nog een paar extra foto's.