Lama - Boccaseriola, 20km, 750 hoogtemeters, paden van losse stenen

Vanochtend krijgen we een weergaloos ontbijt. Hier worden vaak kookcursussen gegeven. Allerlei hartige en zoetige zaken om te ontbijten, plus een gebakken ei. Ze zal wel gedacht hebben, die moeten wel wat binnenkrijgen. 

Gisteravond waren we naar de 800 meter verder op gelegen pizzaria gegaan. Ons geweldig groot en luxe appartement had alles in de keuken, maar dat zat er niet meer in. Ook hebben we het zwembad links laten liggen. Ff geen puf. 

Na het ontbijt op stap. Het was weer klimmen over allerlei keien. Het is hier net alsof ze overal een vrachtwagen stenen geleegd hebben om een asfaltweg aan te leggen maar het daarna hebben laten liggen. De kleine teen van mij hield zich goed en ook de rug van Hetty viel mee. Ik had wel dorst, gelijk van het begin af aan al. En we kwamen langs een man die een kraantje had net verderop. Of ik mocht tappen. Jawel hoor, er kwam alleen geen water uit. De pomp moest nog even aan. Even een extra halve liter getankt. Daarna lopen met mooie vergezichten. Op zoek naar een goede pauze plek. Maar eerst kwamen we langs een eenzaam huis met moeder met drie kinderen. Katten wel te verstaan. En er kwam 1 kater te voorschijn. Toen we doorliepen ging de kater mee. Af en toe een mauw. We wilden hem niet meelokken dus negeerden wij hem. Maar hij ons niet. We stelde het eten even uit. Na anderhalve kilometer gaven we het op.

Een mooi bankje onder een kruis, dat moest hem maar worden. Het kater was dolblij. Door het dolle heen. Op schoot, langs de benen, op de andere schoot, een gespin dat het een lieve lust was.

Hetty zei, maar goed dat we niet met de auto zijn … Ik heb nog wat water in de linker Crocs gedaan want ik was bang dat hij na zo'n lange wandeling, voor een kat best lang, dorst zou hebben. Maar nee. Hij wilde gezien worden, aandacht krijgen, op schoot zitten. Toen we verder gingen was het kennelijk goed. Ik hoorde nog een paar mauwtjes maar hij liep niet verder mee. Nog wel een stuk teruglopen voor hem, maar hij weet de weg. 

Wij opzoek naar het waterpunt. Ik wist dat we meer water nodig hadden. Maar we kunnen het niet vinden. Uiteindelijk komen we bij een kerkje en woning aan elkaar en zien een man met hond. We veronderstellen eigenlijk dat de man daar woont. We vragen om wat water. Ja, is goed, zegt hij en gebaart dat ik moet volgen.

Na een minuut komen we bij een klein metalen ding met een tuutje. De bron, rechtstreeks uit de bergen. Alleen komt er geen water uit. Tsja zegt hij, soms wel, soms niet. Maar gebaart hij, nadat Hetty er iets over vroeg, wil je de kerk zien. Dat willen we. Wij weer terug naar het huis met kerk. Hij pakt de sleutel, die hangt ergens en opent de kerk.

Uit 1100. Beetje kaal maar met 2 fresco's die nog te zien zijn. Bijzonder. Daarna werd alles afgesloten. En weer op weg naar de bron. Tenslotte, het scheelt dat je eerst even in de kerk bent geweest. We komen daar aan en jawel hoor, het heeft gewerkt. Er komt water uit de bron. 2 flesjes gevuld met heerlijk koel water!

Wij bedanken de man hartelijk. Zijn jullie Belgen, vraagt hij. Nee Hollanders. Hij knikt begrijpend. Alle mensen die ik hier tegenkom zijn Belgen of Nederlanders. En dat klopt natuurlijk. Alleen de Nederlandse gids loopt over de bergen heen.

Daarna weer door en weer een pauze. Bananen, yoghurt, toast met verse zachte picorinokaas en pinda's.

Het gaat er goed in. De rugzak tegen de rotsen en wij tegen de rugzak. Matje op de weg (we weten wie er voor en achter ons zitten) en genieten. Daarna in één ruk naar een dorpje waar we slapen. Het dorpje bestaat uit 1 café, zo lijkt het, die tevens hotel en winkel is. En daar zijn we nu.

Ze maken ook eten. We zijn met z'n vieren. Morgen weer verder. Onze Duitse gaat heel vroeg weg. Die wil al om 7 uur vertrekken. Dan is er nog geen ontbijt, maar ze kan wel wat meekrijgen. Wij ontbijten morgen om half acht. En weer verder over deze nooit eindigende weg. En hoe zeggen ze hier Bon Camino? Zie de foto ergens. Ze zeggen Buen Camino. 

Nog een anekdote, onze kleine Duitse kwam gisteren in Lama aan. Bleek ze een hotel geboekt te hebben in een andere Lama, een eind verderop. In een café hebben ze gebeld en ze kon in een nonnenklooster slapen. Ze heeft de tijd van haar leven gehad!

Tot morgen, buen Camino. Voor de volledige scherpte even op een foto klikken.

Groet Victor en Hetty