De lang verwachte blog van Pelgrim Peter

Het verhaal is al enigszins verteld in de eerste blog. In 2017 waren we op vakantie in Frankrijk, bij die prachtige gite van oud-collega Esther. En we zouden twee etappes van de camino lopen. Wat dat was moest ik even opzoeken, maar inderdaad, er waren veel camino’s en een ervan liep vlak langs onze gite.

Nu ben ik begin maart van 2017 gestopt met werken en een goed voornemen was: weer gaan sporten. Wegens tijdgebrek en blessures was daar in mijn laatste werkjaar minder van gekomen. En omdat hardlopen nogal blessuregevoelig is kwam ik uit bij wandelen, want ook best goed en minder risico’s. Er bleken veel wandelgroepen te zijn, vaak over een afstand van 15 kilometer. Dat was ver, maar ging steeds beter dus zo’n etappe moest wel lukken, zo dacht ik.

Dat viel dus erg tegen. Onze camino-etappe was op papier 24 kilometer, maar in het echt wel 30 en loeiheet. Lastig terrein en soms heel steil. Ook Victor en Wim hadden het behoorlijk zwaar. Hetty liep eigenlijk nog het makkelijkst, maar alle vier waren we ’s avonds gesloopt. Maar toch, een idee ging kiemen, vooral in het brein van Wim.

Dus in september 2018 werd het beklonken, tijdens een van onze zeer luidruchtige en beregezellige bijeenkomsten, met zijn drieën zouden we op 2 april gaan lopen. Start vanaf de diverse huizen in het Rotterdamse, vier maanden lang op pad, finish op 2 augustus, in Santiago.  De voorbereiding kon beginnen. Ik vroeg en zocht eens wat rond en maakte een schema. Veel wandelen uiteraard, en daarnaast soms de sportschool en veel bootcampen. En vanaf januari dan ook echt met de rugzak op vol gewicht en onverhard. Dat loopt allemaal best redelijk, al is het lopen met zoveel kilo in de rugzak wel onverwacht veel zwaarder dan gedacht. Dat is nog wel een issue.

Ook uit Ommoord goede berichten, Victor was na wat stoere verhalen van ons eind december wat geschrokken, maar gaat binnenkort de helft van het Pieterpad lopen, twee weken lang iedere dag 20+ kilometer en met al zijn wandelervaring komt dat vast wel goed. De prestaties van Wim zijn immens: hij werkt nog, komt thuis en loopt dan in de avond zijn ronde, met volle bepakking en heel veel kilometers en steevast op Strava zijn commentaar dat het heerlijk was en o zo makkelijk ging. En in de weekends uiteraard nog een stuk verder, soms als uitdaging met een rugzak met 14 kilo erin. Alle seinen lijken dus op groen te staan (of minimaal oranje).

Nu dacht ik in november: heel leuk allemaal, maar er komen vast ook wel dagen dat het minder is. Een hele week regen bijvoorbeeld, of alle winkels dicht in zo’n Frans gehuchtje en niets te eten. En geen idee hoe je reageert op een paar maanden lang elke dag een halve marathon wandelen. Dus ter compensatie boekte ik voor de zekerheid vooraf een reis naar de Canarische eilanden.

Dat gaat binnenkort gebeuren, na terugkomst weer verder met de voorbereiding. Het blijkt een prachtig en intensief project.

Peter.