D45, Konya

*"The garden of the world has no limits, except in your mind."*  

– Rumi  

Ik zit op het terras van de Museumwinkel, genietend van een verse jus d’orange in de rozentuin van het Mevlana Museum. Ik ben de enige gast hier—misschien vanwege de prijzen, die waarschijnlijk zo hoog zijn dat zelfs Rumi er van zou schrikken.  Maar goed, de stilte is goud waard… totdat een invasie van toeristen begint. Selfiestokjes wapperen in de wind, en iedereen poseert alsof hun Instagram-account ervan afhangt.  

Gelukkig ben ik weer opgeknapt—twee paracetamol en ik voel me alsof ik de wereld aankan (even iig). Hetty daarentegen heeft zich teruggetrokken na een avontuurlijke confrontatie met een lokaal virus. Ze heeft nu een diarreeremmer geslikt en ligt even uitgeteld. 

Het mevlana museum is nog gratis, maar niet voor lang—er worden overal poortjes geplaatst, waarschijnlijk om de selfie-storm in goede banen te leiden. Het is bloedheet: 30 graden om 12 uur, en het wordt nog warmer. Straks smelt ik weg als een ijsje in de zon, maar goed, pelgrims lijden wel vaker. 

Vanmiddag nog even met Jeremy naar de Tekel (de Turkse staatsdrankwinkel) geweest voor bier. Eerst kon ik het niet vinden, tot ik besefte dat het verstopt zat. Mission geslaagd: bier en snacks binnen, maar Hetty’s maag protesteert nog steeds. Ze ligt nu weer in bed, vastberaden om vandaag geen nieuwe culinaire risico’s te nemen.  

Oh, en ik checkte nog de soefi-voorstelling—blijkt morgen pas te zijn om 7 uur. Mooi meegenomen voor Hetty, als ze tegen die tijd weer rechtop kan lopen. Er is trouwens elke dag een optreden om 20:00 uur, vlakbij het cultureel centrum, maar voor nu houden we het rustig. Konya rent niet weg, en onze darmen zeker niet.  

Voor wie ons nog volgt tot de thuisreis: veel liefde uit de stad van de vele rozen.