Herstellend. Hetty had nog moeite met het ontbijt. En kreeg een wegtrekker en moest overgeven. Ze pakt mijn goed gesorteerde bord om die als overgeefteiltje te gebruiken. Gelukkig, een prullenbak, daarin alles gemikt. Maar ze herstelde daarna en toen de stad in. Vanacht heel goed geslapen maar de klachten zijn er nog.
Afscheid genomen van Jeremy en Kaye die gaan naar Cappadocië.
Eerst langs de apotheek (eczane), je moet wel de naam weten in het Turks anders loop je er voorbij. Daarna naar een moskee een beetje barokke moskee.
Er was zo'n jonge knul die begon te eikelen over een hoofddoek terwijl Hetty een hoed op had, en dat de jurk te kort was. Hij werd daarna terecht gewezen door een oudere man, die er al zat, en daar ergerde hij zich ook aan. Wij zijn vertrokken, geen zin in gedoe.
Er was zo'n jonge knul die begon te eikelen over een hoofddoek terwijl Hetty een hoed op had, en dat de jurk te kort was. Hij werd daarna terecht gewezen door een oudere man, die er al zat, en daar ergerde hij zich ook aan. Wij zijn vertrokken, geen zin in gedoe.
We zijn in Konya en dat is het andere Turkije. Ze zijn net zo aardig als ergens anders maar veel conservatiever in hun kleding. Meer hoofddoekjes dan in de rest van Turkije en zelfs meer dan in Rotterdam. Wel heel divers en bont. Bij ons zijn ze vaak effen hier vaker niet, op de zwarte na. Maar meisjes en vrouwen blijven meisjes en vrouwen, selfies, gestifte lippen en lieve glimlachjes blijven gelukkig.
Tijdens het vrijdaggebed kan je ook geen drankjes bestellen in de luxere tenten met dakterras, wel in de kleine tentjes
Ze leggen heel veel rieten maten rondom de moskee voor mannen die geen bidmatje bij zich hebben. Sommige nemen karton mee, sommige eigen zachte matjes.
We wachten op het einde van het gebed en onze café latte en espesso als er marsmuziek uit de militaire luidsprekers klinkt in het café Pancoff (met Japanse pannenkoeken). Lekkere muziek voor een pelgrim om op te lopen En dan zwelt er een enorm lawaai aan. 3 vliegtuigen met 3 kleuren uit hun staart komen op 50 meter hoogte over vliegen. Indrukwekkend. Amerikaanse vliegtuigen zo te zien, de daar gemaakte F16, die ik wel herken van Nederlandse plaatjes (die nu in Oekraïne vliegen).
We gaan van terras naar terras ik stel voor op het heerlijke terrasje in het Mevlana (Rumi en Mevlana zijn dezelfde) museum te gaan zitten, uitkijkend op de blauwe koepel waaronder hij ligt. We nemen het beste tafeltje en drinken heerlijk een verse
Jus en een sorbet Mango drank (overal ijs in, maar ja, wat zal het nog uitmaken 😅), en genieten an de rozen, en Hetty heeft haar museum winkeltje bij de hand. Na een tijdje loopt het vol met Japanners en Amerikanen. Tijd om te vertrekken.
Terug in ons hotel zien we Annemarie (ook nkg steeds een gevoelige maag), Anneke, haar zoon en schoondochter. We praten even gezellig bij alle mogelijke desserts worden doorgenomen (Anneke's schoondochter komt ook uit Turkije). Het wordt gezellig, de laatste inkopen worden bewonderd maar dan moeten we echt naar de kamer. We zitten duidelijk in de lift, kunnen vliegen (als het luchtruim niet gesloten wordt tenminste) zonder teveel problemen
Morgen om 6 uur met de taxi, 5 uur de wekker. We willen ons niet haasten. We komen jullie weer lastig vallen en Roshi aaien (al is die misschien wel wat beledigd, al zal dat niet aan de goede zorgen van Theo liggen). En we hopen op Schiphol onze broeder pelgrim Wim te zien ❤️
Tot snel en veel liefde vanuit Turkije.
Dankje Roy voor deze opsteker❤️