De sufitrail 29 april 2025

En ook wij, Hetty en ik, gaan weer op pad. Via blogger kan je op de hoogte blijven van de verhalen. De foto's zijn beperkt of niet aanwezig, maar via een link naar Polarsteps zijn er genoeg te bekijken (als er wifi is teminste, ik heb geen lokale simkaarten en roaming in Turkije is duur). Je kan ons ook direct volgen via Polarsteps, dan kan je ons volgen via Victor Hooftman. 

En dan de reis!

Over een goede maand vertrekken we om de sufi trail te lopen. We zijn al aardig aan het trainen, met veel plezier. We zijn te volgen dagelijks via Polarsteps. Je krijgt dan dagelijks, als er wifi is, een mailtje. Als je je nooit hebt aangemeld kan je dat doen door een Personal Message te sturen met je mail adres. 

The Sufi Trail is an 801-kilometre (498 mi)[1] long-distance footpath in Western Turkey from Istanbul to Konya following the Ottoman Sultans Hajj route. The Sufi Trail connects to the Sultans Trail, a long-distance footpath from Vienna to Istanbul. After Konya Sufi Trail connects with the ancient road to Jerusalem and Mecca via the Mecca Trail in Turkey. This route is traditionally used by dwelling dervishes on their way to Konya and further on to Jerusalem and Mecca. In 801 kilometres, the Sufi Trail visits many Sufi saints and passes spiritual, natural and historical highlights. Retracing this journey provides a place of meeting with people of all faiths and cultures.

Route

edit

The description in this article is given from west to east. This is the recommended direction since it puts the heaviest climbs at the end of the route.

The trail begins in Istanbul's Eyüp neighbourhood. The route passes through Istanbul and then crosses the Sea of Marmara by ferry to Yalova. From there it crosses the provinces of Yalova, Bursa, Bilecik, Eskişehir, Ayonkarahisar and Konya to reach the mausoleum of Jalal ad-Din Muhammad Rumi in Mevlana Museum on Mevlava Square in Konya.Places of interest

edit

Istanbul and Konya, the starting point and end point of the trail, are both ancient cities full of historic places of interest.

Besides these, the trail passes

The Khanqah of Arslanköy

The Turkish baths in Termal

The historic town of İznik

The old city of Eskişehir

The Seyyid Battal Gazi Complex

The Gerdekkaya rock cut tomb monument and other Phrygian period sites near Çukurca

The Midas Monument at Yazılıkaya

The underground city of Han

The Kirkgöz bridge

The old silk road town of Sultandağı

The religious complex of Taşmedrese

The former Greek village of Sille

Weer een nieuwe Camino

Het kriebelt weer

Nog een paar dagen en dan ga ik weer op pad. Ja, ik val met de deur in huis. Op 7 April vertrek ik naar de Camino. De Camino die mijn leven zo heeft veranderd. Jullie kennen mijn “verhouding” met deze pelgrimstocht. Vanaf 2017 is het een rode draad in de fase van mijn leven waarin ik me nu bevind. 

Dat kriebelen, ja zeker, nog twee weken en dan vetrek ik weer naar de Camino. Deze keer voor een kort avontuur. Samen met twee leden van de sportschool PFN (Personal Fitnes Nederland). Een daarvan kennen jullie al. Paul, vorig jaar drie dagen mee op pad op het avontuur op de route De Norte. Nu mee de Pyreneeën over. Hij heeft het virus ook te pakken. Wie ook mee gaat is Jeanette een sportieve dame met een top atletiek achtergrond. Even een adempauze in haar loopbaan en privé drukte. 

Gaan we dan lang op pad? Nee hoor, maar wel erg intensief. Ik ga terug naar een deel van de camino waar ik in 2019 zo enorm van heb genoten. We steken de Pyreneeën over. Starten in het Franse Saint-Jean-Pied-de-Port, een zeer bekende en iconische startplaats van de Camino. 

Deze keer “maar” acht dagen genieten van de mooie routes, natuur, het samenzijn, de inspanning, het delen van emoties, je levensweg. Ja dat klinkt heftig, maar dat is wel wat de Camino met je doet, nou ja met mij doet. Het klimmen der jaren zal daar ongetwijfeld ook mee te maken hebben en zeker ook de huidige situatie in de wereld. 

Je denkt wat meer en dieper na over het leven en de uitdagingen die dat met zich mee brengt. Maar ook het besef dat ik/we het goed hebben, een mooi sociaal rijk leven, met lieve fijne mensen. Mijn interesse voor mijn woonomgevingen en mijn inspanning daarbij geeft me een goed gevoel. Samenleven betekent ook Samen Leven. Dat helpt de wereld vooruit, dat is voor mij een sleutel tot vreugde, plezier in het leven. Ik draag daar graag mijn steentje aan bij. 

De aanloop naar dit nieuwe, zoveelste, Camino-avontuur is zo leuk. We trainen al weken een keer per week in het Mastbos. Een geweldige omgeving om al wandelend tot rust te komen, de steeds verder ontluikende natuur, het frisse groen dat elke week wat dikker, met een goddelijke kwast wordt aangezet. Het gekwetter van de vogels, de kruipsels op de grond, gifgroene rupsjes, kleine ontwakende kikkertjes. Wat een leven, wat een wonder dat het allemaal weer tot leven komt. 

Net als wij, we genieten van het wandelen en praten enthousiast over de komende wandeltocht. We hebben er zo’n zin in. 

Ik heb als een volleerd reisbureau-medewerker het programma georganiseerd, afgestemd op het programma van Paul. Albergue’s boeken en routes uitstippelen. Waarom, hoor ik jullie vragen. Camino is toch rugzak om en wandelen, de Camino zorgt voor je. Ja, dat klopt. Nu zijn het echter maar 8 wandeldagen. Van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Los Arcos. Dat organiseren en wat strakker regelen is prima. Ook dat is Camino, niet bekritiseren wat andere doen, elke vorm van hoe jij jouw Camino beleefd, ondergaat, is goed. 

Camino tijd dus. We vertrekken op maandag 7 April richting Zuid Frankrijk en op dinsdag 8 April start de route naar Valcarlos, ruim 20 km een pittige start, maar ik heb er heel veel zin in. Terug naar de plek waar ik met Victor in 2019 heb gelopen op weg naar Santiago. Onze “grote” Camino vanaf Rotterdam/Barendrecht naar Santiago de Compostela.  

De dagelijkse blog ga ik weer verzorgen. Leuk als jullie mij weer willen volgen. 

Buen Camino

Wim 

Love is an act of resistance, Loryn Brantz

In a time of hate

Love is an act of resistance.

In a time of fear

Faith is an act of resistance.

In a time of misinformation

Education is an act of resistance.

In a time of poor leadership

Community is an act of resistance.

In a time like this

joy is an act of resistance.

Resist. Resist. Resist.

By Loryn Brantz 

9 oktober 2024, Santiago

'Ex-orkaan Kirk zorgt in Spanje voor slecht weer en overlast. Onder meer het beroemde bedevaartsoord Santiago de Compostella heeft te maken met wateroverlast, melden Spaanse media zoals La Voz de Galicia.'

Tot zover de krant die ik doorgestuurd kreeg van een vriendin. Die zich, met velen tegelijkertijd bleek later, afvroeg of we dit wel moesten doen. Terechte vraag natuurlijk maar een rustdag in O Pedrouzo is niet echt een aanlokkelijk idee. Niet echt de leukste stad van Spanje. We gingen toch lopen maar aangepast. Ik had gezien op Weer 24, mijn favoriete weerapp, dat een groot deel van de 50 mm regen zou vallen voor 10 uur. Daarna zou het gewoon licht regenen en ging de wind naar 5 Bft. En daar schrikken Nederlanders niet van. Dus, uitslapen! En dat kwam goed uit want we zaten op een eigen kamer met gedeelde voorzieningen met 1 andere kamer, met ruime uitchecktijden. 

Dus om 10 uur naar het café, daar ontbijten en om half elf op stap. En de regen valt mee. Mooi toch, alles perfect voor de laatste dag. Totdat ... we bij de bospaden komen waar de 50 mm reeds gevallen is. Het bos staat grotendeels onder water. En waar je normaal met behulp van stokken langs het randje kon is nu meermaals het randje weg en staat ook onder water. Mijn Water-loo kwam toen ik met behulp van de stokken een 45 graden kant bewandelde en de kant ophield. Ik kon niet terug.

 

Draaien was onmogelijk. Daar sta je dan. Je wilt niet maar na een minuut besef je dat je gewoon door het water moet. Plons plons plons en het water loopt je schoenen in. Maar Hetty had toch een omweg gevonden. Maar ja, later kwam er nog een plas en nog één.

 

Het rare is dat die schoenen ook weer droger en warmer worden na een tijdje. 

En toch, het was weer mooi.

Ook leuk zo'n restaurant binnenkomen met druipende poncho en zien dat het personeel bijna een hartverzakking krijgt (Galliciërs zijn niet de lachebekjes van Spanje) en dan vragen welk tafeltje voor jou is. Stokken daar, rugzak daar en tafeltje daar, was de laatste keer de reactie .De meeste cafeetjes zijn er wel aan gewend maar niet allemaal. Er zijn veel lessen te leren. Met een grote glimlach anders leren zijn. Niet alleen met natte poncho's maar ook met mutsen als de zon schijnt, zeer kleurrijke mutsjes, kettingen die je onderweg gekocht hebt en ga zo maar door.

Onderweg gesprekken met een Amerikaanse die geteisterd was door een orkaan ruim een week geleden (oudere vrouw met blauw paars haar, erg in hier), een Nederlandse die in Ierland woonde (net weer op het plein gezien), en ons Mexicaanse koppel.van onze leeftijd. 

En dan komen we in de buurt. We zien het bord wat enigszins woke is geworden van kleur maar wat niet echt houdt. Je kan er al een deel van afscheuren om het oorspronkelijke bord van 5 jaar geleden te zien. Niet gedaan, het is niet mijn zaak. We maken wat foto's!

Een goede traditie. En we lopen verder. De poncho's kunnen uit, de pet op. Het wordt warempel lekker weer. Dan duurt het altijd nog wel even voordat je het plein bereikt. En dan komen we Juliëtte tegen, die hebben we vaker gezien en mee gegeten. Ze is er al een dag.

 

Hoe leuk en hoe toevallig? We kletsen even bij en dan gaan we door.  We zien de kathedraal al liggen en dan is die niet meer te zien. Even zoeken. Net als 5 jaar geleden. We komen aan de zijkant aan. Hetty wil nog wat foto's maken, het is ook allemaal prachtig, zeker na zo'n tocht met geen overweldigende gebouwen, maar ik heb haast, ik wil naar het plein. Irrationeel, we zijn hier morgen nog heel de dag, maar ik moet er nu snel heen en troon Hetty mee. En dan zijn we er. Prachtig! Wat een grandioze beeld. We maken een selfie.

en ik vraag de eerste de beste om een foto van ons te maken. Dat doet hij met plezier en overgave. Zeker anders dan 5 jaar geleden maar toch weer mooi en vreugdevol! Heerlijk gewoon. Even zwaaien naar een Nederlandse die in Ierland woont en dan op zoek naar een terrasje. Er staat nog één tafeltje in de avondzon. Ik bestel bij twee heel oude mensen een witte wijn en een Radler. Radler? Nog nooit van gehoord. Een leuke vrouw komt bij me staan en zegt me hoe ik het ook kan bestellen zodat ze het zelf maken. Ze leert me even de uitspraak. Grappig allemaal. Lekker op het terras met één tafeltje.

Voor ons, met uitzicht op de één van de torens. We proosten elkaar nog eens tegemoet. En kletsen met een Amerikaan die in Duitsland woont en net de Via de la Plata heeft gelopen. In 3 stukken. Grappige kerel. Onze Zwitser appt een foto van het plein. Hij is er. Ik app onze foto terug en zeg hem dat we hem morgen vast wel zien. En dan door. Boodschappen doen en naar ons appartement. Met ligbad waar ik zo in ga liggen. Ik kook een linzenschotel en maak een lekkere salade. Dan nog wijn, Rioja, een bad en koffie. 

De blog eindigt hier met nog wat foto's. Wij gaan nog even Santiago doen met daarna een paar dagen Porto en vliegen dan via Porto naar Amsterdam. Tot hier en niet verder, voor nu. 

In mei weer verder lopend op weg naar Konya vanuit Istanboel.

8 oktober 2024, O Pedrouzo

 We staan relaxed op en ontbijten daar eerst zelf. Het eerste ontbijt. Volkoren toast, koffie met melk en Griekse yoghurt met citroen smaak. Het smaakt goed. We maken nog een praatje over het weer (over de orkaan die van Amerika afkomt en nu hier is) en dan op pad. Hetty zet de sokken erin en die zie ik voor mij glibberen. Het is nog steeds, prachtig in Galicië. 

Er kwamen ook herinneringen terug aan 5 jaar geleden toen we hier liepen, Wim en ik en een leuke club pelgrims. Ik was behoorlijk ziek, had koorts en bronchitis. Hoestte de longen uit mijn lijf. De herinnering kwam op omdat het bos net na Azoua heel dicht en donker wordt, ik had destijds een lampje nodig omdat het vroeg was, en behoorlijk omhoog gaat via een ongelijk bospad.

En vlak na de start van het lopen die ochtend. Dat was werken, alle reserve die ik had in de strijd gooien. Zoals ze bij Kamp van Koningsbrugge zeiden, 'als je denkt dat je niet meer kan zit je pas op 40% van wat je echt kan. Ik denk dat ik toen echter wel naar 80% zat van wat er in zat. Samen aankomen met de hele groep was de doelstelling en die werd gehaald!

Goed, genoeg gemijmerd. We liepen nu met slechter weer. De paden waren tot prak gelopen. Overal stroomde water, constant springen van droge plek naar droge plek. Niet iedereen kon dat aan en in ons lunch restaurant zagen we 2 maal een bustaxi voorkomen rijden om een strompelende pelgrim in te laden. Kijk zelf maar hoe nat het is.

Dit leidde tot alweer een Caroline momentje. Ik zie Hetty voor me lopen en ze besluit een grote stap te nemen ergens naar boven de bosjes in. Ik blijf wachten. Tenslotte, er is wel niets te zien in mijn ogen maar er zal voor Hetty wel een fotomoment inzitten. Dan kijk ik het pad eens op. Water van links tot rechts. Geen mogelijkheid om ergens via een kant nog droge voeten te houden. En dan zie ik Hetty aan de andere kant van het pad weer uit de bosjes komen het pad op. Had ik dus helemaal voor niets staan wachten om haar galant te helpen om van die helling af te komen. 

Na 7 km een terras. Wat gepraat met een jonge Russische meid die in Spanje woont. Veel Mexicanen deze keer op pad valt me op.

We lopen door en besluiten wat te drinken en wat te eten na 15 km. Een meevaller. Heerlijke gekruide patat met een vega burito, een witte wijn en een Radler.

En dan snel door, het regent niet hard en soms is het droog, naar O Pedrouzo. Ons pension is lang niet slecht. Goede douche en toilet delen met één andere kamer, lekker de verwarming aan (dus alles snel droog!) en vlakbij een pizzeria en Mexicaan. Die gaan we zo bezoeken. Het regent inmiddels flink, en niet alleen hier, ook in de Sahara. 

 Morgen de echte zware regen met windkracht 5 bft. Nu nog maar 44 mm (was eerst 50 voorspeld). Maar de nacht telt ook mee. We komen nat binnen dadelijk op het plein van Santiago. Maar pelgrimeren is niet hetzelfde als een walk in the park. Tot slot nog een paar foto's. 

7 oktober 2024, Arzúa

 

We vertrokken met regen uit het klooster en liepen het café binnen. Het gebruikelijke recept. Maar de verse Jus is op. Een drukte van belang in het café. Ik schrijf snel een blog en check ook nog even in, in het hotel voor de nacht.

Ondertussen een heerlijke tostada opetend. Dit herhalen we later in een café 10 km verder. Hierna wordt de regen minder en klaart het op. 

Heerlijk. De poncho blijft wel losjes aan en we lopen stug door. Redelijk snel komen we dan aan het einde van de Camino del Norte! En zijn we op de Camino Frances aanbeland, Arzua. Ik herken niets op het eerste gezicht maar zie wel heel veel pelgrims. En heel veel lopers met dag rugzakjes. Na een bier en koffie en boodschappen lopen we richting Nederland, terug dus. Onze kamer in een hostel ligt een kilometer terug. We komen heel veel pelgrims tegen die we allemaal groeten. Ga nooit een Camino lopen in de omgekeerde richting!

Als we bijna bij ons hostel zijn komt er een ziekenwagen aan. Die stopt bij de Auberge waar wij denken te moeten zijn. Dan komt er een 'Caroline' momentje. We lopen langs de zuster en broeder die bezig zijn met een Aziatische oude man (een pelgrim, valt wel mee geloof ik) naar binnen. Of ik gereserveerd heb? Paspoort? Ja, zeg ik. Ze kan me niet vinden. Ik zeg dat ik via Booking heb gereserveerd en zoek de reservering op. Blijkt die voor de Auberge er tegenover te zijn. Wij daarnaar toe. Daar inchecken. Paspoort? O, die ligt nog bij de andere Alberge. Nou ja, paspoort ophalen en dan naar onze mooie kamer. 

En dan drogen van schoenen en sokken. En douchen en nagels knippen. En eten. We hebben zelf salades en tortillas en kaas en nog wat zaken bij ons. Beneden aan de tafel zitten nog een jonge man en een iets oudere vrouw (Jane).

De man heeft veel tattoo's, piercings, oorringen in de oorlel (een soort gat in de oorlel) en een hond. Zij komt uit Australië en hij uit Duitsland. Nu slaapt hij hier maar normaal in de tent. Hij loopt met 25 kilo (tent en hondenvoer zijn zwaar). Leuke foto's van hem en de hond (ooit opvang hond). Een enerverend gesprek volgt. Heel leuk allemaal (dus weer een kortere blog 😂). Zij was hersteld (in 5 jaar) van een ziekte waar er een  aantasting van de zenuwen is (de bescherming valt dan weg van de zenuwbanen). Met injecties van een bijproduct van bloed waar duizend mensen per keer bloed voor gaven (elke dag, kosten meer dan een miljoen).

Kortom, een natte en droge dag maar mooi weer. De vooruitzichten voor de komende 2 dagen zijn slecht, daarna weer beter (in Santiago en Porto weer zon?). Nog 40 kilometer. 

 

Als je meer aandacht schenkt aan het doen in plaats van aan het toekomstige resultaat dat je ermee wilt bereiken, doorbreek je de oude ikzuchtige conditionering.

Eckhart Tolle

6 oktober 2024, Sobrado

We staan op en het is droog. Fijn. We gaan ontbijten en daarna snel op stap. Het is onvergetelijk mooi, wat we ongetwijfeld weer zullen vergeten. We genieten van de tocht. En dan .... gaat het weer regenen. 

Gezellig opgelopen met een groepje uit Indonesië, die ook familie had in Nederland. Leuk gesprek. Sprak een paar woorden Nederlands. 

's Avonds in een groot klooster.

Een gezellige avond in de kroeg met eten met inmiddels wat bekende. Onder andere Andreas, de Zwitser die vanuit Zwitserland loopt, de Limburgse en nu in de ochtend Roel, de Italianen en Fransen. Daarna viel de wifi uit en de mobiele verbinding werkte niet in de dikke muren van het klooster. En ik kreeg slaap. Dus nu, vanuit het ochtend café een kort verslag. 

4 oktober 2024, Baamonde

Dierendag, de naamdag van Sint Franciscus, vandaag. Het thema van de dag is dan deze keer ook dieren. 

Vandaag vertrokken voor ongeveer 20 km. Laat vertrokken we uit ons heerlijke hotel waar we een heel lekker ontbijt konden krijgen. Een tophotel die wij beloonde met een 10 in de Booking recensies. Door al die luxe sliep ik door de wekker heen, en we vertrokken laat. Een vroege koffie maakte het nog wat later, een 'je weet nooit of er nog een komt koffie' weer iets later, en er moesten natuurlijk ook veel foto 's genomen worden. Het was een werkelijk geweldig mooie groene streek, met talloze holle paden bemoste bomen. Galicië is prachtig. 

Ondanks alle koffie (ook nog een uit een machine) en een Radler kwamen we aan en gingen eerst even een koffie drinken, op 100 meter van ons hotel. Want dan konden de boodschappen gehaald worden uit de vlakbij gelegen supermarkt. Toen ik terugkwam met de boodschappen was er een Poolse jonge vrouw aangesloten en kon ik helpen bij de conversatie door de nieuwste gesproken vertaal app van Google te gebruiken. Na enige aanvang perikelen ('werkt die nou?', en dan komt dat er ook in het Pools uit) ging dat best goed. Daarna kwam er een Engelse bij (die we al vaak gezien hadden, een leuke stoere vrouw, en een Nederlander die we ook al kende. Om half zeven leek het toch wel een goed idee om even in te checken, te douchen en ons klaar te maken voor het eten in de bar een 100 meter verderop. We waren toch best moe. Voldaan, maar de voeten behoefde nog enige liefdevolle zorg. 

De tocht voor morgen en overmorgen voorbereiden en knippen. Dit is de tocht die Wim, om niet heel onbegrijpelijke, in één keer liep (ruim 38 km) maar die wij knippen in de twee niet geheel gelijke stukken. Morgen lopen we dus maar kort, daarna weer lang. Maar gezien het weerbericht (morgen regen) best wel OK. Verder geen groot nieuws. Net Rutte nog op TV gezien in de bar, je komt ook nooit meer van hem af hè 😂. 

Tot morgen maar weer. 

“Love is not primarily a relationship to a specific person; it is an attitude, an orientation of character which determines the relatedness of a person to the world as a whole, not toward one “object” of love. If a person loves only one other person and is indifferent to the rest of his fellow men, his love is not love but a symbiotic attachment, or an enlarged egotism. Yet, most people believe that love is constituted by the object, not by the faculty.”

Erich Fromm, The Art of Loving