E9, Nederlands Kustpad — Goedereede → Port-Zeelande

E9, Nederlands Kustpad — Goedereede → Port-Zeelande

Weer een traject op deze altijd doorgaande route. Deze keer vanaf Goedereede. Je kunt er mooi parkeren vlakbij de bushalte van bus 104, die van ons eindpunt rechtstreeks teruggaat naar de parkeerplaats waar we stonden en (daarna doorrijdt naar de RET-metrohalte Spijkenisse). Hierdoor hoefden we er geen rondwandeling van te maken maar konden we deze etappe in één keer lopen. Het weer was lekker, de stemming goed. Na het gebruikelijke gekissebis over mijn rijstijl kwamen we vrolijk aan en werden verrast door het dorpje Goedereede. Wat een leuk dorpje is dat.

Onze enige Nederlandse paus, Adrianus, is hier pastoor geweest en heeft een standbeeld voor de toren — ooit van de kerk, waar nu een museum is.

Er is leuke horeca op het plein. U begrijpt: het kostte wat tijd om het dorpje uit te komen.

Op naar Ouddorp, waar we onze koffie gepland hadden; ook een aardig dorp met veel toeristen en de nodige terrassen. Daarna moesten we toch een beetje vaart maken, maar… we kwamen een beeldentuin tegen van gerenommeerde kunstenaars (naar het schijnt kende ik ze natuurlijk niet 😀).

We hebben die bezocht — leuk — maar na een uurtje en de nodige praatjes met de eigenaren gingen we toch echt de sokken erin zetten. Dat lukte aardig, temeer omdat de volgende koffiestop nog niet open was en het een lange weg langs het Grevelingenmeer was.

En toen kwam Port-Zeelande in zicht, het Center Parcs-gebied — ongelofelijk groot, maar lekker bier en chocoladetaart.

Je zou bijna vergeten te vertellen dat het een mooie route was, maar wel met wat veel asfalt en veel fietsers.

Inmiddels dus op de grens van Zeeland aangekomen!

E9, Rockanje -Stellendam

Gisteren naar Rockanje gereden om daar een stuk van de E9 te lopen, die hier tot mijn verrassing niet helemaal parallel loopt aan de Kustroute van de LAW van het wandelnet. We liepen van even voor Rockanje naar Stellendam en weer terug via een knooppuntenroute.

 

Het regende op de heenweg onderweg en in Rotterdam maar niet toen we startten met lopen! Soms moet je wat geluk hebben. De wandeling gaat op de eerste deltawerken, de Haringvlietdam.

Boeiend. En op de dam is zowel aan het begin als aan het eind horeca. 

Het lopen ging lekker maar aan het eind had ik zomaar last van mijn knie. Dus nu voor de linkerknie ook in de dichte schoenen een zooltje. Vanochtend was alles weer goed. 

Horeca genoeg dus 3 keer horeca genomen. De eerste was op de dam, of eigenlijk net voor de dam, best leuk, de 2de op ons omkeerpunt een soort hele grote vis tent bij de haven, en de laatste was de strandtent Havana bij Rockanje al in de buurt met bier en vega bitterballen,

en gebak en koffie verkeerd. 

En nog een bankje tussendoor. We waren laat terug, veel stops, foto's en 22 km. We zijn nu aangeland op Goeree-Overvlakkee. We zitten nu op 3 kwartier rijden dus we naderen het eind van de enkeldaagse tochten maar de volgende moet nog lukken. 

De tocht was pittig, mede door een aantal stukken door het echt zachte zand. Maar we waren heel tevreden en aten thuis een lekkere linzenschotel. 

E9, Oostvoorne - Rockanje

Wij gaan het kustpad, de E9, vervolgen. Deze keer van Oostvoorne naar Rockanje en via een kooppunten route terug. Dat scheelt 3 bussen en 2 uur. Het doel is genieten en de E9 op allerlei manieren lopen in allerlei landen. Deze plaatsen zijn nog binnen het uur bereikbaar vanuit huis. De route was echt geweldig mooi. Wat uit de slinger voor veel pelgrims for Ever maar als er genoeg belangstelling is kunne we het nog eens doen. 

De etenswaren die je ziet zijn nog uit Turkije 😀

De andere etappes in Spanje en Portugal zijn ook op deze blog te vinden danwel op facebook onder de naam Pelgrim Victor. 

De E9

We hebben de Kustroute gelopen in Noord- en Zuid-Holland, en vandaar inmiddels door naar Rockanje. De camino del norte, de noordkust, en de camino Portugese vanaf Porto de westkust. Dus het begin is er. Het plan is nu hem te lopen vanaf Hoek van Holland naar  Irun en vanaf Lagos via Sagres naar Lissabon. 

Daarna willen we een stuk in Polen gaan doen. Maar alles op zijn tijd. Op deze blog zal ik deze activiteiten bijhouden. 

Inmiddels zijn we van Hoek van Holland al naar Rockanje gelopen. Hieronder de info van de E9, de Europse route 9. 

route variëren, dus het is raadzaam om lokale bronnen, gidsen en officiële trail-organisaties te raadplegen om een ​​veilige en plezierige ervaring te garanderen.

Het E9 European Coastal Path vertegenwoordigt een opmerkelijke prestatie in het verbinden van de Europese kustgebieden en biedt een tapijt van landschappen, culturen en geschiedenissen die avonturiers van over de hele wereld zullen boeien. Of je nu op zoek bent naar een epische outdoor-uitdaging of een ontspannen verkenning van de schoonheid van de Europese kust, de E9 nodigt je uit voor een once-in-a-lifetime reis die je blijvende herinneringen en een diepere waardering voor de wonderen van onze wereld zal bezorgen .

Lees verder op https://www.era-ewv-ferp.org/nl/e-paths/e9/

D24, L21, Çukurca - Muratkuru*

"The art of knowing is knowing what to ignore." 

— Rumi  

Wakker worden bij Ben in een bed. Hetty geniet nog even van de douche. Gisteren vest vergeten. Ik ging na de thee en maaltijd nog ‘even’ naar het toilet. Bij een *locanta*, een klein eenvoudig restaurant, en daar is het toilet in de moskee, 100 meter verder. Op de terugweg even langs een winkel voor het ontbijt bij Ben, voor de koffie. De 2-in-1 is toch wel een traktatie na zoveel thee en Nescafé Regular. En 2 yoghurtjes. De wasacrackers zijn nu tot de laatste 4 geslonken, maar omdat er lokale noodcrackers zijn gevonden, kunnen ze nu verder op. In een grote stad is wel een Migros te vinden of een grote *sok*. Grappig om te zien hoe bepaalde producten opeens opgewaardeerd worden, bijvoorbeeld yoghurt met nootjes en jam of honing of zoetstof. O ja, zoetjes kopen, bijna op.  

Met de auto van Fikri en Ben naar de beginplaats toe, waar de anderen ontbeten. Maar eerst naar de *locanta* voor het vest. Ik zag hem liggen, maar de tent was nog dicht. Fikri had na mijn bericht op de groepsapp al gebeld met de eigenaar, en een man die mij door het raam zag turen, dacht niet dat ik een inbreker was, maar kende de eigenaar ook en belde ook. De aardige kerel stak 1 vinger in de lucht: 1 minuut wachten. Het werd een halve minuut. Blij als een kind! En dan ontbijten.  

We nemen afscheid van Ben. De avond ervoor ging het pinnen niet bij hem. En de meeste hadden te weinig cash. Waarom werkte het niet? De mede-eigenaar wist het ook niet. Toen kreeg ik een brainwave. In Istanbul deed de pin het niet altijd, en de medewerker vroeg dan je pinpas en stopte hem ouderwets in het apparaat. Ik opperde het en Ben probeerde het. Bingo. We konden allemaal betalen (we genoten met z’n zessen van een extra nachtje in het hotel).  

Echt genoten vandaag van de mooie wandeling. Niet lang, wel een wat pittiger tweede deel.  

Dan bij de fruitteler aangeland, waar we na wat gepraat een tentje mochten opzetten. Maar eerst uitrusten. Ook onze lieve straathond moest uitrusten, al had die al wel in 2 bronnen gelegen.

Daarna proberen een zo recht mogelijk stukje te vinden voor de tent.  Maar toen zag ik een leuk vogeltje, een Roodkopklauwier. Omdat ik toevallig bij Iris, die alle vogelgeluiden checkt met haar app, dit vogeltje op haar telefoon zag herkende ik hem. Leuk!

En nu kijken of we eten kunnen maken. Ik ben niet echt van de kookploeg, maar van de sjouwploeg. En afdrogen kan ik ook, ondanks onze afwasmachine thuis.  

Vannacht wordt het niet koud, is de voorspelling. We gaan het zien. Hetty liep vandaag weer goed, na de ‘rustdag’.  

Morgen verder, ook kamperen.  

Veel liefs vanuit Turkije ⚘️🥀  

Nagekomen bericht, de hond die ons al twee dagen gezelschap houdt is herkend en de eigenaar komt hem morgen ophalen.

D38, L34, Doğanhisar

You are not a slave, you are a king. Act like one.

Rumi 

En dan een wat langere etappe bij 26 graden. Weer even wennen. Dan heb je dat blije gevoel weer van: ik ben er! En dan kom je Jeremy tegen, die de bus heeft genomen vanaf twee derde van de route. Als je aankomt, zegt hij: "Ik heb iets voor je" – en dat zijn 2 koude bieren. Een voor Hetty, Tuborg Gold, en een voor mij, een Efes Pilsen. En dan ben je pas echt gelukkig!  

Maar eerst de tent afbreken (wat inmiddels goed gaat)

dan ontbijten in de theetuin met zelf meegebrachte spullen van de groep en thee van de theetuin. En daarna op pad. De dag voor de grote islamitische feestdag, die iedereen al aan het voorbereiden is. Onderweg werden we verwend met versgebakken speciaal brood en aardbeien. Als je zo'n stadje binnenloopt, snap je dat het ook schaduwkanten heeft om beroemd te zijn. Zo moet je heel vaak "nee" zeggen tegen allerlei aardige mensen. Maar anders kom je nooit meer aan op je bestemming.  

De route was weer prachtig. Soms een beetje klunen en klauteren in het begin, en zeker de hellingen met eindeloze keien zijn zwaar voor je voeten.

Later werd het makkelijker: mooie klim, vergezichten, een eekhoorn, ooievaars, orchideeën en andere bloemen, paddestoelen, grappige plaatsjes, bijzondere moskeeën – en ga zo maar door. Van het "langste natuurpad van Nederland" wordt gezegd dat het de minste asfalt van Nederland heeft, maar deze route heeft er zó weinig dat je er nog echt blij mee kunt zijn.  

Morgen de bergen weer in – daar hebben we zin in! Vandaag een hotel (een goed hotel, zelfs de wc-bril is oké, en dat gebeurt eigenlijk nooit), morgen een homestay. De foto's spreken voor zich.  

Gisteren nog een triest bericht: onze oud-chef en uiteindelijk bestuurder Ids Thepass is overleden. Iets ouder dan wij, maar niet veel. Toch even een schrikmoment. Wij hebben goede herinneringen aan hem.  

Op de rouwkaart schrijft hij als eerste vijf regels:  

Wanneer de lente komt,  

en als ik dan al dood ben,  

zullen de bloemen net zo bloeien.  

De bomen zullen niet minder groen zijn dan vorig jaar.  

De werkelijkheid heeft mij niet nodig.  

Tot morgen weer. Vrede zij met jullie.  

PS

Morgen is hier het offerfeest. Nergens staat beschreven dat moslims ieder jaar dieren moeten offeren.

Het Contactorgaan Moslims en Overheid (CMO) liet in 2014 al weten dat het offeren

van dieren geen religieuze verplichting is. Gelukkig zijn er ook steeds meer moslims die

bij wijze van offer geld schenken voor medische- en voedselhulp in noodlijdende

gebieden. Dan kan het worden: ‘Offerfeest – Toon compassie en schenk leven

aan zowel mensen als schapen.’ 

Gezegend Offerfeest األضحى عيد Ied al-Adha Mubara

D40 L36, Derbent

*"You are the truth from foot to brow. Now, what else would you like to know?"*  

— Rumi  

Rustig opstaan en inpakken. Hetty heeft veel gedraaid en is nog niet in vorm. Als we beneden komen, blijkt Kay in de douche gevallen te zijn. Met de auto naar het ziekenhuis met Jeremy, Fikri en Sedat. Later horen we dat ze flink in het gips is gezet.

Wat jammer 😪, voor hen én voor ons. Maar de tour wacht op niemand, zoals ze in de Tour de France zeggen. Dus we vertrekken met een bezwaard gemoed. We zien ze vast weer in Konya.  

ons pad op een lastig stukje 

Veel tijd om erover na te denken is er niet. We gaan stijgen, en de temperatuur stijgt mee. Maar door de hoogte valt de hitte uiteindelijk mee. Ik merk nu dat ik profijt heb van de warmte, de droge en schone lucht. Het stijgen gaat weer zoals in de voorlaatste weken van de Camino in 2019. Meer lucht. Jammer dat je er vijf weken op moet wachten 😀. Maar het geeft een goed gevoel.  

Hetty sprint deze ochtend de berg op – ze wijt het aan de ibuprofen die ze nam voor haar hoofdpijn. Moet ik dat misschien ook eens proberen? 😂 Na een paar welverdiende pauzes lopen we het stadje in. We passeren een straat waar een man druk staat te gebaren. We zwaaien terug maar lopen door – dat gebeurt immers elke dag wel een paar keer. Tot Fikri ons roept. De eerste roeper bleek de eigenaar van het theehuis te zijn waar we zouden overnachten.  

We komen aan bij een tafel vol verse aardbeien, uitgespreid op een tafellaken van voetbalkranten. Heerlijk! Lekker met thee en koffie. Ik breng de groeten over van Johan, en nadat hij een foto van Johan uit Rotterdam heeft gezien, weet hij weer wie het is.  

In het huis krijgen we de bovenste etage: een kamer met een echt dakterras. Hetty heeft zelfs een bed. Dat bed was tijdens een vorige reis de kraamkamer van een kattenmoeder, die haar kittens keurig in de slaapzak van een loper kreeg. Uiteindelijk moest die loper ergens anders slapen, maar de slaapzak is wel omgeruild voor iets anders (en was wat smerig). Mama en de kittens mochten blijven.  

Vandaar misschien de kat in nood op een ander balkon, iets lager dan ons dakterras, een straat verder. Die zag me kijken en begon te mauwen. Tot ik dacht: *Laat ik maar eens gaan kijken, misschien is hij daar per ongeluk terechtgekomen en kan hij niet meer weg.* Toen ik daar aankwam, was hij al verdwenen – om vervolgens op te duiken in onze kamer op de tweede verdieping. Maar het was een ongecastreerde kater, dus hij mocht niet blijven. Misschien één van die kittens? Duidelijk was dat hij vond dat hij hier thuishoorde. En omdat de deur vaak open staat, zou dat best kunnen.  

De vrouw van de eigenaar-bewoner van het theehuis heeft voor ons gekookt, en de eigenaar heeft alles naar ons laten brengen: linzen- of kippensoep, brood, witte bonen met rijst, en vlees voor wie dat wilde.  

Morgen zoeken we het hogerop, letterlijk.  

Tot morgen weer. Veel liefs toegewenst ⚘️🌿  

closetrol in de stortbak

D46, Konya, laatste blog

Herstellend. Hetty had nog moeite met het ontbijt. En kreeg een wegtrekker en moest overgeven. Ze pakt mijn goed gesorteerde bord om die als overgeefteiltje te gebruiken. Gelukkig, een prullenbak, daarin alles gemikt. Maar ze herstelde daarna en toen de stad in. Vanacht heel goed geslapen maar de klachten zijn er nog. 

Afscheid genomen van Jeremy en Kaye die gaan naar  Cappadocië. 

Eerst langs de apotheek (eczane), je moet wel de naam weten in het Turks anders loop je er voorbij. Daarna naar een moskee  een beetje  barokke moskee.

Er was zo'n jonge knul die begon te eikelen over een hoofddoek terwijl Hetty een hoed op had, en dat de jurk te kort was. Hij werd daarna terecht gewezen door een oudere man, die er al zat, en daar ergerde hij zich ook aan. Wij zijn vertrokken, geen zin in gedoe. 

We zijn in Konya en dat is het andere Turkije. Ze zijn net zo aardig als ergens anders maar veel conservatiever in hun kleding. Meer hoofddoekjes dan in de rest van Turkije en zelfs meer dan in Rotterdam. Wel heel divers en bont. Bij ons zijn ze vaak effen hier vaker niet, op de zwarte na. Maar meisjes en vrouwen blijven meisjes en vrouwen,  selfies, gestifte lippen en lieve glimlachjes blijven gelukkig. 

Tijdens het vrijdaggebed kan je ook geen drankjes bestellen in de luxere tenten met dakterras, wel in de kleine tentjes 

Ze leggen heel veel rieten maten rondom de moskee voor mannen die geen bidmatje bij zich hebben. Sommige nemen karton mee, sommige eigen zachte matjes. 

We wachten op het einde van het gebed en onze café latte en espesso als er marsmuziek uit de militaire luidsprekers klinkt in het café Pancoff (met Japanse pannenkoeken).  Lekkere muziek voor een pelgrim om op te lopen En dan zwelt er een enorm lawaai aan. 3 vliegtuigen met 3 kleuren uit hun staart komen op 50 meter hoogte over vliegen. Indrukwekkend. Amerikaanse vliegtuigen zo te zien, de daar gemaakte F16, die ik wel herken van Nederlandse plaatjes (die nu in Oekraïne vliegen). 

We gaan van terras naar terras ik stel voor op het heerlijke terrasje in het Mevlana (Rumi en Mevlana zijn dezelfde)  museum te gaan zitten, uitkijkend op de blauwe koepel waaronder hij ligt. We nemen het beste tafeltje en drinken heerlijk een verse

Jus en een sorbet Mango drank (overal ijs in, maar ja, wat zal het nog uitmaken  😅), en genieten  an de rozen, en Hetty heeft haar museum winkeltje bij de hand. Na een tijdje loopt het vol met Japanners en Amerikanen. Tijd om te vertrekken. 

Terug in ons hotel zien we Annemarie (ook nkg steeds een gevoelige maag), Anneke, haar zoon en schoondochter. We praten even gezellig bij alle mogelijke desserts worden doorgenomen (Anneke's schoondochter komt ook uit Turkije). Het wordt gezellig, de laatste inkopen worden bewonderd maar dan moeten we echt naar de kamer. We zitten duidelijk in de lift, kunnen vliegen (als het luchtruim niet gesloten wordt tenminste) zonder teveel problemen 

Morgen om 6 uur met de taxi, 5 uur de wekker. We willen ons niet haasten. We komen jullie weer lastig vallen en Roshi aaien (al is die misschien wel wat beledigd, al zal dat niet aan de goede zorgen van Theo liggen). En we hopen op Schiphol onze broeder pelgrim Wim te zien ❤️

Tot snel en veel liefde vanuit Turkije. 

Dankje Roy voor deze opsteker❤️

D45, Konya

*"The garden of the world has no limits, except in your mind."*  

– Rumi  

Ik zit op het terras van de Museumwinkel, genietend van een verse jus d’orange in de rozentuin van het Mevlana Museum. Ik ben de enige gast hier—misschien vanwege de prijzen, die waarschijnlijk zo hoog zijn dat zelfs Rumi er van zou schrikken.  Maar goed, de stilte is goud waard… totdat een invasie van toeristen begint. Selfiestokjes wapperen in de wind, en iedereen poseert alsof hun Instagram-account ervan afhangt.  

Gelukkig ben ik weer opgeknapt—twee paracetamol en ik voel me alsof ik de wereld aankan (even iig). Hetty daarentegen heeft zich teruggetrokken na een avontuurlijke confrontatie met een lokaal virus. Ze heeft nu een diarreeremmer geslikt en ligt even uitgeteld. 

Het mevlana museum is nog gratis, maar niet voor lang—er worden overal poortjes geplaatst, waarschijnlijk om de selfie-storm in goede banen te leiden. Het is bloedheet: 30 graden om 12 uur, en het wordt nog warmer. Straks smelt ik weg als een ijsje in de zon, maar goed, pelgrims lijden wel vaker. 

Vanmiddag nog even met Jeremy naar de Tekel (de Turkse staatsdrankwinkel) geweest voor bier. Eerst kon ik het niet vinden, tot ik besefte dat het verstopt zat. Mission geslaagd: bier en snacks binnen, maar Hetty’s maag protesteert nog steeds. Ze ligt nu weer in bed, vastberaden om vandaag geen nieuwe culinaire risico’s te nemen.  

Oh, en ik checkte nog de soefi-voorstelling—blijkt morgen pas te zijn om 7 uur. Mooi meegenomen voor Hetty, als ze tegen die tijd weer rechtop kan lopen. Er is trouwens elke dag een optreden om 20:00 uur, vlakbij het cultureel centrum, maar voor nu houden we het rustig. Konya rent niet weg, en onze darmen zeker niet.  

Voor wie ons nog volgt tot de thuisreis: veel liefde uit de stad van de vele rozen.

 

 

D44, L40, Konya

*"When you do things from your soul, you feel a river moving in you, a joy."*  

- Rumi

Anna en Annemarie zijn de nieuwste slachtoffers van... tja, van wat eigenlijk? Anna kon nog wel gewoon mee. Waarschijnlijk een virus, en Sedat leek ook wat last te hebben. Nu hoor ik dat hij en Iris hetzelfde hebben. Tegen het eind van de middag voelde ik mijn maag ook opspelen en nu voel ik me misselijk. Dus niet mee-eten vandaag...

Maar eerder vandaag hebben we een mooie stadswandeling gemaakt. Een prachtige moskee met veel energie, en tal van soefi-heiligdommen bezocht. Daarna kregen we van een leuke kunstenaar een certificaat en een Sufi-trail handdoek met onze namen erop. Daarvoor hadden de 'kinderen' - onze filmploeg - afscheid genomen en ons bedankt. Ze willen al in augustus klaar zijn. Er moet nog een verhaal in en veel selectie plaatsvinden. Ze hebben ongeveer 4 terabyte aan materiaal. Na augustus kunnen wij het bekijken en doen ze mee met filmfestivals.

Natuurlijk zijn we bij Shams en Rumi geweest. Shams' heiligdom is heel eenvoudig en smaakvol, maar Rumi's heiligdom is overdadig en prachtig. Het mooiste vanbinnen van de reis tot nu toe.

Morgen, inshallah, gaan we er nog een keer naartoe. Hetty is heel enthousiast over de stad en gaat zeker nog wat stadten.

Nu maar aan de Norit en de cola. Ik plak er straks wat foto's bij en ga slapen. Hetty maakt het wel af straks.

Tot morgen, en gezond weer op.