Na 2600 km lopen heb je je doel bereikt. Emotie en euforie maakt zich van je meester. En dan komt er een moment dat je je vrienden en je doel achter je moet laten en thuiskomt.
De euforie herhaalt zich. Je vrouw, je huis, je kat, je moeder, je vrienden ... Heerlijk.
En dan ... stilte, herstellen van het lichaam en een een terugverlangen naar de tocht en je caminovrienden. Ze komen één voor één langs in wisselende volgorde.
Je bent nu doelloos, zwervend, opnieuw begin je aan een pelgrimstocht, maar nu thuis. Zoekend naar een nieuw evenwicht.
Nieuwe energie wisselt zich af met periodes van moeheid en gemis. Uiteindelijk krijgt de nieuwe energie de overhand al blijft jij onwennig zwerven in waar je eigenlijk thuis bent. Zo blij dat je thuis bent, zo onwennig dat je niet op pad bent, wennend aan je rustige bestaan waar niet iedereen naar elkaar omkijkt, waar niet iedereen continue blij is je te zien.
Jij mag psychologisch emotionele zaken hebben meegemaakt, maar die zijn niet altijd gelijk deelbaar. Maar uiteindelijk lukt dat wel en wordt iedereen bij jouw ervaringen betrokken.
De prachtige ervaringen, je vrienden, ze zullen blijven, al is het op afstand. Wat ook blijft is dankbaarheid dat je dit mocht meemaken. Dankbaar voor de tocht, dankbaar voor je vrouw of die je tijdelijk alleen liet. Dankbaar voor de ervaringen, dankbaar voor de vrienden die je maakte. En uiteindelijk, dat besef komt uiteindelijk, dankbaar voor het bestaan. Voor de eenheid met alles.
