Etappe San Pedru - Barrigión 13 km Camino de Norte. Dinsdag 17 september 2019.
Ik heb de blog, natuurlijk heb ik de blog, ik loop immers zonder Peter of Victor. Ik ben een weekje in Noord Spanje bij onze Spaanse familie. Een mooie gelegenheid om hier een etappe te lopen van de Camino de Norte. Ik heb zo vaak gehoord, tijdens de voorbereiding van onze Camino, dat de Norte zo mooi is. Ook Victor zei dat en hij kan het weten want hij heeft hier gelopen. Carmen loopt met me mee.
Zij komt uit deze regio. Om precies te zijn uit Santander. We kiezen voor een korte etappe,
niet te gek doen, kijken of het voor Carmen lukt om de vele stijgingen en dalingen aan te kunnen. We vertrekken eerst met de auto naar het startpunt in San Pedru een piepklein dorpje op de route. Als we er naar toe rijden merken we al hoe pittig hier alles omhoog en omlaag gaat. Ik heb een deel van mijn Camino-uitrusting bij me. Mijn rugzak, natuurlijk mijn schoenen en mijn Camino-kleding. Het klaarmaken van mijn rugzak en aantrekken van mijn schoenen geeft gelijk een herkenbaar gevoel van onze 106 dagen Camino. Ik heb niet zo heel veel gewicht bij me, maar Carmen voelt even hoe zwaar de rugzak is en vindt het best pittig. Voor haar heb ik een dagrugzakje meegenomen, daar loopt ze mee.
Nadat we de anderen hebben uitgezwaaid gaan we op pad. Direct flink omhoog maar gelijk zo mooi. Prachtige planten en bloemen. Mooie weidse landschappen in een prachtig berglandschap. Ik wijs op de routekenmerken langs de kant. De bekende gele pijlen en stenen zuiltjes met de Jacobsschelp er fraai op gemonteerd. We kunnen niet verkeerd lopen.
Carmen vertelt over haar jeugd en herkend de geuren van de planten maar ook de kleine paadjes die we lopen, langs de eucalyptusbomen, komen haar bekend voor. Achter ons loop een klein groepje pelgrims maar voor ons is de weg leeg. We passeren een klein dorpje op een van de huizen zijn mooie muurschilderingen aangebracht. Ik maak weer (te) veel foto’s. Dan ruiken en zien we de oceaan. Prachtig. De route loopt vlak langs het strand, dus we moeten flink dalen om op zeeniveau te komen. We passeren een vrije camping die nog redelijk volstaat met, wat ik de vrijbuiters noem, in hun campers. Oude VW busjes omgebouwd tot kleine huisje, gewone campers oud en nieuw. Een bont gezelschap aan bewoners. De echte vrije jongens om zo maar te zeggen. Ik zie veel surfplanken en waterpakken. De bewoners hangen een beetje rond, weinig activiteit. Het uitzicht op de oceaan is fantastisch. De stranden zijn breed, lang maar vooral leeg. Er zijn een paar surfers in zee. De golven rollen af en aan het strand op, met dat bekende lome relaxte geluid. Het ruikt heerlijk en we stoppen even, kijken en luisteren er naar. Dan gaan we weer verder en klimmen om een baai heen. Eerst weer naar boven en dan weer terug naar zeeniveau. Heel anders dan de Camino Frances dus ik vergelijk maar niet en geniet van het wandelen. Het hoogseizoen is ook hier voorbij, een barretje vinden wat open is, is nog lastig. Alles is dicht. Dan maar doorlopen en genieten van alles wat we om ons heen zien. Carmen loopt prima, een goed tempo zelfs iets te snel. Ik probeer haar een beetje af te remmen om niet alle energie te snel te verbruiken. Het is geen monster afstand, maar om zo, voor het eerst eens een etappe te lopen is doseren wel belangrijk. We komen bijna geen andere pelgrims tegen hoewel ze er wel zijn maar ze lopen ver voor ons. Dat zien we als we weer langs een van de vele stroken strand lopen bij weer een andere baai, of ze lopen achter ons wat we ook af en toe zien. Het weer is prima, niet te warm en half bewolkt dus ook half zon. Het is een graad of 24. Heerlijk dus. Het lopen gaat weer goed geen blessures, geen last van wat dan ook en mijn schoenen voelen prima. Doordat we zo vlak langs de oceaan lopen is het wel vochtig, klam. Uiteindelijk vinden we zo’n typisch barretje op de route. Een soort houten keet, een hoop rode plastiek stoeltjes in het gras ervoor en wat parasols om voor wat schaduw te zorgen. We drinken er koffie en besluiten om straks een etappe biertje te drinken als we er zijn. We hebben nog maar 2 kilometer te gaan. Die lopen over wat open weiland en het laatste stuk is een lange wandelpromenade langs weer een mooi lang en breed strand. Het aankomst-biertje lukt niet, hier is de strandtent ook dicht. Jammer, maar dat halen we ergens anders wel in. Carmen is helemaal blij dat ze mee is gegaan en het ging ook prima. Goed en lekker gelopen. We appen naar de anderen dat ze ons op kunnen halen. Dat klinkt niet erg Camino, maar dat moet maar even. Voor mij was dit een prima preview van wat ik misschien volgend jaar al ga doen. Het lopen van de Camino de Norte. Het lopen van de Camino. Het lopen.
Buen Camino
Caminotier
