Nog een keer bij Peter

Altijd leuk om met z’n drieën vooruit te kijken naar onze Camino Del Norte. Zondagmorgen vroeg afspraak met en bij Peter. Om 09:00 uur bel ik weer aan op zijn bekende adres is Schiebroek. Victor komt wat later hij heeft aangegeven lopend te komen. Toch horen we op de stille zondagmorgen een auto aankomen. Wij denken dat het Victor is en dat klopt. Zijn excuus? Hij heeft eerst een zondag-ontbijt-afspraak met Hetty. Een prima excuus lijkt me. Peter heeft een nieuwe telefoon en heeft nog wat vragen voor mij qua instellingen. Nou, het meeste heeft Peter zelf al keurig voor elkaar en we zoeken samen nog wat dingetjes uit. Dat is dus ook geregeld voor onze Camino. Victor heeft van ons drieën, op het gebied van reizen met de Flixbus, de meeste ervaring. In 2019, op onze eerste Camino samen, was dat ook op het gebied van het wandelen op dit soort tochten. Peter en ik zijn inmiddels ook daar zeer ervaren in. Op dat gebied dus eigenlijk geen advies meer nodig van Victor hoewel, hij probeert het wel. 😜 Ach dat is prima, maar nu hebben we hem dus echt weer nodig. Wat neem je nou echt mee op zo’n lange busreis? Victor heeft keurig een lijstje gemaakt waar we dankbaar gebruik van gaan maken.

 Er staan nuttige zaken op. Eten uiteraard, toast, kaas, fruit, appeltje, banaan, nootjes, yoghurtjes en drinken. Maar ook eventueel je medicijnen, oortjes, snoertjes, oplader, wat te lezen enz. Ook handig een halsdoek (Buff) als de airco in de bus iets te enthousiast staat te draaien. Handig om zo’n ervaren busreiziger bij je te hebben. We kletsen nog wat over wat we verwachten en spreken de tijd af waar en hoe laat we elkaar woensdag ontmoeten. Het wordt een symbolische plek in relatie tot de Camino. We zien elkaar in de Stationshuiskamer, een horeca gelegenheid op het centraal station van Rotterdam. De ervaren Camino-wandelaars weten dat er in Santiago de Compostella ook een huiskamer is. Deze is van het Nederlandse genootschap Sint Jacob. Daar, in een ruimte in het pelgrimskantoor, kan je na je Camino je verhaal en ervaringen vertellen en delen. We lopen dus van huiskamer naar huiskamer. Oké er zit nog een busreis van ruim 20 uur tussen maar toch. 😜 We maken een selfie met ons drieën en dan zijn we er wel klaar voor. 

De stemming zit er zoals altijd prima in. We hebben er heel veel zin in. De komende dagen wordt het verder de rugzak in orde maken, nog een klein rondje wandelen en dan is het zo woensdag. Camino de Norte het volgende avontuur komt er aan. De “Caminotiers lopen de Camino del Norte”. 

Buen Camino

Caminotier Wim

Wandelen met Victor, Wim blogt zich naar Santiago

Wandelen met Victor

Het begint een begrip te worden. Wandelen met Victor. Op facebook melde ik het “recept” al.

Victor nodigt uit via de groep “Pelgrims forever” en stelt een wandeling voor. De informatie is duidelijk en kort. Startplaats en starttijd, of er al een gelegenheid is om bij de start koffie te drinken, wat onderweg de horecavoorzieningen zijn en aan het eind van de wandeling. Dat laatste is natuurlijk belangrijk voor het etappe drankje, en we ontvangen informatie over de route (GPX-bestand voor wie digitaal de route wil volgen, of de nummertjes van de goed aangegeven route paaltjes) en informatie over de omgeving.

Afgelopen zaterdag zijn we dus weer op pad geweest. Een leuke wandeling van ruim 16 kilometer in het groene hart van Nederland. De Wandeling gaat ten oosten van het oude vestingstadje Oudewater. In de 18e eeuw maakte Oudewater deel uit van de Hollandse Waterlinie; de restanten van de omwalling herinneren hier nog aan. We lopen langs het fraaie rivierenlandschap van de Hollandsche IJssel en de Lange Linschoten.

Voor Victor en mijzelf staan deze wandelingen nu in het teken van onze aanstaande Camino. Nog maar anderhalve week en we stappen op de bus. Deze keer zijn we met een grote groep: Hennie, Hetty, Marja, Els, Anita, Caroline, Wil, Nellie, Victor, Mathijs (met hond Jeppe) en ik. Een bont gezelschap. Bij de start is het gelijk al gezellig en is er een hoop te kletsen. Dan op pad. Een fraaie route door het groen. Eerst nog over de smalle weggetjes waar we allemaal gebruik van maken. Ik bedoel dan auto’s, fietsers en wielrenners, wandelaars. Dus opletten en goed aan de kant lopen. 

Het is heerlijk weer en we stappen erop los. Het tempo in een groep is niet altijd aantrekkelijk, maar het is geen enkel probleem om je eigen tempo te lopen. Bij de pauzes kom je elkaar toch weer tegen. Vlak voor we van de kleine asfaltweggetjes afgeleid worden en de route verder gaat door de weilanden, vinden we een grote picknicktafel met twee ruime banken waar we allemaal kunnen zitten. Tijd voor koffie, (ja er is verse en oploskoffie) koekjes uit een echte trommel, mee “gezeuld” in de rugzak.

De blogger met zijn trommel en smartphone

 We moeten tenslotte trainen met gewicht. Victor en ik dan. Dan natuurlijk de foto’s maken en weer op pad. De verbindingsdijkjes tussen de vele weilanden vol koeien, zijn afgesloten met hekken die niet open kunnen. Maar er zijn voorzieningen gemaakt om via opstapjes langs het hek naar de andere kant te klimmen. De een doet dat wat soepeler dan de ander. Ja het is een fraai gezelschap. Jeppe, de hond, is slim en kruipt onder het hek door.

Slimme Jeppe met Matthijs en Anita 

Kletsen en stappen, een combinatie die ervoor zorgt dat we in no time weer terug zijn in Oudewater. De eerste “landen” op een druk en gezellig terras in dit fraaie dorp en bestellen het etappe drankje. Daarna druppelen de andere binnen die in hun eigen tempo en soms via een kleine detour, de wandeling hebben voltooid. 

De groepsfoto 

Mathijs en ik verlaten het terras op tijd omdat wij via het OV weer terug naar huis gaan. Bussen rijden een keer in het uur dus even plannen via de app.

Bij het afscheid krijg ik mooie wensen mee van iedereen voor de aanstaande Camino. Dat doet goed. Het brengt me al echt in de sfeer. De meeste van de groep weten wat een Camino is, ze hebben zelf ook een of meerdere keren gelopen. Als laatste zeg ik Victor gedag. Ik denk dat ik hem pas weer zie op de dag van ons vertrek. Zowel Victor als ik gaan de komen de week nog wat grote afstanden trainen. Dertigers zoals we dat noemen. Dan zijn we er echt klaar voor. Waar is Peter, onze derde Caminotier, hoor ik jullie zeggen. Die heeft de afgelopen dagen aan “hoogtetraining” gedaan in Luxemburg. Een aantal dagen van slaapplaats naar slaapplaats lopen met rugzak. Hij was er dus vandaag niet bij. Misschien kan ik hem verleiden om er een blog over te schrijven dan lezen jullie ook zijn verhaal (en dat is gelukt zoals u gemerkt heeft!).

Vandaag dus weer ruim 16 km op een mooie route met een leuk gezelschap. Thnx Victor.

Op naar 31 augustus als het avontuur weer gaat beginnen. Ons avontuur. De Camino Del Norte.

Caminotier Wim

Peter in Luxemburg, vakantie en voorbereiding op zijn Camino

Nu de pandemie voorlopig verdwenen is kunnen we weer volop op vakantie. En dat doen we dan ook, zoals bekend gaan Victor, Wim en ik komende week lopen in Spanje, een week of zes. Met rugzak, luidruchtige slaapzalen en veel hoogtemeters en kilometers. Ik heb er zin an!

Uiteraard moet er ook getraind worden. Victor en Wim delen regelmatig hun ervaringen. Ikzelf ben afgelopen week in het grensgebied van Duitsland en Luxemburg geweest, dat was al een tijd gepland. En dit bleek een voortreffelijke voorbereiding op Spanje.

Altijd handig zo'n poncho

Met reisgenoten Leon en Ton, met wie ik al een aantal malen op een wandelvakantie ben geweest, reden we dus naar de Eifel. Dat is toch verder weg dan je denkt, maar de Duitse gastvrijheid maakt veel goed. Inchecken, een welkomstdrankje, eten en uitgebreid bijpraten. Over het persoonlijke reilen en zeilen en over de maatschappij.

Het is fijn dat we op grote lijnen dezelfde opvattingen hebben, al zijn er ook, soms grote, verschillen in hoe we over actuele zaken denken. Maar dat scherpt de discussie. En met de huidige ontwikkelingen rondom CO2, stikstof, het klimaat, het kabinet, de boeren en nog veel meer is er gespreksstof voldoende en wordt er ook (veel) gelachen.  

Het lopen dan, ik had speciaal ter voorbereiding de rugzak meegenomen die ik ook in Spanje ga gebruiken en dat viel zeker op de steilere, rotsachtige stroken niet altijd mee. Het terrein bleek pittiger dan op eerder vakanties, eigenlijk maar heel weinig vlakke meters. En iedere dag begonnen we met een soms erg steile en lange klim waarmee de toon gelijk was gezet. We logeerden immers in een hotel en die lagen altijd in een dal. De gemiddelde afstand lag zo rond de 17 kilometer, dat is goed te doen.

Zie de rugzak!

Het was daar wel erg mooi, heel rustig nog en veel rotspartijen, waarvan de meeste Teufelsort of zoiets heetten. Erg prettig was dat alle hotels al waren geboekt en de bagage werd vervoerd van hotel naar hotel. De reisorganisatie had ons verder voorzien van kaarten en een boekje waarin stond beschreven welke route te nemen, in tamelijk oubollige taal, dat wel. ''Nadat u een oude iep bent gepasseerd, moet u 100 meter verder een klein pad rechts negeren, nu moet u even goed opletten." Maar meestal was het goed te vinden en je komt altijd ergens uit.

 Een fijne ervaring en voorbereiding dus, blij mee! Nu de laatste dagen de puntjes op de i, veel oefenen, met name de core en de rugspieren, mijn zwakke punten. En dan de bus naar San Sebastian! Het avontuur gaat beginnen. 

Bijna klaar met voorbereiden, 16 augustus 2022

Laatste trainingsblog blog voor vertrek op 31 augustus van Caminotier Victor

11.00 uur

Gaat u naar Santiago? Vroeg een vrouw op een fiets van middelbare leeftijd. Ze leek me aardig, iets aan de mollige kant. 

Vandaag niet, maar aan het eind van deze maand wel.

Ze reageerde enthousiast. Ja, weet hoe ik dat zie … aan uw schelp! 

Dat dacht ik al.

Ja, mijn neef, die volg ik op Instagram, heeft hem gelopen. En die volgde ik. 3 maanden gelopen. 

OK. Mooi, wij 3½ maand. Iets beter dus. 

Ze dacht er even over na maar kwam er niet helemaal uit. Ze wenste men veel succes en zwaaide me enthousiast uit.

Ik was begonnen vanuit huis naar station Alexander om een 25 plusser te lopen. Die moet je weer eens een keer gelopen hebben. Dan weet je weer hoe dat voelt. Naar NS Capelle en vandaar het Groene Hartpad opgezocht die nabij uit Oudewater komt, waar we zaterdag nog lekker gelopen hadden met de Pelgrims for Ever. En dan de 'plakkers' volgen, de rood gele. Leuk route. Stedelijk maar heel groen. 

Bij het verlaten van het Lage Land, waar de route doorheen kwam, volgde ik, en later werd ik gevolgd, door een jongen met plastic zak en rugzak. Jong nog, maar nu al zwervend en kijkend in de prullenbakken. Hij zag er ongevaarlijk en angstig uit toen ik hem aansprak. 

Verderlopend kwam ik het Kralingse Bos binnen. Rotterdam lag heiig te liggen aan het water. Ik lig aan de andere kant. 

Yoghurt je, banaan en toast met kaas smaakte goed. Beetje bewolkt, windje en nog niet te warm. Ik kijk ook op de ingang van het naaktstrand. Of beter, naaktgras. Ik zie iedereen in kleren arriveren. Zo te zien is het naakt recreëren iets voor ontsnapte bejaarden uit een tehuis aan het worden. Maar ik hou niet zo van zwemmen in koud water dus blijf ik mooi zitten tegen mijn rugzak op het mooie grasveld aan het water.

En ik krijg een berichtje door van de tandarts, hij stopt ermee. Teveel pijn naar aanleiding van een gebroken rugwervel. Door een val door een luchtzak bij het paragliden. Pijn heeft hij nu al een paar jaar. Genoeg is genoeg. Wel jammer. Voor hem en voor mij. 

15.30 uur

Mooie tocht wel. Stedelijk, maar rustig en veel groen. Kralingse Plas, Hillegersberg met haar singels en mooie huizen en dan door het groen naar Schiebroek. 

Wanneer hebben jullie eigenlijk voor het eerst van de Camino gehoord, anders dan Spaans voor 'weg'? Ik dacht er opeens aan. Vele jaren geleden. Een oud-collega (VUT, jaja, dat waren nog eens tijden) van Onze Woning/Woonbron kwam langs, Willem Poot, renovatie opzichter in Het Nieuwe Westen, voor een kop koffie. En tussen de anekdotes over het werk toen en de kerstbomen verkoop, kwam hij met de mededeling dat hij met zijn dochter de Camino ging lopen vanuit de Pyreneeën. Uhhh? Helemaal naar Santiago. Verrassend, wij hadden Willem nooit als zo sportief ingeschat. Mooi dat hij dat gedaan heeft met zijn dochter, en gehaald heeft, later kreeg hij kanker en moest een arm/schouder missen en overleed. Zo mijmer je wat af als je alleen loopt. Peter loopt een meerdaagse tocht in Luxemburg met veel hoogtemeters (en bagagevervoer 😊) 

en Wim ziet toe op leveringen van deuren van zijn VVE complex als heuse voorzitter. 

Ik zit nu uit te blazen in het Schiebroekse park op één van de bankjes die ik heb leren kennen toen Ma hier in het verzorgingshuis zat. 

Nu op weg voor de afsluiting… en dat bleek inderdaad een afsluiting, een wegafsluiting. 

17.45 uur

Dus niet langs het vliegveld lopen maar langs de metro naar Melachton en toen naar het café op het Rododendronplein, één van de favoriete plekken van mijn moeder op het laatst. Via Google Maps zag ik dat de bus vanaf het Plaswijckpark ging en zo was is even voor 7 uur thuis. Precies 25 km gelopen in 5½ uur looptijd en daarvoor 1900 KCal verbrandend. 

Evaluatie: opstarten na 16 km ging moeizaam maar daarna ging het weer prima. Misschien mini blaar onder een kleine teen, maar dat weet ik niet zeker. Waarschijnlijk door nieuwe ongewassen xenos sokken. Te nieuw. 

Het was een mooie tocht, en ik heb zelfs geen podcast of muziekje gedraaid. 

Nu nog 1 korte afstand op zaterdag (15 of 18 km) en 1 dertiger dinsdag. Daarna houdt ik het voor gezien. Gewoon lekker relaxen.

Liefde en geluk,

Victor