Als ik ga, gaan jullie dan mee (deel 2)?

Dat was de vraag die Wim van de Water vierenhalf jaar geleden stelde. Sinds die tijd is er een hoop gebeurd. We zijn toen met zijn drieën gestart, Peter Weeda, Wim en ik, en vanaf Rotterdam/Barendrecht naar Santiago gelopen. Twee jaar geleden gingen we op herhaling, de Camino del Norte. Iets zwaarder door het goede leven, iets minder getraind maar vol goede moed en een met kleine zelfoverschatting. We hadden tenslotte de Camino vanaf huis gelopen, dus wat kon ons gebeuren? Nou, heel wat bleek. Verkeerd veteren op een steile afdaling, conditie tekort en een blindedarmontsteking bijvoorbeeld. We stranden in Castro Udriales. 

We besloten allemaal gezamenlijk terug te gaan maar de vraag die bleef was, ALS IK GA, GAAN JULLIE DAN MEE?

Die vraag is nu beantwoord, en eigenlijk al een twee weken na onze terugkomst. We gaan de Camino del Norte afmaken vanaf het punt waar we stopten.

Waar Peter in één kromp van de pijn en de voeten van Wim eigenlijk niet herstelde. We gaan, althans een deel van ons. Peter ziet er nog vanaf al gaat hij wel het kustpad op zaterdagen wellicht meelopen, maar Hetty komt erbij als waardig vervanger, als het rugcentrum zijn veelbelovende arbeid met succes aan haar blijft verrichten, en Elza misschien ook (van Bilbao tot Gyjon). Er zijn nog anderen die interesse hebben getoond of dat meelopen wordt moet nog blijken dus noem ik die namen nog even niet. 

Waarom nu deze blog? Omdat de vliegtickets geboekt zijn voor 4 september voor drieën (Wim, Hetty en ik ) en Elza zich georiënteerd heeft op de trein/busreis! Het concept is hetzelfde, we gaan lekker los vast op pad. We lopen ons eigen tempo en kijken of we op dezelfde plaatsen kunnen slapen. Maar afwijken mag ook, als iemand een keer een lekker hotelletje wil of het tempo loopt uiteindelijk te veel uiteen, no problem.  

Voor de eerste blog ‘als ik ga, gaan jullie dan mee’ van 4 jaar geleden kan je hier klikken.  

We hebben er geweldig veel zin in!!

Caminotier Victor