Wilt u soms een stukje pizza?

Dit boekje gebruiken we voor de training. Ik train samen met Hetty vaak, soms alleen. Nu met Hetty.

Het laagste punt van Nederland (op 7 centimeter na blijkt nu, in Nieuwerkerk aan den IJssel is het diepste punt).

De laatste rugaanrugeensgezinswoningen van Rotterdam. Uit de vorige vorige eeuw. Hierna werd het verboden zo te bouwen. Even hiervoor was de aardige buurtkroeg open. De kroegvrouw was aan het bezemen en vertrouwde ons toe zo met haar bezemsteel weg zou vliegen. 

Parkje De Esch bij de Maas.

De oudste watertoren van Nederland.

De Maas en Rotterdam. Hierna kwamen we bij Tropicana. Een zeer hippe club nu, met hippe prijzen. 

De Willemsbrug met het ooit hoogste gebouw van Europa, het Witte Huis. Wat de bombardementen van 1940 overleefde. Met CV en 2 liften. Uit de vorige vorige eeuw.

Blaak. We gaan even zitten bij de bibliotheek. Om de broekspijpen weer aan te trekken. Er kwam een jonge leuke vrouw van tegen de veertig naar ons toe. Met een doos. Op de doos stond zoiets als 'de beer danst niet meer'. Ik dacht aan een collecte. Wakker Dier gokte ik. 'Wilt u iets', vroeg ze. Wij keken wat glazig. Ik ben al lid, wilde ik zeggen, maar dat was kennelijk niet aan de hand. 'Ik was in de markthal en het is me wat teveel deze pizza' zei ze. 'Wilt u niet wat? Hij is nog warm hoor'. Aardige toch? Ik vraag, 'Is het vegetarisch'? 'Ja, zegt ze blij, blijer dan tot nu toe, zeker wel'. 'O, maar dan wil even een stukje'. Ze kijkt blij en geeft Hetty een stapel servetjes, mij een plastic vork en de doos. Nog niet gebruikt hoor, die vork zegt ze. 

Heerlijk, ik begin te eten en we maken een praatje. Een Spaanse van oorsprong. Ja, inderdaad, moeilijk dat vegetarisch eten in Spanje. Maar hier is het wel erg stedelijk. Geen bomen. En ze kappen stiekum 's nachts de bomen hier. Voor bouwprojecten. Ze houdt van de natuur, het platteland. Het doet haar zo'n pijn, dat kappen van die bomen. Ze voelt aan haar stenen rond haar nek. Die verzachten de pijn. Ik herken mijn yinyang steen bij haar. Dezelfde steen. Ze loopt met haar zwarte trekkar verder en wenst ons alvast een mooie Camino. We zullen haar in ons hart meenemen. 

Terug met metro A naar Ommoord.

Caminotier Victor

De gulp die open stond ...

Camino is een cadeau aan jezelf.

bodhisattva Jizo

patroon van de wandelaars

But do not ask me where I am going,

As I travel in this limitless world,

Where every step I take is my home.

- Eihei Dôgen (1200 - 1253)

Klik op deze link voor de gesproken blog. 

We trainen en we trainen……..

Hoewel we trainen en we trainen, ik ervaar het niet zoals trainen. Vanuit mijn marathonverleden weet ik wat het betekent om uiteindelijk op de race-dag 42km en 195 meter te moeten hardlopen. Je bouwt op, je rust, je rent, je pushed jezelf en je lichaam naar een niveau waarvan je denkt dat het voldoende moet zijn om deze afstand hardlopen af te leggen. Het liefst binnen een tijd waar je tevreden over kunt zijn naast het feit dat je  “het geflikt hebt”. Dat voelt voor mij als trainen.

Het “trainen” voor onze Camino doen we alle drie op onze eigen manier met een eigen aanpak. Daar hebben we in vorige blogs al eens over geschreven. Het blijft leuk om te zien en te lezen hoe we het aanpakken. Victor en Hetty die een heel half Pieter pad hebben gelopen in behoorlijk zware omstandigheden. Peter die aan een indrukwekkende serie van 32 dagen achter elkaar lopen bezig is. Met een kleine onderbreking is hij nu aan dag 20 bezig. Ik heb zelf net een serietje van 6 dagen achterelkaar lopen afgesloten. We vinden van elkaar dat we “goed bezig” zijn. Daar zullen we het op onze volgende meeting vast over gaan hebben. Voor de start op 3 april komen we nog een keer bij elkaar. Dan bespreken we met z’n vijven, ja de dames tellen zeker mee binnen ons team, zij zijn onze thuis-supporters, de laatste punten. Wat? Nou wanneer en naar welke plaats laten wij bijvoorbeeld nog wat spullen opsturen die we niet direct nodig hebben. Da’s dus even uitzoeken en plannen. Een belangrijke taak voor de dames die dat gaan doen.

Dat de Camino zich op onverwachte momenten  laat gelden heb ik zelf ervaren op een van mijn heerlijke zondagochtend wandeltochten, uhh o ja, trainingen 😉.  Ik neem jullie nog een keer mee op een van mijn tochten.

Ik ben weer vroeg op pad, voor 08:00 uur. Ik loop onze parkeerplaats af en de wijk uit. Vlak voor ik mijn bed uitkroop had ik de route voor vandaag gevisualiseerd en weet dus welke kant ik op moet en hoe ik ga lopen. Ik kom twee buurmannen tegen die vragen hoe het gaat. Beide hebben zo vroeg al een aantal baantjes in het plaatselijk zwembad “Inge de Bruijn” getrokken. Goed bezig heren. Het eerste deel van de route is steeds hetzelfde, over het grindpad en langs de voetbalvelden van Smitshoek, naar de rondweg om Barendrecht heen. Om extra km’s te maken volg ik soms een alternatieve route die me, over een hoger gelegen wandelpad, wat extra hoogtemeters biedt. Vandaag zal ik daar twee keer overheen lopen om zo aan ruim 22 km’s te komen. De zon in mijn gezicht, alles voelt goed, schoenen zitten heerlijk en mijn rugzak nog steeds als een huis op mijn rug. Ruim 10 kg draag ik nu mee en dat gaat prima. Er zijn veel mensen aan het sporten zo op de vroege zondag. De ene, in felgekleurde outfit sporter, na de andere, ook in felgekleurde outfit sportster, komt me tegemoet of haalt me in. Soms groeten we elkaar en soms passeren we zonder een groet. Dan zie ik in de verte een klein mannetje mijn richting op komen. Aziatisch uiterlijk en, wat ik dan maar een Mao-pet noem, op zijn hoofd. Behoorlijk op leeftijd en voor zijn doen heerlijk aan het wandelen in een héél klein sukkeldrafje. Aandoenlijk om te zien. Ik besluit hem hartelijk te groeten als een soort respect voor zijn “sporten”. De taalbarrière staat niet toe dat we elkaar direct verstaan, maar de dikke glimlach die we met elkaar delen en een like-duim omhoog, zorgt er voor dat we precies snappen wat we bedoelen. Die like-duim is echt een internationaal gebaar. Dat verstaat iedereen. Ik loop verder en trek aan de bandjes, boven op mijn rugzak, om deze wat dichter naar mijn rug toe te verplaatsen. Ik moet een klein pittig stukje omhoog en door die rugzak naar me toe te trekken word ik als het ware direct in de juiste houding getrokken om zo makkelijker te klimmen. Het gaat weer heerlijk. In de verte zie ik een vrouw haar hond uitlaten. Los van de riem dus altijd even extra opletten. Als ik in haar buurt ben kijkt ze me aan en haar gezicht begin te stralen. ‘Aan het trainen?’ en ‘mag ik een stukje meelopen’ vraagt ze. En zonder mijn antwoord af te wachten draait ze om en loopt met me mee. ‘Voor de  Camino?’ is haar volgende vraag. ‘Ja’ antwoord ik ‘en die start ik van daaraf.’ Ik wijs in de richting van het hoge appartementsgebouw wat naast onze woning staat. Ze kijkt en zegt verbaast ‘helemaal van af hier?’ En weer voor ik antwoord kan geven vertelt ze me dat zij vorige jaar ook de Camino heeft gelopen zo’n 1800 km. Ze vertelt er niet bij waar ze precies gestart is. Ik zeg haar dat ik samen met twee vrienden ga lopen en dat we zo’n 2600 km’s verwachten af te leggen. Ze lacht wat schamper en adviseert om daar zeker een derde bij op te tellen. Dat was haar ervaring, want, zo zei ze me, het gaat omhoog en omlaag hè. Oké denk ik dat zal ik dan maar, ja wat, nou niks mee doen.

Ze loopt nog een klein stukje mee en legt dan heel vertrouwelijk haar hand op mijn bovenarm en zegt ‘Camino del Norte lopen hoor, echt doen die is zo mooi echt doen hoor.’ Dan stopt ze en zegt weer om te keren, haar hond mag zonder riem niet verder. Ik zeg haar gedag en loop door. Dan roept ze nog ‘wat is je naam?’, ‘Wim’ roep ik terug ‘en jouw naam’ vraag ik. ‘Mariska’ roept ze en dan heel mooi ‘Buen Camino Wim.’ Zonder dat ik het besef vouw ik mijn beide handen samen, maak en lichte buiging met mijn hoofd en bedank haar. Tot slot steek ik nog een like-duim op. Terwijl ik doorloop besef ik me pas dat het me een heel apart gevoel bezorgt, zowel haar Buen Camino als mijn gevouwen-handen-reactie. De Camino-sfeer heeft Barendrecht bereikt. Dank je wel Mariska voor dit mooie moment. Ik loop met nog meer plezier verder en koester deze korte ontmoeting. Verderop word ik op een van de landweggetjes door de Rhoonse-polder door een wat oudere man begroet met een ‘goede morghuuu jonghuuu’ terwijl hij lekker in het zonnetje staat. Ik groet beleeft terug en loop hem voor bij. ‘Fijne wandeling jonghuu’ hoor ik hem nog zeggen. Gek, maar dat jonghuu geeft me een korte-broeken-jongens-gevoel. En dat terwijl ik toch zelf ook al wat km’s op mijn teller heb staan. De leeftijds-km-teller dan hè. Grappig hoe deze wandeltocht me dit soort leuke momenten oplevert. Zo is het nog leuker om te trainen, en dat doen we, we trainen en we trainen………..

Buen Camino y saludos

Caminotier Wim

Wat wil het leven van mij?

Wij zijn vaak bezig uit te zoeken wat wij van het leven willen. Wat willen we bereiken? Wanneer en met welk tijdpad? En we denken iets te moeten presteren om iemand te zijn. Je kan een Camino lopen zoals je geleefd hebt. Maar bij de Camino gaat het erom om de zaken om te draaien. Niet wat jij van het leven wil, maar kan je ontdekken wat het leven van jou wil? Kan je zijn als de rivier die meandert, die de keien ontwijkt? Is dat niet wat je hoopt te vinden? Het meegaan met het leven en diens energie. Anderen zien als jezelf, als mensen die net als jij gelukkig willen zijn en dat vaak onhandig pogen te doen? 

De Camino is wat mij betreft een zoektocht naar de waarheid, naar wat echt is in het leven. Naar echte mensen, kameraden, om het onware te zien als het onware, het ware te zien als het ware. Je eigen beperkingen te ontdekken maar ook je eigen grootsheid door af en toe het goede te doen. Je vergevingsgezindheid te ontdekken. Jezelf de vragen te stellen als, hoe zit het met mezelf? En is het wel waar wat ik zie, wat ik iemand verwijt.

Traditioneel is de Camino een tocht die je maakt om vergeven te worden. En dat is een mooi thema. Want ik heb ook veel dingen niet goed gedaan. Niet met opzet maar door beperkt  inzicht of uit egoïsme. En velen hebben mij vergeven, gelukkig, maar best heel mooi hier een tocht voor te maken. Zodat je vergeven mag worden en zodat je je zelf vergeeft. 

Op weg naar de nieuwe levensenergie, naar Ki, naar realiseren van wat is, op weg naar verlichting van ons bestaan. 

Mocht u dit te zweverig klinken, vergeef het mij. Ben altijd al een beetje zwever geweest. Maar concreter kan ook. Voorbeeldje, gisteren was ik in het verzorgingshuis van mijn moeder. Eerst 12 km getraind (uiteindelijk 17 km met de terugweg erbij) en ik vertrek naar huis met rugzak. Vraagt iemand waar ik voor train. De Camino zeg ik. Ooo, ik ga van Porto naar Santiago lopen zegt de verzorgster en we moeten allebei lachen. Die heb ik ook gelopen, zeg ik. O ja, wat leuk, ik werk eigenlijk een verdieping lager, maar we moeten nog even bijpraten daarover. Kijk, dat schept een band. 

Of ook gisteren. Krijg ik een fotootje van de 'sneeuw' in Israël van een van ons gastgezin van bijna een jaar geleden. Toen we van de Syrische grens via het meer van Galilea, Tel Aviv naar Jeruzalem liepen. Met de dochter die ons 'even' ophaalde met de lieve hond Lady. Dat schept een band.

En ook gisteren, een DTP prik gehaald. Vond Hetty wel verstandig. Altijd een hoop gedoe. Afspraak maken, de stad in naar de GGD. De huisarts doet dat niet meer. Maar ja, als je dan voor je COPD het jaarlijkse onderzoekje hebt en je treft de dokterassistente die in longziekten is gespecialiseerd (hoe noem je die, waarschijnlijk geen assistente meer), die lange afstanden fietst, en het over dit soort tochten hebt, als de Camino, heb je gelijk al je medicijnen rond voor de gehele tijd dat de tocht kan duren, wordt er meegedacht over lichtere verpakkingen, krijg je potjes ipv vele doorsrukstrips en ach, wordt er ook maar even een DTP injectie besteld ook al doen ze dat niet meer. En vanochtend nam ik de injectie mee naar de doktersassistente. Dat duurde wat lang, en ja, ik kon wel even meekomen met de assistente voor de longziekten voor de prik. Ze moest wel even goed kijken. Ze had dat al een tijd niet gedaan haha. Dat gebeurt dus als je het over de Camino hebt. 

Dit gewoon op één dag. Een normale dag in de voorbereiding op de Camino.

Elke dag dit soort ontmoetingen! Heerlijk. Niets zweverig aan. Geluk wordt voor een groot deel veroorzaakt door contact met medemensen. Zo zijn we gemaakt. 

Als ik ga lopen over een goede maand zal ik Hetty moeten achterlaten. Maar wat geweldig dat ik gewoon in alle vrijheid kán gaan lopen. Zonder dat zij mij een schuldgevoel geeft. Bij dit besef schieten worden te kort en voel ik de liefde voor haar in de meest pure vorm. Het ontroert mij. Ook dat is Camino. Je dit beseffen. In feite lopen we met zijn vijven (ook Mariëtte blijft een tijdje alleen) en niet met zijn drieën. 

Nisargadatta Maharaj zei ooit op een vraag over geluk, van een zoeker, 'misschien moet je het simpeler houden, en gewoon willen wat je al hebt en stoppen met willen van wat je niet hebt'. We hebben al heel veel blijkt!