We trainen en we trainen……..

Hoewel we trainen en we trainen, ik ervaar het niet zoals trainen. Vanuit mijn marathonverleden weet ik wat het betekent om uiteindelijk op de race-dag 42km en 195 meter te moeten hardlopen. Je bouwt op, je rust, je rent, je pushed jezelf en je lichaam naar een niveau waarvan je denkt dat het voldoende moet zijn om deze afstand hardlopen af te leggen. Het liefst binnen een tijd waar je tevreden over kunt zijn naast het feit dat je  “het geflikt hebt”. Dat voelt voor mij als trainen.

Het “trainen” voor onze Camino doen we alle drie op onze eigen manier met een eigen aanpak. Daar hebben we in vorige blogs al eens over geschreven. Het blijft leuk om te zien en te lezen hoe we het aanpakken. Victor en Hetty die een heel half Pieter pad hebben gelopen in behoorlijk zware omstandigheden. Peter die aan een indrukwekkende serie van 32 dagen achter elkaar lopen bezig is. Met een kleine onderbreking is hij nu aan dag 20 bezig. Ik heb zelf net een serietje van 6 dagen achterelkaar lopen afgesloten. We vinden van elkaar dat we “goed bezig” zijn. Daar zullen we het op onze volgende meeting vast over gaan hebben. Voor de start op 3 april komen we nog een keer bij elkaar. Dan bespreken we met z’n vijven, ja de dames tellen zeker mee binnen ons team, zij zijn onze thuis-supporters, de laatste punten. Wat? Nou wanneer en naar welke plaats laten wij bijvoorbeeld nog wat spullen opsturen die we niet direct nodig hebben. Da’s dus even uitzoeken en plannen. Een belangrijke taak voor de dames die dat gaan doen.

Dat de Camino zich op onverwachte momenten  laat gelden heb ik zelf ervaren op een van mijn heerlijke zondagochtend wandeltochten, uhh o ja, trainingen 😉.  Ik neem jullie nog een keer mee op een van mijn tochten.

Ik ben weer vroeg op pad, voor 08:00 uur. Ik loop onze parkeerplaats af en de wijk uit. Vlak voor ik mijn bed uitkroop had ik de route voor vandaag gevisualiseerd en weet dus welke kant ik op moet en hoe ik ga lopen. Ik kom twee buurmannen tegen die vragen hoe het gaat. Beide hebben zo vroeg al een aantal baantjes in het plaatselijk zwembad “Inge de Bruijn” getrokken. Goed bezig heren. Het eerste deel van de route is steeds hetzelfde, over het grindpad en langs de voetbalvelden van Smitshoek, naar de rondweg om Barendrecht heen. Om extra km’s te maken volg ik soms een alternatieve route die me, over een hoger gelegen wandelpad, wat extra hoogtemeters biedt. Vandaag zal ik daar twee keer overheen lopen om zo aan ruim 22 km’s te komen. De zon in mijn gezicht, alles voelt goed, schoenen zitten heerlijk en mijn rugzak nog steeds als een huis op mijn rug. Ruim 10 kg draag ik nu mee en dat gaat prima. Er zijn veel mensen aan het sporten zo op de vroege zondag. De ene, in felgekleurde outfit sporter, na de andere, ook in felgekleurde outfit sportster, komt me tegemoet of haalt me in. Soms groeten we elkaar en soms passeren we zonder een groet. Dan zie ik in de verte een klein mannetje mijn richting op komen. Aziatisch uiterlijk en, wat ik dan maar een Mao-pet noem, op zijn hoofd. Behoorlijk op leeftijd en voor zijn doen heerlijk aan het wandelen in een héél klein sukkeldrafje. Aandoenlijk om te zien. Ik besluit hem hartelijk te groeten als een soort respect voor zijn “sporten”. De taalbarrière staat niet toe dat we elkaar direct verstaan, maar de dikke glimlach die we met elkaar delen en een like-duim omhoog, zorgt er voor dat we precies snappen wat we bedoelen. Die like-duim is echt een internationaal gebaar. Dat verstaat iedereen. Ik loop verder en trek aan de bandjes, boven op mijn rugzak, om deze wat dichter naar mijn rug toe te verplaatsen. Ik moet een klein pittig stukje omhoog en door die rugzak naar me toe te trekken word ik als het ware direct in de juiste houding getrokken om zo makkelijker te klimmen. Het gaat weer heerlijk. In de verte zie ik een vrouw haar hond uitlaten. Los van de riem dus altijd even extra opletten. Als ik in haar buurt ben kijkt ze me aan en haar gezicht begin te stralen. ‘Aan het trainen?’ en ‘mag ik een stukje meelopen’ vraagt ze. En zonder mijn antwoord af te wachten draait ze om en loopt met me mee. ‘Voor de  Camino?’ is haar volgende vraag. ‘Ja’ antwoord ik ‘en die start ik van daaraf.’ Ik wijs in de richting van het hoge appartementsgebouw wat naast onze woning staat. Ze kijkt en zegt verbaast ‘helemaal van af hier?’ En weer voor ik antwoord kan geven vertelt ze me dat zij vorige jaar ook de Camino heeft gelopen zo’n 1800 km. Ze vertelt er niet bij waar ze precies gestart is. Ik zeg haar dat ik samen met twee vrienden ga lopen en dat we zo’n 2600 km’s verwachten af te leggen. Ze lacht wat schamper en adviseert om daar zeker een derde bij op te tellen. Dat was haar ervaring, want, zo zei ze me, het gaat omhoog en omlaag hè. Oké denk ik dat zal ik dan maar, ja wat, nou niks mee doen.

Ze loopt nog een klein stukje mee en legt dan heel vertrouwelijk haar hand op mijn bovenarm en zegt ‘Camino del Norte lopen hoor, echt doen die is zo mooi echt doen hoor.’ Dan stopt ze en zegt weer om te keren, haar hond mag zonder riem niet verder. Ik zeg haar gedag en loop door. Dan roept ze nog ‘wat is je naam?’, ‘Wim’ roep ik terug ‘en jouw naam’ vraag ik. ‘Mariska’ roept ze en dan heel mooi ‘Buen Camino Wim.’ Zonder dat ik het besef vouw ik mijn beide handen samen, maak en lichte buiging met mijn hoofd en bedank haar. Tot slot steek ik nog een like-duim op. Terwijl ik doorloop besef ik me pas dat het me een heel apart gevoel bezorgt, zowel haar Buen Camino als mijn gevouwen-handen-reactie. De Camino-sfeer heeft Barendrecht bereikt. Dank je wel Mariska voor dit mooie moment. Ik loop met nog meer plezier verder en koester deze korte ontmoeting. Verderop word ik op een van de landweggetjes door de Rhoonse-polder door een wat oudere man begroet met een ‘goede morghuuu jonghuuu’ terwijl hij lekker in het zonnetje staat. Ik groet beleeft terug en loop hem voor bij. ‘Fijne wandeling jonghuu’ hoor ik hem nog zeggen. Gek, maar dat jonghuu geeft me een korte-broeken-jongens-gevoel. En dat terwijl ik toch zelf ook al wat km’s op mijn teller heb staan. De leeftijds-km-teller dan hè. Grappig hoe deze wandeltocht me dit soort leuke momenten oplevert. Zo is het nog leuker om te trainen, en dat doen we, we trainen en we trainen………..

Buen Camino y saludos

Caminotier Wim