Wat wil het leven van mij?

Wij zijn vaak bezig uit te zoeken wat wij van het leven willen. Wat willen we bereiken? Wanneer en met welk tijdpad? En we denken iets te moeten presteren om iemand te zijn. Je kan een Camino lopen zoals je geleefd hebt. Maar bij de Camino gaat het erom om de zaken om te draaien. Niet wat jij van het leven wil, maar kan je ontdekken wat het leven van jou wil? Kan je zijn als de rivier die meandert, die de keien ontwijkt? Is dat niet wat je hoopt te vinden? Het meegaan met het leven en diens energie. Anderen zien als jezelf, als mensen die net als jij gelukkig willen zijn en dat vaak onhandig pogen te doen? 

De Camino is wat mij betreft een zoektocht naar de waarheid, naar wat echt is in het leven. Naar echte mensen, kameraden, om het onware te zien als het onware, het ware te zien als het ware. Je eigen beperkingen te ontdekken maar ook je eigen grootsheid door af en toe het goede te doen. Je vergevingsgezindheid te ontdekken. Jezelf de vragen te stellen als, hoe zit het met mezelf? En is het wel waar wat ik zie, wat ik iemand verwijt.

Traditioneel is de Camino een tocht die je maakt om vergeven te worden. En dat is een mooi thema. Want ik heb ook veel dingen niet goed gedaan. Niet met opzet maar door beperkt  inzicht of uit egoïsme. En velen hebben mij vergeven, gelukkig, maar best heel mooi hier een tocht voor te maken. Zodat je vergeven mag worden en zodat je je zelf vergeeft. 

Op weg naar de nieuwe levensenergie, naar Ki, naar realiseren van wat is, op weg naar verlichting van ons bestaan. 

Mocht u dit te zweverig klinken, vergeef het mij. Ben altijd al een beetje zwever geweest. Maar concreter kan ook. Voorbeeldje, gisteren was ik in het verzorgingshuis van mijn moeder. Eerst 12 km getraind (uiteindelijk 17 km met de terugweg erbij) en ik vertrek naar huis met rugzak. Vraagt iemand waar ik voor train. De Camino zeg ik. Ooo, ik ga van Porto naar Santiago lopen zegt de verzorgster en we moeten allebei lachen. Die heb ik ook gelopen, zeg ik. O ja, wat leuk, ik werk eigenlijk een verdieping lager, maar we moeten nog even bijpraten daarover. Kijk, dat schept een band. 

Of ook gisteren. Krijg ik een fotootje van de 'sneeuw' in Israël van een van ons gastgezin van bijna een jaar geleden. Toen we van de Syrische grens via het meer van Galilea, Tel Aviv naar Jeruzalem liepen. Met de dochter die ons 'even' ophaalde met de lieve hond Lady. Dat schept een band.

En ook gisteren, een DTP prik gehaald. Vond Hetty wel verstandig. Altijd een hoop gedoe. Afspraak maken, de stad in naar de GGD. De huisarts doet dat niet meer. Maar ja, als je dan voor je COPD het jaarlijkse onderzoekje hebt en je treft de dokterassistente die in longziekten is gespecialiseerd (hoe noem je die, waarschijnlijk geen assistente meer), die lange afstanden fietst, en het over dit soort tochten hebt, als de Camino, heb je gelijk al je medicijnen rond voor de gehele tijd dat de tocht kan duren, wordt er meegedacht over lichtere verpakkingen, krijg je potjes ipv vele doorsrukstrips en ach, wordt er ook maar even een DTP injectie besteld ook al doen ze dat niet meer. En vanochtend nam ik de injectie mee naar de doktersassistente. Dat duurde wat lang, en ja, ik kon wel even meekomen met de assistente voor de longziekten voor de prik. Ze moest wel even goed kijken. Ze had dat al een tijd niet gedaan haha. Dat gebeurt dus als je het over de Camino hebt. 

Dit gewoon op één dag. Een normale dag in de voorbereiding op de Camino.

Elke dag dit soort ontmoetingen! Heerlijk. Niets zweverig aan. Geluk wordt voor een groot deel veroorzaakt door contact met medemensen. Zo zijn we gemaakt. 

Als ik ga lopen over een goede maand zal ik Hetty moeten achterlaten. Maar wat geweldig dat ik gewoon in alle vrijheid kán gaan lopen. Zonder dat zij mij een schuldgevoel geeft. Bij dit besef schieten worden te kort en voel ik de liefde voor haar in de meest pure vorm. Het ontroert mij. Ook dat is Camino. Je dit beseffen. In feite lopen we met zijn vijven (ook Mariëtte blijft een tijdje alleen) en niet met zijn drieën. 

Nisargadatta Maharaj zei ooit op een vraag over geluk, van een zoeker, 'misschien moet je het simpeler houden, en gewoon willen wat je al hebt en stoppen met willen van wat je niet hebt'. We hebben al heel veel blijkt!