Wilt u soms een stukje pizza?

Dit boekje gebruiken we voor de training. Ik train samen met Hetty vaak, soms alleen. Nu met Hetty.

Het laagste punt van Nederland (op 7 centimeter na blijkt nu, in Nieuwerkerk aan den IJssel is het diepste punt).

De laatste rugaanrugeensgezinswoningen van Rotterdam. Uit de vorige vorige eeuw. Hierna werd het verboden zo te bouwen. Even hiervoor was de aardige buurtkroeg open. De kroegvrouw was aan het bezemen en vertrouwde ons toe zo met haar bezemsteel weg zou vliegen. 

Parkje De Esch bij de Maas.

De oudste watertoren van Nederland.

De Maas en Rotterdam. Hierna kwamen we bij Tropicana. Een zeer hippe club nu, met hippe prijzen. 

De Willemsbrug met het ooit hoogste gebouw van Europa, het Witte Huis. Wat de bombardementen van 1940 overleefde. Met CV en 2 liften. Uit de vorige vorige eeuw.

Blaak. We gaan even zitten bij de bibliotheek. Om de broekspijpen weer aan te trekken. Er kwam een jonge leuke vrouw van tegen de veertig naar ons toe. Met een doos. Op de doos stond zoiets als 'de beer danst niet meer'. Ik dacht aan een collecte. Wakker Dier gokte ik. 'Wilt u iets', vroeg ze. Wij keken wat glazig. Ik ben al lid, wilde ik zeggen, maar dat was kennelijk niet aan de hand. 'Ik was in de markthal en het is me wat teveel deze pizza' zei ze. 'Wilt u niet wat? Hij is nog warm hoor'. Aardige toch? Ik vraag, 'Is het vegetarisch'? 'Ja, zegt ze blij, blijer dan tot nu toe, zeker wel'. 'O, maar dan wil even een stukje'. Ze kijkt blij en geeft Hetty een stapel servetjes, mij een plastic vork en de doos. Nog niet gebruikt hoor, die vork zegt ze. 

Heerlijk, ik begin te eten en we maken een praatje. Een Spaanse van oorsprong. Ja, inderdaad, moeilijk dat vegetarisch eten in Spanje. Maar hier is het wel erg stedelijk. Geen bomen. En ze kappen stiekum 's nachts de bomen hier. Voor bouwprojecten. Ze houdt van de natuur, het platteland. Het doet haar zo'n pijn, dat kappen van die bomen. Ze voelt aan haar stenen rond haar nek. Die verzachten de pijn. Ik herken mijn yinyang steen bij haar. Dezelfde steen. Ze loopt met haar zwarte trekkar verder en wenst ons alvast een mooie Camino. We zullen haar in ons hart meenemen. 

Terug met metro A naar Ommoord.

Caminotier Victor