Wim, Peter en Victor vertrokken 2 april 2019 naar Santiago de Compostella. Nu, jaren later, lopen ze nog steeds, maar nu vanaf andere plaatsen en soms in een andere groepssamenstelling.
Vanaf 6 september 2024 lopen we de Camino del Norte.
Dat was de vraag die Wim van de Water vierenhalf jaar geleden stelde. Sinds die tijd is er een hoop gebeurd. We zijn toen met zijn drieën gestart, Peter Weeda, Wim en ik, en vanaf Rotterdam/Barendrecht naar Santiago gelopen. Twee jaar geleden gingen we op herhaling, de Camino del Norte. Iets zwaarder door het goede leven, iets minder getraind maar vol goede moed en een met kleine zelfoverschatting. We hadden tenslotte de Camino vanaf huis gelopen, dus wat kon ons gebeuren? Nou, heel wat bleek. Verkeerd veteren op een steile afdaling, conditie tekort en een blindedarmontsteking bijvoorbeeld. We stranden in Castro Udriales.
We besloten allemaal gezamenlijk terug te gaan maar de vraag die bleef was, ALS IK GA, GAAN JULLIE DAN MEE?
Die vraag is nu beantwoord, en eigenlijk al een twee weken na onze terugkomst. We gaan de Camino del Norte afmaken vanaf het punt waar we stopten.
Waar Peter in één kromp van de pijn en de voeten van Wim eigenlijk niet herstelde. We gaan, althans een deel van ons. Peter ziet er nog vanaf al gaat hij wel het kustpad op zaterdagen wellicht meelopen, maar Hetty komt erbij als waardig vervanger, als het rugcentrum zijn veelbelovende arbeid met succes aan haar blijft verrichten, en Elza misschien ook (van Bilbao tot Gyjon). Er zijn nog anderen die interesse hebben getoond of dat meelopen wordt moet nog blijken dus noem ik die namen nog even niet.
Waarom nu deze blog? Omdat de vliegtickets geboekt zijn voor 4 september voor drieën (Wim, Hetty en ik ) en Elza zich georiënteerd heeft op de trein/busreis! Het concept is hetzelfde, we gaan lekker los vast op pad. We lopen ons eigen tempo en kijken of we op dezelfde plaatsen kunnen slapen. Maar afwijken mag ook, als iemand een keer een lekker hotelletje wil of het tempo loopt uiteindelijk te veel uiteen, no problem.
Voor de eerste blog ‘als ik ga, gaan jullie dan mee’ van 4 jaar geleden kan je hier klikken.
Natuurlijk is er nog even een vulling uit een kies gevallen. Zo'n oude amalgaamvulling. In de autorit naar onze laatste wandellocatie. Crans Montana. We zitten daar een paar dagen in een appartement, uitkijkend op de bergen.
Crans Montana bestaat uit meerdere plaatsjes. Wij zitten in Crans. Naast de mega appartementen van de professionele golfers. In de tuin aldaar liggen allemaal grote gestileerde golfballen. Op wikipedia kan je lezen wie daar woont, ik ken ze niet. Ik golf niet. Over (golf)ballen gesproken, die zijn hier ook genoeg. We zitten in de dure buurt. Val je hier al uit de toon met een audi van een paar jaar oud (een cabrio zou nog gaan), met een C1-tje kan je je echt niet vertonen. Met een Decathlon outfit al evenmin, zeker als de modder nog niet helemaal verdwenen is van de schoenen. De norm is hier Porsche, Mustang, en even voor de gewone Cransenaar, een Mercedes. Wat trouwens totaal niet wil zeggen dat ze niet aardig zijn. De prijzen hier zijn Zwitsers. Bij de COOP (aan de Migros heb je niet zoveel sinds ze de wijn en bier met alcohol niet meer verkopen) is versgeperste sinaasappelsap 8 euro (bij ons 3.30) en een halve liter Heineken 2.20 euro (Tell echter slechts 75 cent).
Even voor het beeld. De prijzen van de horloges lopen in prijs op tot 23.000 euro en een pizza Margarita 20 euro, in Italië 5.50 euro.
Het dorp is niet zo gezellig, maar sommige hotels weer wel.
Loop je door dan kom je in Montana. Een stuk gewoner en gezelliger, en een Decathlon. Stoppen voor de stokken gekocht en een petje ter vervanging van een verloren petje. Het T-shirt wat ik aanhad hing daar te hangen. Kortom, wij voelden ons weer helemaal thuis.
En dan de wandeling. Tenslotte, je wilt bergen zien. De eerste dag waren we kennelijk nog aan het herstellen van de Camino. Het stadje bekeken en een uitzichtpunt. Alleen dat was al zwaar. Maar vandaag ging het veel beter. Misschien omdat we ons geestelijk hadden voorbereid en een GPS route hadden bemachtigd.
En na het uitslapen, het ontbijt met verse croissants, sinaasappelsap en nog warme broodje, lekkere koffie uit een Nespresso apparaat met warme melk, waren we er klaar voor. En daar gingen we. Het zou 17 graden worden, zon en weinig wind. Voor elke 💯 meter stijgen gaat de temperatuur een graad naar beneden. Vandaar de 17. Die alras minder werd. We startten op 1500 meter maar snel gingen we naar boven, de boomgrens in zicht, en steeds meer bergen vertoonden zich.
Het was mooi maar loeizwaar. Geen sneeuw maar wel heel veel sneeuwmachines. Zeker wel 30 stuks. Maar ze stonden niet aan. De stoeltjesliften en cabines stonden stil.
Het was stejl, alleen een T-shirt aan, en alleen bij de pauze even een truitjes aan. Het was stil. Je hoorde je eigen tinnitus en verder het hijgen en zwoegen van je eigen longen.
Ik had al aangekondigd aan Hetty dat we zouden eindigen op een kabelbaan station
met een hut, maar dat die wel dicht zou zijn. Maar toen we daar aankwamen, inmiddels op ruim 2200 meter, bleek die open! Wat kan je toch gelukkig zijn met simpele zaken.
Er zat nog één jonge knul en een Amerikaans stel. Je kon er namelijk ook met een auto (denk aan een SUV met 4 wheel drive) komen. Er was één man aan het werk met zijn 2 kleine kinderen die enthousiast de menukaart brachten.
We genoten van het uitzicht en zagen de prachtige Weisshorn (iets van 4500 meter denk ik) en de Matterhorn, van de andere kant dan je gewend bent, richting Zermatt, 35 km hemelsbreed weg.
De in het filmpje enthousiast Eiger, Munch en Jungfrau genoemd bleken 3 anderen bergen te zijn.
Na een uur genieten, chocolat viennois en een biologische Weizen, toch maar naar beneden. In ons appartement bleek dat we gloeiden van de zon, ondanks het smeren. En bleken we vermoeid. Maar een Tiramisu, koffie en bier, in ons appartement, hielpen ons er snel weer bovenop.
En nu eten koken. Morgen richting Mannheim en daar ergens slapen en de dag erop thuis.
Groet en Liefde, voor het volgen,
Victor en Hetty
Nog een paar foto's. Even op klikken voor de foto's die je heel goed wil bekijken.
Een dag met Focaccia's en de prijswinnende Rosso di Montefalco. Weliswaar komt de wijn uit het dorp waarnaar de volgende etappe gaat, maar hier smaakt hij ook uitstekend. Maar even serieus: wat waren de Focaccia's geweldig! Vega, met aubergine, gorgonzola, gedroogde tomaat, courgette, iets van aardappel. En het broodje was perfect. En alles geheel in balans. Jezus, wat waren die lekker. En de wijn, goddelijke combinatie.
We kwamen net uit de cappuccini kerk, de eenvoudigere versie van de Franciscanen (kan dat nog?) met pater Pio natuurlijk, en dan alle eenvoud overboord op dit terras. Door contrast en tegenstelling ontstaan mooie dingen, of het nu illusies zijn of niet. Net als de keiharde hardrock muziek in plaats van de zoete Italiaanse slagers. Soms zijn bijzondere combinaties geweldig.
Vakantie zegt Hetty. En dat is dat andere ook. En toch mis ik het lopen ook. Het vertrekken … Als ik de uitzichten zie vanuit dit mooie stadje, de weidsheid, verlang ik weer op stap te gaan. En toch ben ik blij dat ik dat het niet hoef. Bestaat er iets anders dan de paradox?
De laatste blog was er gisteren al. Dit is de allerlaatste blog. Afscheid nemen tijdelijk van het lopen, afscheid nemen van het bloggen.
Een aantal mensen zal ik nog wat sturen. Een blog voor niet lopers. Maar deze krijgen jullie allemaal nog. Om ons afscheidsfeestje mee te vieren.
We gaan terug naar de auto en daar, na een nachtje op het platteland, gaan we naar Zwitserland. Gepland? Nee, gewoon zin in dat weer eens te zien. Eerst wilde ik naar Gstaad, het dorp van Jiddu Krishnamurti en U.G. Krishnamurti. Maar zij hadden meer geld dan wij denk ik (grapje). Wat is dat duur. Dus wordt het iets in Crans Montana. Genoeg voor vandaag 😊. Siësta houden en de treintickets boeken voor Florence. Dan kunnen we morgen zo instappen. En nu nog wat foto's. Klikken voor optimale scherpte.
Vandaag wordt het het verhaal van JeanLuca. We stonden op het punt te vertrekken toen de gastvrouw (het is een donativo) vroeg of we geen ontbijt wilde. We hadden net bedacht om die toastjes maar in de zak te laten en in ons cafeetje een cappuccino en café latte te gaan drinken maar natuurlijk gingen we ontbijten. Heerlijke koffie en de rest op zijn Italiaans. Gezellige gastvrouw. Kleinkind woont in België met zoon en schoondochter uit Holland. Dat schept een band. Hoe wordt het kind in talen opgevoed, altijd mooi om te horen. En dan komt JeanLuca ook binnen. En het gesprek komt op zijn Camino's en zijn direct ervaren van God. Tranen wellen op in zijn ogen als hij over zijn ervaringen in Fatima vertelt (hij liep daarheen na in Santiago te zijn aangekomen). En zijn 80 km in een keer om in Santiago aan te komen. Hij kon niet stoppen, kwam midden in de nacht aan. Zijn ervaringen lijken veel op verlichtingservaringen overal in de wereld. Mooi zoals hij erover vertelt. Hoe hij mensen als één ziet en niet als afgescheiden van elkaar (ik gebruik waarschijnlijk mijn eigen terminologie ipv de zijne). Geen scheiding, Zijn, alles is één. Hij vertelt over de kleine stapjes, als hij alleen al een kleine verandering kan brengen met een klein opmerking is hij al ontzettend blij. Hij deed me denken aan Roy van mijn Advaita clubje. Hij had in Woerden gewoond, met zijn Nederlandse vriendin. Daarna de foto's en there we go.
Na een hartelijk afscheid door naar het kantoor voor het getuigschrift. Vanaf 10 uur open. Dus tijd voor weer een koffie. En appeltaart zoals onze moeders die vroeger maakte. Een soort cake met appel erop afgedekt met abrikozenjam.
En daarna op kantoor allerlei zaken invullen en ons getuigschrift krijgen. Hetty en de man achter de computer zijn nog een tijdje bezig om de O umlaut te vinden. Alt 148 werkt niet meer. Nou ja, dan maar zonder de puntjes op de O van Römers.
Daarna nog wat foto's en dan zijn we eindelijk op pad. De Franciscaanse voetreis hebben we nu in Assisi afgesloten dus nemen we de Rother route naar Spello, want die loopt via de Santa Maria degli Angeli, en de Franciscaanse route niet, die gaat mooi hoog door de bergen, maar het kapelletje moeten we wel zien. De Franciscaanse voetreis gaat er denk ik van uit dat je de rustdag in Assisi neemt en het dan doet. De kapel is waar Franciscis tot zijn eerste verlichtingservaringen kwam, waar ze een megakerk overheen hebben gebouwd.
De kapel is geweldig, de kerk minder geweldig. Je loopt naar de kapel en de kerk vanaf Assisi via een 4 km lang voetpad met allemaal bakstenen met inscriptie van de kleine sponsor.
Heel apart. Na die 4 km koffie drinken, iets lekkers erbij en even kaas kopen. Tsja, dat schiet niet op. Dan moeten we toch echt een keer de sokken erin zetten. En dat lukt. Al krijgt Hetty gaandeweg weer last van haar rug. Dan is er weer een kerk, UNESCO monument, met de oude stenen hutjes van 2 monniken, rug aan rug met een kleine ruimte er tussen als een soort openlucht kerk. Uit 1500. Daar zijn geen busladingen mensen. Sterker nog, er is geen hond.
Wel een hotel met tafeltjes, waar open op staat. Wij daar naar toe. Maar het is alleen een hotel. Maar zegt de eigenaar van dit grote hotel, hij rookt een sigaretje buiten, ik zet wel koffie. Mooi. Een cappuccino en een café latte. Dat gaat hij voor ons maken.
Wij vragen wat en hij vertelt dat het seizoen over is maar dat er nu veel arbeiders verblijven doordeweeks. Brengt ook geld op. We vertellen waar we vandaan komen en hij wijst op zijn buik. Relaxen doet hij anders, en hij glimlacht breed. Misschien ooit. Maar … hij gaat wel naar de sportschool. Aardige lui die Italianen. 3 euro voor 2 koffie. En dan nog steeds 10 km tot Spello. We kunnen wel de makkelijke Duitse route nemen maar je moet toch echt zelf de 17 km lopen.
Dat lukt, we komen aan in Spello, eerst koffiedrinken en dan ons mega appartement betrekken. Af en toe zijn we de weg kwijt in ons appartement. Echt mega groot, midden in de stad! Net eindelijk weer eens zelf gekookt. Waren we wel aan toe. De man van ons appartement was zelf opgehouden op zijn werk en de sleutels zaten daarom in de bloempot. Inmiddels hebben we hem ook gezien. Daniëlle lopen we mis denk ik. Ik heb haar wel gevraagd mee te eten maar haar berichten krijgt ze met grote vertraging door.
Nu uitbuiken op bed. We hebben de leukste slaapkamer uitgezocht. Er kunnen wel 6 personen slapen hier. Morgen Spello bekijken. En dan eens bekijken hoe we naar onze auto gaan terugreizen. Het was een mooie tocht, nu even nagenieten. En nu nog wat foto's. En ... Voor extra scherpte even klikken op de foto.
Ja, ons doel is gehaald. Florence Assisi. Van te voren zeker niet zeker gezien de been en rugklachten na de vorige wandeling naar Troyes. En de pauze die Hetty noodgedwongen moest nemen. Maar het lopen ging weer beter en we waagde het erop. En zie, here we are. Vandaag had Hetty wel last van haar rug trouwens. Als dat meevalt lopen we nog naar het mooie Spello en Spiolto. Morgen wel even de makkelijke Italiaanse route. Je moet de goden niet verzoeken. Maar we zijn trots.
Vandaag dus vertrokken uit Valfabbrica. Eerst boodschappen doen. We missen dit winkeltje want we zijn op zoek naar een Conrad. Die blijkt gesloten. Dan vinden we alsnog dit kleine winkeltje. Bananen en Griekse Yoghurt gescoord, wat gorgonza (voor Hetty was er nog andere kaas) en op stap. Niet zo'n zware route al was de eerste helling nog best even een kuitenbijter. We passeren Mia, die bergop altijd wat lastig vindt.
Even 300 meter omhoog en omlaag en dan nog een laatste stukje naar Assisi 100 meter omhoog. Valt mee. Hetty haar rug speelt op. Irritant en vooral moeilijk bij het zitten. De oplossing is nog niet gevonden. En haar petje verdwijnt ook spoorloos. Je hebt van die dagen.
Maar een ding is zeker. We zijn aangekomen in het mooie Assisi.
De weg is gedeeltelijk geasfalteerd. Maar er rijdt bijna niemand over de weg.
Onderweg zagen we Mia weer, ergens op een berghelling. En Daniëlle zagen we van boven zitten op een muurtje.
Als eerste naar de onderkerk. Wat een prachtige kerk is dat. Echt ongelofelijk mooi. Je mag er geen foto's maken. Daaronder ligt dan de crypte waar Franciscus is begraven. Bijzonder. Natuurlijk is er daarnaast ook het drankje en het lekkere eten. Ook dat is aankomen.
Dan is er nog een kerk boven. Ook mooi. Twee Nederlanders vragen of we pelgrims zijn. Ja, zeggen we. Ja, dachten we wel. We lezen namelijk jullie blog! Dat is leuk. Ze lagen een dag voor. Morgen doen zij de route naar Spello via de Franciscaanse voetreis (onze route). Wij nemen een beetje een rustdag en nemen de Duitse route van Rother. Ivm de rug van Hetty. Succes Carla en man!
We eten in een aardig restaurantje (hier het toetje) met Daniëlle. Heerlijk dat aankomen.
En daarna lopen we terug naar ons kerkje. We slapen met een deur tussen ons en het altaar. Kan niet verkeerd gaan.
En de wandeling terug is wat donker. Want we zitten op 600 meter buiten de poort. We hebben de sleutel. En nu slapen en morgen weer op tijd op. We zijn vergeten de credential op te halen. Ik hoop dat ze morgenochtend open zijn. Al vinden wij de stempels altijd het belangrijkste. Of eigenlijk, het lopen.
Waar Peter in één kromp van de pijn en de voeten van Wim eigenlijk niet herstelde. We gaan, althans een deel van ons. Peter ziet er nog vanaf al gaat hij wel het kustpad op zaterdagen wellicht meelopen, maar Hetty komt erbij als waardig vervanger, als het rugcentrum zijn veelbelovende arbeid met succes aan haar blijft verrichten, en Elza misschien ook (van Bilbao tot Gyjon). Er zijn nog anderen die interesse hebben getoond of dat meelopen wordt moet nog blijken dus noem ik die namen nog even niet. 
Dan is er nog een kerk boven. Ook mooi. Twee Nederlanders vragen of we pelgrims zijn. Ja, zeggen we. Ja, dachten we wel. We lezen namelijk jullie blog! Dat is leuk. Ze lagen een dag voor. Morgen doen zij de route naar Spello via de Franciscaanse voetreis (onze route). Wij nemen een beetje een rustdag en nemen de Duitse route van Rother. Ivm de rug van Hetty. Succes Carla en man!
