**D42, D38, Hacı Haydar Sultan Misafirhanesi**

  

*"Joy moves always to new locations, the ease of its flow never freezing."*  

— Rumi  

Na een goede nachtrust gaan we ontbijten. Maar het blijkt dat dit niet voor iedereen geldt: Anneke, Tieleke en Mehmet zijn misselijk en moeten overgeven, dezelfde klachten als Hetty eerder had. Anneke besluit de laatste twee dagen over te slaan en vertrekt naar Konya. Mehmet gaat door met Fikri naar de slaapplaats boven op een berg bij een heiligdom, waar we naartoe lopen. Tieleke en Hetty besluiten mee te lopen.  

We vertrekken vol goede moed. Het wordt warm en de klim is steil. Al snel blijkt het toch te zwaar voor Hetty, die water drinkt en tegelijkertijd een appel eet. Ze moet overgeven. Niets ernstigs, maar wel een teken om het tweede deel over te slaan. Ook Tieleke voelt zich te wankel om verder te gaan en vertrekt samen met de solidair optredende René per taxi naar Konya.  

De Tour wacht op niemand, neemt tijdelijk afscheid van de drie, en we lopen verder met een steeds kleiner gezelschap naar de **Hacı Haydar Sultan Misafirhanesi**—een berg met een heiligdom, een Alevitisch-Sufi gemeenschapsruimte en een moskee. Onderweg is het warm en zijn er weinig waterpunten. Een hond loopt vanaf het begin met ons mee. Myriam heeft geprobeerd twee honden weg te jagen, maar slechts één is vertrokken. Stenen gooien kunnen we niet, dus hij blijft bij ons.  

Het wordt heter, maar Sedat, Iris, Meryem, Annema en Annemarie lopen dapper door, en ik volg ze. Op het laatste stuk kan Annemarie niet verder. Sedat vraagt Fikri om ons op te halen, maar ik stel voor om de laatste steile helling te lopen, omdat de hond niet in de auto kan (hij heeft geen halsband of oormerk, en Fikri lijkt er ook niet happig op). Dus Iris, Meryem en ik lopen verder. Het is een pittig einde. De hond stopt regelmatig in de schaduw om uit te rusten—we wachten geduldig. 28 km bij 28 graden ... deze temperaturen en zulke paden zijn ook voor hem zwaar.  

Uiteindelijk komen we boven. Dan moeten we nog naar de top, mét alle bagage. Een uitdaging, maar we halen het. De hond ook. Boven treffen we Hetty en Mehmet, die er al even zijn. Ik ben weer herenigd met Hetty, maar even later weer even gescheiden.  

Er is een gemeenschapshuis, een moskee, een graf en een echte bergtop—nog 30 meter verderop. De dames slapen in het gemeenschapshuis, Fikri en ik in de moskee, en Mehmet, Iris en Sedat zetten hun tent op.  

Eten wordt uit het dorp gehaald, want koken zit er niet meer in. Morgen vroeg op, want de wandeling wordt pittig en het wordt weer warm.  

Tot morgen. Liefs vanaf de berg.  

Een berg waar de zon onderging,  

waar de maan volop schijnt,  

waar de Grote Beer recht boven ons staat,  

waar je je klein voelt—maar niet alleen.  

❤️⚘️🌿🥀🌹