Afscheid van het werk komt er aan……..en nog een beetje trainen.

Het is donderdagmorgen 21 maart. Heel vroeg, vroeger dan gebruikelijk ben ik op. Nog een week “spookt” het door mijn hoofd. Nog een week en dan beging ik aan mijn laatste werkdag. Ik zit in de auto nadat ik een simpel ontbijtje heb genomen. Crackers met kaas en een kopje – koppie op z’n Rotterdams – thee met honing. Het klokje op het dashboard staat op 05:38 uur. De radio op standje 5, dus lekker stil en de muziek krult zacht uit de boxen de auto in. De eerste streepjes licht van de nieuwe dag zijn zichtbaar en ik zoef over een filevrije snelweg naar Bergen op Zoom. Een ritje van 55 km, precies 35 minuten rijden. Net genoeg om langzaam op te starten voor weer een werkdag. Mijn gedachten gaan uit naar onze Camino. Ik, maar ook Peter en Victor zo te lezen in de mail- en WhatsAppberichten, hebben er heel veel zin in en we zijn er wel klaar voor. Gisteren heb ik een laatste langere trainingswandeling gemaakt van zo’n 22 km. Nog maar eens via de Rhoonse-polder en door de Grienden de km’s wegstappen. Het begin gaat wat stroef, maar eenmaal op gang ging het weer geweldig. In de Grienden is fors aan onderhoud gedaan. De wilgen zijn “geknipt” hun tenen zijn verwijderd. Wat overblijft zijn dikke stammen met die, voor knotwilgen, kenmerkende dikke bobbelige bovenkanten. De knot. Ik maak een foto en doordat er zoveel op een klein gebied staan is het aanzicht surrealistisch. Het valt ook op dat het water hoog staat.

Op al mijn vorige rondjes werd steeds, de berichtgeving over de droogte en het lage grondwaterpeil,  bevestig als ik keek naar de waterstand. Dat is nu geheel anders. Hier en daar loopt het water zelfs over het wandelpad heen. Het blijft een prachtig gebied. Ik loop er vandaag voor het laatst doorheen in de voorbereiding op onze Camino.

Onderweg neem ik het besluit om er nog een half rondje Barendrecht aan vast te knopen om zo boven de 20 km uit te komen. Ik kom op die route ook altijd de “berg” van Barendrecht tegen. Een hoge uitkijk heuvel/berg aan de rand van Barendrecht ingeklemd tussen de Oude Maas en een recreatiegebied. Er lopen twee “draai-paden” in een spiraal de berg op. In een soort dans draaien ze om elkaar heen en het ligt er aan waar je begint of je eerst linksom omhoog gaat en dan rechtsom naar beneden of anders om. Vlak voor de “beklimming” trek ik mijn rugzak naar me toe en richt mijn blik op het pad. Stampen, naar boven en niet kijken of je er al bent. Rare tik van mij, ik doe dat daar steeds. Het gaat weer heerlijk. Als je later in de wandelapp Strava naar de analyse van je route kijkt zou je kunnen denken “mhhhh deze Caminotier” is een beetje gek geworden hij loopt nu al in rondjes. De weergave in zo’n app is lekker plat en het ziet er grappig uit (zie plaatje).

Mijn gedachten gaan uit naar volgende week en naar de start van onze tocht die week daarop. Ik besef me dat het tijd wordt om onze gastdame en heer te contacten en naar elkaar te bevestigen dat we “eraan” komen. In oktober heb ik Ate en Frank via de WhatsApp gevraagd of zij een stukje vloer over hebben waar wij bij hen kunnen slapen. Het antwoord kwam direct en was positief. Geweldig. Telepathie of niet, ’s avonds zie ik een mail voorbij komen van Peter met daarin een kopie van de mail van Ate en Frank. Ze hebben wat vragen en willen de “klantverwachting” managen. Prachtig. Nou onze wensen en de mogelijkheden op onze 2e stop zijn uitgewisseld en dat gaat helemaal goed komen. Victor zegt het mooi in zijn beantwoording in de mail.’ We zijn jullie zeer dankbaar dat we mogen overnachten bij jullie.’ Op de 1e stop logeren we bij Marja en die zal door Peter zeker ook wel op de hoogte zijn gebracht dat we eraan komen.

Het afscheid van het werk wordt ook op de zaak steeds duidelijker. Op de informatieschermen in ons werkcafé – klinkt goed hè – draait een countdown-klok waarop wordt aangegeven hoelang we er nog zijn. We? Ja we, want collega Bram gaat gelijktijdig met pensioen. We werken beide in hetzelfde team en het zijn de teamgenoten die een aantal maffe foto’s van ons in een presentatie op dat grote informatiescherm met de countdown-klok hebben geplaatst. Tijdens de lunch “genieten” alle collega’s mee. Het afscheid van het werk komt er dus nu echt aan.   

Buen Camino y saludos

Caminotier Wim

Aftellen

Het komt nu echt dichtbij. Nog 16 dagen en de rugzakken gaan om, de wandelschoenen aan en we vertrekken voor onze 4 maanden durende tocht naar Spanje. De meeste voorbereidingen zijn getroffen, de trainingen gedaan, er is veel gebeurd.

Victor en Wim hebben de afgelopen tijd verteld over hun voorbereidingen en dat lijkt allemaal goed te lopen. En ook vanuit Schiebroek positieve berichten! Alweer meer dan een maand geleden kwam ik terug van mijn Canarische cruise: met een hele grote boot 9 dagen varen langs Madeira, Marokko en vier Canarische eilanden. Een soort compensatie vooraf voor de komende ontberingen. Het mooist vond ik Lanzarote, welkom op de maan volgens de folders en inderdaad heel bijzonder. Een bezoekje waard.  Het weer was zodanig goed dat zonnedek 11 steeds goed gevuld was (in januari!) en de reis was all inclusive dus alles ging naar wens. Niet heel actief allemaal, wel goed voor het vitamine-D gehalte.

Terug in het koude Nederland stonden er veel trainingskilometers op het programma. De rugzak werd voor het eerst geheel beladen zoals straks en de Camino-schelp werd opnieuw bevestigd. Als je er trouwens op let zie je die schelp trouwens op vele (wandel)plekken (ook in de Ardennen bijvoorbeeld) en veel mensen spreken je ook aan met de vraag wanneer je gaat lopen, vaak vergezeld door een verhaal met hun eigen Camino-ervaringen. De schelp schept banden. Een oudere dame vroeg ik of bij de Shell werkte.

Maar goed, de kilometers. Straks gaan we ook bijna iedere dag aan de bak, dat heb ik in februari ook gedaan. Weken tot 100 kilometer in veel verschillende weertypen. Soms alleen, soms met anderen of met een groep. Ik herinner me de memorabele woensdag met de Irene-groep, met veel regen en over de Botlek. Die was heel apart. Mijn hardloop- en bootcampactiviteiten gingen op een laag pitje ten faveure van het wandelen en een klein blessuretje daargelaten ging dat erg goed en steeds gemakkelijker.

Afgelopen week is die periode afgesloten met een week naar de Ardennen. Een soort hoogtestage. Met negen reisgenoten werd een prachtig huis gehuurd met alle luxe aan boord. Het was een erg leuke week, veel gedaan, en ik ken nu het verschil tussen spar en den en lariks en heb ook nog een zeer verantwoord natuurzalfje gekregen tegen schaafwonden. Wat wil je meer?

We zaten vlak bij de Amblève, een snelstromende rivier in een prachtig gebied, ideaal voor veel hoogtemeters en veel onverhard terrein en rotsachtige paadjes. Soms liepen we verkeerd (goede leerschool: in Nederland staat bij iedere kruising een handig bordje, maar dat is dus niet overal zo) en was het over hekken klimmen en steile hellingen opklauteren. Maandag samen met René een hele mooie tocht gelopen over een GR-route en als laatste test stond afgelopen woensdag, in de stromende regen, een 19K lange heuvelwandeling op het program. Toen ik moegestreden aankwam in ons huis en een fijne kop thee kreeg vond ik het qua voorbereiding wel genoeg. De laatste weken doe ik het kalm aan. Conditioneel zit het wel goed.

We zijn goed voorbereid, vanuit de wandelbubbel werd soms verbaasd gereageerd dat dit wat overdone was en dat zij gewoon waren gaan lopen en het pad de weg is, maar wij voelen ons er goed bij. En dan staat het grote avontuur te beginnen. Spannend is het zeker!   

Wat een leed .... hoewel ....

Het lijkt er op dat we het “zwaar” hebben zo kort voor de start van ons avontuur. Nou ja, zwaar. Als ik de mooie blogs van Victor lees, en ik probeer me te verplaatsen in jullie, de neutrale lezer en volger van onze blogs, dan zou je de indruk kunnen krijgen dat het “leed” toeslaat. Tot nu toe heb ik veel geschreven over de voorbereiding, de aanpak van Peter en Victor en mijn vele trainingsrondjes. Echt veel vervelende zaken ben ikzelf tot nu toe niet tegengekomen. Blaren? Geen idee, ik heb ze nog niet gehad. Blessures? Nee, hooguit wat stijve spieren omdat ik zo nodig ruim 30 km wil lopen, of veel kilometers maken op aaneengesloten dagen.

Victor heeft lichte “schade” opgelopen, maar hij heeft alweer zoveel maatregelen getroffen met crèmepjes, medicijnen en……..zijn zéér zonnige kijk op het leven, dat dit nauwelijks van invloed zal zijn op de laatste weken van voorbereiding.

Peter “vecht” soms nog wat met zijn rugzak, maar dat “gevecht” is hij aan het winnen. Hij gaat ervoor om met een, in mijn ogen, verbluffend laag gewicht op pad te gaan. Knap. Ik heb die modus – wat je thuis laat is mooi meegenomen -  nog niet helemaal bereikt, maar daar werk ik nog aan. Peter had nog wat last van een voet, een dag of twee, in een soort protest van “wat ga je in hemelsnaam doen”. Ook zijn Spartaanse regime van sporten zorgt soms voor wat ongemakken. Zowel Victor, Peter en ik hebben een check-up gedaan, al dan niet bij huisarts of fysiotherapeut. De uitslag? We kunnen er voor gaan. We hebben wat goede adviezen mee gekregen waar we ons een beetje aan moeten houden, maar dan is het ook allemaal oké. Nog een paar laatste trainingsweken dus er is nog wat tijd in de voorbereiding en daarna niet te veel meer doen en ook goed rusten. Conditioneel zit het wel goed.

‘Maar jij dan?’, hoor ik jullie zeggen. Met mij gaat het weer goed. Ik heb wat last gehad van een kort maar vervelend buikgriepje. Dat begon zo; zaterdag 23 februari hadden we weer afgesproken om elkaar nog even te ontmoetten bij Victor en Hetty thuis. Samen met de dames de laatste zaken doornemen. Ik schreef er al over. Peter en ik vonden dit weer een mooie gelegenheid om samen wat km’s te maken. Peter had de tram naar Barendrecht genomen en zijn we richting Victor vertrokken.

Een leuke wandeling dwars door Rotterdam van ruim 17 km. Het weer was prima, zonnetje, niet te veel wind, en lekker wandelen. Samen lopen is toch heel gezellig en de tijd vliegt. Ik heb absoluut geen moeite met alleen lopen, dus voor de Camino gaat dat helemaal goed komen, alleen, samen, of een mix daarvan. Ik vind het allemaal prima.

Lopend door Rotterdam ontdek je zoveel meer. Mooie gebouwen, aparte gebouwen, het water wat zo’n belangrijke rol speelt in Rotterdam.

Je loopt van Zuid naar Noord en door verschillende wijken met hun verschillende karakters en bewoners. Een geweldige mix van mensen en culturen. Rotterdam is mooi, soms mooi in zijn lelijkheid, maar ook echt mooi in zijn architectuur, structuur en uitstraling. Ik snap die toeristen wel hoor!

Na een heerlijke wandeling stond ons aankomstdrankje “bijna” klaar bij Victor. Eerst de begroeting, waar wij met z’n drieën een ritueel van maken, en dan een lekker biertje.

De eerste slok ging prima, en de tweede ook geen probleem. Maar dan krijg ik het koud, is normaal na een lange tocht, dus vest aan een lekker warm worden. Nou dat lukte dus niet echt en gek, het biertje smaakte ook niet meer zo. Inmiddels waren Hetty en Mariëtte ook gearriveerd. De groep was weer compleet en dan is het altijd feest, het gaat over van alles en nog wat en ja zeker ook over de Camino. De kou bleef aan me hangen en de eerste slok van mijn tweede biertje beviel echt niet meer. Waarom er dan toch nog een genomen zal je zeggen. Ach ja, goeie vraag. Hetty sloeg een lekkere omslagdoek om mijn schouders in een poging me warm te krijgen. Tja……..niet helemaal gelukt. Victor had een heerlijk soepje gemaakt dat smaakte prima, maar mijn buik begon te protesteren. De chili zag er erg lekker uit maar mijn maag zei ‘knap als je dit naar binnen krijg’. Na een paar happen heb ik het ook opgegeven. Te veel protest van mijn maag. Nou ja, jullie snappen het al, buikgriep, vroeg naar huis, door naar bed en twee dagen niks. Voor- of nadeel? Mhhhh meer voordeel want, veel rust, kilo’s kwijt raken en het rustschema met 2 extra dagen uitgebreid. Resultaat? Gelijk op mijn streefgewicht waarmee ik de Camino wil aanvangen, en mijn eerste 11 km rondje na deze rustperiode ging als vanzelf. Het komt wel goed, uhhhh het is al goed. 😉

O ja, de avond zelf bij Victor en Hetty was weer een mooi voorproefje van wat het straks gaat worden, veel plezier, veel gelachen (komt daar die buikpijn vandaan?), soms serieus en een groot avontuur.

Het leed….ach dat valt dus reuze mee……het is al bijna geleden!

Buen Camino y saludos

Caminotier Wim

Jullie reacties en wat we gaan eten.

Vaak zullen wij niet reageren op jullie reacties. We lezen ze zeker en delen ze onderling maar laten het in de meeste gevallen daarbij. Het is tenslotte een Camino. Wij hopen dat jullie je niet teleurgesteld zullen voelen. Voor een directe reactie kunnen bekenden altijd individueel appen of mailen natuurlijk. 

Maar nu iets anders. Eten onderweg. Je hebt nogal wat eiwit nodig. Normaal hebben wij als mannen 1 gram per kilo lichaamsgewicht nodig. Voor mij dus 80 gram. Bij duursporten kan dat oplopen tot 120 gram. Hoe krijg je dat in hemelsnaam binnen? Zeker als je vegetariër bent zoals ik of geen vleeseter zoals Peter? Trouwens ook voor Wim is het moeilijk!

Ik heb eens mijn vraag in een Camino facebookgroep neergelegd. Mijn vraag was, stel dat ik geen 80 gram of meer binnen krijg maar bv 29 gram voor een langere tijd. Kan dat kwaad. Iemand reageerde als volgt:

'Victor Hooftman, als mensen bij mij in de praktijk komen en geven aan dat ze op 28gr eiwitten en een beetje vet langdurig intensief gaan bewegen, sporten, vraag ik meestal of ze n goede zorgverzekering en uitvaartverzekering hebben 😂😂😂'

Ach ja. Duidelijk. Maar hoe lossen we het op? Hetty heeft een lijstje voor me gemaakt met daarop wat zaken die ik zou kunnen nemen. Ook een paar zaken om te vergelijken en voor Peter de visvarianten. Info voor Wim: in kip zit de meeste eiwit. 

En natuurlijk eiwitpoeder. Dat is meer dan 85% eiwit. Plantaardig via soja en dierlijk via weipoeder (restproduct van kaasproductie). Wat meenemen is dus heel nuttig maar onderweg kopen nog beter. Je kan het door jus d'orange gooien of door yoghurt of door water (de wei-variant).

Verder nog wat tips gekregen over schuurplekken die je bij het lopen op kan lopen. Ik had er een onder de balzak. Een gevolg van zweet wat vocht oplevert en zoutkristallen bevat. Ik heb in dit geval geen foto toegevoegd, leek me fijner voor jullie. Ook de kwestie op de fb groep geplaatst voor tips. En die kwamen en masse. Drie neem ik mee. De derde is een eigen ontdekking via de Italiaanse apotheek.

Goudsbloem zalf (gemaakt door Astrid), sudozalf en het zalfje wat ik van de apotheker in Italië kreeg, toen we de Via Francisgena liepen. Die heb ik via mijn dokter nu vernieuwd en net opgehaald bij de apotheek. Die helpt als een speer, binnen een dag of max twee, maar is niet voor permanent gebruik. Goudsbloem werkt ook en sudozalf is voor permanent gebruik en verstevigd. Moet ik nog testen. Maar de fb groep was enthousiast en zelfs de dokter waar ik was noemde het.

Trouwens, ik lijk gezond maar ben dat net als veel andere 60 plussers vooral geestelijk. Mind over Matter. Ik heb dus van te voren voor 6 maanden medicijnen gehaald. Ik heb er ook een foto van gemaakt 😂. Ik zou dit niet vertellen als dit niet met mijn Camino te maken had. Het al dan niet slagen van eerste doel, het halen van Vezelay, is mede afhankelijk van mijn longen en ademhaling via de neus en het rustig blijven van het maagzuur. En ja, als COPD-er neem je geen risico's. Gelukkig is de stappel veel kleiner na het uitpakken. Bovendien is de stapel genoeg voor 6 maanden. 

Onze voorbereiding gaat goed. Al hebben ook Wim en Peter hun eigen kleine lichamelijke problemen ervaren. Beide van korte duur. Maar wel goed om weer even te weten dat we niet unbreakable zijn. Het kan onderweg ook gebeuren bij. Zelf heb ik een keer keelontsteking en een verkoudheid onderweg gekregen op de allereerste Camino 7 jaar geleden. En dat was zwaar. Aankomen en naar bed was toen het devies. Kortom, het is geen gelopen race ondanks onze goede voorbereiding. Het blijft bere spannend. 

En laten we eerlijk zijn. Als u dit leest. Het zou toch ook wel heel saai zijn om te lezen hoe goed alles gaat 😊.

Grappige tekst over veggies in Spanje! klik hier.