Het is donderdagmorgen 21 maart. Heel vroeg, vroeger dan gebruikelijk ben ik op. Nog een week “spookt” het door mijn hoofd. Nog een week en dan beging ik aan mijn laatste werkdag. Ik zit in de auto nadat ik een simpel ontbijtje heb genomen. Crackers met kaas en een kopje – koppie op z’n Rotterdams – thee met honing. Het klokje op het dashboard staat op 05:38 uur. De radio op standje 5, dus lekker stil en de muziek krult zacht uit de boxen de auto in. De eerste streepjes licht van de nieuwe dag zijn zichtbaar en ik zoef over een filevrije snelweg naar Bergen op Zoom. Een ritje van 55 km, precies 35 minuten rijden. Net genoeg om langzaam op te starten voor weer een werkdag. Mijn gedachten gaan uit naar onze Camino. Ik, maar ook Peter en Victor zo te lezen in de mail- en WhatsAppberichten, hebben er heel veel zin in en we zijn er wel klaar voor. Gisteren heb ik een laatste langere trainingswandeling gemaakt van zo’n 22 km. Nog maar eens via de Rhoonse-polder en door de Grienden de km’s wegstappen. Het begin gaat wat stroef, maar eenmaal op gang ging het weer geweldig. In de Grienden is fors aan onderhoud gedaan. De wilgen zijn “geknipt” hun tenen zijn verwijderd. Wat overblijft zijn dikke stammen met die, voor knotwilgen, kenmerkende dikke bobbelige bovenkanten. De knot. Ik maak een foto en doordat er zoveel op een klein gebied staan is het aanzicht surrealistisch. Het valt ook op dat het water hoog staat.
Op al mijn vorige rondjes werd steeds, de berichtgeving over de droogte en het lage grondwaterpeil, bevestig als ik keek naar de waterstand. Dat is nu geheel anders. Hier en daar loopt het water zelfs over het wandelpad heen. Het blijft een prachtig gebied. Ik loop er vandaag voor het laatst doorheen in de voorbereiding op onze Camino.
Onderweg neem ik het besluit om er nog een half rondje Barendrecht aan vast te knopen om zo boven de 20 km uit te komen. Ik kom op die route ook altijd de “berg” van Barendrecht tegen. Een hoge uitkijk heuvel/berg aan de rand van Barendrecht ingeklemd tussen de Oude Maas en een recreatiegebied. Er lopen twee “draai-paden” in een spiraal de berg op. In een soort dans draaien ze om elkaar heen en het ligt er aan waar je begint of je eerst linksom omhoog gaat en dan rechtsom naar beneden of anders om. Vlak voor de “beklimming” trek ik mijn rugzak naar me toe en richt mijn blik op het pad. Stampen, naar boven en niet kijken of je er al bent. Rare tik van mij, ik doe dat daar steeds. Het gaat weer heerlijk. Als je later in de wandelapp Strava naar de analyse van je route kijkt zou je kunnen denken “mhhhh deze Caminotier” is een beetje gek geworden hij loopt nu al in rondjes. De weergave in zo’n app is lekker plat en het ziet er grappig uit (zie plaatje).
Mijn gedachten gaan uit naar volgende week en naar de start van onze tocht die week daarop. Ik besef me dat het tijd wordt om onze gastdame en heer te contacten en naar elkaar te bevestigen dat we “eraan” komen. In oktober heb ik Ate en Frank via de WhatsApp gevraagd of zij een stukje vloer over hebben waar wij bij hen kunnen slapen. Het antwoord kwam direct en was positief. Geweldig. Telepathie of niet, ’s avonds zie ik een mail voorbij komen van Peter met daarin een kopie van de mail van Ate en Frank. Ze hebben wat vragen en willen de “klantverwachting” managen. Prachtig. Nou onze wensen en de mogelijkheden op onze 2e stop zijn uitgewisseld en dat gaat helemaal goed komen. Victor zegt het mooi in zijn beantwoording in de mail.’ We zijn jullie zeer dankbaar dat we mogen overnachten bij jullie.’ Op de 1e stop logeren we bij Marja en die zal door Peter zeker ook wel op de hoogte zijn gebracht dat we eraan komen.
Het afscheid van het werk wordt ook op de zaak steeds duidelijker. Op de informatieschermen in ons werkcafé – klinkt goed hè – draait een countdown-klok waarop wordt aangegeven hoelang we er nog zijn. We? Ja we, want collega Bram gaat gelijktijdig met pensioen. We werken beide in hetzelfde team en het zijn de teamgenoten die een aantal maffe foto’s van ons in een presentatie op dat grote informatiescherm met de countdown-klok hebben geplaatst. Tijdens de lunch “genieten” alle collega’s mee. Het afscheid van het werk komt er dus nu echt aan.
Buen Camino y saludos
Caminotier Wim
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Vergeet niet je naam onder je bericht te zetten!