Wat een leed .... hoewel ....

Het lijkt er op dat we het “zwaar” hebben zo kort voor de start van ons avontuur. Nou ja, zwaar. Als ik de mooie blogs van Victor lees, en ik probeer me te verplaatsen in jullie, de neutrale lezer en volger van onze blogs, dan zou je de indruk kunnen krijgen dat het “leed” toeslaat. Tot nu toe heb ik veel geschreven over de voorbereiding, de aanpak van Peter en Victor en mijn vele trainingsrondjes. Echt veel vervelende zaken ben ikzelf tot nu toe niet tegengekomen. Blaren? Geen idee, ik heb ze nog niet gehad. Blessures? Nee, hooguit wat stijve spieren omdat ik zo nodig ruim 30 km wil lopen, of veel kilometers maken op aaneengesloten dagen.

Victor heeft lichte “schade” opgelopen, maar hij heeft alweer zoveel maatregelen getroffen met crèmepjes, medicijnen en……..zijn zéér zonnige kijk op het leven, dat dit nauwelijks van invloed zal zijn op de laatste weken van voorbereiding.

Peter “vecht” soms nog wat met zijn rugzak, maar dat “gevecht” is hij aan het winnen. Hij gaat ervoor om met een, in mijn ogen, verbluffend laag gewicht op pad te gaan. Knap. Ik heb die modus – wat je thuis laat is mooi meegenomen -  nog niet helemaal bereikt, maar daar werk ik nog aan. Peter had nog wat last van een voet, een dag of twee, in een soort protest van “wat ga je in hemelsnaam doen”. Ook zijn Spartaanse regime van sporten zorgt soms voor wat ongemakken. Zowel Victor, Peter en ik hebben een check-up gedaan, al dan niet bij huisarts of fysiotherapeut. De uitslag? We kunnen er voor gaan. We hebben wat goede adviezen mee gekregen waar we ons een beetje aan moeten houden, maar dan is het ook allemaal oké. Nog een paar laatste trainingsweken dus er is nog wat tijd in de voorbereiding en daarna niet te veel meer doen en ook goed rusten. Conditioneel zit het wel goed.

‘Maar jij dan?’, hoor ik jullie zeggen. Met mij gaat het weer goed. Ik heb wat last gehad van een kort maar vervelend buikgriepje. Dat begon zo; zaterdag 23 februari hadden we weer afgesproken om elkaar nog even te ontmoetten bij Victor en Hetty thuis. Samen met de dames de laatste zaken doornemen. Ik schreef er al over. Peter en ik vonden dit weer een mooie gelegenheid om samen wat km’s te maken. Peter had de tram naar Barendrecht genomen en zijn we richting Victor vertrokken.

Een leuke wandeling dwars door Rotterdam van ruim 17 km. Het weer was prima, zonnetje, niet te veel wind, en lekker wandelen. Samen lopen is toch heel gezellig en de tijd vliegt. Ik heb absoluut geen moeite met alleen lopen, dus voor de Camino gaat dat helemaal goed komen, alleen, samen, of een mix daarvan. Ik vind het allemaal prima.

Lopend door Rotterdam ontdek je zoveel meer. Mooie gebouwen, aparte gebouwen, het water wat zo’n belangrijke rol speelt in Rotterdam.

Je loopt van Zuid naar Noord en door verschillende wijken met hun verschillende karakters en bewoners. Een geweldige mix van mensen en culturen. Rotterdam is mooi, soms mooi in zijn lelijkheid, maar ook echt mooi in zijn architectuur, structuur en uitstraling. Ik snap die toeristen wel hoor!

Na een heerlijke wandeling stond ons aankomstdrankje “bijna” klaar bij Victor. Eerst de begroeting, waar wij met z’n drieën een ritueel van maken, en dan een lekker biertje.

De eerste slok ging prima, en de tweede ook geen probleem. Maar dan krijg ik het koud, is normaal na een lange tocht, dus vest aan een lekker warm worden. Nou dat lukte dus niet echt en gek, het biertje smaakte ook niet meer zo. Inmiddels waren Hetty en Mariëtte ook gearriveerd. De groep was weer compleet en dan is het altijd feest, het gaat over van alles en nog wat en ja zeker ook over de Camino. De kou bleef aan me hangen en de eerste slok van mijn tweede biertje beviel echt niet meer. Waarom er dan toch nog een genomen zal je zeggen. Ach ja, goeie vraag. Hetty sloeg een lekkere omslagdoek om mijn schouders in een poging me warm te krijgen. Tja……..niet helemaal gelukt. Victor had een heerlijk soepje gemaakt dat smaakte prima, maar mijn buik begon te protesteren. De chili zag er erg lekker uit maar mijn maag zei ‘knap als je dit naar binnen krijg’. Na een paar happen heb ik het ook opgegeven. Te veel protest van mijn maag. Nou ja, jullie snappen het al, buikgriep, vroeg naar huis, door naar bed en twee dagen niks. Voor- of nadeel? Mhhhh meer voordeel want, veel rust, kilo’s kwijt raken en het rustschema met 2 extra dagen uitgebreid. Resultaat? Gelijk op mijn streefgewicht waarmee ik de Camino wil aanvangen, en mijn eerste 11 km rondje na deze rustperiode ging als vanzelf. Het komt wel goed, uhhhh het is al goed. 😉

O ja, de avond zelf bij Victor en Hetty was weer een mooi voorproefje van wat het straks gaat worden, veel plezier, veel gelachen (komt daar die buikpijn vandaan?), soms serieus en een groot avontuur.

Het leed….ach dat valt dus reuze mee……het is al bijna geleden!

Buen Camino y saludos

Caminotier Wim