D34, L31 Sultandağı

"Who am I in the midst of all this thought traffic?"  

—Rumi  

Klein Vakantieleed (maar dan met een knipoog)  

De kamer ruikt alsof hier net een stoomcursus ‘Hoe blus ik een brand?’ is gegeven, maar gelukkig is de asbak leeg. Dat scheelt weer—wie houdt er nou niet van een schone asbak in een verder mysterieus geurende omgeving?  

De handdoek is nog vochtig van de vorige gast. Geen zorgen, nieuwe gehaald. Eén handdoek voor twee personen? Dat wordt gezellig elkaar afdrogen. Teamwork makes the dream work! (We spreken veel Engels

in deze groep 😀 ).

Het dekbed is zo smal dat het eigenlijk voor één persoon net groot genoeg is. Gelukkig heeft Hetty haar slaapzak bij zich en gaat die gebruiken.  

Het matras doet denken aan een waterbed met identiteitscrisis—de ene keer veer je omhoog, de andere keer zink je weg. Goed voor de core-stability; Hetty hoeft niet meer naar Pilates bij de sportschool! En wifi? Die werkte voor geen meter, maar ach, even offline zijn is ook een vakantie (zei ik moedig). 

Mooie kamers hadden ze wel, ja. Ik zag ze slechts in de verte door een open deur die schielijk dichtgeteokken werd. Maar nee, wij slapen gewoon tussen de geuren en het avontuur van een twijfelachtig matras.  

Gelukkig geeft de douche wél warm water. Daar kunnen we het vanavond onder het smalle dekbed (of in de slaapzak) dan weer warm van krijgen. Morgen weer een dag—en wie weet dromen we vannacht van een kingsize bed. In een rookvrije kamer. Met wifi.😂  

Toch is het raar hoe de geest werkt. In een tent of met z’n allen op de grond maakt het me niets uit. Het gaat dus om de verwachting die niet uitkomt, en omdat je weet dat er betere kamers zijn. Vergeleken bij veel van onze andere slaapplaatsen is dit natuurlijk weer veel beter. We betreden hier het terrein van de sociale psychologie, waar dit alles verklaard kan worden: verwachtingen en wensen leiden tot lijden.  

Vandaag  

We maakten weer een mooie tocht, met veel theedrinken. In de verte zijn de bergen te zien met wat sneeuw, dichterbij de dalen, de fruitbomen, het graan, lopend over stoffige zandpaadjes. De regen bleef uit, hoewel we donkere wolken zagen en af en toe de donder hoorden. Het leek alsof het elk moment kon gaan regenen, maar het bleef bij dreiging. We vorderen gestaag op onze sufi yolu; soms moeten we zelf op Polarsteps kijken om te zien hoever we al zijn.  

Daarna naar de karavanserai in dit stadje. We wilden wat drinken en zagen Jeremy en Kay lopen. Zij werden door een Turkse studente meegenomen de toren in van deze herberg. Ze spreekt aardig Engels en komt uit İzmir. Ze liet ons ook het dak van de toren zien—ze had de sleutel. Daarna lekker wat gedronken, en Hetty nam chocoladetaart. Het regende ineens heel hard, en omdat Jeremy en Kay geen regenkleding bij zich hadden, gingen we met de taxi terug naar het hotel. Lekker droog gebleven.  

Het restaurant in het hotel is helaas niet open, en Hetty heeft geen zin meer om uit haar slaapzak te komen. We besloten yoghurt met noten en abrikozen, toast met kaas en wat zoets te eten op de kamer, waar de rooklucht inmiddels een stuk minder is geworden door het raam maximaal open te houden. Het gaat goed met ons, helemaal goed hier. Er heeft zich een wat verloren voelende Belgische bij ons gevoegd, die Tai Chi in Leuven geeft, Annemarie. 

Morgen  

Volgens mij staat er 30 km+ op het programma, maar we kunnen ook kiezen voor een 20 km+-wandeling en een stukje taxi. Ik laat Hetty natuurlijk kiezen. De dag daarna een stadswandeling—eigenlijk een rustdag voor ons, maar je mag ook een etappe lopen. Maar een stadswandeling laat Hetty zich niet ontgaan, natuurlijk.  

Groet en veel Liefde vanuit Sultandaği