Victor werkt aan zijn trainingsachterstand

Hier weer eens trainingsnieuws uit Ommoord.
Peter en Wim trainen als bezetene. En dat maakt mij enigszins ongerust. Dat ik een iets langzamer tempo heb is geen probleem. Bij de stops zie ik ze wel. Maar het zal me toch niet gebeuren dat ik na een week moet aftaaien en zij niet. Kijk, als ik besluit dat Vezelay mijn eindpunt zal blijken, geen probleem, laat staan verder. Is toch een prachtige prestatie en nog belangrijker, een mooie ervaring. Maar gaan die marathonlopers een ECHTE wandelaar eruit lopen in de eerste weken ...? Nee, dat mag niet gebeuren! Dus er moet een schepje bovenop. Een trainingsachterstand terwijl Hetty en ik het Pieterpad nog gaan lopen, met vergelijkbare afstanden, wel vlak, dan zou ik toch een trainingsvoorstand moeten hebben? Dus afgelopen zaterdag aan de bak.
Het enige probleem was dat mijn schoenen kwijt waren. My God. Met jalozie lees ik Wim zijn blog. Alles staat klaar in de garage, hij controleert zijn schoenen op steentjes, alles ligt klaar ... Hier zijn de buff's kwijt, en nog niet teruggevonden, maar dat is nog enigszins voorstelbaar. Maar je schoenen. Onvindbaar echt. De opkomende paniek is deze keer onder controle. Dat is grote winst. Mooi. Reserve schoenen gepakt. De volgende dag zijn ze gevonden. Onder het naaimachine kastje op zolder. Waar??? Onder het naaimachine kastje op zolder. O Ja, tuurlijk, waarom niet. Op zolder stonden ze te drogen, ze stonden in de weg natuurlijk. En Hetty had ze daar neergezet. En toen zijn ze verder naar achteren geschoven. Tsja. We zijn 60 plus ...Dus aan de bak. Zonder buff's (een soort sjaaltje) en op de reserveschoenen, die eventueel opgestuurd kunnen worden als de andere schoenen versleten zijn. Als ik ooit zover kom natuurlijk.
23 km in 5½ uur (loopuren). Met wind en regen. Met volle bepakking. Dat viel niet mee die bepakking. Omdat de stopplaatsen pas in café Oud Verlaat aangenaam werden liep ik iets te lang door waardoor mijn schouder spieren verstijfde en pijnlijk werden. Maar na het café was het weer veel beter. Dus ik had eigenlijk wat langere en extra pauzes nodig bleek.
Ik bleef goed droog op de onderkant van mijn rechter onderarm na. Mouw tekort. Daar moet nog iets op verzonnen worden. Dat ze die poncho's met zulke korte mouwen uitvoeren is toch raar?
Hetty liep met 8,5 kg. Gezien de afstand ook mooi. Nog wat optrainen zoals Hetty dat noemt voor het Pieterpad. Over precies een maand moeten we klaar zijn voor  de 13 etappes.
Ik denk dat ik op 10 kg zat. En dat was echt niet meer gebeurd sinds de National Trail Israël. En dat is wennen. En wennen betekent pijn. De rugzak, of zo u wilt de schouders zijn mijn zwakke punt.
De wandeling van hieruit op 19 januari blijkt dus 23 km te zijn ipv 24 km. De 14 km wellicht 13,5 km.

Kortom, ik heb de achtervolging ingezet. En na het Pieterpad sta ik weer gelijk met die trainingsbeesten. Maar dat moeten Hetty en ik wel weer aankunnen. En daarom, de wandelingen van 5 en 6 januari staan al gepland. En 9, 11, 12, 13 en 19 januari. Dus dat gaat goedkomen.  En 29 januari start het Pieterpad. 13 etappes. En in eind februari, begin maart is het vasthouden van die conditie het parool. En eind maart gewoon uitrusten en relaxen en extra tijd besteden aan de geliefden die ik tijdelijk verlaat. Maar over dat psychologische toch ook moeilijke fenomeen later ongetwijfeld meer.

Nog 99 dagen ... de voorbereiding III

Het gaat hard. Nog 99 dagen en dan starten we vanuit Barendrecht naar Santiago. Peter en Victor hebben hun eerste dagtocht er dan al opzitten. Zij vertrekken immers vanaf hun eigen adres en komen dan naar mijn adres in Barendrecht lopen. Dat is een tochtje dwars door het centrum van Rotterdam. Peter en ik hebben die route afgelopen vrijdag 21 december nog gelopen. Maar laat ik bij het beging beginnen.

De afspraak was al wat langer geleden gemaakt. Op vrijdag 21 december zouden we elkaar weer ontmoeten bij Peter thuis om te checken hoe het met onze voorbereidingen staat. We moesten nog wat zaken over de route uitzoeken die nog niet helemaal duidelijk waren en gewoon leuk om elkaar weer even in real life te zien en elkaar te vertellen over de voorderingen qua trainen. Nou Victor heeft het geweten.

Ik sta vroeg op, of eigenlijk is het de gewone tijd die ik ook opsta als ik naar mijn werk ga, het is 05:45 uur op de wekker. Het is nog stil in huis. Mijn huisgenoten slapen nog lekker, het is Kerstvakantie dus geen verplichtingen van school of werk. Mijn loopkleding ligt al klaar en ik ga na een bezoek aan de badkamer naar beneden. Eerst maar eens het weer checken. Oei dat zit er niet oké uit. Buienradar laat een deken van blauw, donkerblauw en soms rood zien die over Nederland trekt. De grafiek er onder geeft pieken aan precies op de tijd dat ik naar de tramhalte moet lopen om de tram van 08:05 uur te nemen richting Peter en de rest van de dag lijkt ook nat te verlopen. Mijn plan is om heen de tram te nemen en dan terug naar huis te lopen. Zoals gezegd, dwars door het centrum van Rotterdam en ruim 14 km.

Het nu al zo vaak gevolgde ritueel van aankleden, eten klaarmaken voor onderweg, rugzak in orde maken en het zorgvuldig aantrekken van sokken en schoenen is al bijna een routine. Dat mag ook wel, ik heb al zo’n 54 trainingsrondjes gemaakt en de teller staat op ruim 600 km. Mijn rugzak is vandaag weer extra zwaar. Ik neem mijn grote laptop mee zodat we op twee schermen tegelijk kunnen werken bij het napluizen van de route. Ik schat het gewicht zeker op elf á twaalf kilo. Ik heb nog even de tijd om heerlijk van de rust in huis te genieten en ik lees op mijn iPad het laatste nieuws. Dan is het tijd om de deur uit te gaan. Mhhh…regenbroek aan trekken? De piek op buienradar schreeuwt bijna naar me JAAAAA DOEN, en ik, eigenwijs als ik ben denk, ach dat kleine stukje naar de tram, zal wel meevallen. Stukje dijk van 1.2 km zo gebeurd en straks in de tram kan ik een uur opdrogen. Ik heb het geweten.

Ik stap de achterdeur uit en dan is het maar goed dat ik dat bewust doe anders zou ik het idee kunnen hebben dat ik nog in de badkamer sta en dan wel onder de douche. Voor ik de straat uit ben ben ik al flink nat geregend, het komt met bakken uit de hemel. Toch loop ik door, eigenwijs, geen hoes over mijn rugzak doen, nee hoor, hij zit notabene geïntegreerd in het bovenste vak, en ook geen regenbroek aan. Nee joh ben je gek wat een gedoe. Dat hoop ik straks wel allemaal kwijt te raken op onze Camino. Dat opgejaagde, gauw lopen geen tijd voor al dat gedoe, terwijl rust en even wat meer aandacht zo veel prettiger zou zijn. Resultaat, kletsnat bij de tram aankomen en maar hopen dat het snel droogt. Ik doe het voor mezelf af met de mooie smoes van een beetje ontbering kan geen kwaad. Daar krijgen we straks ook mee te maken. En eerlijk gezegd valt het ook allemaal best mee, er zijn ergere dingen. Lekker cliché.

Over de afspraak bij Peter kan ik kort zijn. De route is duidelijk en we kunnen als dat nodig is voldoende variëren. We besluiten dat te bekijken als we onderweg zijn en hoe het dan met ons gaat. Uiteraard  was het weer heel gezellig en beloofd dat wat voor de tocht der tochten. Mhh, waar doet me dat aan denken? O ja, de Elfstedentocht.

We nemen nog even onze eigen voorbereidingen door. Peter die elke dag aan het sporten is, wandelen, hardlopen, bootcamp, rondjes sportschool, wat een bikkel. Zelf geeft hij aan toch nog wat meer op het wandelen te moeten focussen, zowel het lopen als het oefenen met een zware rugzak. Planner zoals hij is,  staat er voor de komende drie en een halve maand een heel programma klaar om helemaal in de juiste vorm te zijn als het straks zover is.

Victor, onze loper met de meeste ervaring en km’s in de benen, hoort onze vorderingen aan en constateert dat hij toch ook nog flink aan de bak moet. Maar ook hij heeft nog een aantal zaken op de planning staan waaronder het lopen van een deel van het Pieter-pad samen met Hetty. Wat Victor niet hoeft te trainen is zijn relaxte en zeer positieve kijk op het leven en zo ook op onze tocht. Hij zegt “Natuurlijk zal het wel eens even wat moeilijker gaan maar dat is ook weer mooi want dan kunnen we eens kijken hoe we dat dan weer oplossen.” Hij lacht er zijn aanstekelijk lach bij en ik geloof hem. Over mijn conditie en voorbereidingen qua lopen met volle bepakking, zijn de heren heel duidelijk. Zij vinden dat ik er nú al klaar voor ben. Niks op aan te merken. Mooi om te horen en is gelijk ook weer een extra stimulans om gedisciplineerd door te gaan. Dat woord gaat Victor nog even opzoeken. Hij lacht om zichzelf als hij toegeeft dat dat niet een van zijn sterke kanten is. Ach de rest is dik in orde dus hij kan het hebben.

Ik heb besloten om na onze afspraak terug te lopen naar mijn huis in Barendrecht en Peter zegt een stuk mee te lopen, maar uiteindelijk loopt hij helemaal mee naar Barendrecht en gaat dan wee met de tram naar huis. Mijn zelfde route van vandaag. Victor is niet te verleiden, hij heeft andere afspraken. Om half elf gaan we op pad. Het weer is onstuimig, veel wind, wat regen, maar weer zo lekker en lopen met z’n tweeën is toch wel een stuk gezelliger. Peter en ik kletsen over van alles en nog wat. Het lijkt wel Camino-tijd.

Onderweg zien we Rotterdam en de Rotterdammers in Kerstsfeer. Zelfs een tram van de RET is omgetoverd tot een Kersttram. Grote rode Kerstmuts op de kop inclusief mooie witte rand en langs alle ramen mooie lichtslangen. Dat de voorbereiding goed gaat blijkt wel dat we helemaal in onze tocht op gaan. In de Kersttram zit namelijk mijn vrouw op weg naar haar afspraak in Rotterdam. Ze ziet Peter en mij lopen en zwaait……….tja we zijn aan het lopen en hebben wel de tram gezien maar niet mijn zwaaiende vrouw die ons in actie ziet. Sorry schat. Nog 99 dagen.

Buen Camino y saludos

Caminotier Wim

En dan mijn schoenen kopen……(deel II)

Beloofd is beloofd, ik zou jullie in deze blog “En dan mijn schoenen kopen……(deel II)” laten weten hoe het verlopen is met de aanschaf van mijn wandelschoenen. Mijn zus had beloofd dat ze mee zou gaan omdat ze zelf goede ervaringen heeft met de aanschaf van haar schoenen bij Bever in Den Haag. Ik haal haar op in Vlaardingen en we gaan gezellig samen op pad. Gelijk weer wat tijd om wat bij te kletsen. Ondanks haar al redelijk gevorderde leeftijd, bijna 70, (oei mag ik dat wel, de leeftijd van een dame verraden?), is zij nog dagelijks samen met haar man in hun sportschool aan het werk. Een prachtig bedrijf waar ze al meer dan 40 jaar eigenaar van zijn en zeer veel mensen een sportief leven kunnen bieden. Op weg naar Den Haag dus.

Parkeren bijna voor de deur, waar vind je dat nog. De winkel van Bever straalt iets uit van een zeer groot uitgevallen houten blokhut. Het doet gezellig aan, zeker met de Kerstversiering. We lopen de trap op naar de schoenenafdeling, en daar staan ze, in een haast eindeloze rij, schoenen, schoenen en nog eens schoenen. Help, hoe ga ik daar “mijn” schoenen uitpikken die me ruim 2600 km naar Santiago gaan dragen. Nou hulp was aanwezig, en hoe. Arjan staat er op zijn naamplaatje, hij informeert waar hij ons mee kan helpen en werpt, wat een beroeps-uiting, direct een blik op mijn schoenen die ik aan heb. Ik betrap hem er op en hij lacht en zegt inderdaad dat dat een beroeps-dingetje is. Ik stel hem gerust en zeg dat ik op een paar heel oude afgetrapte barrels loop. Hij vraagt aan mij waar ik naar op zoek ben, maar eigenlijk wil hij eerst weten waar ik mijn schoenen voor ga gebruiken. Dat verhaal is gauw vertelt en hij is onder de indruk. In mijn eerste blog schreef ik al dat ik zonder veel directe informatie mijn schoenen wil uitzoeken, maar dat gaat niet helemaal op. Ik weet welk merk ik wil, en ik weet ook wat voor soort schoenen ik wil. Merk Meindel en categorie A/B. Beetje technisch misschien, maar de categorisering (A t/m D) is ingevoerd om een aanduiding te geven waar de schoenen voor kunnen worden gebruikt.

Een categorie A schoen is een vrij soepele wandelschoen terwijl een categorie D schoen een zeer stugge, hoge bergschoen voor extreme tochten is. B en C zitten daar dan tussenin en een combinatie is ook mogelijk. A/B dus, licht maar wel een bepaalde stevigheid voor het wat ruigere terrein.

De verkoper legt me prima uit wat de voor- en nadelen van de schoenen zijn die hij me laat passen. Hij vermijdt daarbij prima om me over de pasvorm geen bevooroordeelde informatie te geven. De eerste schoen past prima en ik maak een rondje over een mooi kunstig aangelegde route in de winkel. Het is een combinatie van grove ongelijke stenen en keien, maar ook een strookje tegels en wat kleine keitjes waar een paar traptreden van gemaakt zijn. Het voelt goed en een heel klein beetje stug. Inlopen? Het tweede paar schoenen haalt na het aantrekken en goed veteren het rondje van het voorbeeld paadje niet. Het knelt te veel en past gewoon niet lekker. Uit dus en gelijk opzij gezet.

Het derde paar gaat aan als een pantoffel, veteren, staan, lopen nog meer lopen en eigenlijk wil ik nog véél meer lopen zo lekker zitten deze schoenen. Tja, in mijn hoofd is de keuze dan al gemaakt. Oei, zo snel doe ik daar wel goed aan, moet ik nog niet even wat anders. Nee, ik houd ze nog even aan en loop een rondje over de schoenenafdeling. Het blijft goed voelen. Nu laat ik me verder informeren wat ik nu eigenlijk aan heb en dat is een prima verhaal. Waterdicht, ademend, speciaal foam voor de pasvorm, draaipunt/afwikkelen op de juiste plek onder mijn voet enz. enz. enz. Allemaal prima. Ik besluit deze te kopen en koop er direct een paar extra veters bij en onderhoudsmateriaal. Check, schoenen gekocht. Zaterdag ben ik gelijk in de ochtend een proefrondje gaan maken en heb ruim 12 km op mijn nieuwe schoenen gelopen. Dat ging prima, tuurlijk merk je dat ze nog nieuw zijn en nog wat “inloop-km’s” nodig hebben, maar dat komt wel goed. Ook op zondag weer gelopen en nu wat verder, ruim 16 km in de mist en met sneeuw (zie foto). Net als met mijn rugzak ben ik nu al goed bevriend met mijn schoenen. Dat belooft wat voor de komende wandeltochten, dus “En dan mijn schoenen kopen..” wordt nu “En dan op mijn nieuwe schoenen lopen…..”

Buen Camino y saludos

Caminotier Wim

En dan mijn schoenen ...

En dan mijn schoenen kopen……(deel I)

Als dat maar goed gaat. Tot nu toe heb ik al mijn (trainings) wandeltochten op mijn oude marathon-hardloopschoenen gelopen. Die zijn aan het opraken. Ik voel door de zool heen de oneffenheden op de routes die ik loop. Op de mooi geasfalteerde fietspaden in en rondom Barendrecht valt het nog mee, maar zeker op de kiezelpaadjes in de Rhoonse Grienden, voel ik steeds meer de steentjes, gaten, wortels en oneffenheden door de zool heen. Ze zijn op, tijd voor mijn “echte” Camino schoenen. Ja en dan begint het zoeken en jezelf informeren wat de beste koop zal zijn. Ik kom ook terecht in, wat ik zelf noem, de terreur van de vele forums. Alle adviezen van de vele Camino-wandelaars vormen een bloemrijke verzameling van zin, onzin, wijzen, verwijzen en afwijzen, en van ‘ik heb de beste ervaring’ tot ‘wat een onzin kraamt die of die toch uit’. Het ontaardt nog net niet in een regelrechte scheldpartij. Mhhh, heb ik dus niet zo veel aan.

Vanochtend nog las ik een paar dag-reisverslagen op een blog. Een groot tranendal van blaren pijnlijke voeten. Dat wil ik dus allemaal voorkomen. Tot nu toe heb ik totaal geen last van mijn voeten, geen blaren, geen pijn, geen gedoe zeg maar. Het lezen van reviews is ook zo’n heerlijke bezigheid en brengt je eigenlijk ook nergens. Een voorbeeld; ‘De schoen sluit niet goed aan bij mijn enkels. Maar ja ik heb ook smalle enkels.’ Als ik dat lees denk ik ja dág, dat wist je toch ook toen je de schoen kocht! Ik heb zelf “gewone” enkels denk ik, zou die schoen dan……mhhh….denken puzzelen.

Als ik deze blog af heb en aan Victor en Peter heb gemaild, ga ik op pad om mijn schoenen te kopen. Ik heb besloten alle adviezen en informatie thuis te laten en met een leeg hoofd onbevooroordeeld mijn schoenen te gaan uitproberen. Bij een speciaalzaak, dat dan wel weer.

Uiteraard hou ik jullie lezers op de hoogte van mijn schoenenavontuur en zal ik in deel II verslag doen van de aanschaf en misschien al de eerste wandelervaring op wat in April op onze reis misschien wel mijn beste maatjes moeten worden. Mijn beste maatjes in de juiste maat…..😉

Buen Camino y saludos

Caminotier Wim

Trainen om te kunnen trainen?

Voorbereiding voor de voorbereiding. Hetty en ik bereiden ons nu voor op het Pieterpad, de eerste helft, eind januari. Dat werkt. Hetty zag dat ze een kilo kwijt was. Dat kan natuurlijk. 4 wandelingen in 8 dagen heeft kennelijk effect. Voor mij is het Pieterpad ook de voorbereiding voor de Camino met Peter en Wim. Het lijkt erop dat qua voorbereiding Wim een voorsprong heeft. Die maakt met groot gemak lange afstanden. Peter en ik doen het nog wat rustiger aan.
In de laatste 2 daagse in de buurt van Amersfoort  ging het best wel aardig.
Mijn 2 de dag met volle bepakking voelde ik wel, op 1 van de schouders was er een zeurend gevoel. Oplossing is 5 minuten de rugzak af. En dan weer verder. In de blogs van Wim lezen we weinig stops en  veel cadans. Mijn ervaring is dat het voor mij beter is elk uur de rugzak even af te doen en even 5 of 10 minuten te pauzeren en een flinke lunchpauze te nemen.
We hebben op voorhand al bepaald dat we ons eigen tempo lopen. Het is prima als we niet even hard lopen. Wel handig realiseer ik mij als we allemaal zelf de route van de dag bij ons hebben op onze telefoon of papier. En weten waar we slapen. En als we dat niet weten de telefoon even aan te houden. Even afstemmen bedenk ik mij. Even overleggen bij ons volgende overleg.
Die overleggen zijn trouwens erg leuk. Alleen daarvoor zou je al gaan lopen. In Dudok of bij Peter thuis. Achter de computer of achter de appeltaart met slagroom en de cappuccino. Het oefenen van ons begrotingsritueel met Vikingbrul. Bij de start van onze wandeling naar Amersfoort waar Peter ook meeliep ging het nog niet echt perfect trouwens 😁. We werden nog net niet uitgelachen door de aanwezige medelopers. Die zijn veel beleefder dan wij.
Training dus en een mooie tocht naar Amersfoort: de kamer waar Hetty en ik  sliepen (18.50 pppd met ontbijt) in Amersfoort was wat fris. De slaapzak hield het maar net. Thermoshirt toegevoegd aan de lijst. Want anders is het kiezen tussen een zware of heel dure slaapzak.
Training betekent vaak gewoon mooie wandelingen maken. Je noemt het nu trainen. Maar eigenlijk is het gewoon genieten.
En binnen de 2 maanden de eerste echte grote test. Het Pieterpad.

Een rondje met lijntjes.

In mijn laatste blog heb ik jullie een inkijkje gegeven hoe de voorbereiding van een van mijn vele wandelingen verloopt. Alles aantrekken, veteren, voelen of het goed enz. enz. enz., en dan de appjes starten en lopen maar. In deze blog neem ik jullie mee op zo’n wandeling en jullie boffen, het is een flinke wandeling. Ik loop uiteindelijk een rondje van ruim 27 km. In de vele verhalen over de ervaringen  van andere pelgrims op de Camino, lees je veel over “wat het met je doet” om zo’n lange tocht te maken. Vooral het mentale deel interesseert me want ik ben eigenlijk ook wel heel benieuwd hoe het ons (mij) zal vergaan. Misschien is het volgende wel een klein voorproefje wat er op zo’n dagtocht allemaal door je hoofd heen gaat. We starten, loop maar mee:
De achterdeur doe ik op slot, het is vroeg, erg vroeg 06:01 volgens mijn telefoon. Ik hou van vroeg op staan om dan zeker in het weekend te genieten van de rust, in huis, maar ook op straat. Zeker op deze zaterdagochtend. Ik loop mijn straat uit en steek de brug van ons wooneiland over en sla linksaf. Het is fris en ik rommel nog wat aan mijn rugzak onder het lopen, voel met mijn hand naar achteren en check of de rechtse waterfles goed in mijn rugzak hangt. En dan beginnen de gedachtenlijntjes te lopen.
Eerst een over het Sinterklaasfeest van gisterenavond op de zaak. Ik ben de Sint en in mijn hoofd herbeleef ik delen van de avond. Het binnenkomen is altijd weer een feestje, de kinderen lopen allemaal met een sticker op zodat ik gelijk hun naam kan noemen en ze zijn verbaast dat ik hun naam ken……

Dan plopt een tweede lijntje aan; die mail moet ik eigenlijk zondag nog wel even bekijken want dat moet snel gepland worden….ondertussen draai ik het kiezelpad aan de rand van de wijk op en het bekende knisperen en knerpen, onder mijn schoenen bij elke stap,  is al een vertrouwd geluid geworden………lijntje twee; kan ik maandag die mail dan even bekijken en……het eerste lijntje komt weer terug; oh kijk Suus van opa Jaap is er ook weer, zó die is groot geworden…..plop het derde lijntje sprint aan; Peter en Victor lopen vandaag geloof ik in de buurt van Apeldoorn, hoop voor ze dat het droog is…………plop vierde lijntje; morgen de hele middag met de groep van de Roparun als Sint op huisbezoek lijkt me erg leuk, maar hoe gaat dat dan met die mijter in de auto en de staf, de krul kan eraf…..lijntje een; uh ik heb die staf gisterenavond toch wel meegenomen? Waar heb ik hem in huis neergezet? Plop lijntje twee; die mail is wel belangrijk, veel te plannen en nog een hoop voorbereiding, mhhh moet komende vrijdag wel extra werken kan ik niet wandelen…..plop eerste lijntje; het verhaal was weer echt te gek een echte boef die de cadeautjes had gepikt en de reactie van die kinderen, geweldig……….knip even alle lijntjes op stil.
Hè, ik ben verkeerd gestart, ik had via de dijk weg willen lopen, maar heb in plaats daarvan de lange route langs Smitshoek genomen. Ik visualiseer even snel hoe ik dan verder de route zal uitlopen en ik besef me dat ik dus wat extra km’s zal gaan maken wil ik helemaal rondlopen. Normaal zou je daar van balen van al die extra km’s, maar ik ben eigenlijk gelijk nieuwsgierig hoeveel ik dan straks heb gelopen….plop eerste lijntje dringt zich weer op; die nieuwe baard zat perfect en ik zie er ook veel mooier uit, op mijn gemak laat ik alle kinderen bij me komen en ik heb het gevoel dat ik goed in mijn rol zit. De praatjes gaan soepel en zijn leuk………plop lijntje vijf komt binnen: maandag starten bij de collega’s in Goes betekent vroeg op, maar dan kan ik alvast wat voorwerken voor aankomende  vrijdag dan heb ik een voorsprong…….plop lijntje zes: hoe laat moet Nikita morgen ook alweer paardrijden? Ik moet zelf om 10:00 uur op het startadres zijn voor de huisbezoeken als Sint, misschien past het dat ze met me mee kan rijden, straks thuis gelijk even nakijken……….dit lijntje gaat gelijk weer uit, daar komt niet veel meer op binnen, de actie staat uit. Ik kijk even om me heen en merk tot mijn verrassing dat ik al een uur heb gelopen. Dat gaat snel, zeker als je zo in gedachten loopt en het is dat moment dat ik me besef dat er zoveel lijntjes in je gedachten lopen en een voorbode kunnen zijn wat er straks in je hoofd gaat gebeuren als je zo lang onderweg bent. En eigenlijk gaat dan gelijk lijntje zeven lopen of nee, een nieuw lijntje zes, de vorige is namelijk afgesloten……lijntje zes dus loopt en gaat dus exact over dit. Over al die lijntjes die door je hoofd lopen op vele onderwerpen hoe zou ik dat nou in een blog kunnen krijgen zodat onze lezers, jullie dus, een idee kunnen krijgen hoe zoiets nu werkt.
Ik besluit om bewust op de lijntjes te gaan sturen. Dus hup lijntje een, Sinterklaas…..ja dag hoor, dag Sinterklaasje…dag hup wegwezen, het was leuk en een succes maar nu is het klaar, dáááááág Sint wegwezen nu. Zo lijntje één is uit. Lijntje twee…..pffffft dat gaat over werk……uit dat lijntje…plop. Zo, wat loopt er nu nog….o ja lijntje drie Victor en Peter ook aan de wandel maar dan aan de andere kant van het land, hoe zou het zijn om ook eens met hun groep mee te lopen……..lijntje vijf hier; Goes helpen bij het in gebruik nemen van een nieuw computer systeem….leuk maar is alles wel klaar wat moest ik nog doen……op de vrije lijn een komt weer een gedachten op over mijn uitrusting. Ik loop in gedachten de lijst na en som het rijtje op aan spullen die ik nog moet kopen. Inmiddels loop ik dwars door de kern van oud Barendrecht en het gaat lekker, mijn voeten voelen goed, mijn rugzak voelt….voel ik die wel, ja natuurlijk, maar hij hangt volledig in balans op mijn rug. Ik neem een punt van de route in gedachten en zak weer terug in mijn gedachten naar de vele lijntjes. Naarmate ik verder op de route kom merk ik dat alles zich wat vernauwt, niet alle lijntjes dringen zich meer zo op. Het is inmiddels lichter geworden en ik ben twee uur onder weg. Ik loop nu richting Rijsoord langs oude dijkhuisjes. Het valt me op dat er veel wordt geklust aan deze huisjes, bij heel veel huisjes zie ik bouwmaterialen voor de deur staan, stenen, kozijnen, lateien (zoek maar ff op 😉) hout, zand…..wonen veel klussers hier, eigenlijk is dit ook weer een lijntje nummer zeven geloof ik. Best wel druk in mijn hoofd. Nee, een pilletje is niet nodig, het is gewoon een proces wat zich afspeelt en als je er zo analyserend naar kijkt best wel een interessant onderwerp.
Eigenlijk noem ik het gedachten-surfen, van de ene naar de anderen. Mijn tocht verloopt verder prima. Ik eet onderweg mijn meegenomen broodjes op maar stop niet, het gaat veel te lekker. Na drie uur passeer ik een punt dat ik op nog geen 50 meter van mijn huis loop en nee, ik laat me niet verleiden om een kortere route te nemen. Ik sla rechtsaf en plak nog zo’n 6 km aan mijn tocht vast. Uiteindelijk staat de teller op 27,5 km voor dit rondje, een rondje van bijna vijf uur wandelen. Een heerlijk rondje, een rondje met lijntjes.

Buen Camino y saludos

Caminotier Wim

Foto: eerdere wandeling

Automatisch volgen van onze blog

Als het iemand het niet lukt ons te volgen via de makkelijke manier kan het altijd moeilijk. Voordeel is ze krijgen een keurig overzicht van al onze blogs.

Je gaat naar Blogger via onderstaande link.

https://www.blogger.com/u/2/manage-blogs-following.g

en vult daar de link in van onze blog voor de Camino van Wim, Peter en Victor

https://caminowvp.blogspot.com/

Cami Victor