Victor werkt aan zijn trainingsachterstand

Hier weer eens trainingsnieuws uit Ommoord.
Peter en Wim trainen als bezetene. En dat maakt mij enigszins ongerust. Dat ik een iets langzamer tempo heb is geen probleem. Bij de stops zie ik ze wel. Maar het zal me toch niet gebeuren dat ik na een week moet aftaaien en zij niet. Kijk, als ik besluit dat Vezelay mijn eindpunt zal blijken, geen probleem, laat staan verder. Is toch een prachtige prestatie en nog belangrijker, een mooie ervaring. Maar gaan die marathonlopers een ECHTE wandelaar eruit lopen in de eerste weken ...? Nee, dat mag niet gebeuren! Dus er moet een schepje bovenop. Een trainingsachterstand terwijl Hetty en ik het Pieterpad nog gaan lopen, met vergelijkbare afstanden, wel vlak, dan zou ik toch een trainingsvoorstand moeten hebben? Dus afgelopen zaterdag aan de bak.
Het enige probleem was dat mijn schoenen kwijt waren. My God. Met jalozie lees ik Wim zijn blog. Alles staat klaar in de garage, hij controleert zijn schoenen op steentjes, alles ligt klaar ... Hier zijn de buff's kwijt, en nog niet teruggevonden, maar dat is nog enigszins voorstelbaar. Maar je schoenen. Onvindbaar echt. De opkomende paniek is deze keer onder controle. Dat is grote winst. Mooi. Reserve schoenen gepakt. De volgende dag zijn ze gevonden. Onder het naaimachine kastje op zolder. Waar??? Onder het naaimachine kastje op zolder. O Ja, tuurlijk, waarom niet. Op zolder stonden ze te drogen, ze stonden in de weg natuurlijk. En Hetty had ze daar neergezet. En toen zijn ze verder naar achteren geschoven. Tsja. We zijn 60 plus ...Dus aan de bak. Zonder buff's (een soort sjaaltje) en op de reserveschoenen, die eventueel opgestuurd kunnen worden als de andere schoenen versleten zijn. Als ik ooit zover kom natuurlijk.
23 km in 5½ uur (loopuren). Met wind en regen. Met volle bepakking. Dat viel niet mee die bepakking. Omdat de stopplaatsen pas in café Oud Verlaat aangenaam werden liep ik iets te lang door waardoor mijn schouder spieren verstijfde en pijnlijk werden. Maar na het café was het weer veel beter. Dus ik had eigenlijk wat langere en extra pauzes nodig bleek.
Ik bleef goed droog op de onderkant van mijn rechter onderarm na. Mouw tekort. Daar moet nog iets op verzonnen worden. Dat ze die poncho's met zulke korte mouwen uitvoeren is toch raar?
Hetty liep met 8,5 kg. Gezien de afstand ook mooi. Nog wat optrainen zoals Hetty dat noemt voor het Pieterpad. Over precies een maand moeten we klaar zijn voor  de 13 etappes.
Ik denk dat ik op 10 kg zat. En dat was echt niet meer gebeurd sinds de National Trail Israël. En dat is wennen. En wennen betekent pijn. De rugzak, of zo u wilt de schouders zijn mijn zwakke punt.
De wandeling van hieruit op 19 januari blijkt dus 23 km te zijn ipv 24 km. De 14 km wellicht 13,5 km.

Kortom, ik heb de achtervolging ingezet. En na het Pieterpad sta ik weer gelijk met die trainingsbeesten. Maar dat moeten Hetty en ik wel weer aankunnen. En daarom, de wandelingen van 5 en 6 januari staan al gepland. En 9, 11, 12, 13 en 19 januari. Dus dat gaat goedkomen.  En 29 januari start het Pieterpad. 13 etappes. En in eind februari, begin maart is het vasthouden van die conditie het parool. En eind maart gewoon uitrusten en relaxen en extra tijd besteden aan de geliefden die ik tijdelijk verlaat. Maar over dat psychologische toch ook moeilijke fenomeen later ongetwijfeld meer.