Dag 2 Istanboel

Dag 2 Istanboel 

2. "Love is the bridge between you and everything."

Rumi 

Vrienden, mijn tijdelijk lokale nummer is 

+90 536 059 65 81. Hetty haar nummer is ongewijzigd (maar niet bereikbaar, alleen via WhatsApp of mail als er wifi is). Mijn whatsapp, messenger, signal is ongewijzigd. In Turkije is niet overal bereik. Tot zover de huishoudelijke mededeling. Wat is er vandaag gebeurd? Eerst een kleine aanvaring met de jeudige eigenaar van onze basic kamer omdat Hetty de andere lege kamers had bekeken. Interessante gesprekken. Uiteindelijk is hij bereid een monteur te sturen voor het wasbak kraantje. Zo zie je, uit alles kan iets goeds komen 😀 Daarna water gechloreerd om het drinkbaar te maken (we hadden nog geen water kunnen kopen) en toen op pad. Wat een leuke buurt. Leuke ontbijttent en alles prima. Wel bijna Nederlandse prijzen. Toen naar het belangrijke heiligdom hier: de Eyüp 

mosque. Die is echt prachtig. Zowel het plein als de directe omgeving. En binnen ook prachtig. Ik kwam het plein op en alle spanning, niet overdrijven, maar toch, zo'n lange reis, geen slaapplaats en geen mobiele verbinding, maakt je niet relaxter, verdween in één klap. Een heerlijke rust en harmonie kwam over mij. 

Na het heiligdom bekeken te hebben zijn we even gaan zitten in de grote moskee zaal. De imam preekte en het klonk wel mooi. Een kat vond dat ook en liep op haar gemak door de moskee ruimte, zigzaggend rondom de zittende mannen. De vrouwen zaten in een zaal ernaast. De kat vond een moskeebezoeker bereid haar uitgebreid te aaien en ging daarna lekker liggen. Er zijn hier heel veel katten, kattenvrouwtjes en hokjes voor de katten. Maar ook drinkbakjes, ook voor de vogels. De katten zijn er op hun gemak. Heel anders dan in de Arabische landen die we gezien hebben. 

The Byzantine city walls of 

Istanbul, Eyüp village is where Eyüp 

Ensari passed away. His grave is one 

of the most holy places of Islam after 

Mecca, Medina and Jerusalem, and 

therefore a place of worship for 

Muslims throughout the world. After 

the conquest of Constantinople 

(1453), the Muslim elites chose this 

village as a burial ground to be as 

close as possible to the Eyüp Ensari.

Voordat we naar de moskee gingen waren we eerst in een telecom winkel. Maar het lukte niet een simkaart te activeren. Na een uur even terugkomen, vroeg hij. Weer proberen, maar het probleem bleek mijn paspoort. Misschien bij een andere winkel, hij wees me op een winkel 100 meter verder. Op naar die winkel. 

In die 100 meter stond er iemand met een mic en iemand met een grote camera, een interview. In het Duits. Nou is dat niet echt mijn sterkste kant. Engels misschien, nee, Duits. Ach ja, vragen over Gaza, Israël, Trump, wat hier nog meer leeft dan bij ons. In mijn beste Duits …. met wat Engels erdoor. Maar de interviewer begreep het wel en vatte het in 2 minuten samen. Dan de winkel in en hopen dat Hetty, die even wat foto's ging maken mij wel zou vinden. Bellen konden we niet. 

Derde poging, maar weer ging het moeizaam. Paspoort weer het probleem. Met 2 vrouwen en daarna 2 mannen extra, een scan van het paspoort en nog een paar dingen lukte het tenslotte een simkaart te werkend te krijgen. Yes! Wij blij in een café aan de taart en cappuccino. Als aanvulling op een prima ontbijt (granola met

banaan, ei met kaas, sinaasappelsap en thee en koffie). Ik moest wel even de telefoon opnieuw opstarten ivm sd kaart. Geen probleem. Wel even de pincode ingeven. Verkeerd. Nog een keer. Verkeerd. O ja, het is een nieuwe, laatste poging, maar het moet dan toch wel 0000 zijn. Fout. Alles blokkeert. Een kleine schrik, maar bij nieuwe simkaarten krijg je ook nieuwe PUK codes. Dus na 2 keer invoeren van de puk code was alles weer in orde. 

Dan tussendoor weer contact met de hotelman. Hij zou iemand sturen met een kraan, of ik dan kon kijken of het goed was. Nou, de nieuwe kraan ligt er inmiddels maar zit er niet op. Maar ik krijg wel een band met hem. We kunnen nu lekker appen dankzij de nieuwe kaart. 

En dan nu de buurt verkennen. Een ander stuk dan we morgen met de groep doen, tenminste degene die al in Istanboel zijn. Heerlijk langs het water richting het toeristische centrum. En hier kwamen we allemaal sufi's tegen met de bekende hoofddeksels. Dachten we. En ja hoor, Hetty vroeg het en het was zo. 

Op de terugweg naar de moskee en dus ook ons hotel stopte een auto. Raampje open, of we Christenen zijn? En dat die toch ook niet goed bezig zijn, ze steunen Israël toch? Ik maak een praatje. Het is erg. Iedereen vindt het erg. Christenen ook. Min of meer tevreden rijdt hij weg. 

Dan zijn we bijna terug en zien een eettent bij de moskee, je kan de gekleurde waterfontein zien. Mooie gerechten, vega ook, echt een mooie tent en redelijke prijzen, Mimandar1505. Lekker gegeten, al duurde het even voordat we konden beginnen. Een oudere buurman met zijn dochter of kleindochter, die bleek in de buurt te wonen, ging een prachtig verhaal houden in goed Engels, over het hart, de liefde, de basis van alle geloven tenslotte, over beheersing van het spreken, over dieren en milieu, de medemens helpen en hebzucht. Wij begrepen van onze ober dat de man niet alleen bezoeker van dit restaurant was maar tevens de eigenaar. De frieten van Hetty werden koud maar dat had ik (Hetty minder 😅) er graag voor over. Als je een Rumi tegenkomt mogen de frieten koud worden. 

Na een wandeling langs de verlichte moskee en fontein op naar onze kamer. 

Tot morgen maar weer 🙏

Dag 1 Rotterdam - Istanboel

Dag 1 Rotterdam Ommoord - Istanboel

1. "Your task is not to seek for love, but merely to seek and find all the barriers within yourself that you have built against it."

Rumi

We gaan de sufitrail lopen. Walk to the light zoals op de buff staat uit het startpakket. Eerst naar Istanbul, de stad wat bekijken, en dan na 2 dagen naar Yalova, om te starten met de tocht van 800 km naar Konya. Gemiddeld 20 km per dag, niet vlak en langs soms stenige paden. Althans, dat zie ik op een paar foto's. Onder de bezielende begeleiding van Sedat en Iris van de stichting Sufi Trail, een chauffeur voor de bagage auto, en naast hen nog 13 mensen, of iets minder. Ik raak de tel wel eens kwijt. Iemand kan niet mee, 2 Australiers die later aansluiten, weer een paar die eerder stoppen, je hoeft niet heel de route in één keer te lopen. Ik laat het preciese aantal nog wel weten. We slapen in hotels, pensions, homestay en kamperen op campings. Spannend, we gaan het zien. 

Beetje vroeger naar bed gegaan na het zien van de bijzondere grappige en soms ontroerende film over leven en oud worden vanuit een enigszins non-duaal perspectief, Lucky (NPO Plus). Het lukte om half elf in bed te liggen. Ons huis is zo schoon als het in jaren niet geweest is. Theo, uit de buurt van Antwerpen, komt op de katten passen, vandaar. Hetty heeft heel hard gepoetst. 

Theo was mooi op tijd om een uur of half 8, en de laatste informatie en sappige verhalen werden uitgewisseld en heeft zijn mooie Mercedes-Benz naast ons gele Peugeot geparkeerd. 

Wim had aangeboden toen we daar vrijdag van een heerlijke lunch genoten ons weg te

brengen naar Schiphol. En gezien de bagage van 15 kilo per persoon was dat heerlijk, Hetty sprong een gat in de lucht. Even na Theo arriveerde Wim. En toen was het tijd voor de koffie. Het was nergens druk op de weg, zowel niet in België als in Barendrecht. En op de weg naar Schiphol was het ook rustig. We waren ruim op tijd. Eerst in de verkeerde rij (die rij bleek besremd om 5 minuten voor onze vlucht naar Istanboel te gaan met Yet). Bij het inchecken was het spannend of we het gewicht zouden halen. Bij deze vlucht 12 kilo hoofdbagage. Samen kwamen we op 24 kilo. Normaal is het 20 kilo. Op de terugvlucht weer gewoon 20 kilo. En dan nog even de handbagage. Mocht ook maar 3 kilo zijn. En ik had tijdelijk alle boterhammen en M&S in mijn zakken. Daarna weer terug in de handbagage. Toen door de checks waar mijn bagage en vooral de kaas extra werd gecontroleerd op springstof. Pffff

Sedat en Iris die voor ons incheckte hadden fietsen bij zich, voor een trip na onze trip, en die hadden een probleem dat de dozen dicht waren maar kennelijk de banden gecontroleerd moesten worden. Daar mocht geen lucht inzitten. 

Ik vind vliegen dus inmiddels verschrikkelijk, maar ja, met de auto, bus of trein is Istanboel iets te ver.

Maar de heenreis leek goed te gaan. We namen een taxi met een groepsgenoot Anna vanaf de luchthaven in Istanboel SAW en kwamen uiteindelijk bij ons hotel. Maar er

was niemand. Ik bellen maar de man sprak alleen Turks. Daarna konden we niet meer bellen en hadden we geen verbinding meer met de telefoon. Eerst wat gaan eten en daarna naar een ander hotel gegaan en de wifi geleend. En de hulpvaardige hoteleigenaar heeft voor ons gebeld. Het blijkt dat ze met een code werken. Maar die code kwam dus niet meer aan. Wel toen we wifi leende. Dus weer naar het hotel gelopen en de code klopte. Dus nu zitten we in een hotel. Behoorlijk matig, dat wel. De kraan sprong er af toen we het water aanzette, en nog een paar zaken. Maar goed, we liggen op bed. En vlakbij schijnt een vodafone winkel te zijn. Morgen even langs. En anders een Turkse simkaart kopen. 

Tot zover een best wel vermoeiende dag. Dank Wim, dank Theo! Tot morgen. 

Dag 8 Estella - Los Arcos

En geen regen

Vandaag alweer de laatste dag wandelen. Het was maar 22 km terwijl we ons voorbereid hadden op de langste afstand van deze trip. Ruim 28 km leek het te worden. We zijn net voor dat het gaat regenen binnen. Vooraf checken we regelmatig diverse weer-appjes en die zeggen natuurlijk allemaal wat anders. Ook zo buienradar, het zou zeker regen op onze route. Niet dus, en dat betekent dat we alle dagen droog en met veel zon hebben kunnen wandelen. Dat maakt het zoveel aangenamer. De temperaturen zijn niet super hoog. Kortom perfect wandelweer. 

Het ontbijt vanmorgen was een buffet. Ik was alweer vroeg op dat is zo fijn. Rond 06:00 uur word ik wakker en heb dan ruim de tijd om alles weer in te pakken en klaar te maken voor de wandeldag. We zouden kijken of het ontbijtbuffet ons zou bevallen anders werd het wat scoren in het dorp. 

Nou dat had niet veel gescheeld. Om 06:30 uur, geen buffet, zelfs niets wat er op lijkt. Oké da’s dan duidelijk, dat wordt het dorp. 

Niets is minder waar. Om 06:59 uur stormt er een kleine, corpulente man binnen en jaagt ons met een “I needss thiss spacesss” weg uit de ruimte waar straks het ontbijt genuttigd kan worden. Wij, onschuldig als we zijn, zitten daar onze schoenen aan te trekken en nog wat aan de rugzak te rommelen. Lang verhaal kort; als ze kaas hebben ontbijten we hier, zegt Jeanette. Check, we eten hier. 

Dan weer op zoek naar Paul die al ongeduldig vroeg waar we blijven. We volgen de route en zijn na wat dieseldampen weer snel in de natuur. Dat blijft zo de hele dag. We wandelen weer door kleine dorpjes, drinken daar koffie met cake, te zien aan de bolle wangen, en genieten van het uitzicht. 

De glooiende route over brede grindpaden lopen heerlijk. Soms kleine pittige klimmetjes maar het “kabbelt” als het ware rustig verder. De regen zien we op een afstand hangen aan de bergen, maar komt niet dichterbij. 

We lopen langs een werkelijk prachtig koolzaadveld. Het ontlokt Jeanette de poëtische beschrijving; “Een gletsjer van zonnestralen” (C) JL. 😜 Ja, het landschap en hier mogen en kunnen lopen het maakt wat melancholiek zo op deze laatste dag. Althans voor mij dan. 

Na een WhatsApp-contact met mijn dochter, over haar prestatie van de 10km bij de marathon, krijg ik een foto van haar aller grootste kleine supporter. Tja……..zo lief. 🩵

De dag verloopt heerlijk we lopen soms samen op, dan weer in een harmonica-model, ieder voor zich. De omgeving blijft echt zo mooi, de geuren, kleuren, glooiende dalen en heuvels. Indrukwekkend. 

Het is druk, optocht zou Paul zeggen, en dat klopt ook wel een beetje. Maar ja, dat hoort er echt bij. Zeker zo met de paasweek. 

We bereiken onze laatste slaapplaats voor deze reis. Los Arcos. Hier liggen voor mij mooie herinneringen uit 2019. Ik stuur mijn Camino vrienden van toen de foto’s van 2019 en van nu 2025. Ik ontvang mooie reacties. 

De albergue is al open ondanks het redelijke vroege uur dat we aankomen. 

Sober, maar doelmatig weer. Slapen op een kamer met twee stapelbedden, ik slaap boven en het andere bed is maar half bezet. 

Voor mij dus weer mijn crocs mee “naar boven” want de afdaling op het ijzeren laddertje is pittiger, op blote voeten, dan sommige stukken op de route. 😜. 

We hebben nog net in een streepje zon op het oude pleintje kunnen eten. Eenvoudig, verwacht geen 3 sterren maaltijden het is en blijft pelgrimeren. Pizza, pasta, biertje that’s it. 

Na het eten nog even de benen strekken een koffietje en laatste biertje. We kijken naar de ooievaar op de kerk. Nog wat mooie gesprekken en dat was het dan voor deze keer. 

We hebben een mooie tocht achter de rug ruim 140 km in 7 dagen wandelen. Inspannend en ontspannend door een fantastisch landschap, de Pyreneeën, de uitlopers er van, de grillige paden omhoog om in een volgend dal te komen, de oude soms zeer oude gebouwen, bruggen, steden en dorpjes. De ontluikende natuur, de grote variatie aan bloemen. Geweldig. We hebben genoten. Ook van jullie commentaren en positieve reacties. 

Dank jullie wel daarvoor. Wie weet zijn wij wel een inspiratie voor júllie Camino. Een Camino die kan starten bij je voordeur. 

Morgen een reisdag.  Ook dat kunnen we! 

Dank voor het volgen. 

Buen Camino

Jeanette, Paul en Wim

Dag 7 Puente la Reine - Estella

De start met muziek

De albergue waar we vannacht hebben geslapen is speciaal. Er is alles aan gedaan om een fijne sfeer te creëren. Overal hangen spreuken, mooie woorden op hartvormige bordjes, de aankleding is een mengeling van een hippie, beachachtige sfeer. 

Gisterenmiddag op een terras in de oude stad, een ontspannen sfeer, drankje en Paul en ik kletsen wat, genieten van de zon. Jeanette is nog in de albergue en sluit wat later aan. De Amerikaan die ik eerder gesproken heb sluit ook aan en tja en dan komt toch onvermijdelijk het gesprek op de situatie in Amerika. Het blijft gemoedelijk we delen onze gedachten en ervaringen met elkaar. Het wordt wat scherper als er ineens een andere Amerikaan, noga fel, verbaal en met een hoop f** woorden probeert iets over te brengen. Dat lukt dus niet. We zijn blij als hij weer doorloopt. Even verderop laat hij een flesje bier, net gekocht in de bar, kletterend op straat vallen. Het siert hem dan weer dat hij zoveel mogelijk de scherven opraapt en terugbrengt naar de bar om weg te gooien. Er is nog hoop. 😜👍🏼

We eten nog in een heel druk restaurant waar we eigenlijk ook weer snel wegwillen. Harde, holle geluiden. Niets voor als je rust zoekt en vind langs de mooie routes. 

We ontbijten in de herberg. Dat is prima verzorgt, yoghurtje, ei, muesli, jam, ham, kaas maar die was al op, vast hongerige mede pelgrims, mogelijkheid om brood te toasten. Kortom, goed dus. We krijgen zelfs een mini-piano-concert van een van de pelgrims. 

Jeanette regelt weer haar tasvervoer en dat gaat prima. Aan het eind van de dag staat die weer netjes geparkeerd in de albergue in Estella. Estella, de plaats waar we vandaag naar toe lopen. Ruim 22 km verderop. We vragen ons af of de route niet te nat is na het heftige onweer en aansluitende regenbui gisterenavond. 

Het blijkt reuze mee te vallen. Het is weer een aaneenschakeling van mooie valleien, vergezichten, klimmen en dalen langs brede paden, smalle paadjes en sporen. Hier en daar een klein dorpje met karakteristieke gebouwen, oude kerken, barretjes voor een koffie of thee. 

Onderweg trakteren twee agenten van de Guardia Seville de passerende pelgrims op een soort van vriendschapsbandje voor om de pols of voor aan je rugzak. Wij denken dat dit een charme-offensief is. Wat mij betreft geslaagd. 

We zien in de verte wat donkere wolken. Ze plakken tegen een soort rotsmassief aan en komen daar maar moeilijk overheen. Prima, lekker laten hangen daar. 

Jeanette probeert een hele tijd een gevonden sweater te slijten aan de pelgrims  die we inhalen, maar niemand is die verloren. Mee naar huis, wassen en zelf gaan dragen? Hij ziet er nieuw uit. 

In een van de dorpjes met de naam Lorca, drinken en eten we een lichte lunch in zo’n typische barretje annex restaurant en albergue. De dame beveelt ons een verassend lekkere linzensoep aan. Gezond en weer brandstof voor de laatste kilometers.  

We maken natuurlijk weer de mooie foto’s en zijn dan uiteindelijk toch weer snel bij onze albergue. Direct bij het bereiken van het dorp ligt die daar. Paul moet nog wat verder en we zien hem later weer. 

Vandaag heb ik veel alleen gelopen, beetje mijmeren over van alles en nog. Wandelen in mijn hoofd heet dat.  

In het dorp zoeken we Paul weer op en zitten lekker aan een groot plein op een bankje. Heerlijk aan een ijsje, niet voor Paul die bedankt voor die koude traktaties. We zien de plaatselijke jeugd voetballen en spotten een klein talentje. 

Eten, dat moet nog gebeuren. We belanden in een restaurant wat door een Nederlandse dame wordt gerund. We bespeuren een zekere Nederlandse efficiëntie die afsteekt tegen de Spaanse, makkelijk, soms lekkere lome vorm van bedienen. Prima voor ons we eten heerlijk.  

Nog een rondje door de stad en dan toch ieder zijn bed/albergue/hotel opzoeken. 

Morgen de laatste. 

Buen Camino

Wim