Dag 8 Estella - Los Arcos

En geen regen

Vandaag alweer de laatste dag wandelen. Het was maar 22 km terwijl we ons voorbereid hadden op de langste afstand van deze trip. Ruim 28 km leek het te worden. We zijn net voor dat het gaat regenen binnen. Vooraf checken we regelmatig diverse weer-appjes en die zeggen natuurlijk allemaal wat anders. Ook zo buienradar, het zou zeker regen op onze route. Niet dus, en dat betekent dat we alle dagen droog en met veel zon hebben kunnen wandelen. Dat maakt het zoveel aangenamer. De temperaturen zijn niet super hoog. Kortom perfect wandelweer. 

Het ontbijt vanmorgen was een buffet. Ik was alweer vroeg op dat is zo fijn. Rond 06:00 uur word ik wakker en heb dan ruim de tijd om alles weer in te pakken en klaar te maken voor de wandeldag. We zouden kijken of het ontbijtbuffet ons zou bevallen anders werd het wat scoren in het dorp. 

Nou dat had niet veel gescheeld. Om 06:30 uur, geen buffet, zelfs niets wat er op lijkt. Oké da’s dan duidelijk, dat wordt het dorp. 

Niets is minder waar. Om 06:59 uur stormt er een kleine, corpulente man binnen en jaagt ons met een “I needss thiss spacesss” weg uit de ruimte waar straks het ontbijt genuttigd kan worden. Wij, onschuldig als we zijn, zitten daar onze schoenen aan te trekken en nog wat aan de rugzak te rommelen. Lang verhaal kort; als ze kaas hebben ontbijten we hier, zegt Jeanette. Check, we eten hier. 

Dan weer op zoek naar Paul die al ongeduldig vroeg waar we blijven. We volgen de route en zijn na wat dieseldampen weer snel in de natuur. Dat blijft zo de hele dag. We wandelen weer door kleine dorpjes, drinken daar koffie met cake, te zien aan de bolle wangen, en genieten van het uitzicht. 

De glooiende route over brede grindpaden lopen heerlijk. Soms kleine pittige klimmetjes maar het “kabbelt” als het ware rustig verder. De regen zien we op een afstand hangen aan de bergen, maar komt niet dichterbij. 

We lopen langs een werkelijk prachtig koolzaadveld. Het ontlokt Jeanette de poëtische beschrijving; “Een gletsjer van zonnestralen” (C) JL. 😜 Ja, het landschap en hier mogen en kunnen lopen het maakt wat melancholiek zo op deze laatste dag. Althans voor mij dan. 

Na een WhatsApp-contact met mijn dochter, over haar prestatie van de 10km bij de marathon, krijg ik een foto van haar aller grootste kleine supporter. Tja……..zo lief. 🩵

De dag verloopt heerlijk we lopen soms samen op, dan weer in een harmonica-model, ieder voor zich. De omgeving blijft echt zo mooi, de geuren, kleuren, glooiende dalen en heuvels. Indrukwekkend. 

Het is druk, optocht zou Paul zeggen, en dat klopt ook wel een beetje. Maar ja, dat hoort er echt bij. Zeker zo met de paasweek. 

We bereiken onze laatste slaapplaats voor deze reis. Los Arcos. Hier liggen voor mij mooie herinneringen uit 2019. Ik stuur mijn Camino vrienden van toen de foto’s van 2019 en van nu 2025. Ik ontvang mooie reacties. 

De albergue is al open ondanks het redelijke vroege uur dat we aankomen. 

Sober, maar doelmatig weer. Slapen op een kamer met twee stapelbedden, ik slaap boven en het andere bed is maar half bezet. 

Voor mij dus weer mijn crocs mee “naar boven” want de afdaling op het ijzeren laddertje is pittiger, op blote voeten, dan sommige stukken op de route. 😜. 

We hebben nog net in een streepje zon op het oude pleintje kunnen eten. Eenvoudig, verwacht geen 3 sterren maaltijden het is en blijft pelgrimeren. Pizza, pasta, biertje that’s it. 

Na het eten nog even de benen strekken een koffietje en laatste biertje. We kijken naar de ooievaar op de kerk. Nog wat mooie gesprekken en dat was het dan voor deze keer. 

We hebben een mooie tocht achter de rug ruim 140 km in 7 dagen wandelen. Inspannend en ontspannend door een fantastisch landschap, de Pyreneeën, de uitlopers er van, de grillige paden omhoog om in een volgend dal te komen, de oude soms zeer oude gebouwen, bruggen, steden en dorpjes. De ontluikende natuur, de grote variatie aan bloemen. Geweldig. We hebben genoten. Ook van jullie commentaren en positieve reacties. 

Dank jullie wel daarvoor. Wie weet zijn wij wel een inspiratie voor júllie Camino. Een Camino die kan starten bij je voordeur. 

Morgen een reisdag.  Ook dat kunnen we! 

Dank voor het volgen. 

Buen Camino

Jeanette, Paul en Wim

Dag 7 Puente la Reine - Estella

De start met muziek

De albergue waar we vannacht hebben geslapen is speciaal. Er is alles aan gedaan om een fijne sfeer te creëren. Overal hangen spreuken, mooie woorden op hartvormige bordjes, de aankleding is een mengeling van een hippie, beachachtige sfeer. 

Gisterenmiddag op een terras in de oude stad, een ontspannen sfeer, drankje en Paul en ik kletsen wat, genieten van de zon. Jeanette is nog in de albergue en sluit wat later aan. De Amerikaan die ik eerder gesproken heb sluit ook aan en tja en dan komt toch onvermijdelijk het gesprek op de situatie in Amerika. Het blijft gemoedelijk we delen onze gedachten en ervaringen met elkaar. Het wordt wat scherper als er ineens een andere Amerikaan, noga fel, verbaal en met een hoop f** woorden probeert iets over te brengen. Dat lukt dus niet. We zijn blij als hij weer doorloopt. Even verderop laat hij een flesje bier, net gekocht in de bar, kletterend op straat vallen. Het siert hem dan weer dat hij zoveel mogelijk de scherven opraapt en terugbrengt naar de bar om weg te gooien. Er is nog hoop. 😜👍🏼

We eten nog in een heel druk restaurant waar we eigenlijk ook weer snel wegwillen. Harde, holle geluiden. Niets voor als je rust zoekt en vind langs de mooie routes. 

We ontbijten in de herberg. Dat is prima verzorgt, yoghurtje, ei, muesli, jam, ham, kaas maar die was al op, vast hongerige mede pelgrims, mogelijkheid om brood te toasten. Kortom, goed dus. We krijgen zelfs een mini-piano-concert van een van de pelgrims. 

Jeanette regelt weer haar tasvervoer en dat gaat prima. Aan het eind van de dag staat die weer netjes geparkeerd in de albergue in Estella. Estella, de plaats waar we vandaag naar toe lopen. Ruim 22 km verderop. We vragen ons af of de route niet te nat is na het heftige onweer en aansluitende regenbui gisterenavond. 

Het blijkt reuze mee te vallen. Het is weer een aaneenschakeling van mooie valleien, vergezichten, klimmen en dalen langs brede paden, smalle paadjes en sporen. Hier en daar een klein dorpje met karakteristieke gebouwen, oude kerken, barretjes voor een koffie of thee. 

Onderweg trakteren twee agenten van de Guardia Seville de passerende pelgrims op een soort van vriendschapsbandje voor om de pols of voor aan je rugzak. Wij denken dat dit een charme-offensief is. Wat mij betreft geslaagd. 

We zien in de verte wat donkere wolken. Ze plakken tegen een soort rotsmassief aan en komen daar maar moeilijk overheen. Prima, lekker laten hangen daar. 

Jeanette probeert een hele tijd een gevonden sweater te slijten aan de pelgrims  die we inhalen, maar niemand is die verloren. Mee naar huis, wassen en zelf gaan dragen? Hij ziet er nieuw uit. 

In een van de dorpjes met de naam Lorca, drinken en eten we een lichte lunch in zo’n typische barretje annex restaurant en albergue. De dame beveelt ons een verassend lekkere linzensoep aan. Gezond en weer brandstof voor de laatste kilometers.  

We maken natuurlijk weer de mooie foto’s en zijn dan uiteindelijk toch weer snel bij onze albergue. Direct bij het bereiken van het dorp ligt die daar. Paul moet nog wat verder en we zien hem later weer. 

Vandaag heb ik veel alleen gelopen, beetje mijmeren over van alles en nog. Wandelen in mijn hoofd heet dat.  

In het dorp zoeken we Paul weer op en zitten lekker aan een groot plein op een bankje. Heerlijk aan een ijsje, niet voor Paul die bedankt voor die koude traktaties. We zien de plaatselijke jeugd voetballen en spotten een klein talentje. 

Eten, dat moet nog gebeuren. We belanden in een restaurant wat door een Nederlandse dame wordt gerund. We bespeuren een zekere Nederlandse efficiëntie die afsteekt tegen de Spaanse, makkelijk, soms lekkere lome vorm van bedienen. Prima voor ons we eten heerlijk.  

Nog een rondje door de stad en dan toch ieder zijn bed/albergue/hotel opzoeken. 

Morgen de laatste. 

Buen Camino

Wim

Dag 6 Pamplona - Puente la Reine

Groot en verrassend stil

Gisterenavond in deze hele grote albergue sloot ik aan bij een mooi gesprek van Jeanette met een Spaans meisje. Zittend op het randje van je bed heb je dan ineens contact met je overbuurman of buurvrouw in dit geval. De stapelbedden staan zo dicht bij elkaar dat je elkaar ruimte moet geven om even tussen de bedden te kunnen lopen. 

Zij is de France Camino aan het lopen en vertelde dat ze 25 dagen had om in Santiago aan te komen. Een pittige uitdaging. Het schema wat ze ons voorlas was zeer indrukwekkend. Veel etappes met afstanden  dik boven de 30 tegen de 40 km. Een flinke uitdaging. Mooie toevalligheid haar naam is Zara en ze heeft gestudeerd aan de universiteit van Madrid, de dochter van Jeanette heet ook Zara en heeft nu een stage periode aan de universiteit van Madrid. Iets van de Camino?  

Ik maak mijn blog af van gisteren en ga slapen. Lekker vroeg. Hoe groot het ook is, een oude kerk met hoge plafonds, dus galm, en heel veel bedden, het is opvallend rustig. In de verte hoor ik wat gesnurk, maar de decibellen daarvan zijn zo zwak , dat als ze mijn oren bereiken, ik er geen last van heb. Kortom om 05:25 uur klaar wakker en dus opstaan en alle tijd hebben om te wassen en de rugzak weer in te pakken. 

We doen, voor we vertrekken naar een ontbijt, wat rek- en strekoefeningen en gaan dan door de nog stille stad op weg. Het ontbijt is prima, mooie zaak. Lekkere koffie en zumo naranja. We appen Paul en gaan dan op pad. 

Ik weet nog, van mijn vorige Camino in 2019, een aantal details van deze etappe. De klim naar de windmolens en daar staan dan de ijzeren sculpturen van pelgrims onderweg.

Maar ook de “knikkerbaan” naar beneden naar Puente la Reine onze etappeplaats van vandaag. 

Het weer is prachtig en de kleurcode van vandaag is……..geel. Overal prachtige velden, stroken, heuvels vol met knalgeel koolzaad. Geel, geel, geel. 

Het is eerst erg rustig, maar richting de top lopen we toch met heel wat pelgrims naar boven. Hier en daar is het pad flink blubberig en soms ook glad. Bij echt grote plassen help ik wat dames en heren pelgrims die zonder stokken lopen “droog” de plassen over. Hand uitreiken, wijzen op de steen waarop ze het best hun eerste stap moeten zetten en dan langzaam “binnen hengelen”. Ze bedanken me. Mooi. 

De rest van de route is prima begaanbaar, het lijkt wel op of er in de loop van de jaren veel aan onderhoud is gedaan zo lekker loopt het. De afdaling op de knikkerbaan gaat goed. Ik heb veel steun van mijn stokken en loop redelijk relaxed naar beneden. 

We nemen nog twee keer een korte break, drinken en eten wat en dan zijn we alweer bijna bij onze slaapadressen. We moeten nog even op ons tanden bijten. Het was toch best een zware etappe. 

Ik schrijf deze blog in de zon op een dakterras van een hippe albergue. De was is gedaan ik heb gedoucht en wat zitten kletsen met andere lopers uit Amerika en Brazilië.

Straks maar eens op pad voor een drankje en wat te eten. Of dat gelukt is lezen jullie morgen.

Vanavond geen geblog voor mij, even rust. 

Buen Camino

Wim