Dag 4 Rocesvalles - Zubiri

Het slaaporkest

Altijd speciaal om in een grote herberg te slapen. Zoals vannacht in het voormalige klooster van Roncesvalles.

Ruim 200 bedden verdeeld over cabines met 4 bedden. Twee boven en twee beneden. Kleine kastjes om je rugzak in op te bergen dat is het wel. De regels zijn simpel: 22:00 uur licht uit en stilte en voor 08:00 uur iedereen weer weg. Dat is echt simpel, maar er zijn ongeschreven regels en die worden niet door iedereen opgepakt. Soms ligt dat, denk ik, aan de cultuur van de diverse landen, soms werelddelen waar de pelgrims vandaan komen. In de avond is er soms geen respect voor de andere en is het een gekwetter van jewelste. Wel leuk, maar je zal wat respect voor de anderen moeten hebben als het licht uit gaat. In de nacht kan je op diverse manieren in je stapelbed omdraaien maar die met een hoop gezucht, zwaar gekuch dat is wat overdreven. In de ochtend, de vroege ochtend, is dan het geritsel soms een bron van wat ergernis. Ach het hoort erbij en ik merk dat ik er steeds beter mee om kan gaan. Alleen jij kan bepalen of het je raakt. 

Zelf slaap ik prima, ben alweer vroeg op en zit beneden op een bankje mijn rugzak weer in te pakken. Vast ritueel, alles netjes in de waterdichte zakjes en klaar. 

Na het ontbijt gaan we op pad naar Zubiri. Het worden 23 prachtige kilometers. Eerst de foto die iedereen maakt bij het beroemde bord.

De natuur biedt ons zulke mooie plaatjes het is geweldig. We lopen langs kleine dorpjes, we stoppen voor een koffie en thee, en wandelen weer door.

Door sprookjesbossen, over kiezelpaden die heerlijk knisperen en knerpen. Echt het geluid van de Camino voor mij. Alle drie genieten we en maken weer prachtige foto’s.

Van mooie oversteek plaatsen op de route, de vergezichten. Het is weer nectar voor je ogen. Het laatste stuk naar Zubiri gaat over een pad dat zich moeilijk laat vangen in woorden. Rommelig? Nee en ja. Lange lengte sporen met diepe geulen waar we overheen lopen. Volgens Paul lijkt het alsof een draak met zijn klauwen lange, diepe sporen in het pad heeft getrokken.

Ach, het lukt ons en we hebben weer een bed gevonden en wat blijkt het is dezelfde albergue als waar ik in 2019 met Victor heb geslapen. We eten wat bij een van de restaurantjes en wandelen nog een rondje door het dorp. Dan is het bedtijd en blogtijd. Het was weer een prachtige route vandaag. Morgen op weg naar Pamplona. 

Tot morgen. 

Buen Camino.