1. "Your task is not to seek for love, but merely to seek and find all the barriers within yourself that you have built against it."
Rumi
We gaan de sufitrail lopen. Walk to the light zoals op de buff staat uit het startpakket. Eerst naar Istanbul, de stad wat bekijken, en dan na 2 dagen naar Yalova, om te starten met de tocht van 800 km naar Konya. Gemiddeld 20 km per dag, niet vlak en langs soms stenige paden. Althans, dat zie ik op een paar foto's. Onder de bezielende begeleiding van Sedat en Iris van de stichting Sufi Trail, een chauffeur voor de bagage auto, en naast hen nog 13 mensen, of iets minder. Ik raak de tel wel eens kwijt. Iemand kan niet mee, 2 Australiers die later aansluiten, weer een paar die eerder stoppen, je hoeft niet heel de route in één keer te lopen. Ik laat het preciese aantal nog wel weten. We slapen in hotels, pensions, homestay en kamperen op campings. Spannend, we gaan het zien.
Beetje vroeger naar bed gegaan na het zien van de bijzondere grappige en soms ontroerende film over leven en oud worden vanuit een enigszins non-duaal perspectief, Lucky (NPO Plus). Het lukte om half elf in bed te liggen. Ons huis is zo schoon als het in jaren niet geweest is. Theo, uit de buurt van Antwerpen, komt op de katten passen, vandaar. Hetty heeft heel hard gepoetst.
Theo was mooi op tijd om een uur of half 8, en de laatste informatie en sappige verhalen werden uitgewisseld en heeft zijn mooie Mercedes-Benz naast ons gele Peugeot geparkeerd.
Wim had aangeboden toen we daar vrijdag van een heerlijke lunch genoten ons weg te
brengen naar Schiphol. En gezien de bagage van 15 kilo per persoon was dat heerlijk, Hetty sprong een gat in de lucht. Even na Theo arriveerde Wim. En toen was het tijd voor de koffie. Het was nergens druk op de weg, zowel niet in België als in Barendrecht. En op de weg naar Schiphol was het ook rustig. We waren ruim op tijd. Eerst in de verkeerde rij (die rij bleek besremd om 5 minuten voor onze vlucht naar Istanboel te gaan met Yet). Bij het inchecken was het spannend of we het gewicht zouden halen. Bij deze vlucht 12 kilo hoofdbagage. Samen kwamen we op 24 kilo. Normaal is het 20 kilo. Op de terugvlucht weer gewoon 20 kilo. En dan nog even de handbagage. Mocht ook maar 3 kilo zijn. En ik had tijdelijk alle boterhammen en M&S in mijn zakken. Daarna weer terug in de handbagage. Toen door de checks waar mijn bagage en vooral de kaas extra werd gecontroleerd op springstof. Pffff
Sedat en Iris die voor ons incheckte hadden fietsen bij zich, voor een trip na onze trip, en die hadden een probleem dat de dozen dicht waren maar kennelijk de banden gecontroleerd moesten worden. Daar mocht geen lucht inzitten.
Ik vind vliegen dus inmiddels verschrikkelijk, maar ja, met de auto, bus of trein is Istanboel iets te ver.
Maar de heenreis leek goed te gaan. We namen een taxi met een groepsgenoot Anna vanaf de luchthaven in Istanboel SAW en kwamen uiteindelijk bij ons hotel. Maar er
was niemand. Ik bellen maar de man sprak alleen Turks. Daarna konden we niet meer bellen en hadden we geen verbinding meer met de telefoon. Eerst wat gaan eten en daarna naar een ander hotel gegaan en de wifi geleend. En de hulpvaardige hoteleigenaar heeft voor ons gebeld. Het blijkt dat ze met een code werken. Maar die code kwam dus niet meer aan. Wel toen we wifi leende. Dus weer naar het hotel gelopen en de code klopte. Dus nu zitten we in een hotel. Behoorlijk matig, dat wel. De kraan sprong er af toen we het water aanzette, en nog een paar zaken. Maar goed, we liggen op bed. En vlakbij schijnt een vodafone winkel te zijn. Morgen even langs. En anders een Turkse simkaart kopen.
Tot zover een best wel vermoeiende dag. Dank Wim, dank Theo! Tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Vergeet niet je naam onder je bericht te zetten!