Dag 6 Pamplona - Puente la Reine

Groot en verrassend stil

Gisterenavond in deze hele grote albergue sloot ik aan bij een mooi gesprek van Jeanette met een Spaans meisje. Zittend op het randje van je bed heb je dan ineens contact met je overbuurman of buurvrouw in dit geval. De stapelbedden staan zo dicht bij elkaar dat je elkaar ruimte moet geven om even tussen de bedden te kunnen lopen. 

Zij is de France Camino aan het lopen en vertelde dat ze 25 dagen had om in Santiago aan te komen. Een pittige uitdaging. Het schema wat ze ons voorlas was zeer indrukwekkend. Veel etappes met afstanden  dik boven de 30 tegen de 40 km. Een flinke uitdaging. Mooie toevalligheid haar naam is Zara en ze heeft gestudeerd aan de universiteit van Madrid, de dochter van Jeanette heet ook Zara en heeft nu een stage periode aan de universiteit van Madrid. Iets van de Camino?  

Ik maak mijn blog af van gisteren en ga slapen. Lekker vroeg. Hoe groot het ook is, een oude kerk met hoge plafonds, dus galm, en heel veel bedden, het is opvallend rustig. In de verte hoor ik wat gesnurk, maar de decibellen daarvan zijn zo zwak , dat als ze mijn oren bereiken, ik er geen last van heb. Kortom om 05:25 uur klaar wakker en dus opstaan en alle tijd hebben om te wassen en de rugzak weer in te pakken. 

We doen, voor we vertrekken naar een ontbijt, wat rek- en strekoefeningen en gaan dan door de nog stille stad op weg. Het ontbijt is prima, mooie zaak. Lekkere koffie en zumo naranja. We appen Paul en gaan dan op pad. 

Ik weet nog, van mijn vorige Camino in 2019, een aantal details van deze etappe. De klim naar de windmolens en daar staan dan de ijzeren sculpturen van pelgrims onderweg.

Maar ook de “knikkerbaan” naar beneden naar Puente la Reine onze etappeplaats van vandaag. 

Het weer is prachtig en de kleurcode van vandaag is……..geel. Overal prachtige velden, stroken, heuvels vol met knalgeel koolzaad. Geel, geel, geel. 

Het is eerst erg rustig, maar richting de top lopen we toch met heel wat pelgrims naar boven. Hier en daar is het pad flink blubberig en soms ook glad. Bij echt grote plassen help ik wat dames en heren pelgrims die zonder stokken lopen “droog” de plassen over. Hand uitreiken, wijzen op de steen waarop ze het best hun eerste stap moeten zetten en dan langzaam “binnen hengelen”. Ze bedanken me. Mooi. 

De rest van de route is prima begaanbaar, het lijkt wel op of er in de loop van de jaren veel aan onderhoud is gedaan zo lekker loopt het. De afdaling op de knikkerbaan gaat goed. Ik heb veel steun van mijn stokken en loop redelijk relaxed naar beneden. 

We nemen nog twee keer een korte break, drinken en eten wat en dan zijn we alweer bijna bij onze slaapadressen. We moeten nog even op ons tanden bijten. Het was toch best een zware etappe. 

Ik schrijf deze blog in de zon op een dakterras van een hippe albergue. De was is gedaan ik heb gedoucht en wat zitten kletsen met andere lopers uit Amerika en Brazilië.

Straks maar eens op pad voor een drankje en wat te eten. Of dat gelukt is lezen jullie morgen.

Vanavond geen geblog voor mij, even rust. 

Buen Camino

Wim