Dag 7 Puente la Reine - Estella

De start met muziek

De albergue waar we vannacht hebben geslapen is speciaal. Er is alles aan gedaan om een fijne sfeer te creëren. Overal hangen spreuken, mooie woorden op hartvormige bordjes, de aankleding is een mengeling van een hippie, beachachtige sfeer. 

Gisterenmiddag op een terras in de oude stad, een ontspannen sfeer, drankje en Paul en ik kletsen wat, genieten van de zon. Jeanette is nog in de albergue en sluit wat later aan. De Amerikaan die ik eerder gesproken heb sluit ook aan en tja en dan komt toch onvermijdelijk het gesprek op de situatie in Amerika. Het blijft gemoedelijk we delen onze gedachten en ervaringen met elkaar. Het wordt wat scherper als er ineens een andere Amerikaan, noga fel, verbaal en met een hoop f** woorden probeert iets over te brengen. Dat lukt dus niet. We zijn blij als hij weer doorloopt. Even verderop laat hij een flesje bier, net gekocht in de bar, kletterend op straat vallen. Het siert hem dan weer dat hij zoveel mogelijk de scherven opraapt en terugbrengt naar de bar om weg te gooien. Er is nog hoop. 😜👍🏼

We eten nog in een heel druk restaurant waar we eigenlijk ook weer snel wegwillen. Harde, holle geluiden. Niets voor als je rust zoekt en vind langs de mooie routes. 

We ontbijten in de herberg. Dat is prima verzorgt, yoghurtje, ei, muesli, jam, ham, kaas maar die was al op, vast hongerige mede pelgrims, mogelijkheid om brood te toasten. Kortom, goed dus. We krijgen zelfs een mini-piano-concert van een van de pelgrims. 

Jeanette regelt weer haar tasvervoer en dat gaat prima. Aan het eind van de dag staat die weer netjes geparkeerd in de albergue in Estella. Estella, de plaats waar we vandaag naar toe lopen. Ruim 22 km verderop. We vragen ons af of de route niet te nat is na het heftige onweer en aansluitende regenbui gisterenavond. 

Het blijkt reuze mee te vallen. Het is weer een aaneenschakeling van mooie valleien, vergezichten, klimmen en dalen langs brede paden, smalle paadjes en sporen. Hier en daar een klein dorpje met karakteristieke gebouwen, oude kerken, barretjes voor een koffie of thee. 

Onderweg trakteren twee agenten van de Guardia Seville de passerende pelgrims op een soort van vriendschapsbandje voor om de pols of voor aan je rugzak. Wij denken dat dit een charme-offensief is. Wat mij betreft geslaagd. 

We zien in de verte wat donkere wolken. Ze plakken tegen een soort rotsmassief aan en komen daar maar moeilijk overheen. Prima, lekker laten hangen daar. 

Jeanette probeert een hele tijd een gevonden sweater te slijten aan de pelgrims  die we inhalen, maar niemand is die verloren. Mee naar huis, wassen en zelf gaan dragen? Hij ziet er nieuw uit. 

In een van de dorpjes met de naam Lorca, drinken en eten we een lichte lunch in zo’n typische barretje annex restaurant en albergue. De dame beveelt ons een verassend lekkere linzensoep aan. Gezond en weer brandstof voor de laatste kilometers.  

We maken natuurlijk weer de mooie foto’s en zijn dan uiteindelijk toch weer snel bij onze albergue. Direct bij het bereiken van het dorp ligt die daar. Paul moet nog wat verder en we zien hem later weer. 

Vandaag heb ik veel alleen gelopen, beetje mijmeren over van alles en nog. Wandelen in mijn hoofd heet dat.  

In het dorp zoeken we Paul weer op en zitten lekker aan een groot plein op een bankje. Heerlijk aan een ijsje, niet voor Paul die bedankt voor die koude traktaties. We zien de plaatselijke jeugd voetballen en spotten een klein talentje. 

Eten, dat moet nog gebeuren. We belanden in een restaurant wat door een Nederlandse dame wordt gerund. We bespeuren een zekere Nederlandse efficiëntie die afsteekt tegen de Spaanse, makkelijk, soms lekkere lome vorm van bedienen. Prima voor ons we eten heerlijk.  

Nog een rondje door de stad en dan toch ieder zijn bed/albergue/hotel opzoeken. 

Morgen de laatste. 

Buen Camino

Wim