Polarsteps Franciscaanse voetreis'2024 Spello - Assisi

U heeft hier de verslagen kunnen lezen van onze reis. Met een klein aantal foto's. Deze reis staat ook op Polarsteps met veel meer foto's. Dus voor de geïnteresseerden hier de link. 

https://www.polarsteps.com/VictorHooftman2/10478856-via-franciscus-2024 of klik hieronder. 

Klik hier om Polarsteps te zien

Je moet zelf de link zelf even kopiëren en in de bovenbalk van je browser plakken (omdat Blogger geen concurrentie wil).

18-5-24 Offenburg

En dan al weer het laatste verslag. Vandaag Offenburg, morgen Rotterdam. En dan pas weer als we naar Spanje afreizen, maar dat duurt nog even. Ik schrijf dit vanuit ‘’Schöne Zimmer im Zentrum Leben’ in Offenburg. Eergisteren vertrokken we vanuit Spello. We vertrokken vol goede moed en gingen boodschappen doen. Na het boodschappen doen kwamen we er achter dat we de koeltas met allerlei gezonde zaken vergeten waren. Wij belde de aardige dame op van de woning en zij kwam even de deur voor ons open doen. Zo aardig. We zagen de zwarte koeltas pontificaal op de eettafel staan. Hoe is het mogelijk daar overheen te kijken? Maar het kan dus. Althans, wij kunnen het 😀 Toen naar een onderkomen ten noorden van Milaan met een computersysteem dat ervoor zorgt dat je via je telefoon de poort, de portiek deur en de appartementsdeur open kan doen. Wel ingewikkeld dat inchecken met je paspoort digitaal. Als je ghostery op je telefoon hebt (tegen reclame en voor privacy) werkt het niet. Maar met de internetbrowser Chrome wel. Leuk appartement verder. Eten klaarmaken ging niet door omdat we in een soort Italiaans wegrestaurant terecht kwamen waar we een lokaal broodje gezond namen, een soort burrito, maar dan wel 2 maal 20 cm lang. Hetty kon het niet op, ik net aan. De volgende dag om 10 uur weer verder 

Naar de Gotthard pas. Helaas gesloten. Maar wel snel door de tunnel. Waarschuwing: ga vanuit Nederland niet door de tunnel. Mensen stond gezellig buiten de auto op de autobaan. Ik gok meer dan 10 km stilstaande file. Er wordt aan de tunnel gewerkt, staat ook op internet maar de gemiddelde toerist had dat kennelijk niet gelezen.

En nu dus in dit stille dorp waar we al eerder verbleven. In het Zentrum Leven, Daar zit je dan in het centrum van je leven met een Chianti, nog net even gekocht voordat we de grens overgingen, op een mooi terras (waar het nu wat begint te regenen). Hetty is moe, zoals ik gisteren. Je voelt nu, nu je niet loopt, dat het best vermoeiend was. 

Wij willen jullie vanaf hier even bedanken voor het lezen en meeleven met onze tocht. Polarsteps is leuk maar reageren gaat niet zo makkelijk, en dat is denk ik ook goed. Maar we lazen alles. De aanmoedigingen, de tips en de positieve woorden. Heel veel dank. Ook voor de makers van het boek De Franciscaanse voetreis. En dan nu nog een paar fotocollages die Hetty gisteren in elkaar geknutseld heeft. Tot 4 september of eerder in ‘’the Flesh ‘’.

Spello, 17-5-24

En om de cliffhanger gelijk te ontknopen … hij stond er nog, het autootje, niet kapot, wel erg stoffig, en hij startte. Een mooie ontknoping van een mooie dag. Als echte wandelaars hebben we alles gelopen op het Flixbus traject Rome - Foligno na. Een leuke en vermoeiende dag. We gingen relaxed op pad. Eerst een ontbijtje op de kamer met sinasappelsap, koffie en wasa-crackers met kaas. Daarna naar de bar om een 2de ontbijt te krijgen, van het huis zal ik maar zeggen, met cappuccino en croissants die volgespoten werd met een Nutella pomp, met nutella. Helemaal vol op weg. Richting Colosseum, die in mijn idee steeds hoger wordt. Daarna naar een nieuw gebied. En uiteindelijk naar Tibertina. Daar lekker geluncht met gegrilde groente en gebakken aardappels, echt lekker. Dan geen koffie en tiramisu want we willen het grootste kerkhof (Campo Verano) van Rome nog zien op advies van Nelly. Groot! Mega. Uiteindelijk moest ik Hetty zo'n beetje ontvoeren terwijl ze iedere keer beloofde nu echt de laatste foto te maken. 5 minuten voor de gewenste aankomsttijd bij het busstation stonden we klaar. Althans, waren we bezig met stokken inklappen en mee te nemen wat in de bus moest. Bagage in het ruim en een plaatsje zoeken. Geen enkele plek kon je reserveren (weet niet precies waarom). Uiteindelijk zaten we helemaal vooraan. Tenslotte hadden we die willen reserveren maar dat mislukte met een voucher van 6 euro tot gevolg. Nu dan toch maar gratis. De busreis was mooi al toeterde de buschauffeur wel veel maar volgens Hetty met recht, en volgens mij niet. Gewoon een opgewonden Italiaan als je het mij vraagt. Om 5 uur ter plekke, en natuurlijk eerst koffie in de zon, en daarna lopen van Foligno naar Spello. Eerst bepalen waar de auto stond (ja, op een P ….) en daarna de sokken erin. Nou ja, dat was mijn plan. Hetty ontdekte dat Foligno een hartstikke leuk plaatsje was waar echt even gekeken moest worden, en minimaal een fotootje gemaakt moest worden. Maar uiteindelijk haar uit het historische centrum gesleurd en op weg naar Spello. Toch nog wel meer dan 5 km waardoor onze dagtocht toch nog wel op 18 km kwam. En ja, het kleine dekselse autootje. Hij stond braaf te wachten. De vooruit eens flink met de ruitensproeiervloeistof nat gemaakt en na een paar keer konden we naar buiten kijken en naar ons appartement rijden. We kwamen gelijk aan als onze verhuurster die ons met een modem voor de wifi naar boven begeleidde. Een mega groot modern appartement waardoor Hetty vroeg wat dat wel niet in hemelsnaam kostte. Gewoon, met alle kortingen eraf, bijna 70 euro. Wijn en ijs in de koelkast naast het water, auto op eigen terrein, en lekker op het balkon de zonsondergang zitten bekijken, met wijn en toastjes brie. Assisi in de verte, Spello tegen de berg geplakt met de eerst lichtjes aan. Wel verdient. Toch 18 km gelopen. En nu, na de douche best moe. Slaap. Even kijken of Hetty al klaar is met de foto's. 

15-5-24 Rome

Vandaag de laatste hele dag in Rome. En dat is mooi. We worden wat moe 😀. Vandaag het Capitool bezocht. Het monument van Victor Emmanuel. Hij maakte van de verschillende republieken één Italië. Ik heb altijd van dat bombastische neoclassicistische gebouw gehouden. Het is wel minder leuk nu je er niet meer in en op kan. Daarna naar het park van Villa Borghese. Dat viel wel tegen. Minder mooi dan de andere parken. Sowieso kon je niet meer bij de villa komen omdat alles was afgezet met hekken voor een paardenevenement, maar ook was het een ratjetoe van speelplaatsen, huisjes, elektrische fietsen voor 2 of 6 personen, roeibootjes op wat ooit een mooi meer was met Griekse tempel, maar nu tot een veredeld Plaswijckpark in Rotterdam Schiebroek was verworden. Ze zeggen vaak dat je niet terug moet naar waar het mooi was en voor een paar delen van de stad geldt dat hier ook. Maar het blijft een fascinerende stad.

Toen langzaam teruggegaan, Hetty ijs etend, ik koffiedrinkend. We hadden tussendoor warm gegeten dus alleen iets voor de avond in de Carrefour gehaald. Gelopen hebben we genoeg. Verder op terras wat slaapplaatsen geboekt voor de terugreis en gekeken hoe we teruggaan morgen naar Spello. Als we de routeplanner volgen dan stappen we 6 keer over. Wel zeker dat je dan ergens je aansluiting mist. En je moet tickets zien te krijgen voor bus en trein). Dus gaan we lopen. Niet naar Spello maar wel naar de Flixbus hier ergens in de stad, 8.5 km verderop. We hopen dan de begraafplaats te bekijken die Nelly noemde (de kerk is dan waarschijnlijk dicht ivm de siësta, maar dat zal voor de doden toch niet gelden?). Dan met de Flixbus naar Foligno (we zijn al omgeboekt maar we gaan nog steeds) en dan lopen we van Foligno naar Spello (6.5 km). De trein of bus zou kunnen maar die vertrekken vlak na onze aankomst, halen we waarschijnlijk net niet of wel. Als je ze mist moet je een uur wachten. Kortom, onze laatste wandeldag. En dan kijken of onze auto er staat. Zo niet dan hebben we een probleem. Altijd wel spannend. Dus beetje vroeg naar bed vandaag. Het lopen gaat goed trouwens.  Vandaag ook wel 20 km gelopen. Maar ja, vlak en zonder rugzak. Dus morgen spannende dag. U hoort nog van ons. 

14-5-24 Rome Monteverde

Wat hier direct opvalt in Rome is de hoeveelheid lelijke gravity. Meer dan in Rotterdam maar ook veel lelijker en primitiever. Geen mooie tekeningen of op zijn minst een mislukte poging iets artistieks te produceren maar gewoon kreten pro-Palestine, een naam of iets anders dom. Op weg naar ons ontbijt, in de bar, want daar hebben we bonnen voor gekregen. Onze mooie kamer is met ontbijt … in de kroeg.

Goed, op weg. Door het gezellige gebied Trastevere en daarna richting het plein van het volk. Maar het liep niet zo snel. Dus na het plein maar even niet het park maar naar de Friezenkerk. Niet echt een aanrader trouwens. Je zou daar je testimonium kunnen halen … maar dat was na de Via Francisgena (via de Westkant van Italië) een aantal jaar geleden ook niet gelukt. Dicht. En nu hoorde we van Marlies en Bert al dat een of andere Italiaan ze niet aardig had behandeld en voor dat document had doorgestuurd naar het Vaticaan. Goed, dus wij hadden op de site, Friezenkerk.nl goed gekeken en vandaag was hij een keer niet dicht, er was zelf een Hollander aanwezig. Volgens de site friezenkerk.nl .En die Hollander … die kon wel een briefje schrijven dat hij afwezig was tot kwart over 5. Mmmm, de boel sluit om 5 toch? Nou ja, wij eerst naar de Sint Pieter. Zwaaiend met onze credentials lopen we zeker 1000 toeristen in de rij voorbij en gaan voor de rij ‘’Prayers”. Iedereen die ten onrechte probeert de rij voorbij te lopen wordt vriendelijk weggestuurd. Wij vriendelijk onthaald. Na een praatje komen we bij een balie waar we het testimonium krijgen. Daarna de Sint Pieter in. Ik vind de Sint Pieter best mooi tegenwoordig maar Hetty kan het niet bekoren. Hierna terug naar de Friezenkerk. Friezen blijkt een onbetrouwbaar volkje. Dat wisten de graven van Holland al. Niemand te zien. Ook niet na de vermelde tijd. Gezien de slechte recensies en voor de derde keer niet binnen te kunnen komen, en gezien het feit dat weten van Marlies en Bert dat weggestuurd waren door een Italiaanse meneer, om zich maar bij de Sint Pieter te melden, raden wij het af hier naar toe te gaan. Ga maar gewoon naar de echte Sint Pieter! 

Daarna op de weg terug. Even gekeken of we bij een moeilijk uitziende automaat zouden proberen om kaartjes voor lijn 8 te krijgen en die terug te nemen naar ons hotel, maar het was zulk lekker weer dat we nog een stukje liepen. We kwamen op een prachtige route met heerlijke uitzichten en terrasjes die daar op uitkeken met heel veel standbeelden en nog meer uitzichten over Rome. We liepen gewoon door en kwamen bij een terrasje waar ze pizza's serveerden en een aantal andere zaken. We vroegen voorzichtig of ze al open waren, het was pas even een over zevenen, maar...ja hoor. We konden kiezen uit twee tafeltjes (de rest was al gereserveerd). De pizza met parmigiano en aubergines, bleek heel lekker. Tiramisu en koffie toe, gelardeerd met een halve liter wijn, een liter bruisend water en koffie, gaf ons een voldaan gevoel. Nog 1 kilometer en toen waren we ‘’thuis’. 19,8 km bleek. Niet gemerkt. Geen rugzak, geen echte hellingen, dat scheelt een hoop. Maar wel lekker slapen nu. 

13-5-24 Rome

Je hebt het oude bekende Rome, maar dat hebben we al een paar keer gezien. Nu gaan we voor de parken en pleinen en begraafplaatsen. En ja, ook nog even het Vaticaan en zo. Zoals wij de stad bekijken heeft misschien ook wel iets te maken met ons werk van vroeger trouwens. Die manier van kijken maakt alle steden interessant. Vandaag vertrokken we uit onze donativo die we goed bedeeld hebben. 

Gisteren volgens mij nog wel een pijnlijk momentje toen we tegenover een loopkoppel zaten uit de Oekraïne, een man, en Tsjechië, een vrouw. Hetty vroeg iets of dat aan elkaar grensde, nee dus, en had het nog over Tsjecho-Slowakije. Nee, dat is nu Tsjechië en Slowakije. Ik ging nog even door over Slowakije, over de pro-Russische nieuwe populistische president. Maar daar hield ze zich niet mee bezig. Geen probleem, wij verder met eten. Verder met de Australische dames, 2 zussen en 2 dochters, die de Francigena net gelopen hadden. Onze overburen kletsen met elkaar. Dus ik vroeg of ze Russisch praten, tenslotte, dat zou logisch zijn als gemeenschappelijke taal. Maar … nee, het was een mix tussen Oekraïens en Tsjechisch. Dat kan natuurlijk. De vraag of hij niet in dienst hoorde te zijn stelde ik natuurlijk niet, daar ben ik te beleefd voor. Maar de sfeer bleef toch wat ongemakkelijk. Dat hoort er ook bij. 

Onder het ontbijt hoorde we muziek. Hetty dacht aan kerkmuziek. Nee, zegt de Italiaanse jonge fietser, dat is mijn vriend. Hetty verbaasd. Echt, zegt hij, als hij een instrument ziet dan kan hij het niet laten. Even later lopen we een zaaltje voorbij waar hij speelt, op de piano. Hij vindt het leuk dat we langskomen en vraagt wat hij moet spelen. Kunnen wij zingen, vraagt hij 😂? Maar ach. De sound of silence dan maar. En we zingen de stukjes mee die we kennen. Zonder alcohol en om half negen in de ochtend. Daarna vraag ik hem het een stuk te spelen van Bella Ciao, te horen in de serie Casa de Papel. Heerlijk. Hij laat ons nog zijn YouTube filmpje zien van zijn laatste nummer (zie foto als je die wil horen). Maar om 9 uur moeten we allemaal weg zijn. Een foto, een laatste hug voor onze gastheer, zwaaien naar de andere gasten, en we staan buiten. Op weg naar 2 parken en een slaapplaats. En we lopen direct de verkeerde kant op. Dat wordt wel het thema van deze dag. 

De parken vinden we, de parken zijn mooi, de zon schijnt, maar voordat we vonden wat we moesten vinden… Google wees dingen aan waar niets was. Wij zochten iets dat we al gezien hadden maar niet herkend hadden. Bijna filosofisch. Je ziet het pas als je het ziet, zei Cruijff.  Kortom, gewoon een wandeldag extra, want we wilden die Versailles achtige tuinen zien. En we konden het gewoon niet hebben  dat we het niet konden vinden. 

De foto's zeggen genoeg. Het filmpje is leuk en de collages van gisteren ook. Dit stuk komt pas morgenochtend online. Dus tot vandaag of tot morgen. 

12-5-24 Rome

In het verhaal van gisteren heb ik niet de rituele voetwassing meegenomen. Ook in september meegemaakt. De boodschap is dat je er bent om andere te helpen en je niet beter te voelen dan anderen. Tenslotte, Jezus waste de voeten van zijn volgelingen. Deze traditie wordt in ere gehouden. Deze club is van de Santiago vereniging. Op het bord zie je ook de volledige route Santiago-Rome-Jeruzalem. Inmiddels zijn we naar al deze steden gelopen maar er ontbreken nog genoeg stukken. 

Vandaag ontbeten bij onze donativo en daarna Bert en Marlies uitgezwaaid. Gisteren nog uit eten geweest met z'n allen. Zij gaan verder lopen op een Oostenrijkse route vanaf Heiligenblut. 

Wij vertrokken voor de site seeing. Zonder doel, het doel is weg zoals Paul schreef, doelloos zwerven wij nu langs rivieren en oude fabriekshallen en overgebleven verroeste stukken metaal. Ooit hadden ze een functie, nu zijn het geraamten. Speelbal van de wind. Geen olie meer bevattend of schepen in de Tiber bevoorradend maar alleen nog maar leegte laten zien. 

Op de terugweg komen we nog terecht in een bioscoop. Filmhuis-achtig. In de tuin komen de scholieren aan hun huiswerk werken samen met elkaar. Wij nemen hier een kopje koffie bij de kleine foyer. Mij wordt de weg gewezen naar de toilet. Ik loop dan zo door de filmzaal in waar een m/v/q of 10 zitten te wachten op de start van de film. Als Hetty later naar de toilet wil kan dat niet. De film is begonnen. Even later wordt ze uit de tuin geplukt. Het kan wel in een andere zaal blijkt. Want er is niemand. Ze maakt er een filmpje van lopend met haar lampje door de donkere zaal, met de film die speelt, waar niemand naar kijkt. Maar wat een menselijke maat in het grote Rome. 

 Vanavond eten we nog als echte pelgrims mee in onze pelgrims verblijfplaats. En morgen naar ons enigszins luxe hotel. 

11-5-24 Rome

Na een vorstelijk ontbijt, voor het eerst echt voldoende voor een stevige wandeling, gingen we op stap. Na een minuut of 10 zien we Bert en Marlies, die ergens in een donativo sliepen (daar was geen plek meer voor ons) aan komen lopen. Daarna flink omhoog nog. Iemand stopt om te vragen waar we naar toe gaan en daarna weer iemand. Die laatste blijkt de tuinman van een heel groot huis met mega tuin en laat ons allerlei dingen proeven. Hij is vroeg gepensioneerd en was beveiliger van de premier. Hij had 4 presidenten van Amerika in die functie gezien. Aardige kerel die allemaal kleine Rottweilers had lopen. Marlies voelde zich niet gezien omdat hij zijn aandacht op de mannen richtte 😂. De Italiaanse mannen kunnen het ook nooit goed doen 😂. 

Daarna weer flink doorstappen en nog een korte stop voordat we net buiten de ring om Rome heen een eerste terrasje tegenkomen. Beetje druk op een klein terras maar gelukkig zitten Bert en Marlies er al dus halen we een stoel extra van binnen en gaan lekker zitten. Een eerste biertje en Radler zelfs. Ja, het is toch Rome. Daarna komen we binnen de ring, in de wijk Monte Sacro. Rome gehaald. Vanaf Florence (in september) toch 630km (inclusief de kilometers van morgen). Onderweg zijn er meerdere mensen die zwaaien en toeteren. Een meisje op een Piagio met 2 voorwielen (een soort scooter die 80 km per uur kunnen) zwaaide enthousiast. Erg leuk. 

We zitten in een klooster die een soort hotel runt. Best OK. Morgen naar ons eindpunt. Ons eindpunt ligt bij de San Giovanni in Laterano, de Sint Jan in Lateranen, omdat in de tijd van Franciscus hier de paus zetelde en op deze plek Franciscus de goedkeuring kreeg voor zijn orderegel. Buiten de basiliek, tegenover de hoofdingang, is een groot monument van Franciscus met enkele medebroeders. Dat is morgen voor ons nog 8 km, en dan nog 5 naar het Vaticaan waar we in de buurt slapen. En ons bewijs voor goed gedrag ophalen natuurlijk. En dan Rome bekijken. Maar eerst nog het laatste stukje. Toch is er al wel een groot gevoel van tevredenheid. Wat is dit toch een mooie route. Best wel heftig soms, maar zo de moeite waard. 

Morgen verder. 

 

10-5-24 Monte Sacro

Na een vorstelijk ontbijt, voor het eerst echt voldoende voor een stevige wandeling, gingen we op stap. Na een minuut of 10 zien we Bert en Marlies, die ergens in een donativo sliepen (daar was geen plek meer voor ons) aan komen lopen. Daarna flink omhoog nog. Iemand stopt om te vragen waar we naar toe gaan en daarna weer iemand. Die laatste blijkt de tuinman van een heel groot huis met mega tuin en laat ons allerlei dingen proeven. Hij is vroeg gepensioneerd en was beveiliger van de premier. Hij had 4 presidenten van Amerika in die functie gezien. Aardige kerel die allemaal kleine Rottweilers had lopen. Marlies voelde zich niet gezien omdat hij zijn aandacht op de mannen richtte 😂. De Italiaanse mannen kunnen het ook nooit goed doen 😂. 

Daarna weer flink doorstappen en nog een korte stop voordat we net buiten de ring om Rome heen een eerste terrasje tegenkomen. Beetje druk op een klein terras maar gelukkig zitten Bert en Marlies er al dus halen we een stoel extra van binnen en gaan lekker zitten. Een eerste biertje en Radler zelfs. Ja, het is toch Rome. Daarna komen we binnen de ring, in de wijk Monte Sacro. Rome gehaald. Vanaf Florence (in september) toch 630km (inclusief de kilometers van morgen). Onderweg zijn er meerdere mensen die zwaaien en toeteren. Een meisje op een Piagio met 2 voorwielen (een soort scooter die 80 km per uur kunnen) zwaaide enthousiast. Erg leuk. 

We zitten in een klooster die een soort hotel runt. Best OK. Morgen naar ons eindpunt. Ons eindpunt ligt bij de San Giovanni in Laterano, de Sint Jan in Lateranen, omdat in de tijd van Franciscus hier de paus zetelde en op deze plek Franciscus de goedkeuring kreeg voor zijn orderegel. Buiten de basiliek, tegenover de hoofdingang, is een groot monument van Franciscus met enkele medebroeders. Dat is morgen voor ons nog 8 km, en dan nog 5 naar het Vaticaan waar we in de buurt slapen. En ons bewijs voor goed gedrag ophalen natuurlijk. En dan Rome bekijken. Maar eerst nog het laatste stukje. Toch is er al wel een groot gevoel van tevredenheid. Wat is dit toch een mooie route. Best wel heftig soms, maar zo de moeite waard. 

Morgen verder. 

9-5-24 Monterotundo

Een heerlijk ontbijt en ons Duits weer eens opgepoetst met de Duitse wandelaars. Mijn Duits wordt niets meer maar dat van Hetty is inmiddels weer prima. Zoals een echte Limburgse betaamt. Aardige lui die ook de Via Francisco lopen maar dan via de Rother gids, en deels via de Italiaanse route, omdat ze nog een paar dagen extra in Rome willen blijven. 

Vandaag best wel warm. Ik heb geëxperimenteerd met enkele en dunnere sokken voor Spanje, voor als het daar warm is (ik ga uit van 30 graden in de middag daar in september) en ik had gelijk een ontvelling boven op de voet. Dat was niet de bedoeling 😥 Smeerwortel ‘’s avonds en nu een leukopor plakker erop. Geen probleem verder, maar einde experiment. Liever warme dan kapotte voeten. En dat terwijl het hier voor het eerst de 24 graden aantikt. 

Bij het vertrek zagen we nog dat Ben het boek had beschreven, die die hier ook had geslapen. Altijd leuk om te zien. 

En dan voor de 18 km op pad. De route is nog steeds mooi al zitten er een paar drukke stukken met auto's tussen. Het is warm en de temperatuur loopt op naar 26 graden. We komen bij een bar/restaurant dat dicht lijkt. En dat is denk ik wat ze willen uitstralen. Maar ik hoor wat gepraat. Ik ga kijken en er blijkt volk. Ik vraag of ze open zijn. Nou, het restaurant is dicht maar de bar is open. Helemaal mooi. Doe maar een café latte en een cappuccino. We gaan zitten aan een soort mega visvijver zonder vissers en genieten van de schaduw. Want we zijn duidelijk nog niet geacclimatiseerd. Dan verder. We worden in de rug gelopen door Bert en Marlies, die de koffietent gemist hebben, en zelf lopen we onze Duitse mede bewoners van de B&B in, als ze net hun pauze beëindigen. Na de stop wat last van de voeten als gevolg van het mislukte dunne kousen experiment. De bal van de voet is wat gevoelig. Maar het loopt goed af. En als we Monterotundo binnenlopen en we zien na enige tijd een terrasje, en de voeten kunnen wat afkoelen, is het leed geleden. Hetty haar gevoelige schouder is na wat tijgerbalsem en Voltarencreme 2,3%, ook bijna over. Dus behalve aanpassen aan de warmte gaat het goed. Net voordat het stevig gaat onweren en regenen zijn we in ons hotel. Nu ik dit schrijf regent het en wachten we op een droog moment om even naar de winkel te gaan voor iets te drinken en wat yoghurtjes te kopen. Vanavond zijn hier veel restaurantjes om wat te eten. Kortom, alles goed. Nog even wat drinken en eten wezen halen. De verkoper kwam uit Bangladesh en wachtte op zijn papieren. Als hij zijn papieren had ging hij op reis in Europa om te kijken waar hij goed kon leven. Hij was hier alleen. Hij miste zijn familie niet zo verschrikkelijk en kon altijd gewoon bellen. Toen ging zijn telefoon. Hij keek mij vrolijk aan. 'Mijn vader belt'. We namen afscheid en hij nam de telefoon op. 

En wij gaan vanavond, toevallig in een hotel, het songfestival kijken. Al vrees ik dat we het eind niet halen. De slaap zal ons inhalen. Maar voorbereid zijn we wel. Ik heb net Doritas Chili gekocht, bier en sap. We kunnen er vanavond tegenaan. Daarom ook dit verslag wat vroeger. Geen tijd vanavond 😂😂. Ik snap dat wij onze goede reputatie hiermee geheel vernietigd hebben. En dat is natuurlijk ook de bedoeling. 

8 mei Montelibreti

Vanochtend rustig aan gedaan. Hetty sliep sowieso door de wekker heen. Daarna om 8 uur een lekker ontbijt gekregen van de nonnen. En tegen half tien waren we aan het lopen. Een eenvoudige tocht, niet te ver. Na een kilometer of 5 een koffietent waar we nog even, met onze medelopers, alle wereldproblemen hebben opgelost. Het terrein deed wat Limburgs aan. En natuurlijk nog wel een keer verkeerd gelopen. Je moet af en toe een paadje in waar je echt niet op rekent. En als je dan denkt via een ander weggetje wel weer goed te komen, dan blijkt die dood te lopen op bramen en ander groen. Dan maar gewoon teruglopen en je verlies nemen. Je merkt wel dat de vervuiling met plastic en bierflesjes toeneemt nu je dichter bij Rome komt. Maar het blijft nog mooi. Kijken hoe lang dat zo zal blijven. 

Toen we de etappeplaats bereikten begon het te regenen. Toch maar even de poncho's aan. In een ijstent wat koffie gedronken met hele kleine gebakjes erbij. Kinderen keken verrast toen we bij vertrek grote oranje poncho's gingen aantrekken.

Best een leuk appartement waar we daarna aankwamen. We zitten hier met een nog een Duits paar. We hebben zelf eten klaargemaakt, met bonen, tomatensugo en kaasschotel, met gebakken sjalotten, zout en paprikapoeder. Smaakte best. En het ontbijt staat al klaar. En koffie kunnen we zelf nemen, een goed apparaat, en voor Hetty melk erdoor . De boodschappen zijn gedaan voor morgen. Turkse yoghurt, appels, wasa crackers integral (het bier was voor nu). Verder hebben we alvast een klooster en hotel geboekt voor in Rome. En nu, alweer heel veel slaap. Dus tot morgen 🙏

Het bleef lang droog totdat we in het stadje waren waarin wemni verblijven. 

7 mei Fara

We zitten nu in een klooster. Viel niet mee er een kamer te krijgen. Net heerlijk gegeten, samen met onze mede-Nederlanders. Ze kunnen wel koken die Clarissen. Echt goed. Aardige nonnen. Voordat we hier aankwamen was het een lange dag. We vertrokken na een voor ons gemaakte ontbijtje niet zo vroeg. Onze gastheer en vrouw waren druk bezig een les voor te bereiden voor kinderen, die hier vaak komen in groepen, over bijen. Toen naar het dorp wat we gisteren noemden. We zaten daar 2 kilometer voor. Dus die kwamen er vandaag bij. Daar een geadviseerde koffietent bezogd. Zo leuk. Italianen adviseren niet zo snel iets maar wel als het over koffie gaat. 

En daarna lopen. We onderschatten de dag van vandaag. Ten onrechte. Veel hoogte meter. We hielden te veel pauzes. En 3 keer berg op en de laatste keer het heftigst. 

Blij dat we er waren. Nu snel slapen en morgen nog wel de dingen schrijven die ik nu vergeet. 

6-5-24 Poggio Mirteto

Vanochtend relaxed gestart. 8 uur ontbijt. Met 6 Nederlanders (naast Marlies en Bert waren daar Jan en Margreet uit Delft, net in de 80, die de route in stukjes van iedere keer 6 dagen liepen) en onze gastheer. Erg gezellig en de gesprekken van de vorige dag aan tafel gingen gewoon door. Het was voor Massimo zo bijzonder, 6 Nederlandse pelgrims in een keer dat hij een foto nam (zie gisteren). En daarna verlieten we de mega grote natuurtuin en gingen op pad. En voor het eerst hadden we het echt warm. De paden op maar de lanen waren nergens te bekennen. Ik experimenteerde met enkele sokken omdat de warmte nu toe ging nemen en de kans op blaren na flink wat dagen lopen natuurlijk flink is afgenomen. En in Spanje in september kan het boven de 30 graden zijn en is het daar te warm voor dubbele sokken. Het ging goed. Eén teentje wat gevoelig voor een eeltlaagje. Weggeknipt en wat smeerwortel erop. Dat is morgen wel over. En inderdaad, zonder de dikke sokken is het een stuk koeler wat nu al goed uitkwam. 

Het pad was in het begin er één van nat lang en hoog gras. Zeker wel tot de knie. En Bert en Marlies zaten achter ons helaas, en Hetty achter mij. Dus flink natte kuiten en schoenen. Gelukkig blijken die nog goed waterdicht en ook Hetty hield met haar open schoenen redelijk droge voeten. Het was een prachtig gebied met geweldige vergezichten. Het was helder en de lucht rook naar bloemen. De populieren zijn hier ook aan het strooien met hun kapok. Net sneeuw. Na 4 km een prachtig kerkje waar Maria ooit was verschenen maar waar verder niemand was, behalve mooie fresco's en brandende kaarsen. Uit de 9de eeuw en verbouwd in de 12de eeuw. Dan door naar het dorpje Selci. Daar zou een supermarkt moeten zijn maar die bleek toch wel ver weg. Samen met Bert en Marlies op het terras neergestreken en daar allerlei soort koffie en tussendoor allerlei stukken pizza's verorberd. Een uurtje of twee geluncht, maar de etappe was relatief kort dus geen probleem. Geen supermarkt maar wel een slagerij met kazen (of een kaaswinkel met vlees). En eieren en wijn en pasta. Omdat we op weg waren naar een huisje op een klein landgoed waar we wel konden koken (van te voren gecheckt) bijna alles ingeslagen. Dus een doosje eieren, 3 ons kaas, pasta gekocht en de rest had ik nog (knoflook, olijfolie, zout en cup a soup als specerij). Uiteindelijk de pasta niet gemaakt, alleen maar mee gesjouwd 😥. Maar wel een heerlijke omelet van 6 eieren en alles wat ik net noemde. Genoeg eiwit! Voor ons elk 3 dikke wasa crackers volkoren. Het smaakte geweldig.  

Ondanks dat we in een huisje zitten krijgen we morgen, omdat we pelgrims zijn, om 8 uur een ontbijtje. En nog een pelgrimskorting ook. Hele aardige gastvrouw hier. Komt goed uit. Want ik boekte een verblijf in een voorstad van Rome voor over een paar dagen dat was een stuk duurder. Maar in Rome weer een donativo en bij de Clarissen dadelijk is het onbekend. 

In Rome zullen we wel weer moeten wennen aan de prijzen. Op het platteland is het leven hier best wel goedkoop voor koffie en eten. 

Ons huisje nu is erg leuk en comfortabel. Gezellig ook en we konden lekker buiten op het terras zitten. Morgen eerst de laatste 2 km naar Poggio en daar het stadje bekijken en koffiedrinken. En daarna weer even lekker doorstappen naar het volgende stadje. 

Tot morgen. 

5-5-24 Calvi

Zittend in de zon, gezang uit de kerk, cappuccino voor vertrek, ontbijt in een echt Italiaans hotelletje, een Don Camino achtig dorp (al zegt de jongere lezers dat niets) is echt wel een perfect momentje. En nu ik dit schrijf, in de zon in een agriturismo, met de rest van een wijntje, zelf meegenomen in de rugzak (de conditie gaat omhoog, dus kan ik dit weer dragen, eten nog niet maar wijn al wel) is het leven perfect.

En is hier ook een zwembad maar het water is wat koud. We kijken uit op een plaatsje wat tegen de muur is aangeplakt. Eten wordt hier verzorgd. Vandaag een halve rustdag, met geweldige uitzichten. Hetty blijft vertellen dat dit volgens haar de mooiste Camino tocht is in Europa. Ze is dol op de stadjes en de sfeer. 

Vanochtend was ons anekdotisch hoogtepunt. In ons Fawlty Towers hotelletje kwamen we beneden om te ontbijten. Het ontbijt stond al klaar op een tafeltje dus wij zitten. We dachten nog, eindelijk een goed ontbijt in plaats van een Italiaans ontbijt. Bleek dat we het buffet aangezien hadden voor ons ontbijttafeltje. De eigenaresse kwam verschrikt naar ons toe …. Alles kwam goed. Al was het maar voor de helft. Morgen verder. 

4-5-24 Calvi dell'Umbria

Vanochtend te lang getreuzeld. Het ontbijtje stond klaar met taart en onze eigen gezonde spullen. Cappuccino gemaakt, espresso, yoghurt, sapje, water, crackers en kaas. Veel te uitgebreid. Dus toen we om 9 uur weg liep waren we al laat, wetende dat dit de laatste zware etappe was voor Rome. En dan nog 1,2 km teruglopen naar de route, omhoog. Bijna 1000 meter omhoog, los van dit stuk, en ook omlaag, over wat bleek, omhoog allemaal keien. De lengte kwam op meer dan 22 km. 

Er was gewaarschuwd in ons boekje voor een riviertje na 4 km die wellicht niet met schoenen over te steken was. Gezien het weer hadden we een handdoek en crocs bij de hand.

Best leuk toch? Dat er daarna nog een riviertje kwam en daarna nog een was minder. En daarna dus dat oneindige kiezelpad omhoog. Het is niet zo dat ze kiezels gestort hebben, allemaal puur natuur, ze horen daar. Een klooster bezoeken doen we ook nog, maar daarna gewoon jezelf naar boven knokken. De eerste etappe vanaf Sint Jean Pied de Port is kinderspel hierbij vergeleken. Maar we knokken ons naar boven, daarna wat vlak en uiteindelijk de afdaling op een kleine niet bereden asfalt weg. Uiteindelijk komen we ineens uur of 7 aan bij ons hotelletje. Gelukkig kunnen we daar om half 8 lekker eten en drinken. Mooi toch, 29 jaar geleden gingen we samenwonen op deze dag. Het 30ste jaar is begonnen. En nu, na de maaltijd en de wijn zijn we kapot. Morgen meer

3-5-24 Stroncone

Vanochtend vroeg op en om half acht de Lauden. In de grot waar ook Franciscus graag zat. In de kapel. Altijd met gezang en muziek. Deze keer met gitaar. Daarna snel naar de bar om een ontbijtje te scoren met lekkere koffie en tosti's. We zagen onze mede caminogangers al snel langskomen. Die komen een bakkie doen, voorspelde ik, Hetty dacht van niet … en ze kwamen. Dus een gezellige start. 

En toen op pad. Nog min of meer droog. De regenbroek uit voorzorg al aan want de weerberichten op de GPX viewer logen er niet om. 12 millimeter. Maar het leek mee te vallen. De tocht was relatief kort maar het pad was wel stijl omhoog. Daarna kwamen we op een soort hoogvlakte. Daar was een camping die wellicht op 1 mei zou opengaan. Niet dus. Geen koffiestop. Dan maar even drogen tussendoor. De regen is helaas toch gekomen. Met tussendoor mooie periodes. Maar toen we het stadje Stroncone

binnenkwamen en op Hetty haar verzoek ook even naar het historische centrum gingen, barstte het echt los. We hebben zelfs even geschuild. Ik schrok van het lichten en de klap en dat is zelfs op video te zien. Met open mond kijk ik toe.

Maar toch het café bereikt en samen met onze wandelgenoten wat gedronken en toen ieder naar zijn onderkomen gegaan. Voor ons onderkomen zouden we moeten bellen om de sleutel te vinden op een geheime plek. En wat bleek, hij zat op de buitenkant van de buitendeur 😂. Het ontbijt stond al op tafel. Alles pico bello geregeld. Tussendoor alles in huis gehaald voor een gezonde pasta met Montefalcowijn uit 2021. Vond die van 2022 lekkerder. En toen gaan koken natuurlijk. De verhuurster kwam even langs om de betaling te innen en het paspoort te fotograferen. En nu uitbuiken. En alles laten drogen wat nat is. 

2-5-24 Greccio

Op buienradar zag het er al veelbelovend uit. Blauw en zelfs een klein beetje rood. Wat een mooie kleuren op zo'n weerkaartje. Dus helemaal ingepakt, met poncho/regenbroek (ik) en poncho/beenwarmers (Hetty) liepen we naar buiten. Het drupte wat maar verder ok. We maakten al grappen over ons goede gesternte totdat, na een harde knal onweer, de regen losbarsten. Echt hard. Nadat we over een spekglad fietspad verkeerd waren gelopen en dus ook weer voorzichtig terug, begon het hard te waaien. Inmiddels had ik het koud. Ik had alleen een T-shirt onder mijn poncho. We vonden een huis met een hoek en eerst alles af, poncho en rugzak, en snel de trui aan. Hetty had haar handschoenen gevonden, bij mij waren die iets verder weg dus liet ik dat maar zitten. En toen strompelden we weer verder. Nou ja, laat ik niet overdrijven, we liepen verder. 

Hetty had haar open schoenen (sandalen met een dicht voorkant bij de tenen en een half dichte hiel) afgedekt met een thuis ontwikkelde uitvinding. In combinatie met een lange broek met beenwarmers eronder hield ze het redelijk comfortabel en droog. Wel krijg je, niet te vermijden, condens aan de binnenkant van de poncho's en de zelf ontwikkelde schoen rubbers. Dus vochtig wordt het wel maar niet koud. 

Onderwijl dacht ik aan vanochtend. We hadden we een goede start. Lekker ontbijt met cappuccino, eigen crackers, yoghurt uit de koelkast en wat zoetigs. Ik heb een Oekraïense studente uit Londen nog geleerd wat een melkopschuimer was en hoe die werkte en dat vond ze geweldig. Natuurlijk ging het onvermijdelijk ook over de Oekraïne en dat raakte haar wel, tussendoor ging ze even koffie maken. Ze was de Camino gaan lopen omdat ze zich moeilijk kon concentreren op haar studie en ze kreeg respijt van haar universiteit om dit te doen. Het verhaal hier herhalen is niet zo zinnig want jullie kunnen je er wel wat bij voorstellen. Wat me wel raakte was haar verdriet en diepe teleurstelling in haar Russische medestudenten. Die alles kunnen weten en die het geen bal interesseert. En de familie die in Rusland woont en zelfs na het opsturen van de foto's van kapot geschoten huizen nog ontkennen dat er iets mankeert aan Rusland. Haar conclusie was dat het in Rusland alleen maar om macht gaat en nooit om waarden. De Russische ziel is er één van agressie en barbarisme. En toen ging ze op pad voor haar 30 km. 

Uiteindelijk ging het wat minder hard regenen en konden we in een café iets drinken. Naast de koffie hadden ze ook "taart van de nonnen’. Heel lekker. 2 cappuccino en 2 latte macchiato erbij, en nog wat eigen chocolade en wasacrackers met kaas, en we knapten weer helemaal op. Marlies en Bert kwamen ook redelijk verzopen aan, ze waren later omdat ze eerst de tent en nog wat spullen hadden teruggestuurd naar Nederland. Hele aardige lui en het werd weer gezellig. De problemen van de regen, wat lekt en wat lekt niet, werden besproken. 4 koffie en 2 stukjes taart kostte 10 euro inclusief een fooi. Dat is toch best wel leuk. Plattelands prijzen. 

Vandaag 2 keer verkeerd gelopen en pas gecorrigeerd na 400 meter. Dus 1.6 km te veel. Dat komt door de nattigheid. Je controleert de route minder vaak op je telefoon. Vandaag was de route soms wel gemarkeerd in het tweede deel maar ook daar verliepen we ons. De controle is goed maar kan beter. 

Tijdens de wandeling stonden er 2 honden te blaffen, niet achter een hek, maar ze leken onschuldig, en dat waren ze ook. Een langharige teckel en een vuilnisbakje.

Leuke honden. Ze vonden het leuk mee te lopen. Ze kenden overduidelijk te omgeving. Overal roken ze of het nog goed rook. Ze hadden wel een halsband om. We liepen het stadje in met onze begeleiders en ze hielden elkaar en ons goed in het oog. Toen zagen we een bar met een open deur. Het begon weer te regenen en we liepen naar binnen. Moet je je voorstellen. Je zegt hallo en komt dan met z'n tweeën en 2 honden binnenlopen. Ik bestel onze gebruikelijk recept, deze keer met dikke plakken cake en we gaan zitten. De hondjes gaan vervolgens echt de hele zaak verkennen, ook naar de toiletten want daar ging Hetty heen en vervolgens gaan ze wachten wanneer we verder gaan. Na een 20 minuten is de teckel het zat en blaft. Ik zeg ‘’stil’. Hij is stil. Daarna herhaalt dit tafereel zich nog een keer. De teckel wacht nog 1 minuut op ons en vertrekt dan, gevolgd door zijn maatje. Ik denk op de weg terug omd dit morgen weer te gaan doen. 

We gaan weer lopen. We worden weer ingehaald door Bert en Marlies en we bereiken, droog, Greccio. Leuk plein, ook een café, iets drinken en dan weer door. Op weg naar het klooster. Daar moeten we de sleutel voor 7 uur ophalen want daarna sluiten ze. Een Fransman die we tegenkwamen wilde dat ook, maar het was vol, Bert en Marlies hadden ook gebeld, vol. Toen we van de monnik de sleutel kregen en ons onderkomen binnentreden bleek wat we al verwacht hadden, uit eerder klooster ervaring. 4 bedden en verder niemand. Snel de natte spullen uit, sokken op het elektrische kacheltje, de kleren even wisselen en naar de bar. Alle auto's zijn daar weg zien we, behalve van de vertrekkende bardame. Geen bar, geen eten. Even balen, maar een emotie duur maar anderhalve minuut als je hem niet voedt. Dat deed ik een keer en na 3 minuten waren we weer blij. Natuurlijk heb ik altijd veel eten in mijn rugzak, dus crackers, kaas met mayonaise, pinda's, rozijnen, is genoeg om de honger te stillen. Ik mis vooral mijn wijntje bij het eten. 

Nu de dag van morgen voorbereiden. We hebben morgen een appartement met keuken en daar tegenover de winkel las ik. Moet goedkomen. En hier is de boiler en het kacheltje aangezet, de slaapzakken liggen al op bed, extra dekens voor als het koud wordt vannacht. We hebben ons donsje wel aan als extra verwarming. Dus … slaap lekker en tot morgen. 

1-5-24 Rieti

Wat een goed gekozen dag voor een rustdag. We worden wakker van de regen maar hoeven het bed niet uit. Is dat lekker of niet? Relaxed ontbijten met door ons zelf gemaakte cappuccino met Lavazza espresso, echt goed, en melk in een Lavazza melkopschuimer, met allerlei cakes en muffins, gecombineerd met onze eigen wasa volkoren knäckebröd en kaas. Heerlijk. Marlies en Bert komen ook aanzakken en het is tegen elven voordat we eindelijk met 2 geleende paraplu's buiten staan. Het drupt nog maar het is niet koud. We bekijken de stad, nemen een bak koffie met panini's en komen even na drieën weer in de gemeenschappelijke huiskamer. Rita, onze gastvrouw, komt ook thuis (ze heeft inmiddels 5 groepen rondgeleid in de stad) en een fietsende Costa Ricaan komt nat binnen. We praten over Costa Rica, waar we ooit waren, en over zijn tocht. Assisi-Rome-Assisi. 

En daarna een koffie en nu aan de wijn. Om 6 uur krijgen we een rondleiding door de ondergrondse stad van Rieti. Tot die tijd drink ik Chanti en schaak op mijn telefoon. In plaats van slechter te gaan schaken na een paar wijntjes gaat het steeds beter. Misschien zaten al de tegenstanders tegelijkertijd aan de wijn 😀. 

Tijdens het ontbijt kwam het gesprek, naast allerlei serieuze discussies over geloof en jeugdtrauma's, het gebruikelijke gezellige gekeuvel van onze generatie, ook op wat je bent. Familieopstellingen ving ik op met mijn linkeroor. En toen de vraag, voel je je dan een pelgrim. En ja, dat komt nog het dichtst bij wat ik mij zou kunnen noemen. Niet alleen als loper maar ook gewoon in het leven. Ik voel dat ik pelgrimeer in het leven. Niet meer van A naar B maar gewoon van A naar A. Bewegen, verplaatsen, maar toch gewoon op dezelfde plek blijven, en toch gelukkig zijn. Ik probeer wel zoiets duidelijk te maken soms maar als je al niet het wezen van pelgrimeren duidelijk kan maken, hoe kan je dan pelgrimeren als levenswijze duidelijk maken? En toen besloot ik nog maar een wijntje te nemen en verloor ik de volgende 5 minuten partijtjes glansrijk 😂. Van A naar A. Zoals een bezoek aan een ondergrondse stad. Je gaat naar beneden maar je komt er op dezelfde plek weer uit, en toch ben je helemaal blij. 

Na deze bespiegelingen zijn we, heel passend, de onderwereld van Rieti ingedoken, letterlijk de stad onder de stad, waar vroeger zelfs de boten konden varen. Waar de melaatsen zaten om allerlei redenen (water dichtbij, vaak wassen enz) en waar de urine werd ingezameld voor de leerverwerking en hoe je daar rijk mee kan worden, waar de schuilkelder waren in de tweede wereldoorlog en nog veel meer. Dat duurde wel een kleine 2 uur. Zeker interessant maar wel lang. Honger. Toen nog zoeken naar een aanbevolen pizzeria met z'n vieren (wat een herrie maken die Italiaanse families, niet normaal) en dan uiteindelijk uitrusten in bed. Morgen ruim 20km, het klooster waar we slapen ligt 2,3 km verder dan het eindpunt van de etappe maar een route wijzigingen (in verband met onderhoud aan een fietsbrug, doorgekregen van een van de makers van het boek welke we volgen, waarvoor dank!), maakt de route weer iets korter. En we moet wel voor 7 uur de sleutel ophalen bij het klooster. Dus … tot morgen.