30-4-24 Rieti

Natuurlijk hebben we even aan Juliana gedacht. Koninginnedag. Zo'n Koningsdag beklijft niet. Vanochtend lekker ontbeten, samen met Italiaanse huisgenoten uit Milaan. Erg gezellig zo dat we weer niet de prijs van vroeg beginnen hebben gekregen. Om half tien waren we op pad. Maar de afstand zou maar iets van 16 km zijn, en geen extreme hoogten en af en toe een verhard weggetje. Moet kunnen. Gisteren even een mailtje gestuurd naar Rita in Rieti dat we er aan kwamen maar waarschijnlijk niet zo vroeg waren. We herstellen zo lekker van de eerdere vermoeienissen. Na 4 km een heerlijke koffiestop met dezelfde Italianen en nog meer Italianen, zo druk hebben we het nog niet gezien. Voor Italiaanse begrippen is het druk op de route. Dat komt omdat er ook nog een andere populaire route hier over hetzelfde traject loopt. Zie de foto van het boekje. Schijnt ook erg mooi te zijn. En het is morgen 1 mei, een vrije dag. 

Na de koffiestop nog ergens een ‘rugzak tegen een hek' stop voor wat crackers met kaas en dan daarna door naar een klooster met grote moestuinen waar ze een soort afkickkliniek hebben. De moestuinen zien er zo goed uit dat ik denk dat ze de (ex) verslaafden er hard laten werken. Hier komen Bert en Marlies ook aan. Ook niet zo vroeg vertrokken, en Bert heeft nog last van een blaar onder de bal van zijn voet. Niet zo makkelijk te vermijden die plek. We kletsen wat, eten wat en openen de zak rozijnen. Onderweg gekocht van een Italiaan, die ons ook van water voorzag (nog nooit zoveel watertappunten op een kaartje gezien, nog nooit zoveel buiten gebruik gezien of onbereikbaar wegens een kleine goed aangegeven omleiding) die toen Hetty wilde uitleggen wat Nederland en Rotterdam was en over Feyenoord begon, gelijk over Matthijs van der Poel begon. Want hij kende zijn vader. En hij had gelijk. Voetbal is leuk, wielrennen is belangrijk. Zo grappig allemaal. 

Uiteindelijk het klooster verlaten, toen we binnenkwamen in de kerk van het klooster kregen twee mannen een wel heel uitgebreide toelichting op alles. Nadat zij uit het kerkje kwamen, een 3 kwartier later, zei Hetty, opschieten hoor, dadelijk komt hij ons ook zo lang alles vertellen 😀. Jammer toch die cultuurbarbaren. Maar ik deed voor Hetty natuurlijk ook mijn best om de heren, die er uitgeput uitzagen, snel te volgen toen ze wegliepen. 

En toen Rieti. De stad was veel groter dan ik had gedacht. Echt wel een stad. Ons onderkomen bij Rita Giovenelli, uit het boekje, lag in het oude centrum vlak achter de grote winkelstraat met de grote boekhandel in een oude kerk. We werden ontvangen met koffie en een lekker yoghurtje en kregen een toelichting. Voor het ontbijt konden we alles pakken wat er was en dat is veel, en tussendoor ook. Een leuke kamer, niet de grootste omdat Rita bang was dat ik te lang zou zijn om daar onder de douche te kunnen staan, maar een mooie kamer. Morgen om 6 uur pm krijgen we een rondleiding van Rita door de ondergrondse stad. Samen met Bert en Marlies (ja, van de sultan trail). Rita, onze gastvrouw, heeft ook een leuk kinderboekje geschreven, ook vertaald in het Nederlands (en nog 9 andere talen). Een heel grappig boekje. 

Omdat we morgen geen zin hebben te koken (eerst die rondleiding om zes uur) gaan we vandaag min of meer gezond aan de gang met falafel balletjes, couscous en groente en voor Hetty iets met tonijn erbij (doet ze normaal nooit hoor 😂). Een fles bier, rode sinaasappelsap en Chianti erbij, dat moet goedkomen. 

Dan nog een weetje . Het brood is hier niet lekker, compleet zoutloos. Al het brood. We vroegen waarom? Op een nette manier. Niet zo van ‘’waarom is het brood hier niet te eten’ (en zeker niet op zijn Rotterdams). Het blijkt met de belastingheffing uit de Romeinse tijd te maken te hebben. De mensen hier weigerden nog zout te gebruiken in verband met te hoge belastingtarieven. Ze boycotten het zout. En voor wat het brood betreft is dat daarna in deze streek altijd zo gebleven. 

Morgen uitslapen en de stad bekijken en zorgen dat we niet nat worden. Morgen is regen voorspeld. 

Tot morgen 🙏

29-4-24 Pogio Bustone

Om half 7 op om om half 8 aan het ontbijt te zitten. Het lukte. Een echt Italiaans ontbijt, met veel cappuccino, voor ons extra water, een soort harde taart en lekkere croissants. Daarna naar de auto. Een aardige brommerige man, ik denk vader die opgetrommeld was door dochter, liep met ons mee naar een stokoude grote Alfa Romeo. Hij reed er voorzichtig mee en we kwamen bij het overgeslagen hotel, waar we best hadden kunnen slapen. Ze dachten zelfs dat Bert Victor heette. Maar ja, na 2 mails zonder antwoord kan je dat niet weten. Uitgeladen uit de Alfa vroeg ik wat het kostte, het kostte niets. Ik denk dat hij de opdracht had meegekregen dit te zeggen. De tip was dus welkom en een grote glimlach kwam tevoorschijn. Hij bleef nog even een praatje maken en het ijs was gebroken. 

Toen op pad. En gelijk door de bossen en velden, langs de rivieren, en alles in een groen licht wat je alleen in de lente kan zien. Wel veel stijgen en dalen, soms lastige paden, maar genieten. Bij ons tweede pauze kwamen Bert en Marlies gezellig met ons mee picknicken, die verbaasd waren ons hier al te zien. Want wij zouden 3.5 km plus 200 hoogtemeters extra moeten maken. Het geheim maar verklapt dat de auto ons geholpen had bij de start. Wij gingen weer door naar de paden waar Franciscus gelopen had en gingen naar zijn favoriete eik toe. Die kerel had echt wel smaak en gevoel voor mooie natuur. Ik moest nog denken aan het antwoord op een vraag aan iemand (wie ben ik vergeten) of hij in God geloofde. Ja, zei hij, ik geloof in de God van Spinoza. En wat zei Spinoza, godslasterlijk in die tijd, God is de Natuur. 

En de eik, die dus in 1200 al mooi was, was dat nog steeds. En al dit prachtige favoriete gebied leek dus wel wat op La Verna. Niet toevallig denken wij. En opvallend, waar hij het mooi vond, stonden altijd heel veel cyclamen (een observatie van ons, waar de theologen nog veel aan zullen hebben). 

Op het eind werd het toch wel wat zwaarder. We liepen een stukje mee met Bert en Marlies en kletsen wat over autisme en kinderen, maar zij lopen toch wel wat harder dan wij. 

Aangekomen in het dorp eerst even het klooster bekeken en daarna onze verblijfplaats zoeken. Dat viel niet mee, ook al had de jonge man die dit verhuurde voor 45 euro per nacht, zich uitgeput in foto’s om het huisje aan te duiden. Inderdaad, zoals hij schreef, Google Maps helpt je hier niet. Leuk huisje, we zijn hier samen met 2 andere Italiaanse lopers. 

Omdat we niet zo geweldig gegeten hadden de laatste dagen, vonden wij het echt nodig weer even gezond te eten. Een winkel vinden viel niet mee, oude Italianen verstaan zelfs supermercado niet, maar uiteindelijk toch wel. Nou ja, de naam supermarkt is ook wat overdreven. Maar ik kon er veel kopen. Hetty lag op de bank te rusten. Tot ik haar opbelde. Hoe kom ik terug, ik was de weg alweer kwijt. Daarna douchen en koken. En nu, om 2100 uur, klaar. Even een blogje schrijven. Gelukkig had de supermarkt Birra Moretti, in de de grote flessen. Dat scheelt. En het eten was best lekker, en de koffie ook. 

Tot morgen. 

Polino 28-4-24

We verlieten vol goede moed onze verblijfplaats. Na een ontbijtje op zijn Italiaans. Maar ach, toch wel lekker. Bert en Marlies moesten eerst nog naar de winkel en kwamen na 4 km voorbij gestormd. Wat een conditie zeg. Wel mopperend op elkaar, zoals dat in elk goed huwelijk gaat. Bert was vergeten zijn waterflessen te vullen en Marlies vond dat een beetje stom. Heerlijk om dat van afstand te aanschouwen, wetende dat het ons precies zo kan gebeuren (dat ik ze vergeet dan hè, niet Hetty). 

Maar niet alles kan goed gaan. Gisteren bijvoorbeeld bleken onze telefoons niet goed opgeladen. Waarom niet? Ze lagen wel aan de oplader, laadden goed op. Tot het moment dat ik het licht uitdeed. Want in Italië (en Frankrijk) heb je lichtknopjes waarmee je heel het stopcontact uitzet. Ik was daar ooit al eens ingetrapt … En nu weten jullie ook waarom je ook bij een nieuwe telefoon met goede batterij je altijd een accu mee moet nemen. 

Vandaag een relaxte wandeling. Vrij kort. Ik had wel gelezen over hoogtemeters, maar ach. Oftewel, de wandeling was toch pittiger dan gedacht. Omdat wij geen slaapplaats hadden op de route, weken wij uit naar Polino. Nog korter, alleen dan moet je wel nog 200 meter dalen naar dat stadje over een soort grindpad met 20% dalingspercentage. Daarvoor was het pad ook wel met kiezels en rotsen geweest dus de voeten werden wat moe. Tussendoor een stukje asfalt, bijna zonder auto's, wat wel heel lekker was. Maar goed op die afdaling gleden mijn beide voeten weg en zat ik op de billen. En toe ik dacht stoer op te kunnen staan als een ware yogi mét de rugzak nog op ging ik zo weer naar de grond. Toen maar gewoon mijn verlies genomen, rugzak afgedaan, opgestaan, het ego getroost en de rugzak weer omgehangen. Inmiddels was Hetty nabij gekomen en deed ik of er niets gebeurd was. Jammer alleen dat ze het wel gehoord had. 

En toen waren we in Polino. Stralend in de zon liggend. Eigenlijk dus een alternatief wat je niet wilt (je moet die 200 meter ook weer terug namelijk) maar dan merk je wat een grappig leuk dorpje het is. Een dorpsplein met een hotspot, veel kinderen en ouwetjes, waar het echt gezellig is. Een leuk oud fort, en monument met daarachter de gemeenschappelijke wasgelegenheid, een traiteur waar we ook slapen, dus een maaltijd, en omdat de winkel op maandag nog dicht is, voor morgen panini's om mee te nemen. En wellicht kan ze regelen dat we op het echte startpunt worden afgezet voor de volgende etappe. Zo niet dan moeten we 3.5km en een paar honderd extra omhoog. We gaan het zien.

Vandaag was het weer geweldig, de uitzichten van grote schoonheid, de bloemetjes heerlijk, en het pad uitdagend. Wat wil je nog meer?

Net terug van de salade en pizza, wijn uit het vat, en we mijmeren dat in september de Camino del Norte in vergelijkbare hiermee natuurlijk wel mee zal vallen. Zo denkje jezelf iedere keer weer jelemaal gelukkig. 

27-4 Ferentillo

De wekker vroeg genoeg gezet, en daarna onze kleine tenen met smeerwortel behandeld, het eelt is scherp en moet zachter, daarna leukopor erop geplakt en dan de wandelwol in de sok. Het is wat het is. Vroeger nooit last van. We hadden zo'n uitgebreid ontbijt dat we nog niet echt vroeg waren. Half negen liepen we naar de roltrappen. Met pijn 😥 in ons hart. Tweehonderd meter naar beneden met de roltrap. Dat moeten we allemaal weer omhoog. Maar eerlijk is eerlijk, het is prachtig. Op het kaartje stonden al allemaal uitzichtpunten aangegeven, over de stad uitkijkend, over de brug, maar gelijk al wel pittig omhoog. Gelukkig enigszins regelmatig en niet met die grote stenen, dus je kan een ritme ontwikkelen. Voor deze arme copd-er, die zijn huppelende vriendin voor hem uit ziet rennen, erg fijn. De kleine versnelling op. Maar tevreden over deze eerste 400 metern omhoog. De laatste officiële koffiestop is na 4 km. Er is hier een hotelletje. Nog wel een idee voor mensen die de stad Spoleto willen bekijken en dan in de namiddag hierheen kunnen lopen. En er is een Franciscaans gebouw. Waar in 1700 slaapplaatsen waren. Een kist, een kan, een raam. Ik neem aan dat de broeders op de grond sliepen. 

Het pad, dat vermoedde jullie al, bleef niet zo lekker soepel. De stenen kwamen, de steentjes kwamen, de geulen, de stijgingen. Mijn kleine teen voelde ik wel. 

Na nog eens 8 kilometer komen we bij Mario. Mario woont in een klein kerkje (eerst in een tent) en zet koffie voor zijn gasten. Ooit in de IT maar na 23 jaar, en een camino in Spanje, daar mee opgehouden. En hier terechtgekomen met zijn tentje en niet meer weggegaan. We hebben hem de groeten overgebracht van Danielle, onze camino reisgenoot van vorig jaar, en Ben, die daar pas nog geweest was. Heerlijk om zijn verhalen te horen en koffie te drinken. Hij deed Hetty denken aan Henk, een kunstenaar in Dordt. Mario is iemand die wel onder de noemer Crazy Wisdom is te benoemen (als jullie daar ooit van gehoord hebben). Het was gezellig, desondanks probeerde ik Hetty weer aan de wandel te krijgen. Onze toastje met kaas hadden we al op. Maar we moesten nog even het uitzicht punt bezichtigen, en daar zitten, zie de foto, en daarna het waterpunt en de moestuin. Kortom, toen we ons heerlijke bezoek afronden hadden we er pas 12 km opzitten en moesten er nog 12 komen met heel veel hoogte en beroerd terrein. Voor de laatste 6 had ik wel de eigenaar van onze slaapplaats gestrikt om ons op te halen maar daar was ik niet helemaal gerust op. Het was echt een gave en prachtige tocht, zwaar maar met zon en woeste uitzichten. We gingen diep maar kwamen boven. Toen we in het dorpje van 130 mensen kwamen (we zagen maar 1 huis) gingen we zitten en proberen te bellen voor de shuttle service. Een hele grote witte zwaar blaffende hond negeerde we gewoon. Even niet, geen zin in. En dus ging hij uiteindelijk gewoon zonder geblaf naast ons liggen. Tot er een auto langskwam die hij aan moest vallen kennelijk. Maar de rust keerde terug en zelf de kat kwam een kijkje nemen. Het bellen lukt uiteindelijk en ze wist wie ik was en zou en in 5 minuten zijn. Geweldig. Na een klein kwartier kwam de eigenaar en laadde ons in. Die 5 km was best nog ver! Maar toen waren we er. Geen tijd meer voor de tuin. Gewoon douchen, de route voor morgen bekijken en gaan eten. De eigenaresse bracht ons (te gevaarlijke weg) en kwam ons ophalen. En daar, in het restaurant, kwamen we Bert en Marlies tegen, die voor ons liepen. Alles gelopen, ook het laatste stuk, al had Bert nu erg veel last van zijn doorgeprikte blaar. Ze kwamen uit Bologna lopen omdat ze de route Wenen Istanboel erg saai vonden. 

En nu inmiddels uitrusten en naar bed. De voeten zijn verzorgd, de magen gevuld, de lever aan het werk gezet, tijd om te gaan slapen. 

26-4 -24 Spoleto

Op zoek naar de vermiste kat. Hier op ons pleintje zitten er een paar. Ons eeuwenoude pleintje (er zijn oud Romeinse opgravingen).  Ze krijgen te eten en te drinken. Maar die zullen het niet zijn. Vanmorgen lekker uitgeslapen en de gedroogde kleren van de CV afgehaald. Koffie gezet in de percolator die hier in alle appartementen en keukens en zelfs in hotelkamers (elektrische) staan naast de immer gevulde koffiebus. En relaxed opstaan. Genieten van de heerlijk grote kamer en slaapkamer op hoogte in die kamer. Om de belangrijkste bezienswaardigheden te zien hoeven we niet ver te lopen. We zitten er tussen geklemd. Rondje fort en de Duomo gedaan. Bij het fort kom je bij de grote brug die gerepareerd wordt na een aardbeving en nog steeds niet bruikbaar is, zo als al aangegeven in het boekje van de Franciscaanse voetreis. De stijgers staan hoog tegen de brug en de rand is al opnieuw opgebouwd met een nu nog lichtere kleur steen. Vandaag werd er niet aan gewerkt. Vrijdag na bevrijdingsdag nemen velen een lang weekend. Bij de Duomo komt een bruidspaar aan in een Fiatje 500, met de bruid in een witte jurk met sleep.

Hetty gaat ervandoor want die wil dat wel even vastleggen op de gevoelige plaat. Ik ben nog een tijdje zoekende geweest naar haar maar heb haar weer teruggevonden. Daarna, na de cappuccino en de latte macchiato, door de stad dwalen en de roltrappen opzoeken en een winkel zoeken. We hadden een Lidl ontdekt en dat is prettig voor een aantal producten. We maken vandaag zelf eten klaar. Iets met linzen (en uien, champignons en ketchup) hoe kan het ook anders.... Tijdens een camino moet dat toch een keer. Voor de …. eiwitten, juist! We moeten dus wat foerageren. Wat zijn die roltrappen lang! Wat een ideaal systeem. En we vinden de Lidl. Pain de chocolate, volkorenbroodjes, kazen, pinda's, Griekse yoghurtjes, rode sinaasappelsap, vijgen, bananen en tonijn en salade voor Hetty. Ik gebruik wel de olie want die heb je nodig voor het bakken. En een Leffe Blond, gewoon omdat dat lekker is. 

Het weer is goed, beetje fris vanochtend en af en toe een spatje regen, maar niets om je zorgen te maken. 

En de route voorbereid. We gaan morgen eerst met de roltrap naar beneden, daar pakken we de route bij het beginpunt op. Dan na een kilometer of 4 nog een keer wakker worden met een laatste koffie op de route. En dan gewoon langzaam omhoog met een inmiddels wat zwaarder geworden rugzak. En hoe is het dan opgelost om dan niet gelijk onze lichamelijke of geestelijke grenzen op te zoeken? 

Bij het zoeken of er een restaurant was bij onze slaapplaats, Agriturismo Il Borgo, in Ferentillo, mailde ik ze of er zoiets was. Ze hebben wel een gemeenschappelijke keuken maar na zo'n tocht zag ik dat niet zitten, los van het extra gewicht. Er was er een, en eventueel konden ze ons wel even brengen of de weg wijzen. Brengen? Mmmm. Met de auto? Even googlen en wat ziet mijn oog, een shuttle service. Op de route gekeken en dan zie ik als we uit het bos komen kruisen we een weg, bij een dorpje (van 130 heuse inwoners). En omdat dat dorpje een naam heeft heb ik een punt op de kaart die ik kan communiceren naar de agriturismo… met shuttle service. Weer een appje of wij in dat dorpje opgepikt kunnen worden?. En ja hoor, dat wilde ze wel doen. Weliswaar spreken ze nauwelijks Engels maar dat moet gaan lukken. Dus dat scheelt nog wat kilometers. Plus de 3 die we niet hoeven te lopen (heen en weer naar het hotel waar we niet terecht konden) is dat genoeg, denken we, om gezond aan te komen (aankomen doe je altijd wel). Alleen de weg van ons naar het beginpunt moeten we er dan weer wel bij optellen. De hoogtemeters blijven wel gewoon grotendeels intact. Het gaat helemaal goed komen. 

25-4-24 Spoleto

25-4-24 Spoleto

De stad van de soap en de verdwenen poes. Een van de meest succesvolle soaps in Italië speelt zich hier af. Totdat de poes kwijtraakt van een van de hoofdrolspelers. En nog erger, als hij de stedelingen van diefstal beschuldigd. Zo las ik in de Trouw. Hoe het afloopt, geen idee. Al kwamen we net op de terugweg van ons restaurant een aantal poezen tegen op weg naar hun voederbakjes in het kleine parkje tegenover het Palazzo, waar wij in verblijven, is dat hem? Een heerlijk verblijf waar we ook een rustdag hebben om deze meest populaire stad in Italië te bezoeken. Net begonnen, door een heerlijk diner in een vol restaurant. Het is een feestdag in Italië, dus beredruk. Om precies te zijn, het is bevrijdingsdag. Duitsers zijn verslagen en Mussolini is weg. Twee restaurants waren vol maar de derde, daar mochten we wachten. Met een Italiaans paar. Over truffels gepraat en de kosten en hoe je ze echt moet klaarmaken. En toen konden we aan tafel. Heerlijk eten altijd. Met Montefalco Rosso uit 2020. Wat ruikt die wij wijn toch lekker. 

We zitten hier 2 nachten in het Palazzo Campello, heerlijk ruime kamer in twee verdiepingen met een zolderschildering van Sint Franciscus. Best wel gaaf. Omdat alles te bereiken moesten we wel 27 km lopen, 25 route en nog 2 om te kijken of we onze overleden pelgrim nog konden helpen, maar nee, die kerk was nog dicht. Wel een heel grote markt, wat later bleek voor het feest. Met rode kruis en politie. De ettape was best wel pittig maar redelijk vlak, maar met een zonnetje, in korte broek en zelfs een paar uur in t-shirt. Gelukkig wel 2 keer een koffietent. Bij de kerk best wel OK. Die andere had alleen bier en espresso, rare tent, rare kerel. Bij de eerste tent nog gesproken met een Italiaan die Zwitsers Duits sprak omdat hij daar gewerkt had.

Zoals gezegd, morgen Spoleto dag en uitrusten, boodschappen doen en de tocht voor overmorgen voorbereiden. Want omdat we de slaapplaats niet kunnen krijgen na 12 km moeten we 2 etappes in een keer lopen. Even snel rekenen, 1200 hoogtemeter met 30km. Maar … flink op de kaart kijken, daar moet iets van af te halen zijn? Maar eerst … uitlslapen. Tot morgen.

24.4.24 Montefalco

24.4 Montefalco

De Montefalco Wijn is lekker (binnenkort vast wel ergens op de menukaart maar nu geen fles gekocht) weten we van vorig jaar maar het dorpje valt wat tegen. Wel een mooi plein. De perfecte pelgrim die stierf zittend tegen de biechtstoel, al wachtend op de biecht, ligt in een kerkje hier een paar honderd meter vandaan, maar het kerkje is dicht. Morgen een nieuwe poging (om hem te zien, hij is gemummificeerd, niet om hem na te doen). Wat mij namelijk bezighoudt is dat hij nu zonder de biecht dood is gegaan en of dat zijn karma niet negatief beïnvloed heeft? Of zoals de Christenen zullen zeggen, heeft hij nu zijn ticket verspeeld naar de hemel, blijft hij nu gewoon daar liggen zonder opgewekt te worden? Hij ligt in een kerk wel goed zou je zeggen. We zullen het nooit weten maar als de kerk morgen open is zal ik hem sterkte toewensen. Het is tenslotte een collega pelgrim en die gun je het beste. Een kaarsje opsteken als het kan is denk ik het het minste wat je voor hem kan doen. We zullen zien. Maar nu naar vanochtend.

Na een goede nacht zijn we opgestaan en verrast door het weer. Geen regendruppels maar fluitende vogels waren ons deel. Wel koud, dus de broekspijpen blijven nog even aan, maar we beginnen zonder poncho. Eerst naar de auto (die in het vorige fotoverslag parmantig onder de regenboog stond) want de paraplu wordt niet meegenomen en het paarse jasje ook niet. Het gewicht geeft de doorslag. En daarna naar de route. We komen een Duits paar tegen, we knikten en vroegen of ze naar Rome gingen. Dat gingen ze. Alleen wij ook, en wij gingen de andere kant op. En jawel, zij moesten omdraaien. Al gingen ze heel snel een andere kant op. Zij volgden de (Duitse) Roter route en wij de (Hollandse) Franciscaanse Voetreis. Later zagen we ze na 8 km voorbij lopen toen wij wat van de route af tegen een muurtje zaten. We zullen ze vast nog zien. 

De route was best wel mooi, mooier dan gedacht eigenlijk. Even Spello uit, maar daarna mooi vlak land. Ik dacht ook dat het wel vlak zou blijven al liepen we steeds naar de heuvels toe. Maar op het eind gingen we toch omhoog. Maar met een mild percentage. Goed om er in te komen. Een paar keer door het hele hoge gras, korte stukjes, maar bij het naderen van Bevagna wat langere stukken door het heel hoge natte gras. Toen het mans/vrouwshoog werd, was het wel tijd om even naar het droge asfalt terug te keren en het laatste stuk te vermijden. 

Bevagna was een aangename verrassing waar we heerlijke cappuccino, appelcake en cheesecake aten. Zeker verdiend. Dat gaf ons veel kracht voor de laatste 7 km. Uiteindelijk, inclusief door het stadje en naar de auto heen en weer 22 km gelopen met een bescheiden stijging van 300 meter. 

In Montefalco werden we opgewacht (we hadden geappt dat we tegen 4 uur er wel zouden zijn) door een vriendelijk man die al buiten stond te wachten en ons leuke appartementje liet zien. Een mooi begin. De spieren doen wel een beetje alsof ze het pittig vonden, maar die spelen gewoon toneel, al denken we daar morgen misschien anders over. Tot morgen!

23.4.24 Spello

23.4 Spello

Flinke buien, af en toe zon, veel wolken, maar het reed lekker relaxed. Aangekomen hier zitten we in een leuk kamertje. Zonder keuken trouwens, die blijkt in het komende dorp te zijn. Dus even wat ompakken en wat verse spullen mee, en de rest achterlaten (de lekkere wijn vind ik altijd pijnlijk) en dadelijk het leuke stadje in. We kijken door de klapdeuren naar het stadje, en vanuit bed naar de stad net binnen de oude muren. We zijn lekker vroeg hier. De auto geparkeerd op een mega parkeerplaats met veel bussen waar die mag blijven staan. Dadelijk wat spullen in de auto zetten die we niet meenemen, Hetty twijfelt of ze toch ook maar een paraplu meeneemt voor als we niet wandelen, maar in een dorpje rondlopen. Dilemma's. Het leven is één groot dilemma. Maar zolang dat over ☔ gaat is er weinig aan de hand. 

Als je Toscane binnenkomt rijden breekt gelijk een glimlach door. Deze streek maakt een mens vrolijk. En Spello zeker. Wat een leuk stadje (weer de stempel vergeten te laten zetten). Heerlijk om hier weer terug te zijn. Lekker wandelen. Met prachtige regenbogen en regen en zon. Alles door elkaar. En eindigen met een heerlijke pizza Gorgonzola en Caprese, Merlot van de tap, cappuccino en tiramisu. Je kan wat hebben als je gaat lopen. Morgen 91% kans op regen en onweer en 14 graden Celsius. Daarna nog een kerkje ingelopen, vol met jonge mensen en een pastor die gezellig aan het praten was met zijn toehoorders. En even van achter uit de kerk naar ons toekwam. Wij vertellen wat we deden, en op de vraag of we getrouwd waren met ‘35 jaar antwoorden’ (wat zo is, maar dan samenwonend. Ach, die man ook weer gelukkig) en hij vond het mooi. Voordat hij naar ons toekwam zij hij ook iets naar de zaal, zo van, hè, we hebben toeschouwers, waarop heel de zaal zich glimlachend naar ons toe bewoog. Mijn symbool van de tocht, het T-kruis, deed het ook goed 😀. Ja, wij verkopen ons wel 😂. Made in Holland, en o zo sympathiek. 

Goed, nu uitbuiken op bed. Vroeg naar bed want me moeten eigenlijk 4 uur ergens een sleutel aanpakken. Maar na een uiteenzetting wat we aan het doen waren is het prima als we een half uur van te voren even appen dat we eraan komen. Ook weer geregeld. 

Het weerbericht wordt beter hoorde van Nederlanders, met KIP caravan. Deze Nederlanders waren net van een camping afgesleept omdat ze vastzaten in de sneeuw. 20 cm sneeuw op het dak en op de weg in de bergen. Wel een leuk gesprek bij de koffie. De aardige man was nog niet bekomen van de schrik dat hij in een week of 5 van pacifist was veranderd in iemand die vond dat het leger een belangrijke functie had. Hoe snel kan het gaan verzuchtte hij. Goed even terug naar het weer. Ik heb zelf eens gekeken en het weer wordt zaterdag beter. Dus 3 dagen even doorbijten, en omdat we het meest toeristische stadje van Italië goed willen bekijken, Spoleto, maar 2 loopwagen in de regen. Dat stelt dus niet voor. En nu naar bed. 

22.4.24 Lodi

Aangekomen in Lodi, een tussenstop. Het was druk bij de Gotthard tunnel. En het sneeuwde gezellig, de bomen waren wit, maar na de Gotthard stopte het met sneeuwen …

en ging het regenen. Lodi is best een behoorlijke stad maar de regen houdt ons binnen. Als we overmorgen starten met lopen is het nog vroeg genoeg om in de regen te lopen. We hopen op droog weer. Maar gelukkig zijn de eerste twee etappes niet zo moeilijk. Daarna kan het beter droog worden, anders wordt het glad in de bergen. Maar so far so good. 

We zitten in een groot appartement voor weinig geld maar het betalen via een link was lastig maar het kwam goed, lastig omdat ik niet absoluut zeker kon weten dat het de verhuurder was. Tenslotte kan Booking gehackt zijn of mijn account. Ik betaalde dus pas toen ik binnen stond. Sleutel uit een kluisje. De auto parkeren kon wel voor de deur maar de buren konden dan weer niet bij hun parkeerplaats (althans, nogal moeilijk, wat natuurlijk net iets anders is). Ze wilden graag de verhuurder spreken maar die zat in de auto. Ik heb de auto een stukje verder gezet, wat ook niet mag, maar waar volgens de buren toch niemand kwam kijken vannacht. Eigenlijk was er een plek waar het wel mocht maar ik kon nergens een parkeermeter vinden. Dus nu Italiaans verkeerd geparkeerd. We zien wel. Leuk weetje, de benzine in Zwitserland is 2.40 op de autobaan maar in Italië 1.89 naast de autobaan. Aardige verschil. 

In de auto hebben we ons vermaakt met de podcasts, oa de wandelpodcast WitRood. Deze keer met Bas van Dam die de Appalachian trail had gelopen. Een stuk makkelijker dan de andere 2 grote trails in Amerika lijkt het wat betreft de voorzieningen en de redelijke wandelpaden. 

Weer op weg naar de Via Franciscus, 20/21 april 2024

20-4-24

De dag voor vertrek naar Spello in Italië om het tweede deel van het pelgrimspad van de Via Franciscus te lopen. Het tweede deel loopt van Assisi naar Rome, maar Assisi zijn we al gepasseerd en in Spello zijn we verleden jaar gestopt. 

Bijzondere en rare dag altijd, die dag voor vertrek. De kat Roshi wegbrengen naar Peter, waar ze al goed gewend is, geen probleem dus. De kat loopt gelijk gezellig rond, herkend alles, geeft kopjes, prima allemaal. Alleen Peter is niet in topvorm. Een virus, met norovirus-achtige verschijnselen. Net terug uit de Ardennen, en nooit ziek. Maar nu wel. Empathisch als ik ben merk ik op dat Roshi dat altijd wel gezellig vindt. Veel thuis in bed en bankhangen. Sterkte Peter en alvast bedankt en ik hoop dat je snel beter bent. 

21-4-24

We vertrokken redelijk op tijd. We dachten via Duitsland te rijden. En de route was ook zo ingesteld. Maar nee, ondanks de ‘’vastgezette’ route koos het apparaat voor Antwerpen, Brussel, Luxemburg. We kwamen er net te laat achter, nog wel in Nederland, maar omdat de routes in tijd weinig uitmaken maar doorgereden. De routeplanner van de tol afgezet want dat maakt in tijd weinig uit in dit geval en is vaak leuk in Frankrijk. En jawel, de Vogezen zijn mooi (en het regent er altijd). Na de grote wegen nog een paar mooie weggetjes, afwisselend met zon en sneeuw en een pas.

In Luxemburg nog maar even tanken en daarna koffiedrinken en toiletteren. Tegenwoordig krijg je een bonnetje na je betaling bij de WC en die kan je bij het afrekenen gelijk inwisselen voor het bedrag gelijk aan de kosten voor het toiletbezoek. Wel eerst naar de toilet in dat geval. Tijdens de koffie plaatste Hetty haar lege koffiebeker in mijn nog halfvolle koffiebeker maar ja, dan moet ik maar iets sneller mijn cappuccino opdrinken volgens Hetty🥴  Eerste etappe afgerond. Leuk klein hotelletje

. Nog ff gelopen in het dorp (Bantzenheim)

maar behoorlijk koud en het begon te regenen. Lekker geitenkaas salade met wijn, brood en humus gegeten. En tussendoor Feyenoord NEC geluisterd op Rijnmond. Ik kon het niet zien maar het hoorde als een slechte wedstrijd met slechte verkeerde fans (fakkels en brand) en een domme spelers als Minthe (2 keer geel in een minuut is echt wel heel dom). Maar ze hebben wel gewonnen.