Ossendrecht - Antwerpen, 7 april 2019

Vandaag de etappe van Ossendrecht naar Antwerpen 29 km, pittig. Ik had een probleem. Let op had. De laatste kilometers van Roosendaal naar Ossendrecht waren echt zwaar. Mijn rechter enkel zei me dat ik “gek” was met wat ik aan het doen was. Behoorlijk veel pijn en opgezet. Overbelast? De avond en nacht veel pijn gehad en echt een nachtmerrie dat ik na 4 dagen al zou moeten stoppen. Dat nooit. Na een heerlijke maaltijd, stoofvlees met friet en een lekker biertje, leek het al wat beter te gaan. Terug naar de kamer kon ik al weer redelijk normaal lopen waar ik op de heenweg echt aan het strompelen was. In het beging van de nacht veel pijn gehad en die nachtmerrie. Wat nu. Na toch een betrekkelijk goede nachtrust besloot ik vandaag alleen op pad te gaan. Mijn pijn verbijten en kijken of ik het weg kon lopen. Dat wilde ik alleen doen. Mijn start was rond 07:30 uur nadat ik Peter en Victor mijn plan had uitgelegd. Ik zou zeer langzaam gaan dus inhalen zou een optie zijn voor de beide heren. 

Na een paar zeer langzame kilometers door de heerlijke zondagochtendstilte verminderde de 

pijn aanzienlijk. 

Ik besloot mezelf te testen en gaf “volgas”. Het hielp. Ik liep de pijn eruit het ging weer geweldig. Ik appte beide heren dat het goed met me ging. Het was een prachtige route, dwars door het bos, mooie vergezichten maar ook dwars door  Antwerpen. Ik leg de 29 km in een recordtempo af en voel me weer beresterk. Ik heb zelfs een “ommetje” gemaakt naar de kerk van Kapellen en heb daar in de Jacobuskerk een stempel gehaald voor mijn Credencial del Peregrino.

 Mooi. Ik heb er al een paar. Het blijkt dat Victor hetzelfde ommetje maakt en er wordt naar mij verwezen. Ha ha. Nu wacht ik op de aankomst van Peter en Victor. Ik heb net boodschappen gedaan ik ga chili maken met gehakt uhhhh vegetarisch uiteraard. Ha ha. Morgen naar Leuven. Was getekend.

Verslag Victor:

Vandaag aangekomen in in Antwerpen. Net lekker biertje gedronken op terras. Wim had lekker chili gemaakt. We zitten  in ASH waar wij ook zaten met Irene en het wandelclubje. Ik zit hier met een Jordaniëer op de kamer. 

Voor het eerst gesmeerd met zonnebrand. Korte broek en T-shirt.

Wel 29 km. Maar op het eind de Poncho gepakt. Bleek niet nodig.

Na een kilometer of 14 heb ik de Jacobsroute gevolgd. Naar Kapelle. Dat is 2 km om. Peter wilde de kortste route dus wij gingen alle drie alleen. Wim was daar al voorbij.

In Kapelle bleek de kerk dicht. De kerkdienst was kennelijk kort. Wim had een stempel zo wist ik via de Camino app. Ik stond, omgelopen en wel, zonder stempel. Peter had hem vorige keer gescoord, toen we daar liepen met Irene. 

Een mevrouw met een klein kind sprak me aan. Ik vertelde over onze tocht. Ze ging bellen en jawel, de deur van de kerk ging weer open. En ik ging naar binnen en kreeg een stempel. Ja, ze hadden Wim al langs gehad. Ze wisten dat er nog meer liepen. 

Kaart voor Ma gepost met Nederlandse postzegel. Zal toch wel goed komen? Je bent zo snel weg uit Nederland. Grenspaal is er heel snel. Geen postbus gezien.

Daarna koffie in Kapelle. Alleen. Zonder Hetty of de jongens. Best wel OK. Maar vreemd.

Onderweg hoorde ik dat Peter een half uur voor lag. 

Vervolgens liep ik door het park. De lange route weer. En daar kwamen een scooter aan. De pastoor van Eekeren en tevens boswachter. Ze hadden nu ook in de kerk van Eekeren een pelgrimsstempel. En of hij een foto mocht maken voor het parochie blad van de omgeving. Leuk toch. 

Het laatste stuk was wel pittig. Mijn schouders doen pijn.

Wel lekker om alleen te lopen. Veel meer contact met anderen en de omgeving. Ga ik vaker doen. 

Ik loop mijn eigen Camino met Wim en Peter. Maar hij is van mij. Eigen tempo. Eigen toeristische omwegen.

Geen gejaag. Rustdag in Namen hebben we besloten. Hele mooie stad. Wil ik wel even rondkijken. Ook goed voor de enkel van Wim en de voet van Peter. 

Kaart van Noord naar Zuid.