Ollay-sur-Virion - Rocroi, woensdag 17 april 2019

Etappe Ollay-sur-Viroin  –  Rocroi,  23,8km, de korte route, 27,2 km de lange St. Jacobs route. 

Wat een fantastische dag, wat een geweldige dagtocht. De avond en nacht hebben we heel goed doorstaan. We eten en slapen bij Caroline in Ollay-sur-Viroin (Bel). 

Een lieve dame die zelf ook delen van de Camino heeft gelopen en haar huis beschikbaar stelt voor een overnachting voor pelgrims zoals wij. We slapen op een kamer en Victor en ik monteren op basis van Ikea-instructies nog het laatste stukje van het bed/bank meubel voor Caroline. Ze was er niet helemaal aan uitgeraakt. Het is het bed voor Peter, dus als wij het goed doen dan slaapt hij vannacht lekker, anders horen we het wel. Bijvoorbeeld een bed wat instort. 😜 We krijgen een lekkere avondmaaltijd aangeboden, soort risotto met Vega-hamburgers voor Peter en Victor en voor mij met kleine garnaaltjes. Het smaakt heerlijk. Na een prima nachtrust genieten we van een lekker ontbijtje en gaan op pad. 

Nog even een foto van ons drieën en weg zijn we. 

Het is een frisse morgen, maar prima weer voor een mooie tocht. We stappen vandaag alleen maar door het bos en het is schitterend. We verlaten nu echt België en komen in Frankrijk waar we tot en met 30 juni zullen lopen. De weg voert ons over een prachtig bospad met rechts diep onder ons een mooi kabbelend  beekje. Samen met de tjilpende vogeltjes is het een heerlijke mix van natuurgeluiden die, als je ze zou opnemen, het geweldig zouden doen op Spotify in de categorie “Zen relaxed”. Ik luister ernaar en geniet. Ik neem een klein stukje op via een videofilmpje.

 (Op aanvraag stuur ik hem door). We stappen alle drie weer in ons eigen tempo en zijn, denk ik, ieder verzonken in onze eigen gedachten, ten minste dat denk ik. Ik zeker wel, er speelt van alles door mijn hoofd, maar ik ben eigenlijk bezig met de geluiden om me heen en wat ik zie. Het gaat weer heerlijk. Ik weet dan nog niet wat ons te wachten staat, da’s niet misselijk. Peter heeft besloten om de “kortste” route te lopen. Victor en ik gaan voor de Jacobs-route. Deze is wat langer maar we denken ook mooier. De eerste uitdagingen presenteren zich door “simpel” een boom dwars over ons pad. 

Geen probleem we kunnen er omheen lopen. Peter loopt voorop en vertraagt, wat turend op onze navigatie-app maps.me. Tja, we moeten hier rechtdoor, maar daar stroomt een stevig beekje wat niet zomaar over te steken is. Mhhh, zoeken naar een alternatieve route. Dat is een uitdaging. Het lukt ons om eerst heel steil een paar meter naar beneden te schuifelen. Peter vind het makkelijker omdat zonder rugzak te doen en doet hem af. Oei de rugzak gaat zelf op stap en glijdt bijna de beek in. Oef. Dit is een eerste serieuze uitdaging. Rugzak weer om en na nog eens goed gekeken te hebben vinden we een alternatieve route. Eerlijkheid gebied te zeggen dat we afkijken van Marc. Een pelgrim uit België.

Hij komt ons achterop en gaat in vlot tempo over de alternatieve route. We komen hem later nog tegen. Nu is het onze beurt. We klauteren omhoog, en weer naar beneden over en door de beek, stappen op wiebelende stenen in het water en steunen aan takken en boomstronken. Dit is precies wat ik me had voorgesteld en ik ben bang  dat de “vette” grijns niet meer van mijn gezicht te krijgen is. Wat een heerlijk avontuur. We stoppen op het punt waar Peter zijn eigen route loopt en waar Victor en ik het andere pad kiezen. We zitten  langs de van het pad en onze rugzakken staan in een “driehoeksverhouding” tegen elkaar op het pad. 

We eten wat. Nootjes en wat stokbrood met kaas. Heerlijk het smaakt goed na de eerste inspanningen. Voor het eerst op deze tocht haal ik een van mijn stokken van mijn rugzak. Achteraf zéér nuttig. We “zwaaien” Peter uit. We zien hem pas weer terug aan het eind van de dag in de kroeg bij ons “etappe” drankje. Victor en ik krijgen  directe een fors stijgend smal bospaf voor onze kiezen. Eenmaal wat verder op dit pad worden we getrakteerd op een prachtige tocht door een bos -  aangelegd dat wel - maar zo mooi, soms zo donker, dan weer met open plekken en bospaden  die nat, blubberig en heel glad zijn. 

We ploeteren voort. Traag kruipen we door het bos, vogels fluiten, tjilpen, we horen af en toe een specht ratelen op een boomstam. Het is pure natuur. We lopen wat verder uit elkaar en ik voel me alleen in deze heerlijke omgeving. Zuig de zuivere boslucht diep mijn longen in en het voelt gewoon zo lekker. Na een paar zware kilometers ontdek ik een schuilhut. Mooi. Een prima plaats voor onze pauze. Ik doe mijn rugzak af en zet hem binnen neer. Mijn stok laat ik buiten staan als signaal voor Victor zodat hij ziet waar ik ben. Als ik nog een keer naar buiten loop zie ik hem al aankomen dus dat gaat goed.

We eten lekker weer wat stokbrood met brie en ook yoghurt met nootjes. Het smaakt weer prima. We vervolgen ons pad en dan is het pad wég! 

Door de bomenkap kunnen we het pad, nou ja zeg maar diepe greppel voor takken en boomstronken, niet meer volgen. Als ervaren padvinders overleggen we even en “vechten” ons door het omgehakte bos. Vooraf hebben we in de verte een punt bepaald waar we heen willen. Na veel geklauter lukt het ons uiteindelijk om juiste route weer op te pakken. Weer die dikke grijns.....ja ik weet het. 

De rest van de dag blijven we door het bos stappen. We volgen de Camino-aanduidingen op bomen, paaltjes en soms een enkel hekje. Langzaam aan verlaten we het bos. Het voelt net alsof ik uit een mooie droom moet ontwaken. Ik wil het niet, wil nog even vasthouden aan dat fantastische gevoel. Maar dan lopen we onze slaapplaats binnen en gaan op zoek naar Peter. Hij zit met Marc, Tina en Steven in de kroeg op het plein. We sluiten aan en maken kennis met deze aardige pelgrims uit België. Marc gaat ook de hele weg naar Santiago. Steven en Tina doen het in delen en gaan deze keer tot aan Reims. We wisselen ervaringen uit en gaan na ons biertje op zoek naar ons onderkomen voor vannacht. We slapen allemaal in het zelfde huis waar we ook eten en morgen weer ontbijten. Het ziet er prima uit. De inrichting is in een soort mengelmoes van kunst en kitsch en hippie flower-power stijl.

Prima. We hebben weer een bed, bad, diner en ontbijt. 

Vandaag was een dag met een gouden randje. Ruim 27 km. De eerste etappe (met 16 dagtochten) zit er op.  We zijn in Noord-Frankrijk, we zijn gezond, vol goede moed en voelen ons prima. Wat een dag, wat een tocht, wat een avontuur, wat een Camino. 

Salud

Caminotier Wim.