Bazancourt - Reims, zondag 21 april 2019

Etappe Bazancourt  –  Reims  17,2 km. Dat werden er toch nog ruim 20km. 

We worden wakker op onze slaapplaats in een oude boerderij.

Het was een hoop geregel om dat gisterenmiddag nog voor elkaar te krijgen. Goed, het is gelukt. Twee kamers, twee heel verschillend in comfort. Victor en Peter slapen op de grond, hoe Spartaans is dat, Marc en ik slapen op matrassen. We hebben het alle vier overleefd. Na een sober ontbijt in de sfeervolle keuken van deze oude boerderij, gaan we weer op pad. Het is vroeg 08:10 uur. Even langs de bakker voor de lunch onderweg. Gisterenavond hadden we, na ons bezoek aan de plaatselijke pizzeria, al gecontroleerd of we daar ‘s morgens, eerste paasdag, wel terecht konden. We lopen met z’n vieren. Marc onze Belgische pelgrim loopt ook nog bij ons. We starten in een rustig tempo en lopen via de wei- en akkerlanden Bazancourt uit. Alles is nog in rust op deze eerste Paasdag. Na een kilometer begint er onderaan mijn linker scheenbeen een vervelend en venijnig pijntje op te komen. Het gaat niet weg en verergerd snel. Oeps, kan zelfs het tempo niet bijhouden. Elke stap doet nu serieus pijn. Ik kijk eens goed naar mijn been en zie dat het wat dikker en roder is helemaal onderaan mijn scheenbeen. 

Ik hoor mister “ontbering” al heel zachtjes grinniken. De ondergrond helpt me niet om de pijn te verzachten. 

Waar we de afgelopen periode veel over natte en zachte bospaden hebben gelopen, is het nu een keiharde hobbelige ondergrond. Hobbelig omdat er grote landbouwmachines in de, toen nog natte ondergrond, diepe sporen hebben achtergelaten die, nu ze opgedroogd zijn, een aanslag zijn op je enkels, laat staan op onderdelen van je voeten en benen inclusief blessures. 

Het wordt een aardige lijdensweg deze “korte etappe” naar Reims. Mister “ontbering” klopt nog maar eens op de deur en roept ‘ik zei het toch, niks zomaar even naar Santiago lopen.’ Inmiddels loop ik achteraan en heb bij een van de stops mijn probleem aangekaart. Er wordt even overlegd wat te doen. Ik ga in ieder geval een apotheker opzoeken en een ontstekingsremmer kopen. We stappen verder en ik neem wat aspro’s en laat mister “ontbering” met een zuur lachje achter. Op 6 km voor Reims nemen we een flinke pauze. Heerlijk langs de kant van de weg wat eten en rusten. 

Dat helpt al. Dan hebben we Reims al in zicht. De machtige kathedraal met twee donkere torens zie je van ver. We zijn er bijna, 5,8km, nou ja da’s best nog een eind met een zeer been. In de buurt van Reims lopen we door een van de rustige buitenplaatjes. Het valt op dat er zo op eerste paasdag een hoop familiebezoekjes worden afgelegd. Al dan niet met zelfgemaakte lekkernijen zie ik mensen hun auto’s uit kruipen en op bezoek gaan bij kennissen of familie. Ik heb, ondanks pijn aan mijn been ook nog oog voor de prachtige wijde uitzichten over de immense grote landerijen met jong aangeplant gewas. Dan lopen we de rommelige buitenwijken van Reims binnen. Mhh, toch heel anders aankomen dan in de kleine dorpjes. ‘Ha, kijk daar’ roept Victor, ‘een apotheker en open.’ Ik steek meteen over en in de zaak kan ik me bedienen van de Engelse taal. Het probleem is gauw uitgelegd, en de medicatie snel gekocht. Alvast snel wat innemen en door naar de kathedraal.

Da’s dan bijna om de hoek. In een klein buurtsupertje hebben we dan nog wat cola en yoghurt gekocht. Dan zij we bij de kathedraal. Wat een groot ding zeg, en wat een beeldhouwwerken. We gaan naar binnen voor onze stempel en proberen of we een onderdak kunnen krijgen. In de kerk faciliteren ze speciaal voor pelgrims het stempelen, maar ook het zoeken en boeken voor onderdak. Victor vangt wat prijzen op van pelgrims voor ons en zoekt zelf ook even via booking.com. Hij vind een super goedkoop hotel en boekt dat voor twee nachten. We zijn weer binnen, was even spannend met mijn been maar het lijkt al beter te gaan. De drie andere heren liggen te rusten na het etappedrankje en een frisse douche. Daar ga ik zo aan beginnen. Morgen iets van de stad zien maar ook rusten. Santiago we komen er aan. O ja, mister “ontbering” heeft vandaag niet meer van zich laten horen. 😜

Salud

Caminotier Wim