Château-Porcien - Bazancourt, 20 april 2019

Gisterenavond zaten we op het terras met Marc en Jacques.

Ik was Jacques tegengekomen aan het eind van een paadje waar hij op mij wachtte toen hij mij zag lopen. Of ik Marc gezien had, vroeg hij. En jawel, die had ik gezien aangezien hij met ons meeliep. Ik vertelde hem dat die al in het dorp was aangekomen. Althans, dat nam ik aan aangezien ik minder dan 2 km voor het dorp zat en een behoorlijk lange pauze had genomen. Ik wist niet dat Peter en Marc de route zo mooi vinden dat ze een detour van een km maakte. Maar ik had het toch goed ingeschat. Van Marc had ik het verhaal van zijn beste vriend Jacques al gehoord toen we op één kamer sliepen. Hij kwam Jacques tegen in deze omgeving toen hij zijn 1e Camino liep. Jacques was toen voor de eerste dag op pad met keurig belegde boterhammen van zijn vrouw. Ze kwamen elkaar een paar keer tegen en besloten een kamer te delen ivm de kosten. En hierna liepen ze samen naar Santiago. Tien jaar geleden. Dit jaar zouden ze hetzelfde doen. Jacques was volop in training toen hij hoorde dat zijn vrouw een ernstige vorm van Parkinson had en niet weg kon.

We hebben met zijn allen geklonken op de Camino en Jacques gaf een rondje. Jacques zorgde ervoor dat de bar met dicht restaurant weer bar restaurant werd en er werd iemand opgeroepen om maaltijden te maken. Jacques zijn vrouw, een lieve vrouw, was er ook bij en we gingen aan de port en aan het eten. Na afloop nam Marc vol emotie afscheid van Jacques en andersom en liep zichtbaar aangedaan en dat ook uitsprekend terug naar onze slaapplaats.

Vandaag is het heet. Ik heb moeite met de omschakeling. De rest lijkt makkelijker te lopen vandaag. Nergens schaduw. De nachtvorst is weg en nu is het vol zomer. Het blijft mooi.

Nergens schaduw, behalve in de kerk. Wim moest even naar de toilet en had zijn hoop op de kerk gericht. Helaas. Toen had hij op het plein gevraagd of hij even de toilet mocht gebruiken bij een woning waar een mevrouw buitenstond. Dat mocht. Geroerd stak

Wim daarna een kaarsje op in de kerk. Nou ja, ik overdrijf.

Maar we, Marc, Wim en ik, staken wel een kaarsje op voor onze geliefden. Dat zal vast wel helpen.

Ons groepje zet zich. Wim, Peter en ik kennen elkaars verschillende voorkeuren inmiddels en we zijn steeds beter in staat onze eigen keuzes te maken.

Kortere of langere routes, snel of minder snel, lange of korte pauzes, meer of minder bier, iedereen kiest dat zelf.

Zoals nu, de groep vertrekt, en ik blijf achter, de blog schrijven en van een langere pauze genieten.

Ze weten dat ze zich moeten melden bij het stadhuis. Hoe dat werkt op zaterdag hoort u nog wel, geen idee hoe het werkt met een dicht stadhuis. Ik heb nog een reserve adres dus als het niet lukt app ik dat even. We zullen zien. Wat ik begreep was matrassen op de grond … eenvoudig.

Vanmiddag iets minder bier voor mij en Wim, wel een etappe biertje natuurlijk, en ik wil kijken ivm de groenten of ze een maaltijdsalades hebben. Uit eten heeft zo zijn beperkingen.  

Nog even liggen en dan weer verder.

(Kaartje ligt Zuid-Noord)

Ben ik bijna bij het dorp, ik heb net mijn lokatie gedeeld met mijn maten via Whatsapp, komt er een autootje aanrijden om me op te halen. Want mijn vrienden wachten. Wat blijkt, het stadhuis is zaterdag gesloten, logisch, en nergens staat aangeplakt wat of hoe we een slaapplaats moesten vinden. Normaal moeten we in dit geval ons hier melden. Komt er een Franse pelgrim aan, die niet loopt maar daar woont, en die schiet te hulp. Hij gaat bellen. Hij vindt iets. 2 bedden en een vloer. Gelukkig heeft Wim mijn matje geleend voor noodgevallen. En er zijn wat kussens. Uiteindelijk besluiten we in goed overleg dat Peter op de grond slaapt (had hij echt een half jaar geleden beloofd toen hij besloot geen matje mee te nemen) en Victor op het matje, en Wim, de drager van het matje in een bed net als Marco. Volgende keer andere verdeling natuurlijk. Er is een pizzaria in het dorp. Een wijntje extra dan toch maar. Morgen korte tocht gelukkig. Denk aan ons vanacht!

Groet van Caminotier ….