Épernay - Montmort-Lucy, donderdag 25 april 2019

Etappe Épernay - Montmort-Lucy 21km

Over de dag kan ik kort zijn; het was heel even droog maar daarna alleen maar regen, regen, regen. Poncho’s aan en de kilometers wegstappen. Normaal pauzeren we meerdere keren op onze route, maar vandaag is dat met alle nattigheid niet te doen. 

We vertrekken van ons slaapadres. Een groot gebouw met hotel-faciliteiten. Prima. Een kamer delen met z’n vieren dus lekker goedkoop. Alles door vier delen. Ik kom op zo’n € 17,50 per persoon per nacht. 

Omdat er regen wordt verwacht dus direct de regenkleding aan. 

Het dorp uitlopen is geen probleem, de route is weer snel gevonden en we stappen gelijk lekker door. Na een paar kilometer loopt onze route weer door de vele druivenvelden. We zijn nog steeds in de champagnestreek. Het gaat pittig omhoog en even later nog wat steiler. Gelijk flink zwoegen. Boven aan de klim zien we een eenzaam kerkje en als we dichter bijkomen zien we ook dat er achter de kerk een klein kerkhof ligt. Er staan twee bankjes waar we even uitblazen van deze eerste klim. 

We kijken steeds omhoog naar de wolken om als amateur-weermannen chocola te kunnen maken van wat we zien. Niet dus. Dan stop er een busje en stappen er drie dames en heren uit. We luisteren even en herkennen de taal. Ze spreken Nederlands, nou ja, met een accent. We verwittigen Marc, maar hij is er niet van overtuigd dat dit landgenoten zijn. Wij wel. Peter loopt er op af en vraagt het gewoon. En ja, hoor Belgen uit Scherpenheuvel. O ja, even over Peter, vannacht was hij, na het zoveelste slaapadres even “de weg” kwijt voor een nachtelijk toiletbezoek. Hij probeerde aan de verkeerde kant van het bed “de tuin” te vinden? Mhhh, dat hij daarbij bovenop mijn arm ging staan had hij niet door. Het is soms behelpen met slapen. Terug naar onze Belgen uit Scherpenheuvel. Ze horen ons verhaal aan en zijn vol bewondering. Zo ver? Zo lang? Zoveel kilo in je rugzak? Amaai, da’s unhu goeije tour hé! Ze hebben respect. Ze vragen van alles, we leggen alles uit. We wijzen ze ook op de camino-stickers die, zo ook hier aan de overkant, op de palen van bijvoorbeeld de verkeersborden zijn geplakt. Zo vinden we ook onze route. En dan, heel verrassend geven twee dames mijn vijf en tien euro. Of ik daar een kaarsje voor wil branden in de kathedraal van Santiago. Ik ben verbaasd en verwonderd. Krijg er kippenvel van. Uiteraard zeg ik dat toe en berg het geld  op in mijn Credencial del peregrino van de camino waar ik mijn stempels in verzamel. Ook dat document vinden ze prachtig. Nadat ze een foto van ons vieren nemen worden we uitgezwaaid en vervolgen wij onze weg. Zelf waren ze op champagne-tour, wat aanvullen voor hun voorraad. Ach ja weer zo'n bijzonder moment. 

We krijgen veel vragen van onze volgers over het eten. Waarom we niet vaker zelf koken en wat we zoal eten onderweg. Zelf koken lukt niet altijd om verschillende reden. Er zijn in de kleine dorpjes vaak geen winkeltjes om boodschappen te doen en ze over een grote afstand mee sjouwen mhhh, een enkele keer doen we dat. Een andere reden is dat er gewoon geen goede voorzieningen zijn om zelf te koken, tja dan houdt het natuurlijk ook op. Gisterenavond is het wel gelukt. Met de Lidl vlakbij en twee plaatjes om op te koken heb ik met hulp van de heren eerst een lekkere salade gemaakt (ui, ijsbergsla, cherry-tomaatjes, mais en drie kleuren paprika). Daarna een dikke omelet, bijna tortilla-achtig met mais, ui en knoflook. Samen met nog een beetje rijst en twee, in kleine stukjes gesneden, stokbroden was het een heerlijk maaltje. De dag ervoor hebben we het moeten doen met tosti’s die we in een bar-tabakszaak konden krijgen. Dan was dit een feestmaaltijd. We hebben er goed van gegeten. Onderweg eten we veel yoghurttjes waar we zelf nootjes door doen voor wat eiwitten en vetten. We nemen ook vaak kaas en stokbrood mee. Het smaakt prima. We zitten gewoon ergens langs de kant of zomaar op een boomstam midden in het bos. 

Gek, het lijkt wel of het dan nóg lekkerder smaakt. We denken ook vooruit. Hebben we morgen ontbijt? Hebben we nog voldoende is onze rugzakken voor de lunch? De Camino is ook vooruitdenken en in elk dorpje of grotere plaats je voorraad aanvullen. Zo sprokkelen we onze maaltjes bij elkaar en genieten er van. Morgen weer een lange etappe zo’n 32km naar Sézanne. Heel langzaam verlaten we zo het noorden van Frankrijk en gaan we richting Midden-Frankrijk.

(Wij zijn bij het vlaggetje, N/Z)

Vandaag waren we nat, moe en koud. Nu gaat het al weer veel beter we zijn weer binnen, kunnen douchen, etappe biertje is genuttigd en straks weer lekker eten en.....hopelijk goed slapen.

Of dat lukt met vier mannen op een kamer, snurkers, nachtelijke toiletbezoekjes en kleine bedden? Dat lezen jullie morgen denk wel weer. 

Salud

Caminotier Wim