Pamplona - Puente la Reina, woensdag 19 juni 201;

Etappe Pamplona - Puente la Reina 24 km

Gisteren Pamplona. Het klinkt nog steeds onwerkelijk maar we waren er écht. Vanmorgen ben ik rond 07:00 uur vertrokken na een geweldige middag en avond in Pamplona. Een rustdag is niet aan mij besteed dus ik koos er voor om vroeg te vertrekken om zo tijd te hebben om de “toerist” uit te hangen in Pamplona. Ik word geholpen door de machoman. Jullie kennen hem inmiddels uit de blog van Victor. Ik heb hartelijk gelachen om zijn blog waarin Victor zijn rol beschrijft. 
Als hij het life vertelt is het nog mooier. Nou deze “vriend” heeft maling aan de Camino-regels. Deze liggen nergens vast maar er wordt van je verwacht dat je de anderen pelgrims respecteert o.a. door je gedrag. Een wekker om 05:00 uur af laten gaan en die net even te laat uitzet, gelijk luidruchtig aan je rugzak rommelen, kastje open kastje dicht, beetje fluiten (hij houdt van muziek), dat is geen gedrag wat bij die Camino hoort. Wakker dus. Ik besluit om ook mijn bed uit te gaan ik wil ook naar Pamplona. Om 05:45 uur ben ik op pad en om even voor elf uur zit ik op een bankje naast de kathedraal van Pamplona. Een uur later ben ik de toerist. Het is lekker weer dik 32 graden en ik wandel door de mooie oude stad. Kleine straatjes met heel veel barretjes, winkeltjes, tapas pintxos. Zo gezellig, wat een sfeer. Ik bezoek eerst de kathedraal en het bijbehorende museum. Dan loop ik verder de kleine straatjes is. Het lijk wel of ik al de spanning voel van de stierenloop die hier over een paar weken plaats vindt. Bij de arena staan flinke rijen voor de kassa. In de straatjes zelf zie je al wat voorbereidingen. Met een beetje fantasie en mijn ogen half dicht zie ik het zo voor me. Ik weet dat er veel mensen zijn die dit afkeuren, net als het stierenvechten zelf. Ik heb daar een andere mening over. Om die mening eens te testen loop ik dus naar de arena omdat daar de mogelijkheid is om alles over het stierenvechten te weten te komen en speciaal, zoals de info-folder aangeeft, hoe ze de stieren behandelen. Helaas is alles dicht op de kassa’s na. Ik kom er zo dus niet achter. Ach oordelen over de cultuur van andere is naar mijn idee altijd een hellend vlak. Pamplona dus, het ruikt, het bruist, het leeft, het voelt, het is heerlijk warm. Bijna 33 graden en ik vind het zalig. Er staat een klein beetje wind. Ik stop bij een barretje en neem een rioja en twee tapas. Heerlijk. Dan zie ik Roger lopen, geweldige vent uit Texas. Hij is de man van de  mondharmonica. Hij biedt me wat te drinken aan op het terras van de Hemingway bar op de Plaza del Castillo. 

Beroemde bar vanwege Hemingway dus. Later in de middag als iedereen “binnen” is zitten we daar weer en het lijkt wel of iedereen die we inmiddels kennen daar ook naar toe komt. Het is super gezellig. Van sommige nemen we afscheid omdat ze een extra dag in Pamplona blijven of omdat het hier stopt voor een aantal. We hebben dan al boodschappen gedaan want we gaan, ondanks dat je hier prima kunt eten, toch zelf koken. Hennie eet ook mee dus we doen ons best. 

Na het eten ga ik nog even naar buiten. Bel even met thuis en vertel over de heerlijke sfeer die in de stad hangt. Iedereen zit gewoon op straat, op de grond. Er wordt gedronken, gegeten, gepraat, gelachen. Een heerlijke mengeling van geluiden. Echt wat zo mooi past in de landen waar naar mijn idee “met het hart” wordt geleefd. Passie en energie. Ik bel ook nog even met mijn trouwe fans. Mijn broer en schoonzus. Ik probeer ze wat mee te geven van de sfeer. Het is een mooi gesprek. Ik slaap goed en loop om 07:00 weer op staat dat schreef ik al. Ook nu geniet ik van het proces van een ontwakende stad. Het ratelen van de luiken die opgehaald worden, het schrapen van de stoeltjes en tafeltjes die weer worden klaar gezet langs de kant voor de barretjes. De vroege werkers die snel hun weg zoeken door de stad op weg naar hun werk. Wat vroege hardlopers. Ook de straatvegers, met de hand maar ook machinaal “dansen” door de straten om alles weer netjes te maken voor een nieuwe dag vol energie en een nieuwe ronde. Er zijn nu echt veel meer pelgrims op pad en we trekken allemaal door stad op weg naar de volgende plaats. Puente la Reine. We moeten een flinke heuvelrug over dus we zijn zo’n beetje de helft van de tocht aan het klimmen.

Boven op het hoogste punt staan enorme windmolens. Dat is mijn richtpunt. Onderweg stop ik even om een koude cola en een banaan te kopen. Ik maak gelijk gebruik van het toilet. Komt goed uit ik was al een beetje aan het speuren waar ik eventueel een bosje kon gaan opzoeken. Jullie zullen wel denken mhhhh maar ja langs de route heb je niet de luxe dat er achter elke boom of rots een toilet gelegenheid is. Hoewel nu ik dit zo intik, die is er dus wel. 😜 Bij het cafeetje kom ik een jongeman uit Seattle USA tegen, we lopen al een paar dagen het zelfde ritme dus ik zie hem regelmatig. Hij begroet me met ‘Hi Rotterdam’, lekker op zijn Amerikaans uitgesproken. We, Victor en ik, zijn binnen een bepaalde groep pelgrims bekend om onze bijzondere reis helemaal vanuit Rotterdam. Grappig. Hij loopt zelf een paar etappes. Hij doet me de groeten van Roger de Texaan. Hij gaat maar huis. Hè, gisterenmiddag op het terras van de Hemingway bar heb ik hem nog het telefoonnummer gegeven om te kunnen reserveren voor de slaapplek waar ik nu zit. Dat lukt hij doet dat gelijk. Hij heeft al vier keer de Camino gelopen en heeft er dus ineens voor deze keer genoeg van. Ik krijg speciaal voor mij de hartelijke groeten. Doe speciaal de groeten aan “Rotterdam” had hij gezegd. Mhhh waar doet me dat aan denken.....o ja. Casa la Papel. Geweldige serie op Netflix. Kijken als je hem nog niet gezien hebt. Ik loop een stuk van de route met 'Seattle’ ha ha. Kletsen over ons leven en we vinden dat we geluk hebben dat we dit kunnen doen. We zijn bijna boven dan is daar ineens een van de bekende markeringspunten. Sculptuur met Jacobean motieven op het hoogtepunt van de route.

Ik ben erdoor verrast ik had het nog niet verwacht. We maken foto’s en kijken er even rond. Toch indrukwekkend. De afdaling is een geval apart. We zij behoorlijk gestegen in de afgelopen uren maar zullen toch weer naar beneden moeten. Een pad, stijl, vol keien groot en klein, net of je over knikkers loopt. Uitglijden gaat zomaar. Er zijn traptreden gemaakt maar die hebben een dusdanige grilligheid in hoogte dat je soms moet springen om lager te komen. Ik probeer het te ontwijken door de paadjes naast de trap te nemen. ‘He Seatlle’ roep ik ‘Rotterdam stops for a coffee.’ Hij zwaait en loopt door. Ik zit heerlijk in de zon en drink mijn koffie. Zo relaxed. Ik zie een bordje aan de overkant met “Santiago 697km”. Zo dat gaat nu hard. Ik zit er net en zie Christine aankomen. Een lieve Franse dame die alleen haar Camino loopt. Ze is leraar Engels. Makkelijk voor onze conversatie. Ze vertelt dat ze binnenkort zestig wordt en de Camino loopt omdat het lesgeven ineens niet meer zo lekker gaat. Geen energie meer om de leerlingen wat bij te brengen. Twijfel of er wat blijft hangen in de hoofden van de tieners. De Camino geeft haar rust het werkt voor haar. Ze gaat een maand lopen en hoopt rond 21 juli in Santiago te zijn. Ze zat vandaag bij het speciale markeringspunt te schetsen in haar tekenboek. 

Dat doet ze meer op mooie of bijzondere plaatsen. Het ziet er geweldig uit. Ik complimenteer haar en ik vraag of ik haar mag fotograferen terwijl ze daar zo zit te schetsen. Ik vond het zo’n vredig gezicht. Later als ze bij me zit en ook even koffie drinkt wissel ik de foto’s met haar uit via whatApp. De laatste 7 kilometer lopen we samen op. We kletsen lekker over de Camino uiteraard maar ook over haar uitdaging. Grappig, ik ontdek een paralel. Haar man is ook een stukje ouder en met pensioen. Zij werkt nog en dat was even wennen. Haar man had geen hobby’s maar heeft nu gelukkig wel zijn draai kunnen vinden. Hij had zich niet goed voorbereid op zijn pensioen. Ja, denk ik ik heb ook zo’n situatie maar ik ben van plan, nee ik ga het anders aanpakken. Ben benieuwd wat we (samen met mijn vrouw natuurlijk) er van gaan maken. Misschien ga ik er wel over bloggen. Terwijl we zo lopen en kletsen zijn we voor we het door hebben op de plaats van bestemming. Weer een etappe gelopen. Een etappe met prachtige vergezichten, mooie natuur, een lange, lange klim naar de windmolens en de ijzeren sculptuur. Victor is onderweg. Zal zo wel aankomen. Elke dag is anders, elke dag mooi. Wat het zelfde is........de Camino. 

Salud
Caminotier