Santo Dominco de la Calzada - Belorado, dinsdag 25 juni 2019 (Wim)

Etappe Santo Dominco de la Calzada - Belorado 22 km

Vandaag biedt de Camino me een Italiaans hoofdstuk aan. Het begint zo: De warmte “jaagt” de pelgrims vroeg uit bed. Starten in de ochtend geeft wat zekerheid wat betreft de temperatuur. Na een heerlijke nachtrust vertrek ik in het donker. Het is 05:00 uur. Vind ik niet zo erg ik ben altijd een vroege vogel geweest. Al snel loop ik op de donkere paadjes. Ik heb wat licht nodig van mijn kleine lampje en op mijn telefoon kan ik prima de route volgen en zo de juiste kant opgaan. Heerlijk rustig, fris, stil. Ik geniet er wéér van het is de.....ik moet echt even tellen. Het is de 84e dag en het gaat nog steeds geweldig goed. Het Spaanse Camino-ritme en beleving heb ik nu helemaal te pakken en het is goed zo. Ik vind mijn weg makkelijk in het donker. Voor me zie ik denk ik een lampje “dansen”, maar dan is het weer weg. Door de vele bochten in het begin moet ik goed opletten niet verkeerd te lopen. De gele pijlen en andere markeringen voor de juiste route zijn nog niet zo goed te zien. De telefoon met mijn route app helpt dus. Nu zie ik toch een “dwalend” lampje. Het gaat naar links, weer terug, komt mijn kant op maar dan weer niet. Ik ben er bijna en spreek “het lampje” aan. Ik zie niks door het lampje. Dan hoor ik ‘O my god Wim it’s you.’ Ik zie dat het Rachel is uit Italië. Ze is de weg kwijt, nou ja, ze kan geen aanwijzingen vinden in het donker. Ik help haar en we lopen samen op. Ze vind het niet erg dat ik wat sneller loop zegt ze, dus we stappen lekker door. En net als de etappe van gisteren met Yun uit Korea, hebben we leuke gesprekken. De slechte economie in Italië, de werkeloosheid, Rachel heeft er ook last van, het immigratie probleem. We lossen het niet op, daar zijn ze te groot voor, maar bespreken het wel. Ook Rachel is vroeg gestart en is geen vroege ontbijter net als ik. In het eerste dorpje wat we passeren is alles nog dicht. Het is wel zo’n mooi klein slaapdorpje. Dan maar door en kijken of er verderop al wat open. Het wordt langzaam lichter en in het volgende dorpje is er een klein barretje open. We hebben dan al bijna 10 km gelopen. Het gaat weer zo lekker en we schieten goed op. Ik neem weer lekker een broodje tortilla met jus d’orange en koffie. Vandaag ook maar weer eens een croissant. Het blijft me verbazen dat de prijzen zo schappelijk zijn. Ik betaal €5,00. Vanavond probeer ik een slaapplaats te vinden in Belorado voor € 9,00. Na het ontbijt ga ik alleen verder Rachel blijft nog wat hangen en komt andere bekende tegen. Ook nu ben ik voor de echte warmte op mijn plaats van bestemming. Onderweg heb ik weer de mooie zonsopgang gezien die de lucht steeds zo mooi kleurt. Het beeld van het landschap blijft wat gelijk aan de vorige dagen, maar met de wisselende belichting van de zon ziet het er weer prachtig uit. Christine heeft me geappt dat ze ook vroeg op pad is en Victor breekt record na record. De slaapplaats waar ik wil verblijven is nog dicht. Ik zet als eerste mijn rugzak neer voor de deur. Dat rijtje groeit als er meer pelgrims aankomen. 

Ook David komt naar dit adres en ik liep nog een stukje met een Amerikaan (naam heb ik nog niet) die ook aankomt. Dan zie ik Rachel en de Braziliaan aankomen. Weer een bont gezelschap zeker als mijn Spaanse “leraar” er is. 

Een leuk vent die veel te veel meeneemt in zijn rugzak. Hij heeft een laptop bij zich hij weet ook niet waarom. We hebben een paar blikjes koud bier gekocht, het smaakt goed ondanks het vroege uur. Ik verzin een nieuw spel. Crocs-bowling. Ik zet de lege blikjes op de straat en we gooien met een van mijn crocs de blikjes om. Dat is de bedoeling.

We hebben er plezier mee. Camino is ook speels. Om 12:00 uur gaat de albergue open en kan ik me inschrijven. Heerlijk even niks en dan maar op zoek naar wat eten en siësta.

Salud

Caminotier