Le Réole - Bazas, dinsdag 4 juni 2019

Deze keer 3 blogs. Wim zou hem schrijven, Peter schrijft nu zijn belevenissen zodra hij iets te melden heeft en Victor omdat hij iets bijzonders meemaakte.

Blog Wim

Etappe La Réole - Bazas 28km

De Camino-wet schrijft voor dat het altijd goed komt. Ik heb inmiddels ervaring genoeg omdat te kunnen zeggen. Nu Peter, verstandig rustig aandoet, jullie lezen in zijn blog wat hij aan het doen is, zijn Victor en ik wat meer op elkaar aangewezen. We overleggen samen wat te doen nu we op een van de volgende slaapadressen geen gehoor krijgen. Nou ja “we” klopt niet helemaal. Peter regelt dat nu voor ons van op afstand. Daar zijn we erg blij mee natuurlijk. Hij meldt dat er in Auros, onze volgende stopplaats, geen contact kan worden gemaakt met het slaapadres. Aan het ontbijt leggen we dat voor aan een mede pelgrim uit Duitsland. Een dame op leeftijd die de Camino in etappes doet. Ze spreekt Duits uiteraard, maar ook Frans en Engels. Ik spreek zelf redelijk Duits dus al vlug wisten we dat Auros als slaapplaats geen optie meer was. De Franse gastdame, ook weer zo’n schat die alles voor ons wil regelen, belt naar een anders adres. Geen geluk, antwoordapparaat. Dan besluiten Victor en ik een dorp verder te gaan, meer km’s maar oké. Weer vragen we de gastdame te bellen. Te vroeg nog, het toeristenbureau is nog gesloten. Ik bel zelf later in mijn beste Frans, en met de drie woorden Engels aan de andere kant is het geregeld. We hebben een slaapplaats voor vannacht. Het komt dus altijd goed. We vertrekken en lopen het eerste deel samen op. Na 8 km even de rugzak af. Schouders en rug strekken, wat overleg voor de rest van de dag. Ik ga mijn eigen tempo weer lopen en zie Victor terug bij de pauze om twaalf uur. 

Omdat we langs de drukke D12 lopen besluit ik in de berm van een van de piepkleine, kruisende, asfaltweggetjes te gaan liggen. Lijkt me veiliger dan in de berm van die D12. Veiliger? Lees de blog van Victor! Vandaag is de route niet zo mooi, althans dat deel wat ik loop. Om in de gemeente gite te kunnen slapen moet ik me voor 17:30 uur melden bij het “Office Toerisme”. Nou lukt dat normaal wel, maar ik voel toch wel een beetje die push. Dus na de lunchpauze versnelling zes op, die rugpijn moet maar even wat voor zichzelf gaan doen, en op naar Bazas langs de saaie D12. Het is niet zo super warm, eerder benauwd. Ik raffel de km’s  af en kijk wat om me heen. Het begint zo gewoon te worden al die mooie uitzichten en wijdse velden maar het blijft wel erg mooi. Uiteindelijk zie ik de grote kathedraal van Bazas opduiken. 

Hoog in het dorp. Oké klimmen dus op het laatste stukje. Ik sjouw, ik puf, ik stamp en loop eindelijk het grote centrale plein op waar de “Merrie” en de kathedraal aan liggen. Het ziet er gezellig uit veel terrasjes onder de bogen van de oude gebouwen. Ik meld me bij het bureau voor de toeristen en een leuke Franse jonge dame helpt me in het Engels met de formaliteiten. Ik betaal gelijk ook voor Victor en ik schrijf ons in. Dan krijg ik de code’s mee voor de voordeur en "onze” kamer. Voor ik naar de gite ga loop ik eerst even de kathedraal binnen. Hij is sober maar wel mooi. Wat is dat in de geschiedenis toch een kracht geweest. Al die kerken, kruizen langs de route, kathedraals, de duizenden glas in lood ramen. Door heel Frankrijk alleen al zoveel, zo groot en groots. Je wordt er stil van. Ook nu steek ik weer een kaarsje op voor diegene waar ik veel aan denk deze camino. Ik geloof in de symboliek, maar bovenal ik vind het goed voelen dus is het oké. Op het plein drink ik in mijn eentje mijn etappe-biertje. 

Ik mis Peter. We konden samen zo heerlijk dat eerste biertje wegklokken na weer een hete lange etappe. Echt heel dubbel. Ik ga naar de gite. Het is basic-basic. Bed, douche, toilet. That’s it. Voor € 10,00 mag je ook meer niet verwachten. Het is goed, het is pelgrimeren, het is Camino. Even terug naar minder laat je zo beseffen hoe goed we het eigenlijk hebben en dat kan niet iedereen zeggen dat besef ik me ook heel goed. Het stemt tevreden. Ik douche, wacht op Victor, begin aan deze blog en bedenk wat we straks  gaan eten. Het Camino-leven is mooi. 

Salud

Caminotier

Blog Victor

Er zijn van die bijzondere dagen, dit was er één van. Bij de eerste korte staande pauze hadden we afgesproken te pauzeren op 12 km. Als Wim er dan nog zou zijn. Na km 14 kijk ik op mijn telefoon voor de route. Ik kijk op en zie Wim liggen rusten. In een klein  weggetje in de berm, zo'n weggetje waar niemand rijdt. Ik ga achter hem zitten en maak een stoel van mijn rugzak. Dan hoor ik iets achter me. Veel geraas. Ik kijk om en zie een scooter en een bereider tegen mij aanliggen. Ik kijk hem aan en zeg ... 'goedemorgen, bonjour'. Hij kijkt pijnlijk en doet zijn spiegelende klep van zijn integraal helm open. Hij heeft bruine ogen. Een jaar of 35 schat ik. We proberen zijn scooter terug te duwen op de weg. Hij is met moeite onder de scooter vandaan kunnen komen. Hij heeft wel pijn. Het lukt. Ik pak zijn telefoon en geef het hem. Hij was kennelijk aan het bellen en schrok van ons. Probeerde mij te ontwijken in de berm, waarom hij die richting uitkwam was denken we de telefoon, en viel.  We pakken de zijkant van de scooter uit mijn nek en plakken het weer op de scooter. 

Hij mompelt wat. We bouwen de scooter weer op. Hij kan met een pijnlijke grimas  verder. Hij start zijn scooter en die doet het nog. Hij rijdt verdwaasd en met een pijnlijk gezicht wel. Mijn spullen zijn niet geraakt. En ik voelde het alsof ik heel zachtjes over mijn rug werd geaaid. Het voelde niet heftig. Eerder gewoon alsof iemand je even aanraakt. Dat is het rare. Ik ga weer zitten en ga door met waar ik mee bezig was en Wim maakt een foto. Hij wilde dat niet doen met de brommer erbij.

Wim gaat weer lopen en is net weg en dan komt de brommer weer langs, de enige die we op die weg gezien hebben. Hij kijkt mij schuw aan, ik kijk terug. Hij houd zijn spatbord met 1 hand vast en stuurt met de andere. Amazing.

Ik word geappt door Wim. Neem dat straatje niet. Loopt dood, neem het straatje bij de kerk. Het zit me vandaag wel mee, dat ik dit doorkrijg. Ik loop even de kerk in in het dorp. Kaarsje opsteken. Een hele lange. Vond dat Maria dat wel verdiend had. 

De foto is van toen de brommer was weggehaald. Wim vond het wat misplaats om de foto met gevallen brommerman te nemen 😊

Wim appt mij dat hij een kortere route heeft gevonden en gaat lopen. Hij wil op tijd de kode van de gite hebben va  de VVV. Ik app terug dat ik de langere route loop. Langs een prachtig  meer. Maar mijn water raakt op en er zijn nergens huizen. Dan opeens is er een huis in the middle of nowhere. Twee  vrouwen. De één vertrekt. Ze zien me en ik haal mijn waterfles en glimlach te voorschijn. En jawel, ik mag het hek door. De jongere vrouw vertrekt en ik blijf met de krasse tachtiger in de tuin. Ze wijst me de ..... waterpomp. 

Ook goed. Ik pompen. Warm watersteoomt over mijn handen. Ik hoor haar ‘koud‘ zeggen en begrijp dat ik moet doorpompen voor het koude water. En ja. Heerlijk. 

Dan kom ik bij het meer aan. Lac le Beuve. Prachtig in het wit door de kapok. 

Waar vroeger de kussens en matrassen mee gevuld werden. Ik loop langs het grote meer. En dan zie ik een koe of stier galoperen. De vogels vliegen weg. Ik kijk benauwd waar het beestje is. En dan. Hij of zij is in volle vaart het water ingedoken.

En zwemt in het meer. Richtingoverkant. Ik ga zitten kijken. Ze is bijna niet meer te zien. Een klein stipje nog vlakbij de overkant. Tussendoor springt er een vis uit het water en valt met een plons terug. Dan zie ik de koe lopend in het water verschijnen aan de overkant . Ze loopt door het ondiepe water. En  verdwijnt in de  bosjes. Ik ga weer verder voor de laatste 4 km. Zo hoort een koe dus te leven! 

Inmiddels verschijnen er karretjes die in het natuurgebied mogen rijden met mannen die bij het park horen. Ze kijken in alle weiden. Ze vragen aan me of ik een koe gezien heb. Dat heb ik en ze zijn blij. Ik neem aan dat ze de koe weer bij de kudde willen voegen die daar her en der rondlopen. Als ze de drukke D weg oploopt is dat niet zo best.

Ik loop verder op het pad en het pad verdwijnt steeds verder. Het gras staat schouders hoog maar je kan het pad zien. 

En heel belangrijk, door de hete dagen is het gras droog. Het is in één woord een prachtig gebied. Ikl loop tegen de achterkant van de citadel. Wim zit op het plein van de kathedraal en vraagt me of ik die zie. 

Jawel. Wij treffen elkaar daar en lopen naar het café. Wat een dag!! Oja, 29 km. Ook nog.

Groet en liefde,

Victor

Blog Peter

Het leven van een ex-Caminotier is anders. Zeker niet verkeerd, maar wel aanpassen. Vandaag ben ik in Biarritz, een hele mooie badplaats, hoofdstad van de surfers en daar zit ik morgen de regen uit en wellicht blijf ik nog wel een dag langer. 

Mooi allemaal, maar ik mis de caminotiers.

Het Camino-bestaan lijkt al lang geleden. De plannen nu zijn: ik ga wellicht een paar plekken in Noord-Spanje aandoen, probeer in St. Jean te zijn als Wim en Victor daar zijn en dan in etappes weer naar huis. En dan wellicht twee proefweken met een camper. De ideeën stollen wat, maar zijn zeker nog niet definitief...

Vriendelijke groet,

Peter.