Roncevalles - Zubiri, maandag 17 juni 2019

Etappe Roncevalles - Zubriri 21 km

Camino in Spanje. Het is echt wennen. Ik ben heel vroeg wakker 05:00 uur. Ik kijk op mijn telefoon en zoek de blog van gisteren (Etappe Orisson - Roncevalles). Voor mij de mooiste tot nu toe. Hij staat er niet! Help, wat is er aan de hand? Victor “had de blog toch” of was ik.......nee Victor. Ik zie hem even later in de hal van deze enorm grote slaapgelegenheid. Gisterenavond om precies 22:00 uur gaat het licht uit en wordt verwacht dat je stil bent. Ondanks de vele pelgrims, waaronder veel pelristen (toeristen die ook een stukje lopen geheel verzorgd) is het snel stil en iedereen in rust. Het was ook een indrukwekkende etappe over de pyreneeën. Vooral de afdaling was stijl, glibberig en ja gewoon gevaarlijk. Om 05:00 uur begint het eerste geritsel en dan is het hek van de dam. Ik ga er om 05:30 uur uit en was me dan in de nog rustige wasruimte. Boven mij sliep een jongeman uit Brazilië, ook hij is al aan het pakken. Om precies 06:00 uur gaat het licht aan en klinkt er mooie religieuze muziek uit de speakers. 

Mooi sfeertje zo. Ik ben om 06:15 uur klaar. Mijn ontbijtje van €3,00 kan ik pas om 07:00 uur gaan nuttigen in het naastgelegen hotel. Ja ze hebben de business goed op elkaar afgestemd. Ik wacht in de grote hal en trek alvast mijn schoenen aan. Dan staat Victor ineens naast me. ‘Goedemorgen’ klinkt het en we  laten dat vergezeld gaan met onze speciale Camino-groet. Die gaat als het volgt; vuist maken, tegen elkaar aan boxen en dan met je vuist linksboven op je borstkast slaan waarbij je de kreet “Whaaaa” laat horen. Ach ja we verzinnen veel op onze Camino. Het leuke is dat we ook andere pelgrims zo soms op deze manier begroeten en er zijn er die het nu ook doen als ze ons weer zien. Ik zie dus Victor en vraag gelijk na de begroeting naar de blog. Wat is er loos?  Heel eenvoudig, slecht netwerk en dan kunnen we nog net de tekst plaatsen, maar foto’s erbij da’s een ander verhaal. Victor zegt dat hij het wel bij zijn ontbijt doet als er op die plek een beter bereik is. Ja en dan Camino in Spanje. Ik had er al veel over gelezen en van Victor over gehoord. Het is echt anders. 

Heel druk, lopers, fietsers, oud en nu ook veel jongeren, internationaler. Van over de hele wereld. Koreanen valt mee, daar hadden we veel over gehoord. We zien en spreken Japanners, Canadezen, Amerikanen (Noord en Zuid), Australiërs, Ieren, Slovenen, Nicaraguanen. Maar ook natuurlijk dichterbij zoals de Fransen, Duitsers, Italianen, Spanjaarden, Belgen. Ook een stadgenoot van Victor en Peter. Het is dus druk en echt anders dan in Frankrijk. Na het ontbijtje ben ik weg het is dan 07:10 uur. We lopen naar Zubiri, 21 km verderop en de laatste stop voor Pamplona. Ik passeer een bord: Santiago de Compostella 790 km.

 Ik weet dus wat me te doen staat. De routeaanwijzing is duidelijk en echt niet te missen. Het klopt dus als ze zeggen dat het wel wat sukkelig is als je in Spanje je weg kwijtraakt. Het pad is prima. Maar op sommige plaatsen erg uitgesleten. Niet zo gek, er hebben hier al vele tienduizenden pelgrims gelopen denk ik dan. Er starten dus heel veel pelgrims vanaf deze plaats. Als wij ons verhaal vertellen - gestart in Rotterdam en lopen nu al ruim 76 dagen- wordt er opnieuw verbaasd maar ook respectvol gereageerd. Niet uniek wat we doen maar voor vele wel heel bijzonder blijkt. Ik zie overal gele pijlen, bordjes met de nog te lopen afstanden en.....heel veel gelegenheden om wat te drinken en te eten. Onze “Spaanse familie”, hele lieve goede vrienden, die ik via mijn vrouw heb leren kennen, volgen mij nu nog scherper. Ik loop straks in de buurt van hun streek waar zij geboren zijn en nog steeds met hun hart zo aan verbonden zijn. Dat merk ik aan alles. Ik móet een broodje tortilla eten en uiteraard de rioja drinken en de Manchego eten. Een heerlijk Spaanse kaas uit de regio La Mancha, gemaakt van de melk van het schapenras Manchega. Nou ik was gisteren de pyreneeën nog niet over en op het eerste het beste terrasje na aankomst dus gelijk maar een broodje tortilla gegeten.

Heerlijk. Ook vandaag pauzeer ik even bij een terrasje onderweg op de route en drink cafe con leche met......een broodje tortilla. Ik heb het vandaag wat zwaarder, mijn voeten branden een beetje en mijn rug protesteert vandaag al vroeg. Te vroeg. Het is dus een beetje werken voor me. Bij een volgende gelegenheid koop ik een banaan en een blikje cola. De snelle suikers om snel wat extra energie te krijgen. Het is het laatste stuk erg lastig. Behoorlijk stijl naar beneden en heel grillig. Veel stenen en lange stroken steen die in de looprichting zijn uitgesleten. Je blik dus steeds op het pad en niet om je heen kijken. Na 21 km “zak” ik het pad af Zubiri in.

Dan begint de uitdaging om een bed te vinden. Ik heb een adres op het oog voor €10,00 per nacht per persoon. Er staan nog meer pelgrims te wachten dus ik hoop dat er genoeg plaatsen zijn. Het lukt en ik kan ook voor Victor reserveren. Weer gelukt. Mooi hoor. Ik lig even op bed, schijf deze blog nadat ik heerlijk gedoucht heb. Ik hoor de Spaanse gesprekken om me heen een heerlijke afwisseling na ruim twee maanden Frans. Nu nog even aan de drukte wennen en de Camino kan weer verder. Santiago nog 769 km. Ik kom er aan! 

Salud 

Caminotier