Castrojerez - Fromista, zondag 30 juni 2019

Etappe Castrojeriz - Frómista 26 km

Qua kilometers een wat langere etappe maar dat schrikt ons niet meer af. We zijn in goede conditie en gezondheid. Zowel Victor als ik lopen dit nu makkelijk. Weliswaar ieder in zijn eigen tempo, maar we lopen het en nog steeds. Het koude voetenbad gisterenavond heeft mijn voeten heel goed gedaan. Door al het lopen en zeker met de warmte, zijn ze een beetje opgezwollen. Niks ernstigs maar gewoon zo. Het groepje pelgrims waar we nu zo de laatste dagen steeds naar de zelfde plaatjes lopen, nemen ook nog even een “bad”. We vragen aan elkaar wat de plannen voor morgen zijn. Allemaal hetzelfde. Frómista 26 kilometer verderop. Sonia en Alejandro, broer en zus. Oorspronkelijk uit Guatemala maar wonend en werkend in de USA, vertrekken altijd vroeg, erg vroeg. Om 04:00 uur. Dat doen ze omdat ze omdat ze langzaam zijn zeggen ze. Leuke lieve mensen die zo ook wat aansluiten bij ons. Morgen (vandaag) gaan ze ook weer vroeg op pad. Ik doe dat ook. Christine, onze Franse schets-kunstenaar, volgt meestal een half uurtje later. Tiffany start samen met Christine. In het donker voelt ze zich nog niet helemaal comfortabel. Victor sluit de rij. Heerlijk op zijn Victoriaans. Relaxed, zen, langzaam aan. Het resultaat? Uiteindelijk zijn we allemaal weer op een zelfde plek in ons eigen tempo en dat is Camino. Vandaag dus ook maar vroeg op pad. Het is en wordt nog steeds warm. De route vandaag is echt een stuk minder mooi dan de afgelopen dagen. We moeten gelijk flink klimmen. Castrojeriz is een lang gerekt dorp en ligt in een soort kom-dal. Helemaal omringd door flinke heuvels. Ondanks het vroege tijdstip zijn er al veel pelgrims onderweg. De meeste lopen met een lampje om hun pad te verlichten. Doordat ik een hoger tempo heb haal ik er veel in en profiteer dan van het licht wat ze zelf nodig hebben. Sommigen hebben echt flinke schijnwerpers bij zich. Ik zie mijn schaduw steeds langer worden als ik ze voorbij loop. Het eerste stuk na de klim is nog woestijnachtig, maar daarna wordt het wat saai. Ik loop door twee dorpjes die duidelijk met krimp en kwaliteit kwakkelen. Het ziet er triest en vervallen uit. In een barretje haal ik koffie. Ik zie geen echt ontbijt voorzieningen dus neem ik maar een muffin en een donut mee. Onbevredigend maar het is energie. Na mijn koffie ga ik maar gauw verder. 

Ik loop het hele stuk alleen en heb dus weer ruimte om mijn mentale “luiken” open te zetten. Nadenken over het verleden, zeker het heden, maar ook de toekomst.

 Zo zonder stress en andere dagelijkse zaken kan je uren lang mijmeren. Ruimt lekker op daar op de zolder van mijn lichaam. Ik weet nog niet waar we kunnen slapen maar ik krijg een tip van Alejandro als ik nog aan het lopen ben. Een albergue waar je gelijk naar binnen kunt als je aankomt en niet moet wachten tot soms wel 15:00 uur. Deze albergue wordt gerund door oud pelgrims. Die weten wat je nodig hebt. Prima. Het klopt, ik bel aan nadat de 26 kilometer zijn gewandeld. 

Ik wordt allerhartelijkst ontvangen. Ik leg uit dat ik eigenlijk 6 bedden wil reserveren.  De dame is Nederlandse dus ik kan goed uitleggen waarom. Geen probleem ik mag de bedden reserveren. Ik meld het de anderen. Ze kunnen nu rustig aan doen. Vanavond gaan we weer zelf koken. Het wordt een diner voor zes. Het lukt om alle ingrediënten te vinden. We eten verse salade met tomaat, ei en ui. Lekker. Ik kook en bak aardappelblokjes met ui, knoflook en ei. Daar bak ik een dikke omelet bij ook met ui en knoflook. We hebben kaas en heerlijke fruitsalade. Natuurlijk eten we buiten en spelen wat lekkere nummer via spotify. Het mag ook we even, even wat losser en van het leven genieten en van het eten de wijn en het gezelschap. Het is weer bijzonder. Ik hoor dat er hier een piano is. Ik ga eens op zoek. Wie weet. 

Camino is ook muziek vanuit je hart. Camino wat een belanden woord. Wat een begrip voor verandering, voor zelfreflectie, voor zelfevaluatie, voor........voor wat bij jou past. Alles is goed daarbij. 

Buen Camino

Caminotier