Blog Wim:
Etappe Frómista - Carrion de las Condez 20 km
Ik start niet zo super vroeg vandaag het is rond 05:30 uur. Een korte etappe. Ik blijf vandaag ook lekker bij wat andere lopen en doe rustig aan. Al vroeg vinden we een barretje voor koffie en wat ontbijt. De route slingert door een paar dorpjes en langs een klein riviertje. Zo vroeg is het koel, bijna fris. We hebben verschillende opties om naar onze slaapplaats te lopen. We overleggen even en kiezen voor een route waarlangs wat interessante bezienswaardigheden liggen. Ik loop samen met Christine en Tiffany.
Beide zijn lerares. Leuk om te horen hoe ze ervaringen uitwisselen over de schoolsystemen in Frankrijk en de USA. Al kletsend schiet het lekker op en zijn we alweer snel in het dorp waar we slapen. Uit de app-jes blijkt dat Victor maar vlak achter ons loopt. Op elk terrasje waar hij stopt hoort hij dat we net weg zijn. Andere pelgrims kennen zo’n beetje het groepje waarmee we over de Camino zwerven. Vandaag sluit ook Emily weer aan zij is de vriendin van Tiffany. Ze is met de bus van Bourgos naar Carrion de las Condez gekomen en gaat morgen weer proberen mee te lopen. Ze was behoorlijk geblesseerd en is daar zelfs even voor naar het hospitaal geweest. We slapen vanavond in een albergue die gerund wordt door nonnen. We worden “verwacht” bij een religieus samenzijn en ook bij een muziek/zang bijeenkomst. Daarna is het gezamenlijke diner. Er wordt gevraagd daar in de vorm van iets tastbaars een bijdrage aan te leveren. We vragen voorzichtig of dat wijn mag zijn. Dat mag, maar we halen ook salade, brood, kaas, water en een soort dessert. Het is een apart sfeertje. Ben benieuwd wat we gaan meemaken. Het is echt zo apart dat we elke 24 uur van de ene naar de andere ervaring gaan. Ook dat maakt de Camino zo speciaal. Wat wel verwarrend is hoe er nu toch gemeten wordt wat betreft de afstand naar Santiago de Compostella. De verschillende markeringen spreken elkaar tegen. Waar ik dat “vroeger” vervelend zou vinden, is het nu meer vermakelijk. Uiteindelijk gaan we er gewoon komen. Victor en ik. Dat is het mooiste. Hij en ik het plein opstappen en onze reis zo samen eindigen. Een mooi vooruitzicht dat steeds dichterbij komt.
Blog Victor:
We zitten nu in juli. De maand van ons thuiskomen. Ik mis Hetty, onze kat, mijn moeder, de vrienden.
Thuiskomen lijkt me een feest. Dat er een eind aan het lopen komt, aan onze tocht, is een illusie. Deze tocht zal nooit meer eindigen en altijd doorgaan.
Gisteren had ik een leuke ontmoeting met een hospitalero uit Italië. Dronk koffie met hem en en we praten over de Italiaanse camino's. Hij was normaal hospitalero, in een klooster 3 km van Assisi. Hij vertelde daar in gebrekkig Engels heel enthousiast over. Was ik wat vermoeid? Dat was daarna gelijk weg. Prachtig hoe dat werkt. It's all in the head.
Dan even over de messeta. Ik had het mij voorgesteld als platte plannenkoek. Dat klopt dus niet helemaal. Je stijgt en daalt ook hier. Er is weer minder druk verkeer dan elkele dagen geleden. Je kan ver kijken. Erg mooi. Het is echt de graanschuur van Spanje.
Voor vanavond bij de shared maaltijd heb ik mijn 'beroemde' linzenschotel maar weer even in elkaar gezet. In ieder geval gezond.
Groet en Liefde,
Mooi te lezen. Nee een camino is nooit het einde van een reis. We zijn altijd onderweg ergens naar toe en voor een ieder is dat verschillend en toch ook weer niet. Uiteinderlijk wil iedereen hetzelfde maar bepaalt iedereen zijn eigen camino er te komen denk ik. Ja jullie gaan hard nu en binn
BeantwoordenVerwijderenenkort zijn jullie thuis bij jullie geliefden en kan alles tot rust komen en kunnen jullie weer genieten van elkaar. Maar eerst nog even genieten van de laatste 463 450 500 420 km :) De reis naar het plein is nog een klein stukje verder. Als ik eraan denk hoe lang ik heimwee had na de eerste camino van 2 weken naar de volgende moet ik er niet aan denken hoe ik me zou voelen na maanden onderweg te zijn niet meer te lopen. Buen Camino
Heimwee is ook wel een mooi gevoel ergens.
VerwijderenIs het iets unieks dat jullie helemaal uit Nederland/Barendrecht zijn gestart?
BeantwoordenVerwijderenWat apart dat onderkomen bij de nonnen, een religieus samenzijn met zang, muziek en eten. Ben benieuwd naar jullie ervaringen, past best wel bij een camino toch.
Wat een enorme verscheidenheid aan ervaringen doen jullie toch op.
Victor & Wim, het vooruitzicht van het samen eindigen op het plein is een fantastisch vooruitzicht
Mooi hoe jullie de messeta beschrijven als de graanschuur van Spanje.
Victor en Wim jullie thuiskomst met al jullie verhalen zal werkelijk een feest worden.
André
Uniek niet. Maar er zijn er vanuit Nederland en België maar enkele tientallen per jaar op de meer dan 300.000 aankomers.
BeantwoordenVerwijderenHet moet een fijne gedachte zijn dat het 'doel' steeds dichterbij komt. Maar misschien ook dubbel: zolang gelopen, zolang het ritme van de Camino, zolang....dat doet toch wat met je...liefs, Elza
BeantwoordenVerwijderenPrecies 😊
VerwijderenHallo Caminotiers. Ik hoorde over jullie verhaal en blog van een vriendin. Wat een cadeautje! Ik heb jullie blog gelezen als een eersteklas pageturner. Steeds nieuwsgierig naar wat komen zou, en de verleiding bedwingend om vast een kijkje bij het eind te nemen. En nu heb ik jullie in krap een week ingehaald. Haha ... virtueel dan uiteraard, want wat jullie presteren doe ik in levende lijve echt niet zomaar na. In het verleden (en soms nog een beetje) heb ik veel gewandeld, ook wat langere afstanden. Jullie verhaal inspireert me enorm om dit weer wat meer op te pakken. De ontmoetingen, de rust, de bezinning en beschouwing, de vriendschap, de natuur ... Jullie beschrijven het allemaal zo beeldend. Wie weet ... ooit ... voorlopig hou ik het nog maar bij ons eigen landje.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Wim en Victor (en eerder ook Peter) dat jullie anderen je reis laten meebeleven. De verhalen zijn prachtig.
En veel succes op het laatste stukkie ... maar dat gaat natuurlijk helemaal goed komen.
Hartelijke groet van Petra
Wat leuk Petra om te horen! Dankjewel 🙏😊
BeantwoordenVerwijderen