Santiago de Compostella - Santiago de Compostella,19 juli 2019

Santiago de Compostella - Santiago de Compostella 19 juli 2019 (in de stad)
Afkicken? Ja! Dus een blog schrijven. Vandaag was de day after. Een vrije dag in Santiago de Compostella. Hoe verloopt die en hoe kom je heel, heel heel langzaam van deze camino-wolk af. Ik neem jullie ook mee op die “reis”. Het begint met heerlijk wakker worden na te hebben geslapen in een gewoon bed met lakens. Luxe, en toch mis ik dan nu al de groep met de geluiden van het opstaan. Geschuifel, geritsel, inpakken van rugzakken, zacht gefluister, ritsjes die open en dicht gaan. Ik heb de tijd. We gaan ontbijten in het hotel waar Emily, Tiffany en Christine slapen. Het is een soort buffet wat 24 uur open is. 

Niet gasten kunnen ook aansluiten. Voor € 5,00 heb je een lekker ontbijtje. Vandaag gaan we langzaam de groep uitdunnen. Tiffany en Emily vertrekken als eerste. Christine en ik gaan mee naar het vliegveld, uitzwaaien. Ik kan gelijk even langs de balie van Ryanair voor mijn vlucht van zondag. Het afscheid is kort maar intens. We zeggen mooie dingen en knuffelen. Emoties jazeker. Dan door de douane, we zwaaien wat en weg zijn twee mooie mensen van onze groep. We gaan terug naar het grote plein. David is inmiddels binnen en ik wil hem zien. Dat lukt natuurlijk. Hij staat ineens voor me als ik nog aan het speuren ben. Geweldig, ik voel weer die spanning en ontlading van mijn aankomst gisteren. Pfft best heftig. Ik bezoek daarna de kathedraal. 

Jammer genoeg wordt er gerenoveerd in de kerk. Geen groot wierookvat wat heen en weer wordt geslingerd. Geen afroepen van de aankomst van pelgrims uit Holland. We kijken door de steigers heen naar de pracht en praal. Het is enorm. Dan schuiven we aan in een rij die langs het beeld van Sint Jacob loopt. Hoog in de kerk boven het altaar. Je kunt het typerende beeld van achter aanraken. Een voor een schuifelen we langs. Op het moment dat ik dit zelf doe besef ik me heel erg goed dat ik een schakel toevoeg aan een eeuwen oude ketting van pelgrims die dit voor mij ook hebben gedaan. Al eeuwen. Het voelt toch wel bijzonder. Dan gaat de route verder langs de zilveren kist waarin de resten rusten van Sint Jacob. 

Ook al eeuwen. Daarmee is mijn camino ook vanuit het religieuze karakter beëindigd. Terug naar het grote plein. Er komen weer veel pelgrims binnen. We kennen en herkennen er nog best veel. Het blijft bijzonder. Onze Zuid-Amerikaanse groepsleden zijn er ook nog. Hebben ook lekker mee ontbeten en zijn op souvenirsjacht. We spreken voor de lunch af. Die is lekker en we zitten heerlijk op een klein buitenterrasje. 

Tja en dan nemen we afscheid van Alejandro, Sonia, Ileana en Lorena. Geweldig lieve mensen. Zijn gaan met elkaar door naar Fisterra. Met de auto. Ook nu weer erg dubbel. Zomaar op straat voor het restaurant gedag zeggen na zoveel weken samen. Tja. Na het afscheid help ik Christine met het vinden van haar andere hotel voor de komende twee nachten en draag haar rugzak naar die locatie. Toch nog even wandelen. Ik neem een korte siësta en denk heel veel na over mijn afgelopen avontuur. Lees ook nog steeds lieve, leuke, fijne reacties van jullie volgers. Het doet me erg goed. Na mijn siësta ga ik weer naar het grote plein en zie David daar. We praten over de camino. Wat die voor hem en mij heeft gebracht. Veel, heel veel. Voor David echt live changing. Ik zal zijn verhaal of deel er van later nog delen met jullie. Ik wil eerst bij hem checken of en wat ik daarvan kan vertellen. Victor houd zich rustig vandaag, verder in het herstel. We zien elkaar ‘s morgens even en later op de dag weer als we wat voor de avond eten. Victor vertrekt zaterdag met de bus. Dat wordt de volgende uitzwaai actie voor mij. Daarna zijn alleen Christine, David en ik nog over. Ik lig nu op bed het is al zaterdag heel vroeg 00:48. Op het grote plein is een muziekfeest aan de gang. De geluiden krullen door het raam naar binnen samen met het geroezemoes van de overvolle terrassen. Een prima slaapmix. Er werd ook nog wat vuurwerk afgeschoten vanavond, het is feest in de stad. Morgen nog een halve dag en dan pak ik de bus richting het hotel bij het vliegveld. Het voelt verdorie gewoon leeg maar gelijk ook weer zo vol van een ongelofelijk avontuur. Langzaam kom ik van de wolk af en beseft me wat we hebben gedaan. De groep in zijn geheel en Victor en ik in het bijzonder. Morgen verder landen om zondag weer letterlijk op te stijgen om ook naar huis te gaan. Een heerlijk vooruitzicht.

Salud
Caminotier