Villar de Mazarife - Astora, zondag 7 juli 2019 (Victor)

Wat een mooi tocht vandaag en een geweldig eind zonder echter de winst van de Nederlandse leeuwinnen. Al sinds Rhia en Diane dachten dat Canada van Nederland zou winnen leeft het WK onder de camino lopers. De climax kwam toen Nederland van Zweden won. Onze Amerikaanse ladys en wij, maar ook de andere Amerikaanse vrouwen hier hadden alle vertrouwen in hun team, en wij in het onze. 

Vandaag 30 km om van de mooiere route te kunnen genieten en toch voor 5 uur in het café te kunnen zijn voor de wedstrijd. Een gezellige boel, gewonnen door Wim en mij, qua zang en enthousiasme. Maar de wedstrijd ging verloren. De weddenschap ook. Die hield in dat Emily en Tiffany 

in oranje poncho's moesten rondlopen de dag na het verlies van de US of wij in het blauw van Amerika. Wim en ik wisten natuurlijk wel dat zij geen blauwe poncho's hadden. Maar helaas kwamen ze net een mooie blauwe weggooi poncho brengen. Lopen dus in die dingen.

Ach, het wordt morgen maar 30 graden en ze zijn niet dampdoorlatend. Maar de dames zijn erg lief dus een foto van ons in de poncho is genoeg bewijs. En Wim, geen weddenschappen meer!

Maar goed, we hebben genoten. Net als van vandaag. De heuvels zijn terug, het licht en het weer is geweldig. Dankzij de alternative route. Want de 'echte', kortere route die iedereen neemt is verschrikkelijk hoorde ik van een andere aardige Amerikaanse, die met een taxi naar onze route was gekomen. 

We schieten aardig op en verwachten op 18 juli in Santiago aan te komen.

Morgen willen we naar een plaatje komen vlak voor het cruz de la ferro, om daar dan de zon op te zien komen. Of het mij lukt is niet zeker. Cruz de la Ferro is denk ik op Santiago na de belangrijkste plaats van deze tocht. Iedereen kan hier door middel van een steen of brief je zorgen of trauma's achterlaten. Eerst schrijf je ze op op projecteer je ze op jouw steen en dan laat je hem hier achter. 

Tot slot even onze slaapplaatsen van gisteren.  Binnen de muren maar wel in de buitenlucht.

Groet en Liefde, 

The cool breeze of the morning kisses my face as I walk in the darkness. The only light to be seen comes from the stars. The moon is but a sliver of itself in a blood orange tint. Flashlights waver behind me as others approach slowly. We find comfort in the darkness and revel in the light.

David Lowrie