100 km 😊 La Fada - Triacastela, vrijdag 12 juli 2019

Gisterenmiddag had ik een siësta nodig. Ik heb een zware kou op de borst na een kleine keelontsteking. Na de lange stijging was ik behoorlijk verhit. Ik merkte een kleine verhoging. Een goede siësta en een asprientje leken voldoende. Na een geweldige avond, waarin Wim steeds beter gaat spelen op de mondharmonica, sliep ik goed. Kennelijk was ik niet in staat de andere snurkers te overstemmen zodat Wim allerlei concerten hoorde. 
Voor het vertrek stapte ik het kerkje nog even binnen en zag dat mijn kaarsje nog dapper doorbrande. 

Deze ochtend heb ik wat extra Alvesco genomen en spul om meer adem te krijgen (doping) en ging het redelijk soepel omhoog.

Vandaag de 100 ste wandeldag van mij en Wim! En we zitten onder de 140 km. En de verjaardag van Lesley, de dochter van Wim. Omdat Wim niet op de verjaardag kan zijn moet hij een T-shirt met haar afbeelding dragen en selfies maken van zichzelf met anderen. Lesley, gefeliciteerd namens heel de groep! We hebben je foto nu zo vaak gezien dat het bijna is alsof je er ook bij bent 😊. Ik haal de groep in die bijna klaar is met het ontbijt op de top van de O Cebeiro. Het stuk gisteren naar Fada bleek het zwaarste deel. Dit gedeelte vandaag deed iedereen van de groep in de schaduw en uitgerust vrij makkelijk. En op de top feliciteerde ik Wim met de verjaardag van Lesley en legde de andere groepsleden uit dat het in Nederland  normaal is ook de familie en zelf goede vrienden te feliciteren als je kind of vrouw of vader of moeder jarig is. Een gewoonte die ze in het buitenland niet kennen. 

Het is fraai hier. En we komen

Galicië binnen. Het is gelijk een stuk mooier.

Op de weg naar de top kom ik een Fransman uit Bretagne tegen. We hadden hem al gezien in onze auberge maar hij was doorgelopen en had buiten geslapen. Niet zo best want zijn matje was leeggelopen. Op de top zie ik hem weer. Hij lijkt in doen en laten en uiterlijk en manier van bewegen sprekend op mijn overleden vriend Arnold. Een leuke maar ook wat verwarrende ervaring.

Na toch nog een pittige wandeling kom ik in de provinciale auberge. En dat is te merken. Het spreken met 1 woord heeft  dit vervelende gefrustreerde mens uitgevonden. Het gesprek gaat zo. 6. 34b. Paspoort. Credential. Shower. 6 euro. Ik kan gepast betalen maar haal expres een biljet van 50 euro uit mijn kapotte portemonnee. Ik geniet van haar zuchten en steunen. Of ik wisselgeld heb. Ja, zat. Maar nee. Ik heb niets. Onze relatie wordt steeds beter.

Dan kom ik op mijn kamer. Daar ligt een dikke Spaanse die niets zegt en verveelt kijkt. En als ik mijn papieren hoeslaken op het bovenbed bevestig, altijd een karwei, kijkt ze chagrijnig, ze ligt onder. We zijn kennelijk met de laatste 140 km ook bij de vervelende Spanjaarden aangekomen. Ach, het zei zo. Die bestaan ook. Wat een verschil met de aardige Duitse dames van gisteren.

Het blijkt dat Wim al betaald heeft voor mij appt hij als ik al op het terras zit. Ik verheug me al op het gesprek met deze dame voor de cashback 😊 Echter, Wim blijkt in een auberge verder te zitten. Communicatie probleem. Ik loop daar naar toe nadat ik weet waar ze zitten. En krijg van een vriendelijke dame het geld dat Wim betaalde terug. Ik zoek Wim en we vertrekken naar de bar. En Wim vertelt me een verhaal van een onbeleefde Spanjaard die een foto wilde laten nemen.  Christine nam de foto voor hem. Er kon geen bedankje af. Wim maakt een opmerking. De nada. De man reageert wat agressief. De Mexicaanse ladys vertalen de stroom van scheldwoorden achteraf. Hij woont in Spanje dus hoeft niet beleeft te zijn want hij woont hier. Ahaa. We zijn in Galicië. De mooie provincie met minder leuke Spanjaarden. Maar ook hier geldt, er zijn ook veel leuke Galiciërs!

Groet en Liefde,

Maar nu ben je je er bewust van (vh).