Portomarin - Palas de Rei, maandag 15 juli 2019

Etappe Portomarin - Palas de Rei , maandag 15 juli 2019 26 km
De rest van de dag komt van Wim schrijft Victor in zijn blog en dat klopt. Ik pak het verhaal op bij de start van vanmorgen. Ik heb dubbele gevoelens. Ik wil Victor graag helpen, maar snap ook wel dat ik niet zoveel kan doen. Ik kan “hard” vooruit lopen, snel inchecken en dan de route terug aflopen. Dan kan ik Victor binnen lopen en het laatste stuk zijn rugzak dragen. Dat was het plan gisteren maar Victor appt dat het goed gaat en dat het niet nodig is om terug te komen. Fijn, ik neem mijn siësta en wacht op Victor. Na mijn siësta loop ik toch even terug. Zoals Victor schrijft, was het zwaar. Ik zie het aan hem. Maar we gaan het halen. Let maar op. Vandaag was voor mij een gezellige dag. Ik loop het grootste deel van de dag met Emily en Tiffany. We kletsen over van alles en nog wat en het is leuk. Het eerste stuk kletsen we niet zoveel. Het is weer eens héél steil en ik denk aan Victor. Niet makkelijk voor hem. We moeten allemaal nog een beetje bijkomen van de sauna-slaapzaal en eerlijk gezegd misschien ook wel van het dubbel feestje van Lorena en Ileana. Het is in de vroege ochtend nog niet zo druk op de route maar in de loop van de dag veranderd dat sterk. Heel veel camino-lopers. Met, maar ook zonder rugzak en soms echt in vakantiestijl. De markeringen zijn soms wat verwarrend. Er lopen twee routes langs en door elkaar. We vinden onze weg. In het donker met behulp van onze lampjes al dan niet van de smartphone’s. Als het licht is staan de markeringen bij elke kruising of wending van de weg waar je eventueel een aanwijzing nodig hebt. 

Christine neemt bij een van de dubbele aanwijzingen van twee routes een route die de rest van ons groepje niet neemt. Ze loopt de hele dag alleen en heeft een off-day. Pijn in haar voet, last van een knoop in haar spiertje bij haar schouderblad. Haar rugzak is zwaar. Uiteindelijk is ze wel als eerste bij onze volgende slaapplaats. Na een uiteindelijk toch lekkere wandeldag van ruim 26 km komen ook wij met zijn drieën het dorp in gewandeld. Nou ja dorp het is best wel de titel stadje waard. Het barst er van de albergues. Maar goed ook die kunnen dan mooi de stroom aan pelgrims absorberen die de stad in komt. We hebben weer gereserveerd dus slaapplek verzekerd. Dat reserveren doet Alejandro voor ons. 

Uiteraard in het Spaans, maar omdat ik vaak als eerste “binnen” ben boekt hij onder mijn naam. Die blijkt soms lastig dus hij gebruikt mijn spelling en ook mijn handgebaar daarbij. Dat handgebaar helpt natuurlijk niet voor de persoon aan de andere kant maar het blijft leuk om te zien en te horen. Het gaat als volgt: drie vingers omhoog en hij (fonetisch) “doeboeloe vee”, dan een vinger omhoog (fonetisch) “waai”, dan drie vingers omlaag (fonetisch) “emmheu”. Het gaat steeds goed ik word, als ik mijn naam noem herkend. Na aankomst is dan een goede douche een zegen. Daarna kleren wassen wat eten, drinken en siësta. We zijn er allemaal aan toe na de slapeloze nacht. Ik wordt pas om 19:00 wakker en maak deze blog. Ik voel me weer helemaal top. Zo anders dan Victor. Hij is ook binnen en ik zie dat hij ook siësta houdt. Goed voor hem. Tja en dan is het nog maar een “een twee drie”. We zitten op zo’n 67 km. Niet te geloven. Ik ga echt deze laatste drie dagen extra genieten en in ieder geval wandelend afscheid nemen van een geweldig avontuur, een geweldig mooi deel van de Camino

hier in Spanje, een geweldig lieve, leuke, fantastische groep camino-vrieden, nee sterker, het voelt als camino-familie, een camino om nooit meer te vergeten. Ja, dit leest alsof de “daling” is ingezet. Dat voelt ook zo. “Santiago de Compostella do we have we permission to land”
Buen Camino
Caminotier