O Pedrouzo - Santiago de Compostella, 18 juli 2019

Etappe O Pedrouzo - Santiago de Compostella 18 juli 2019 18 km 
We hebben nog niet gelopen. Ik lig op bed het is nog de avond voor de laatste dag. Het voelt raar. Er heerst een aparte sfeer binnen onze groep. We willen bij elkaar zijn. Vertellen elkaar hoe fijn het is en was om zo samen te lopen. We schrijven in elkaars dagboeken/schetsboeken/digitaleboeken. Het is mooi. Je voelt gewoon dat dit bijzonder was. Na het tweede ontbijt, we zijn immers de ontbijtclub, loop ik samen met Christine als eerste weg vandaag. Ik wil iets delen met deze groep, mensen van verschillende delen van de wereld uit diverse landen van de wereld. Ik denk aan David en zijn gedichten. Dan heb ik ineens de inspiratie en schrijf, lopend, op mijn telefoon de volgende regels. Ik deel ze, ondanks dat het een zeer persoonlijk gevoel is toch graag met jullie. Al was het alleen maar om te laten weten dat als je met elkaar een doel hebt je veel kunt bereiken en het samen zijn intens is. 

We met eachother on the way
And we became friends, just as a family so to say
Tomorrow it will be bitter sweet to walk
After that day no more breakfasts together, no more talk
I will remember you all as one of the best parts of my life so far
You all will be forever in my heart and live like a bright shining star
And if I am feeling sad or not feeling well
I look up to the sky and I can tell
The Camino star sends something from above
To me, to you all, may I call it love?

Thnx Camino family 

Persoonlijk maar gemeend. Zou goed zijn als we elkaar meer van dit soort boodschappen kunnen geven. Nu proberen te slapen en morgen vroeg op. We besluiten dat we vroeg in Santiago willen zijn dus we starten straks om 05:00 uur. Morgen meer. En dat is nu. Donderdag 18 juli 04:20 uur. Kan niet meer slapen. Zit nu in de grote leefruimte van deze albergue. Er ligt een te grote man op een te kleine bank te slapen. Er zit ook een vrouw aan een van de eettafels. Ze staart voor zich uit. Ze lijkt niet hapy. Ik kan niet meer slapen omdat uhhh ja het toch anders is nu. Een lange voetreis komt ten einde. Uit alle reacties van jullie, onze trouwe volgers, dringt het steeds meer tot ons door wat een prestatie we hebben geleverd. Het is zo motiverend om te weten dat er zoveel van jullie virtueel mee hebben gelopen. We hebben het gevoeld. Straks met de hele groep op weg. We noemen ons de breakfastclub. Niet echt origineel maar wel passend. Als bijnaam hebben we white socks in crocs. Ha ha klopt. Nu terug naar de slaapzaal. Tijd voor inpakken. Iedereen is al op als ik de slaapzaal weer oploop. Echt inpakken en wegwezen. We staan om 05:00 uur buiten en beginnen aan onze laatste kilometers. 

Het voelt raar. Voor we weggaan staan we in een kring, in het donker voor de deur van de albergue. We maken ons vuist-gebaar. Normaal twee tegen elkaar en naar je borst. Daarbij geef je de kreet Whaaaaa. De groet door Victor, Peter en ik verzonnen verovert de camino. Nu duwen we staand in een cirkel al onze vuisten tegen elkaar en roepen hart Whaaa. Weg zijn we. Nog 18 kilometer. Eerst maar de route weer vinden en dan lopen in het donker en wachten op het licht. Vandaag lopen we allemaal samen. Zo hebben we het afgesproken. Dus ook Victor kan aan blijven sluiten. Je merkt aan iedereen dat we voelen dat dit de laatste is. We pakken elkaar soms even beet en knuffelen wat. We wachten steeds op elkaar zodat we vandaag als een groep samen lopen. Dat hebben we zo afgesproken. Het werkt. Uiteraard gaan we nu ook op zoek naar onze eerste breek en breakfast. Dat hebben we gevonden en we eten en drinken wat. Het is erg druk en we kunnen niet allemaal zitten. Maakt niet uit, de koffie is goed net al de jus d’ orange. Lekker toast met jam. Daar doen we het voor. Op naar Santiago. Ik let niet zo op de route vandaag maar meer op mezelf en op de rest. We kletsen weer wat over “wat na de camino”. Voor iedereen wat anders. Terug naar huis of een korte vakantie er achter aan. Al lopend komen we steeds dichter bij. We lopen al in de buitenwijken. Bij het bord van de stadsgrens van Santiago maken we natuurlijk foto’s.
Tjee, zo onwerkelijk. We besluiten nog een break te plannen en wat te eten. Zoals we steeds doen “verbouwen” we op het eerste terras wat we tegen komen de opstelling. We zijn met negen en we willen allemaal bij elkaar zitten. Schuiven dus die tafels. Er weer gaan we verder langzaam iedereen blijft bij. We draaien de oude binnenstad in en het is nog maar 2 km. Verder weer, kijken naar de bordjes met de richting, kijken of iedereen er nog is. Even vertragen. Een verkeerslicht splits de groep in tweeën. Wachten dus. We lopen door smalle straten. Het is druk. We zijn er nu toch echt bijna. Op een pleintje zijn we even verward. Waar is de kathedraal. Mhhh nog verder dus. We worden begeleid door prachtige klassieke muziek. De straat loopt nu pittig omlaag richting een poort. Ik leg het vast in een video. Trappen af en poort onderdoor. Ook hier weer muziek. Doorlopen, beetje naar rechts draaien en dan.........draaien we het grote plein op en zien we links van ons de grote kathedraal. 

We zijn er. Ik geloof dat ik de video stop en val Victor in zijn armen. Ja, tuurlijk ff janken kort maar wel de emotie. We zijn verbaast, blij, beetje versuft. We zijn er. Thuis gestart en dwars door Zuid Nederland, heel België en Frankrijk en heel Noord Spanje door gelopen. Niet te geloven. We feliciteren elkaar allemaal. De hele groep is ontroerd, blij, trots. Geweldig. Dan barsten we los in gejuich en in een golf van foto’s nemen. In allerlei samenstellingen. Veel selfies, veel vuisten tegen elkaar en Whaaa. Victor en ik feliciteren elkaar met deze zeer bijzondere prestatie, met het avontuur. We zijn er echt. Ruim 2400 km, 106 dagen op pad. Niet te bevatten. Mijn telefoon wordt al de hele dag bestook met berichtjes vanuit Nederland. Via whatsapp, direct of via een groep, of gewone berichten. Zo mooi om te lezen. Wat een support van jullie, wat een interesse in onze grote uitdaging. Ik stuur wat foto’s naar de diverse groepen en individuele whatapp adressen. Reacties en felicitaties volgen gelijk. Prachtig. Heel langzaam bedaren we een beetje en kijken we om ons heen. We zien meer bekende pelgrims maar ook heel veel nieuwe pelgrims die een deel hebben gelopen. Meer foto’s, meer knuffels, meer felicitaties. We willen eigenlijk niet weg van dat plein. Uiteindelijk gaan we op weg naar het bureau om onze compostella op te halen. Het is niet druk en ik krijg mijn laatste stempel van de 101 stempels. Uhhh 106 dagen lopen en 101 stempels? Ja dat klopt op een enkele plek hebben we geen stempels gevraagd of waren ze er gewoon niet. We ontvangen een mooie oorkonde en het officiële afstand bewijs. Het gaat zorgvuldig in een koker. Dan voel je de moeheid en zak in de emotie wat weg. We gaan een biertje drinken en wat eten. Dat doen we op een terrasje wat zeer strategisch ligt. We zien veel pelgrims passeren op weg naar het bureau voor hun compostella. We  zijn uitgelaten en drinken een speciaal Peregrina biertje. Nou ja één. Het is een gezellige boel. Echt een feestje. We gaan nog even terug naar het grote plein en maken met een drone, ja die weer, een mooi opname. Dan nog meer foto’s en foto’s en filmpjes. We willen gewoon niet weg. Kijken, genieten. Eindelijk zoeken we elkaar als vast groepje weer op. Iedereen slaapt op een andere plek vanavond. Voelt zo raar. We spreken af dat we elkaar weer om 19:00 uur zien op het plein om te eten en een beetje feest te vieren. We zien elkaar vertrekken. Allemaal een andere kant op. Mhhhh. Moeilijk. Ik vind mijn kamer. Wat een luxe. Eigen badkamer en echte handdoeken. Ik installeer me hier voor twee nachten en neem een heerlijk lange douch. Slapen wil ik niet ik ga deze blog af maken. Ik heb mijn best gedaan om jullie ook nu weer mee te nemen op deze laatste etappe en de laatste meters. Julie lopen immers al zo lang virtueel mee. Jullie zijn dus ook onderdeel van deze camino. Trouwe volgers en lezers. Was dit de laatste blog? Nee zeker niet. Ook de komende dagen bloggen we over onze belevenissen. Hier in Santiago de Compostella, maar ook over de thuisreis en thuiskomst. We willen zelf ook goed afkicken en we snappen dat jullie dat ook moeten. Wel wil ik jullie nu alvast heel hartelijk danken voor het trouwe lezen en volgen, voor jullie mooie, motiverende reacties, voor de interesse in het verhaal van drie caminotiers die op weg naar Santiago de Compostella gingen. Elk vanaf hun eigen woonadres. Uniek? Nee, er zijn er meer die dat doen. Bijzonder? Ja zeker. Individueel een geweldige prestatie maar ik heb net zoveel respect en bewondering voor mijn thuisfront. Mariëtte, Nikita en Lesley. Ik kon en mocht dit doen omdat zij er voor mij waren en me dit zo gunde. Duizendmaal dank aan hen. Wordt vervolgd.

Buen Camino

Morgen de impressie van Victor