de Mazarife - Astorga, 7 juli 2019 (Wim)

Etappe zondag 7 juli Villar de Mazarife - Astorga 31,5 km

Een zondagse etappe. Lekker lang. Weer eens ruim 30 kilometer. Dat betekent vroeg op en vroeg op pad. Bij de eerste gelegenheid om wat te drinken en eten hebben we dan al 14 km gelopen. In een grote tuin komen we weer allemaal bij elkaar. Net als gisterenavond. In de mooie tuin van albergue Jesus eten we met elf personen aan een lange tafel. We hebben weer zelf gekookt. Christine (Frankrijk), Sonia (Guatemala) en ik doen de boodschappen. Het lijkt dat we heel veel hebben, maar als we alles delen dan betaald ieder €4,00 voor een uitgebreide maaltijd. We hebben salade, pasta (goed gevuld), kaas, brood, eieren, vruchten-dessert, wijn, water en druivensap. Het is heerlijk weer, het eten is prima en de gesprekken zo mogelijk nog beter. We hebben het onder anderen over de kracht van het “nee” durven zeggen. Boeiend. Vooral in de Amerikaanse trouwtraditie hoor je hoe er soms zo gepuzzeld moet worden om iedereen het naar de zin te maken. Het leidt af van waar het echt om gaat. Vooral als er gescheiden ouders in het spel zijn. We komen op een mooi advies: Laat de maatstaven van een ander aan jou gericht, niet de staven van jouw kooi worden. Niet helemaal zelf verzonnen maar we hebben het een beetje aangepast. We praten er over en zijn het er over eens dat je alleen zelf je eigen vrijheid kunt creëren en het toverwoord daarbij is “nee”. Het was een mooie avond. Die wordt gevolgd door een prima nachtrust. Een aantal van ons slapen buiten. De albergue heeft een mooie overkapping op de eerste verdieping. Tegen de wand op de vloer liggen matrassen. Daar gaan we slapen. Lekker buiten. Het bevalt prima en ik slaap sinds lang weer eens de hele nacht. Geen last van de andere slapers. Om 05:30 uur lopen we het slapende dorpje uit 

en wacht ons eerst een hele lange weg. 

Ieder loopt al gauw in zijn eigen tempo. Voor mij is dat een flink tempo en ik loop snel weer alleen. Dat is eigenlijk steeds zo. Ik ben op de pauzes na steeds lekker alleen. Al dagen. Het geef me zoveel tijd om te denken, te bedenken, beschouwen, overschouwen. Ook ben ik in mijn gedachten al met deze blog bezig. Iets wat ik nog niet gedeeld heb met jullie is dat ik naast deze Camino-bubbel waar ik in loop met een vast groepje, ook gekozen heb voor een nieuws-loze bubbel. Vanaf de start begin april geen getrump, geen gebrexit,  geen aaneensluiting van negatieve berichten. Geen eindeloze zo voorspelbare statistieken en grafieken als er weer een hittegolf is. Ja dat nieuws is doorgedrongen in de bubbel. Ik moet zeggen dat het enorm bevalt. Waar ik vroeger veel nieuws volgde doe ik dat dus nu niet. Natuurlijk hoor ik af en toe wat maar zoveel minder dan vroeger. Heerlijk. Ik heb wel meegekregen dat “we” tegen The USA spelen in de vrouwen-finale van WK voetbal. Tiffany en Emily (beide USA) plagen Victor en mij al een tijdje want zeggen ze, America first. Ja die kennen we. Het wordt langzaam aan licht, weer een prachtige zon’s opkomst en op naar ons ontbijt dus. We hebben een deel van een andere route gelopen en komen nu weer terug op de oorspronkelijke route. Het is direct flink druk. 

De route is mooi, glooiend landschap. Zicht op de heuvels/bergen in het noorden en het westen. In het noorden loopt de camino del northe en naar het westen wacht achter de heuvels de afdaling naar Santiago. Ik zag vandaag veel paaltjes met de resterende kilometers. De laatste stond op 277 km. Daar gaat nog wat vanaf dus het zal nog zo’n 272 km zijn. Astorga is weer een wat grotere plaats en de albergue is echt groot. 152 slaapplaatsen. Het lukt weer, iedereen heeft een plekje. Het laatste stukje is best zwaar, het is warm, volop zon en ruim 30 km lopen is dan toch weer een prestatie. Na de incheck-routine gaan we eerst op zoek naar een verkoelend drankje en een lunch. We vinden een gelegenheid waar een mooi bord voor de deur staat met een goede tekst. Hier mag je alleen naar binnen met een goede bui en zeuren is “verboden”. Grappig, het werkt wel, de bediening is prima en vrolijk. We eten wat tapas en vragen of we straks naar de wedstrijd kunnen kijken. Dat kan. Ja Nederland en voetbal finales. The USA wint, jammer maar oke. Het was vermakelijk, maar morgen gewoon weer lopen door naar onze volgende slaapplaats. De camino geeft niet om nieuws, de camino geeft niet om voetbal, de camino geeft om...........jou denk ik. 

Buen Camino

Caminotier

I started this trip alone

Venturing to the unknown

Not knowing what to expect

But never losing respect

For the powers of world

To let my love unfurl

To spread to every heart

So that we'll never be apart.

I love each of you

Please know that this is true

With the memories we've created, We will always be related

The beauty of our love

Shines brighter than the stars above

And the yearning in my heart will never keep us apart.

I never expected to make a family here and I will treasure this experience so long as breath fills my lungs. You all have had a hand in making my camino magical and I am forever grateful to each one of you for your kind hearts and spirits. I love you guys.

David Lowrie