Santioga de Compostella - Barcelona - Rotterdam - Barendrecht zondag 21 juli 2019

Santiago de Compostella - Barcelona - Rotterdam - Barendrecht zondag 21 juli 2019
Ik ga aan een dagje reizen beginnen. Ik wil voor 07:00 uur op het vliegveld zijn dus beetje bij tijds op. Ik wordt om 06:30 uur opgehaald dus ik hoef niet te lopen. Dat is, mooi service van deze slaapplaats. Mijn twee digitale tickets staan klaar in mijn telefoon ben er dus klaar voor. Terug uit de camino-bubbel naar de “gewone” bubbel. Netjes op tijd staat de taxi klaar. De incheckbalie is al open en binnen een paar minuten is alles geregeld. Ik check mijn rugzak in. Te groot om door te kunnen gaan als handbagage. Bij de controle gaan alle bellen af. Rood, rood, rood. Alles in een bakje, schoenen uit, zelfs controle op drugs denk ik. Dat dat op groen springt daar snap ik niks van. Ik ben zwaar onder invloed. Van de camino-drugs. Het giert nog door heel mijn lichaam. Nu wacht ik op Christine. Samen een laatste ontbijtje en dan scheiden onze wegen. 

Ieder terug naar zijn thuis-camino. Het past net, mijn gate gaat om 08:30 uur dicht en we hebben een klein ontbijtje om 07:55. Het is nu halftien en.......ik zit nog naast Christine op de luchthaven. 

Vertraging. Ach het zij zo. Ik onderga het op de camino manier. Rustig afwachten wat er gaat gebeuren. De vlucht van Christine is op tijd en ik zie haar “wegvliegen”.

Wat een pracht mens. Nu maar eens op zoek naar informatie. Ik krijg zowaar een bonnetje ter waarde van € 5,00. Gebruik ik straks wel. Ik krijg informatie dat het inchecken om 12:40 opnieuw gaat beginnen. Dan gaat de connectie niet lukken in Barcelona. Eerst daar maar is zien te komen. We vliegen! Lekker gevoel. Of ik het ga halen? Geen idee. Alle informatie die je krijgt is eigenlijk overbodig. Pas als je er bent dan weet je wat het is. Net de camino. Onderweg zijn op de weg om te komen tot waar jezelf wilt gaan. Soms weet je het en soms niet. Het zij zo. Nu maar even genieten van het vliegen. Het is niet te geloven maar ik heb het gehaald. Dat ging niet helemaal vanzelf. Ik heb precies 25 minuten om mijn volgende vlucht naar huis te halen. Ik moest echt rennen. Op de camino werd ik wel eens de rocket-man genoemd omdat ik met mijn lange benen behoorlijk snel liep. Ik heb nu zelfs moeten rennen. Oké geen probleem mijn conditie is prima. Ik ren de lange gangen door en vlieg de trap af naar de bagage banden. Wachten,  geduld. Dat lukt me redelijk. Dan klinkt het signaal dat de band gaat draaien. Ik sta strategisch opgesteld en kan als eerste bij de koffers. Ja mijn flightback met daarin mijn rugzak komt als eerste naar buiten. Ik gris hem van de band op mijn schouder en ik sprint weg. Tegen de stroom in terug naar boven. Ik wil de trap weer opvliegen als  ik bij mijn schouder wordt gepakt. Oei denk ik, ja zoals ik er nu uitzie, lange haren, dikke baard, kleding die ik nu al maanden aan heb, grote stoffige schoenen en keihard wegrennen met mijn flightback op mijn rug. Ik kan me voorstellen dat dat te denken geeft. Het is een van de mede passagiers hij heeft exact dezelfde flightback terwijl ik dacht dat ik een redelijk uniek exemplaar had. Label checken, oei niet de mijne. Ik ren weer het hele stuk terug en roep heel hard “sorry”. Ik spot van ver op de bagageband mijn flightback. Check mijn naam plaatje, yes. Weg wezen. Ik moet naar gate S24 ik heb nog 11 minuten. Dan volgt de teleurstelling. Ik kan niet direct terug naar boven naar de gates. Ik móét weer door de beveiliging. O man en daar staat een rij. De moed zinkt me in de schoenen. Schoenen uhhh schoenen, ja ik doe ze alvast uit trek alles uit mijn zakken schuif me bagage vooruit en wil gewoon door. Mijn flightback gaat door de scanner en ja hoor even komen. Wat is dit vraagt de man vanachter het scherm. Hij wijst op een groot rond figuur op het scherm. Een voetbal? Hè, ja zo ziet het er wel uit. Geen idee? Ik zie wel mijn waterflessen, mijn mok, maar wat dat ronde ding is. Geen idee. Dan is hij heel coulant. Hij wuift me door. Nu begint de finale. Ik weet waar ik heen moet en wil rennen. Niet dus, eerst moet ik me door een taxfree winkel worstelen. Ik roep, en maak wat lawaai. Het lukt ze gaan voor me opzij. Lijkt de camino wel. Als de andere pelgrims me hoorde mocht altijd voorbij als het wat smal was. Nu ben ik uit de winkel in de lange, lange grote gangen. S, ja daar. Mijn rugzak heeft 106 dagen op mijn rug gehangen. Nu til ik hem op mijn schouder, tocht best zwaar. Ik grijp gauw een bagagekarretje en nu kan ik echt sjezen. Zal er raar uitzien. Nog 4 minuten. Rennen. Dan zie ik het vliegtuig, van uit mijn ooghoeken.

Staat nog aan de gate. Nog een blik opzij. Gate S25, mhhhhh, o ja toch goed vlak daarachter gate S24 en........er staat nog een klein rijtje in te checken. Pfffffttt, ik kan terug in de caminostand. Het is gelukt. Mijn flightback gaat wel ik het ruim, da’s prima heb ik ook voor betaald alleen kon hem niet officieel inchecken. Een lieve stewardess ziet aan me dat ik me gehaast hebt en ik krijg wat water. Dan vraagt ze of ze mijn veters even zal vastmaken. O ja, zo die was ik dus na de controle vergeten vast te maken en heb zo met die wapperende veters lopen rennen. Zal je gebeuren, loop je 2600 km zonder blaren en kom je thuis met blauwe knieën omdat je bent gevallen op het vliegveld. Ik zeg dat het niet nodig is. Ben bang dat als ze met haar neus boven mijn schoenen gaat hangen dat dat niet goed komt. Tja. Inmiddels hangen we al een tijdje in de lucht en tracteer ik mezelf op een half flesje prosecco met een broodje. Ik stuur nog een mooi berichtje naar de groep, maak deze blog af en ga dan terug naar de camino-stand. Ik ga naar huis, naar mijn vrouw en kinderen. Ik heb ze enorm gemist en kan niet wachten ze weer in mijn armen te sluiten. Ik kom er aan!
Dit was voorlopig mijn laatste blog. Mogelijk dat ik volgende week nog eens een korte update geef hoe het zo gaat maar dat weet ik niet zeker. Ik ben blij dat ik jullie virtueel mee heb kunnen nemen op iets wat niet onder worden te brengen is. Een spirituele, fascinerende, openbarende reis. Ik heb mijn best gedaan om het te beschrijven zoals ik het zag. Maar geuren, zon’s opkomsten, bijzondere mensen en situaties laten zich niet altijd goed vangen in wat wij met ons alfabet kunnen. Jullie waren wel getuigen van de reis van drie caminotiers. Jullie waren erbij. Jullie hebben virtueel meegelopen. Ik hoop een aantal van jullie binnenkort weer te ontmoeten. Misschien kan ik jullie inspireren om ook een keer.................

Duizendmaal dank voor jullie support. Het is gevoeld, het is gewaardeerd, het is ontvangen

Buen Camino
Caminotier